การเผชิญหน้าบนรถไฟ

ขบวนรถไฟส่วนตัวของท่านบารอนเวย์แลนด์เคลื่อนตัวออกจากสถานีอย่างรวดเร็ว เสียงหวูดรถไฟดังสนั่นก้องไปทั่วความมืดมิดของค่ำคืน เมรี่และทีมกระโดดขึ้นไปบนขบวนรถได้อย่างหวุดหวิด หัวใจของพวกเขายังคงเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นจากการไล่ล่า

"เราต้องไปหาเขา!" เมรี่ตะโกน เธอรีบเปิดประตูรถไฟเข้าไปในตู้โดยสาร

ตู้โดยสารของรถไฟส่วนตัวคันนี้หรูหราอลังการกว่าที่คิดไว้มาก มีห้องรับรอง ห้องอาหาร และห้องนอนที่ตกแต่งอย่างวิจิตรบรรจง แสงไฟสลัวๆ จากโคมไฟระย้าส่องสว่างไปทั่ว ทำให้บรรยากาศดูเคร่งขรึมและลึกลับ

"ดูเหมือนเขาจะอยู่ที่ตู้โดยสารสุดท้ายครับ" เอดิสันกล่าว เขาพยุงตัวเองขึ้นยืนโดยใช้ไม้ค้ำยัน

พวกเขาเดินไปตามทางเดินแคบๆ ที่เชื่อมต่อระหว่างตู้โดยสารแต่ละตู้ เสียงล้อรถไฟกระทบรางดัง 'ฉึกฉักๆ' เป็นจังหวะเดียวกับเสียงหัวใจของพวกเขาที่กำลังเต้นระรัว

"ระวังนะครับ" เบ็นกล่าว "เขาต้องเตรียมลูกสมุนไว้ที่นี่แน่ๆ"

และพวกเขาก็เจอจริงๆ! เมื่อมาถึงตู้โดยสารสุดท้าย พวกเขาก็พบกับลูกสมุนของท่านบารอนเวย์แลนด์สองสามคนยืนเฝ้าประตูอยู่

"ไปได้เลยครับ!" เบ็นตะโกน เขาพุ่งเข้าใส่ลูกสมุนคนหนึ่งทันที

การต่อสู้เกิดขึ้นอย่างดุเดือดในตู้โดยสารแคบๆ อเล็กซานเดอร์และเฟรเดอริคช่วยกันจัดการกับลูกสมุนคนอื่นๆ ส่วนเมรี่ก็พุ่งเข้าไปที่ประตูห้องของท่านบารอนเวย์แลนด์ทันที

"เปิดประตู!" เมรี่ตะโกน

ประตูถูกล็อกอย่างแน่นหนา เมรี่ตัดสินใจใช้มีดสั้นที่ได้รับมาจากปู่ทวดงัดประตู และมันก็เปิดออกอย่างง่ายดายราวกับมันไม่ใช่ประตูเหล็ก!

"เยี่ยมมากเมรี่!" เฟรเดอริคตะโกน

การเผชิญหน้าครั้งสุดท้าย

ภายในห้องโดยสารของท่านบารอนเวย์แลนด์นั้นเงียบสงบและเป็นส่วนตัว มีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง และมีท่านบารอนเวย์แลนด์นั่งจิบไวน์อยู่บนเก้าอี้นวมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องมา" ท่านบารอนเวย์แลนด์กล่าว "แต่พวกเจ้าก็มาช้าเกินไปแล้ว"

เมรี่พุ่งเข้าไปในห้องด้วยความโกรธแค้น "คุณจะหนีไปไหนไม่รอดหรอก! เรามีหลักฐานที่จะเปิดโปงความจริงทั้งหมด!"

ท่านบารอนเวย์แลนด์หัวเราะอย่างเยาะเย้ย "หลักฐานอย่างนั้นหรือ? คิดว่าหลักฐานแค่นั้นจะสามารถโค่นล้มข้าได้?"

เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ตู้เก็บของที่อยู่ด้านหลัง แล้วหยิบปืนพกออกมา!

"ข้าจะไม่มีวันยอมให้แผนการของข้าต้องล้มเหลว!" ท่านบารอนเวย์แลนด์คำราม "ข้าจะควบคุมลอนดอนทั้งเมือง และไม่มีใครจะหยุดข้าได้!"

เมรี่ชักมีดสั้นออกมาจากกระเป๋า เธอจ้องไปที่ท่านบารอนเวย์แลนด์ด้วยความเด็ดเดี่ยว "มีดเล่มนี้จะหยุดคุณได้!"

"เจ้าคิดว่ามีดเก่าๆ เล่มนี้จะทำอะไรข้าได้อย่างนั้นหรือ!" ท่านบารอนเวย์แลนด์หัวเราะเยาะ "ข้าคือ 'ปรมาจารย์แห่งเงา'!"

เขาเล็งปืนมาที่เมรี่และเหนี่ยวไกทันที!

"ปัง!"

เสียงปืนดังขึ้นกึกก้องไปทั่วห้องโดยสาร เมรี่หลบกระสุนได้อย่างหวุดหวิด แต่กระจกหน้าต่างด้านหลังของเธอก็แตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ!

ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง อเล็กซานเดอร์ เฟรเดอริค เบ็น และเอดิสันก็พุ่งเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว

"ปล่อยเมรี่ไปซะ!" อเล็กซานเดอร์ตะโกน

ท่านบารอนเวย์แลนด์หันไปยิงใส่อเล็กซานเดอร์อย่างรวดเร็ว แต่เบ็นใช้ตัวบังกระสุนไว้!

"โอ๊ย!" เบ็นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด กระสุนเจาะเข้าที่แขนของเขา

เอดิสันพุ่งเข้าไปหาท่านบารอนเวย์แลนด์อย่างรวดเร็ว เขาใช้ไม้ค้ำยันแทงเข้าไปที่ขาของท่านบารอนเวย์แลนด์อย่างแรง!

"โอ๊ย!" ท่านบารอนเวย์แลนด์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาเสียหลักและล้มลงไป

เมรี่เห็นโอกาส เธอพุ่งเข้าไปหาท่านบารอนเวย์แลนด์ และจ่อมีดสั้นไปที่หน้าอกของเขา

"คุณไม่มีทางหนีไปได้หรอก!" เมรี่กล่าวด้วยความโกรธแค้น

"แกไม่มีทางฆ่าข้าได้หรอก!" ท่านบารอนเวย์แลนด์หัวเราะ "แกไม่มีความกล้าพอที่จะทำอย่างนั้น!"

เมรี่ลังเลเล็กน้อย เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถฆ่าใครได้ แต่เธอก็รู้ว่าหากเธอปล่อยเขาไป เขาจะกลับมาแก้แค้นและทำร้ายผู้คนอีกครั้ง

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงดัง 'ครืน!' ดังขึ้นจากด้านบน รถไฟกำลังจะวิ่งเข้าไปในอุโมงค์!

"เราต้องไปจากที่นี่!" เฟรเดอริคตะโกน "มันมืดมาก! เราจะมองไม่เห็นอะไรเลย!"

ท่านบารอนเวย์แลนด์ใช้จังหวะนั้นผลักเมรี่ออกไป และเขาก็ล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง!

เมรี่มองไปที่ท่านบารอนเวย์แลนด์ แล้วก็มองไปที่หน้าต่างที่แตกอยู่ข้างหลังเธอ เธอมีแผนการบางอย่าง!

"ไปค่ะพี่!" เมรี่ตะโกน "เราจะหนีออกจากที่นี่!"

เธอพุ่งเข้าไปที่หน้าต่างที่แตก แล้วกระโดดออกไปนอกรถไฟทันที!

"เมรี่! ไม่นะ!" อเล็กซานเดอร์ตะโกน

เฟรเดอริคไม่รอช้า เขาคว้ามือของเลดี้อลิซาเบธแล้วกระโดดออกไปตามเมรี่ทันที!

อเล็กซานเดอร์และเอดิสันมองหน้ากัน พวกเขารู้ว่าพวกเขาต้องตามน้องสาวไป!

"ตามพวกเขาไปเถอะ! ข้าจะจัดการที่นี่เอง!" เบ็นตะโกน เขาใช้มือข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บคว้าปืนของท่านบารอนเวย์แลนด์ไว้

อเล็กซานเดอร์พยุงเอดิสัน และพวกเขาก็กระโดดออกไปนอกรถไฟทางหน้าต่างที่แตกไปพร้อมกัน!

การร่วงหล่นสู่ความมืด

พวกเขาตกลงไปในความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด!

เสียงลมปะทะใบหน้าดังสนั่น เสียงล้อรถไฟที่วิ่งอยู่ด้านบนดังสนั่นหวั่นไหว พวกเขากลิ้งไปตามพื้นดินที่เต็มไปด้วยกรวดและหินอย่างรวดเร็ว ร่างกายของพวกเขาถูกกระแทกเข้ากับสิ่งต่างๆ อย่างรุนแรง

เมรี่รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย แต่เธอก็พยายามควบคุมตัวเองให้กลิ้งไปตามพื้นอย่างช้าๆ

พวกเขาหยุดลงที่ข้างทางรถไฟอย่างน่าหวาดเสียว พวกเขาทั้งหมดได้รับบาดเจ็บและมีรอยถลอกเต็มตัว แต่พวกเขาก็ปลอดภัย

"พวกเราไม่เป็นไรใช่ไหม?" เฟรเดอริคถามด้วยน้ำเสียงที่หอบหายใจ

"ไม่เป็นไรครับ" อเล็กซานเดอร์ตอบ "แต่เราต้องรีบไปจากที่นี่ ก่อนที่ท่านบารอนเวย์แลนด์จะรู้ว่าเราอยู่ไหน!"

เอดิสันพยายามพยุงตัวลุกขึ้น แต่เขาก็ล้มลงไปอีกครั้ง "ขาของผม...มัน...มันไปต่อไม่ไหวแล้วครับ"

เมรี่เข้าไปประคองเอดิสัน "เราจะช่วยคุณเองค่ะ"

พวกเขาพากันเดินโซซัดโซเซไปตามทางรถไฟที่มืดมิด ท่ามกลางสายฝนที่ยังคงตกอยู่ เบ็นได้รับบาดเจ็บที่แขน ส่วนเอดิสันก็บาดเจ็บที่ขาอย่างหนัก เฟรเดอริคก็บาดเจ็บจากการกระโดด แต่พวกเขาก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะเดินหน้าต่อไป

แต่แล้ว จู่ๆ ก็มีแสงไฟดวงหนึ่งส่องเข้ามาหาพวกเขา!

"นั่นใครน่ะ!" เลดี้อลิซาเบธตะโกน

พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ แต่เมื่อแสงไฟส่องเข้ามาใกล้ขึ้น พวกเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้ที่เดินเข้ามาหาพวกเขา...นั่นคือ มิสเตอร์คลาร์ก!

"ข้ามารอพวกเจ้าแล้ว" มิสเตอร์คลาร์กกล่าว "ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องกระโดดหนีออกมาทางนี้"

"คุณอยู่ที่นี่ได้อย่างไรครับ!" อเล็กซานเดอร์ถามด้วยความประหลาดใจ

"ข้าได้ยินแผนการของเขา" มิสเตอร์คลาร์กตอบ "ข้าคือคนเดียวที่รู้ทุกความลับของท่านบารอนเวย์แลนด์"

เขาชี้ไปที่รถยนต์คันหนึ่งที่จอดซ่อนอยู่ในป่าที่อยู่ใกล้ๆ "ไปเถอะ! ข้าจะพาพวกเจ้าไปที่ที่ปลอดภัย!"

เมรี่และทีมมองไปที่มิสเตอร์คลาร์ก พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใจเขาได้หรือไม่ แต่พวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

พวกเขาขึ้นรถไปกับมิสเตอร์คลาร์ก และรถก็แล่นออกไปจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ทางรถไฟที่มืดมิดไว้เบื้องหลัง

เมรี่มองไปที่กระจกหลัง เธอเห็นรถไฟของท่านบารอนเวย์แลนด์แล่นหายไปในความมืดมิด เธอรู้ว่าการต่อสู้ยังไม่จบลง แต่ตอนนี้เธอมีพันธมิตรที่ไม่คาดคิดเข้ามาช่วยแล้ว