Chapter 3 วันแรกที่มหาวิทยาลัย

เมื่อทั้งสองลงจากรถเมล์ องุ่นและกันยาได้เดินคุยกันมาราวกับว่าสนิทกันมาเนิ่นนาน อาจจะเป็นเพราะว่ากันยาเป็นหญิงสาวร่าเริงมองโลกในแง่ดี เธอจึงเข้ากับคนได้ง่าย แต่องุ่นกลับเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับใคร มีโลกส่วนตัวสูง ตั้งแต่เรียนมอต้นจวบจนมัธยมปลายเธอก็แทบจะไม่มีเพื่อนคุยเลยด้วยซ้ำไป และที่เข้าเรียนที่นี่ได้ก็เพราะว่าองุ่นสอบชิงทุนการศึกษา แข่งกับคนเป็นร้อยเป็นพันเข้ามา ซึ่งมีผู้ใหญ่ใจดี ออกค่าเทอมให้รวมทั้งค่าขนมเป็นรายเดือน เนื่องจากฐานะทางบ้านของเธอนั้นถือว่ายากจนเลยก็ว่าได้                                       

"องุ่นบรรยากาศในมหา'ลัย โคตรแตกต่างจากรั้วโรงเรียนมากเลยเธอว่าไหม" ฉันพูดออกมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เพราะมหาวิทยาลัยนี้ดูกว้างใหญ่ไพศาล เนื้อที่คงมีเป็นร้อยไร่                                       

"อืม... เก็บอาการบ้างก็ดี ไม่เห็นเหรอใครๆ เขาก็มองมาที่เธอ จะกระโดดโลดเต้นทำไมเนี่ย"  

"อ้าว! มองก็ช่างเขาสิ เขาก็มีตาไว้มองนี่ ยังไงเราก็ห้ามเขาไม่ได้หรอก" ฉันพูดออกไปด้วยใบหน้ายิ้มร่า ฉันก็ไม่ได้ทำผิดอะไรนี่นา แค่กระโดดโลดเต้นหมุนตัวไปมา ก็คนมันตื่นเต้นจะให้ทำยังไงเล่า                       

"เฮ้ย! กันยาระวัง! "                                                                      

"ว้ายย! "                                                                                                        

เอี๊ยดดด!!!                                                                                                    

"นี่เธอ! เดินประสาอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือเลย ดูสิรถฉันสีถลอกหรือเปล่าเนี่ย" หญิงสาวหน้าตาดี ใส่ชุดนักศึกษาเดินลงมาจากรถ พร้อมกับพูดบ่อยๆ ออกมาเสียงดังทำให้ทุกคนแถวนั้นมองไปที่กันยาและคู่กรณีของเธอ                                                                                                                                   

"นี่! เธอพูดออกมาได้ไงว่ารถสีจะถลอก ตาของเธอบอดหรือไงฉันเจ็บอยู่เห็นไหม ดูสิหัวเข่าฉันเขียวเป็นจ้ำเลย" ฉันป่วยวายออกมาเสียงดังอย่างเหลืออด ฉันไม่คิดเลยว่าผู้หญิงหน้าตาดี แต่กลับพูดจาสุนัขไม่รับประทาน                                                                                                                  

"อ๋อ... อยากได้ค่าเสียหายก็ไม่บอก ที่แท้แกล้งวิ่งมาตัดรถก็เพื่อจะเรียกเงินทำขวัญ"                  

ฉันเกลียดที่สุดเลยแววตาแบบนี้ แถมคำพูดของเธอนั้นยังดูถูกคนอื่น ต่อให้ฉันจะจนแค่ไหนก็ไม่มีทางเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยง เพื่อจะเรียกเงินทำขวัญอย่างที่เธอกล่าวหาเป็นเด็ดขาด                                               

"กันยาเจ็บมากไหมอย่ามีเรื่องกับคุณเกรซ เลยนะ เธอรู้เปล่าว่าพ่อเขาเป็นใคร พ่อของคุณเกรซชื่อคุณกริชมีอิทธิพลมากเลยนะ" องุ่นนั่งลงไปข้างๆ กันยา พร้อมกับกระซิบลงไปที่ข้างหูของหญิงสาว เพราะที่เธอได้เข้าเรียนมหาลัยแห่งนี้ ก็ได้ความอนุเคราะห์จากคุณกริช ซึ่งเป็นนักธุรกิจอัญมณีเพชรพลอยที่ส่งขายทั้งในและต่างประเทศ

"อุ๊ย! นึกว่าใคร ที่แท้ก็พวกนักเรียนทุน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ค่าเทอมของพวกเธอ รวมทั้งค่าขนมนั่นแค่เศษเงินของพ่อฉัน แต่มันคงไม่พอสินะวันนี้ถึงอยากได้เงินค่าทำขวัญอีก" เวลานี้ไทยมุงเริ่มจับกลุ่มกันเพื่อพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะหลายคนต่างก็รู้จักเกรซเป็นอย่างดี เมื่อเธอเคยมาเรียนที่นี่ และได้สร้างวีรกรรมเอาไว้มากมาย หญิงสาวเงียบหายไปเป็นปีก่อนจะกลับมาเรียนใหม่ที่นี่อีกครั้ง                                   

"หน้าตาก็ดี ฐานะทางสังคมก็น่าจะอยู่ในขั้นที่เรียกว่าไฮโซ แต่ไม่รู้ว่าที่บ้านเลี้ยงดูแบบไหนถึงได้โตมาให้เป็นภาระกับสังคม มองคนอื่นในด้านลบไปหมด"                                                                            

"เฮ้ยเกรซ! แกยอมได้ยังไงวะ ท่าทางปากดีแบบนี้ น่าจะตบสั่งสอนสักทีสองที" ตอนนี้ฉันเริ่มจะรู้สึกหมั่นไส้เพื่อนของยายปากปลาร้าเน่านี้เต็มที อยากเจอดีเดี๋ยวฉันจัดให้ ดูสิว่าพ่อของหล่อนกับพ่อของฉันใครจะเหนือกว่ากัน แต่เมื่อนึกถึงพ่อกลับทำให้ฉันรู้สึกผิดยังไงไม่รู้ อีกอย่างถ้าแม่รู้คงเสียใจมาก ที่ฉันมีเรื่องตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาในมหาวิทยาลัยแห่งนี้                                                                                              

"วันนี้เป็นวันแรก ที่ฉันตั้งใจเข้ามาในมหา'ลัยแห่งนี้ ก็เพื่อศึกษาหาความรู้ นำไปพัฒนาปรับปรุงในสิ่งที่ตัวเองบกพร่องและยังไม่รู้แจ้ง ฉันจะถือว่าเหตุการณ์วันนี้ ที่เกิดขึ้นฟาดเคราะห์ไปละกัน พอใจหรือยัง" ความจริงแล้วที่ฉันยอมอ่อนข้อให้กับคู่กรณี เพียงเพราะว่าไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ เนื่องจากพ่อของฉันเคยบอกเอาไว้ผู้หญิงที่ตั้งครรภ์ ถ้าหากมีเรื่องให้คิดมาก หรือมีอะไรกระทบจิตใจ ก็จะพลอยส่งผลต่อลูกในครรภ์ด้วย

"ทำรอยไว้ที่รถของฉัน แล้วจะหนีไปดื้อๆ แบบนี้นะเหรอ ง่ายไปหน่อยไหม"                                           

"รอยอะไร รถของคุณไม่ได้โดนตัวฉันสักหน่อย และที่ฉันล้มลงไปก็เพราะตกใจ จะมาเรียกร้องค่าเสียหายอะไรฉันไม่จ่ายให้หรอกนะ" ฉันไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าต้องการอะไร แต่เธอและเพื่อนๆ รวมกันประมาณสี่คน มองมาที่ฉันและองุ่นด้วยสายตาที่หยามเหยียด เมื่อพวกหล่อนกำลังพยายามที่จะแบ่งชนชั้น          

"ทุกคนได้ยินแล้วใช่ไหม เมื่อกี้เธอพูดอะไรออกมา เห็นหรือเปล่าว่าเธอตั้งใจที่จะล้มลงไปกองกับพื้น เพื่อเรียกร้องเอาค่าทำขวัญ พอฉันจับได้ไล่ทัน ก็รีบพูดออกตัวแรงในทันที"                                                

"ที่ฉันล้มลงไปก็เพราะตกใจ และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้พูดสักคำว่ารถของเธอเฉี่ยวชน เธอต้องให้ฉันแปลภาษาไทย เป็นภาษาไทยให้เธอฟังอีกหรือไง หรือว่าไปอยู่ต่างดาวนานเลยพูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง"              

กรี๊ดดด!!!                                                                                                     

"นี่แกหาว่าฉันเป็นเอเลี่ยนเหรอ คอยดูนะฉันจะให้คุณพ่อยกเลิกค่าเทอมพวกเธอ จนแล้วยังไม่รู้จักเจียมตัว" เมื่อเกรซพูดจบประโยค ใบหน้าขององุ่นกลับซีดเผือด เพราะถ้าหากคุณกริช ยกเลิกค่าเทอมนั่นก็หมายความว่าเธอคงไม่มีปัญญาจะเรียนมหา'ลัยนี้อย่างแน่นอน

"จะนั่งอ่อยอยู่ตรงนั้นอีกนานไหมยัยตัวแสบ" เสียงทุ้มอันทรงพลังของใครบางคนดังขึ้น ท่ามกลางพวกสาวๆ ที่มองไปยังเขาด้วยความรู้สึก อยากจะจับจองมาเป็นเจ้าของ                                                                 

"องุ่นดึงฉันขึ้นที" ฉันพยายามตะเกียกตะกายดันตัวเองลุกขึ้นยืน เพื่อจะดูว่าเสียงที่ดังขึ้นนั้น เป็นเสียงของใคร และทำไมเขาถึงเรียกฉันว่ายัยตัวแสบ แต่ถ้าจะเป็นตุลาก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเขาเรียนอยู่คนละมหา'ลัยกับฉัน                                                                                                             

"อุ๊ย! หล่อจังหน้าตายังกับซูเปอร์สตาร์ ขอจองได้ไหมอ่ะ" เพื่อนคนหนึ่งที่มากับเกรซ พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม                       

"อย่ายุ่ง! เขาเป็นของฉัน คนนี้ฉันจอง ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าวันแรกที่นี่ก็มีอะไรน่าสนใจเยอะเลยโดยเฉพาะผู้ชาย" เกรดพูดออกมาอย่างไม่อายปาก เธอมองผู้ชายที่เดินผ่านหน้าไปด้วยความชื่นชม