คลีนิคกับคดีปริศนา

รถยนต์ของมิสเตอร์คลาร์กแล่นฝ่าความมืดมิดของค่ำคืนในลอนดอน ทิ้งห่างขบวนรถไฟที่กำลังมุ่งหน้าสู่ความมืดมิดและสถานีตำรวจที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย เบ็นและเอดิสันต่างอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บหนัก เลือดไหลซึมจากบาดแผลของทั้งคู่ไม่หยุด ส่วนเมรี่ เฟรเดอริค และเลดี้อลิซาเบธก็มีรอยถลอกและบาดแผลเล็กน้อยเต็มตัว

"เราจะไปไหนกันครับ?" อเล็กซานเดอร์ถาม

"คลินิกใต้ดินของหมอเจเน็ต" มิสเตอร์คลาร์กตอบ "เป็นที่เดียวที่พวกเจ้าจะปลอดภัยจากท่านบารอนเวย์แลนด์"

ใบหน้าของมิสเตอร์คลาร์กดูเหนื่อยล้า แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "ข้าเป็นคนทรยศต่อพวกเจ้ามาตลอด แต่ตอนนี้...ข้าอยากจะไถ่บาปในสิ่งที่ข้าทำลงไป"

เมรี่มองไปที่มิสเตอร์คลาร์กด้วยความเข้าใจ เธอรู้ว่าเขาถูกหลอกใช้ และตอนนี้เขาก็กำลังจะกลับตัวกลับใจ

ไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงช่องทางลับใต้สะพานที่เบ็นเคยพาพวกเขาไป คลินิกใต้ดินของหมอเจเน็ตยังคงเงียบสงบและปลอดภัย

"เบ็น! เอดิสัน!" หมอเจเน็ตร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพของทั้งสองคน "เกิดอะไรขึ้น!"

เธอรีบพาพวกเขาไปที่ห้องผ่าตัดทันที "ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะได้รับบาดเจ็บกันทุกคนเลยนะ" เธอเหลือบมองไปที่มิสเตอร์คลาร์ก "และดูเหมือนว่าจะมีเพื่อนใหม่มาเพิ่มด้วย"

"ฉันขอโทษค่ะที่ทำให้พวกคุณต้องวุ่นวาย" เมรี่กล่าวด้วยความรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะหนู" หมอเจเน็ตตอบ "พวกหนูกำลังทำสิ่งที่ดี และฉันก็ยินดีที่จะช่วย"

หมอเจเน็ตใช้เวลาหลายชั่วโมงในการผ่าตัดเอาหัวกระสุนออกจากแขนของเบ็น และรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเอดิสัน เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ทั้งสองคนก็ถูกย้ายไปพักฟื้นในห้องพักที่จัดเตรียมไว้ให้

คดีใหม่ที่เข้ามาท้าทาย

เมรี่และทีมพักฟื้นอยู่ที่คลินิกใต้ดินเป็นเวลาหลายวัน เพื่อรอให้ร่างกายของทุกคนฟื้นตัว เอดิสันยังคงต้องพักผ่อนบนเตียง ส่วนเบ็นก็กำลังฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

"รู้สึกดีขึ้นไหมครับคุณเอดิสัน?" เมรี่ถามด้วยความเป็นห่วง

"ดีขึ้นมากครับมิสแบล็ควู้ด" เอดิสันตอบ "ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยชีวิตผมไว้"

ในขณะที่ทุกคนกำลังพักฟื้นอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในคลินิกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

"หมอเจเน็ต! ผมต้องการความช่วยเหลือครับ!" ชายคนนั้นกล่าว "น้องสาวของผมหายตัวไปครับ!"

ทุกคนในห้องหันไปมองชายคนนั้นด้วยความสงสัย

"ใจเย็นๆ นะคะคุณจอห์น" หมอเจเน็ตกล่าว "เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

จอห์นมองไปที่เมรี่และทีม "ผมขอโทษที่ต้องรบกวนในยามนี้ แต่...น้องสาวของผม มิสซิงเกอร์ หายตัวไปแล้วครับ!"

เมรี่จำชื่อนั้นได้ทันที! มิสซิงเกอร์คือหญิงสาวผู้หนึ่งที่เคยช่วยพวกเขาถอดรหัสปริศนาในหอสมุด!

"เธอหายตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?" เมรี่ถาม

"เมื่อคืนนี้ครับ" จอห์นตอบ "เธอโทรมาหาผมและบอกว่าเธอได้ค้นพบสิ่งบางอย่างที่น่าตกใจเกี่ยวกับ 'สมาคมโบราณคดีลอนดอน' และหลังจากนั้นไม่นาน...เธอก็หายตัวไป!"

เลดี้อลิซาเบธเบิกตากว้าง "สมาคมโบราณคดีลอนดอนอย่างนั้นหรือคะ?"

"ใช่ครับ" จอห์นตอบ "เธอได้รับจดหมายลึกลับที่เขียนด้วยภาษาโบราณ เธอพยายามที่จะแปลมัน และเธอก็หายตัวไปหลังจากนั้นไม่นาน!"

อเล็กซานเดอร์มองไปที่เมรี่ "นี่อาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญนะเมรี่"

เฟรเดอริคพยักหน้าเห็นด้วย "ดูเหมือนว่า 'เงาแห่งลอนดอน' จะรู้ว่ามิสซิงเกอร์ได้ค้นพบอะไรบางอย่างที่สำคัญ"

มิสเตอร์คลาร์กที่นั่งเงียบอยู่ด้านหลัง ได้ยินเรื่องราวทั้งหมด เขาก็พูดขึ้นมาว่า "สมาคมโบราณคดีลอนดอน...เป็นสมาคมที่อยู่ภายใต้อำนาจของท่านบารอนเวย์แลนด์ครับ"

"นั่นไงครับ!" เอดิสันกล่าว "พวกเขากำลังตามล่าทุกคนที่รู้ความลับของพวกเขา!"

เมรี่มองไปที่ทุกคน "เราต้องช่วยมิสซิงเกอร์ค่ะ! เธอช่วยเราไว้ เราก็ต้องช่วยเธอ!"

เบาะแสที่ซ่อนอยู่ในคำโบราณ

พวกเขาตัดสินใจที่จะเริ่มสืบสวนคดีการหายตัวไปของมิสซิงเกอร์ทันที แม้ว่าร่างกายจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ก็ตาม

"เราต้องไปที่บ้านพักของมิสซิงเกอร์ก่อนครับ" อเล็กซานเดอร์กล่าว "บางทีอาจมีเบาะแสที่เธอทิ้งไว้"

จอห์นพาพวกเขาไปที่บ้านพักของมิสซิงเกอร์ เป็นบ้านหลังเล็กๆ ที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยหนังสือ

"เธอเป็นคนรักการอ่านและรักประวัติศาสตร์มากครับ" จอห์นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

เมรี่และทีมเดินสำรวจไปทั่วบ้าน ห้องทำงานของมิสซิงเกอร์เต็มไปด้วยหนังสือและเอกสารต่างๆ มีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ มันเป็นกระดาษที่เขียนด้วยภาษาโบราณที่เมรี่ไม่เคยเห็นมาก่อน

"นี่คือจดหมายที่เธอได้รับมาใช่ไหมคะ?" เมรี่ถาม

"ใช่ครับ" จอห์นตอบ "ผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไร"

เมรี่มองไปที่ตัวอักษรโบราณนั้นอย่างตั้งใจ เธอรู้สึกว่ามันคุ้นเคยอย่างประหลาด ราวกับว่าเธอเคยเห็นมันมาก่อน

"มันคือ ภาษาของนักเล่นแร่แปรธาตุ ครับ" เอดิสันกล่าวขึ้น "เป็นภาษาที่ใช้ในการสื่อสารในสมัยโบราณ"

"คุณอ่านมันได้หรือคะ?" เมรี่ถามด้วยความประหลาดใจ

"ผมเคยศึกษามาบ้างครับ" เอดิสันตอบ "แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะแปลมัน"

อเล็กซานเดอร์และเฟรเดอริคช่วยกันค้นหาเบาะแสอื่นๆ ในบ้าน และในที่สุด อเล็กซานเดอร์ก็พบกับสมุดบันทึกเล่มหนึ่งของมิสซิงเกอร์ที่ถูกซ่อนไว้ใต้เตียง

"นี่ไงครับ!" อเล็กซานเดอร์กล่าว "สมุดบันทึกของเธอ!"

สมุดบันทึกนั้นเต็มไปด้วยข้อความที่เขียนด้วยลายมือของมิสซิงเกอร์ เธอได้บันทึกสิ่งที่เธอค้นพบเกี่ยวกับ 'สมาคมโบราณคดีลอนดอน' และ 'เงาแห่งลอนดอน'

"เธอเขียนว่าเธอได้ค้นพบ 'กุญแจสู่มรดก' ที่ถูกซ่อนไว้ในสถานที่แห่งหนึ่งในลอนดอน" เฟรเดอริคอ่านออกเสียง "สถานที่แห่งนั้นถูกปกป้องด้วยรหัสลับและสิ่งลี้ลับบางอย่าง"

"มันคืออะไรกันแน่คะ?" เลดี้อลิซาเบธถาม

"ผมไม่แน่ใจครับ" เฟรเดอริคตอบ "แต่เธอบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับ 'นาฬิกาแห่งกาลเวลา' "

เมรี่เบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำว่า 'นาฬิกาแห่งกาลเวลา' เธอนึกถึงหอนาฬิกาบิ๊กเบน และแผนผังอุโมงค์ใต้ดินที่ได้มา

"มันต้องเกี่ยวข้องกับบิ๊กเบนแน่ๆ ค่ะ!" เมรี่กล่าว "เราต้องไปที่นั่น!"

กับดักที่รออยู่

พวกเขาออกเดินทางไปยังหอนาฬิกาบิ๊กเบนทันที แม้ว่าอาการบาดเจ็บจะยังไม่หายดีก็ตาม พวกเขาขับรถไปตามถนนที่เงียบสงัดของลอนดอน โดยมีจอห์น ผู้เป็นพี่ชายของมิสซิงเกอร์ร่วมเดินทางไปด้วย

"คุณแน่ใจนะครับว่านี่ไม่ใช่กับดักอีก?" จอห์นถามด้วยความเป็นกังวล

"เราต้องเสี่ยงครับ" เมรี่ตอบ "เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว"

เมื่อมาถึงหอนาฬิกาบิ๊กเบน พวกเขาก็พบว่าบริเวณนั้นเงียบสงัดเกินไป ไม่มีผู้คนพลุกพล่านเหมือนปกติ

"มันเงียบเกินไปครับ" เอดิสันกล่าว "ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล"

แต่พวกเขาก็เดินเข้าไปในหอนาฬิกาอย่างระมัดระวัง พวกเขาปีนบันไดขึ้นไปอย่างช้าๆ ผ่านห้องต่างๆ ที่เต็มไปด้วยกลไกและเฟืองขนาดใหญ่ที่กำลังทำงานอยู่

"ดูนั่นสิครับ!" อเล็กซานเดอร์ชี้ไปที่กำแพง กำแพงนั้นมีรอยร้าวเล็กๆ ที่มีแสงสว่างส่องลอดเข้ามาจากด้านใน

"ทางลับครับ!" เฟรเดอริคกล่าว

พวกเขาเดินเข้าไปในรอยร้าว และพบกับทางเดินแคบๆ ที่นำไปสู่ห้องลับห้องหนึ่ง ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยนาฬิกาโบราณขนาดต่างๆ และมีนาฬิกาเรือนหนึ่งที่ใหญ่ที่สุดตั้งอยู่ตรงกลางห้อง

"นี่แหละครับ 'นาฬิกาแห่งกาลเวลา'!" เมรี่กล่าว

แต่แล้ว จู่ๆ ประตูก็ปิดลง และมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง

"น่าประทับใจจริงๆ ที่พวกเจ้ามาถึงที่นี่ได้" เสียงนั้นกล่าว "แต่พวกเจ้าก็มาช้าเกินไปแล้ว!"

ท่านบารอนเวย์แลนด์ปรากฏตัวขึ้นจากเงามืด ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่น่าขนลุก และมือของเขาก็กุมบาดแผลที่ถูกมีดสั้นแทงไว้

"คุณรอดมาได้อย่างไร!" เมรี่อุทานด้วยความตกใจ

"ข้ามีพลังมากกว่าที่เจ้าคิดนัก!" ท่านบารอนเวย์แลนด์กล่าว "และข้าก็ได้ 'กุญแจสู่มรดก' มาแล้ว!"

เขาชูจดหมายที่เขียนด้วยภาษาโบราณขึ้นมา "ข้าจะใช้มันเพื่อปลดล็อกพลังของ 'นาฬิกาแห่งกาลเวลา' และควบคุมเวลาทั้งลอนดอน!"

เมรี่มองไปที่ท่านบารอนเวย์แลนด์ด้วยความตกตะลึง เธอรู้ว่าหากเขาทำสำเร็จ ทุกสิ่งทุกอย่างในลอนดอนก็จะตกไปอยู่ภายใต้อำนาจของเขา!