บทที่ 45

บทที่ 45

ตาคู่สวยหลับลงเพราะไม่อยากรับรู้เรื่องของเขาอีกแล้ว หากแต่คนมาเยี่ยมกลับเข้าใจว่าเธอต้องการพักผ่อน จึงบอกให้เธอหลับและออกไปจากห้อง

คล้อยหลังทุกคนน้ำตาหยดใสๆ ก็ไหลรินออกมาจากหางตา เพื่อระบายความเจ็บปวดลึกๆ ในหัวใจที่ตัวเองพยายามจะเก็บซ่อนเอาไว้ก่อนหน้านี้ แต่น้ำตาที่เพิ่งไหลออกมาได้ไม่นานนั้นก็ถูกเช็ดด้วยมือบางข้างที่ไม่มีสายน้ำเกลือเสียบอย่างรวดเร็ว เมื่อมีเสียงกุกกักดังขึ้นที่หน้าประตู คล้ายกับมีคนกำลังจะเข้ามา เธอไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเองจึงรีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง

ร่างสูงของคนที่ก้าวเข้ามายืนข้างเตียง ทำให้นัสรินต้องเมินหน้าหนี พร้อมกับพูดขึ้นอย่างอดประชดประชันไม่ได้

“มาดูเหรอคะว่าสมบัติส่วนตัวมีส่วนไหนบุบสลายหรือเปล่า ถ้ามาดูแค่นั้นก็สบายใจได้ค่ะ นัสยังอยู่ครบสามสิบสองประการ สามารถใช้งานได้อีกนาน”

“ผมสบายใจตั้งแต่แรกแล้วละ เพราะผมเป็นหมอเจ้าของไข้ของคุณ”

ปราณต์ยิ้มเยือนอย่างที่เธอไม่อยากเห็น นั่นคงเป็นเพราะตอนนี้นอกจากที่เธอติดหนี้แค้นในเรื่องมัดมือชกเขาให้แต่งงานด้วยแล้ว เธอยังติดหนี้บุญคุณที่เขาช่วยชีวิตของเธอเอาไว้อีก

“ฮึ” นัสรินทำเสียงในลำคออย่างเจ็บใจตัวเอง

“ขับรถยังไงหือ ทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุได้ รู้หรือเปล่าว่าถ้าคุณเป็นอะไรไปจะมีกี่คนที่ต้องเสียใจ” เขาตำหนิเธอแต่ทำไมประโยคหลังของเขาถึงได้อ่อนโยนแบบนั้น

“ไม่รู้ค่ะ แต่ที่รู้แน่ๆ คือคุณหมอคงไม่เสียใจ แค่อาจจะแค่เสียดายที่ยังแก้แค้นได้ไม่สมใจ” นัสรินไม่รีรอที่จะพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้สึก ถ้าปราณต์จะห่วงใยเธอจริงๆ ก็คงเป็นเพราะกลัวว่าสมบัติส่วนตัวจะบุบสลายก่อนเวลามากกว่า

“ปากแบบนี้มันน่านัก ถ้าไม่ติดว่าเจ็บอยู่นะ...” ทั้งเสียงและสายตานั้นเต็มไปด้วยการคาดโทษคนช่างประชดประชันเช่นเธอ

“จะทำไมคะ นัสไม่ได้เป็นอะไรมาก จะรังแกนัสตอนนี้เลยก็ได้นะ”

“ผมรังแกคุณอีกแน่ๆ แต่ขอให้คุณหายดีก่อนเถอะ หรือว่าอยากลองร่วมรักบนเตียงของโรงพยาบาลดูล่ะ คืนนี้จะได้มาหา”

“คนบ้า! นัสถามจริงๆ เถอะค่ะ คุณหมอไม่กลัวแฟนตัวเองจะเสียใจหรือไง ที่แอบเก็บผู้หญิงอื่นเอาไว้ลับหลังแบบนี้”

“นั่นมันเป็นปัญหาของผม เอาละตอนนี้คุณยังไม่หายดี เราสงบศึกกันก่อนดีมั้ย นอนซะ” เขาขยับเข้ามาใกล้หัวเตียง วางมือบนศีรษะของเธอ ลูบเบาๆ อย่างอ่อนโยนคล้ายกำลังปลอบและให้กำลังใจ นั่นทำให้นัสรินน้ำตาเอ่อคลอออกมาอีกคราอย่างกลั้นไม่อยู่ สู้ให้เขาใจร้าย พูดจาร้ายๆ ใส่ ยังจะดีเสียกว่ามาทำท่าอ่อนโยนและห่วงใยเธอแบบนี้

“ปล่อยนัสไปได้หรือเปล่าคะ” เธอถามออกมาอย่างเจ็บปวด ยิ่งใกล้เขามากเท่าไหร่ก็ยิ่งรักมากขึ้น จนกลัวว่าตัวเองจะตัดใจและรับความเจ็บปวดไม่ได้ เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปจากเขาอีกครา

“ไม่ได้”

“คนใจร้าย” นัสรินครางออกมาราวกับลูกนกได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก น้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม ไม่อยากเห็นหน้าจึงพลิกตัวหันหลังให้เขา เลยไม่เห็นว่าสายตาที่มองมานั้นก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน เพียงแต่ข่มอารมณ์ได้มากกว่าเท่านั้นเอง

ปราณต์ปล่อยให้เธอร้องไห้และก้าวจากห้องออกไปเงียบๆ  แต่ทันทีที่เปิดประตูออกไป ก็เห็นว่าน้องชายของตนเองยืนดักอยู่ที่หน้าห้องคล้ายกับรอเขาอยู่ ปราณต์ไม่ถามแต่ใช้สายตามองแทน และปรัชญ์ซึ่งเป็นคนที่มุทะลุกว่าก็เป็นฝ่ายบอกจุดประสงค์ออกมาก่อน

“คุยกันอย่างเปิดอกหน่อยดีมั้ยพี่ปราณต์”

“แกมีอะไร?”

“ทำไมพี่ถึงไปยุ่งกับนัสรินอีก ลืมหรือเปล่าว่าหย่ากันแล้ว”

“ไม่ลืมหรอก ฉันก็แค่ให้เขาชำระหนี้ที่แกกับเขาติดค้างฉันอยู่”

“ผมกับนัสติดหนี้พี่อย่างนั้นเหรอ”

“แกกับนัสรินจัดฉากหลอกฉันไม่ใช่เหรอ หรือจะปฏิเสธว่าแกกับนัสรินไม่ได้วางแผนกันมาก่อน ว่าจะสลับตัวเจ้าบ่าวในวันแต่งงาน แกไม่ได้คิดจะแต่งงานกับเขาแต่แรก แต่ก็ไม่ยอมล้มเลิกการแต่งงาน เพราะอยากให้ฉันแต่งแทน สนุกมากหรือเปล่าล่ะที่ทำให้ฉันกลายเป็นตัวตลกที่ถูกหลอกอยู่คนเดียว” ปราณต์ย้อนถามน้องชายด้วยน้ำเสียงอันเครียดขรึม ทำให้ปรัชญ์ต้องระบายลมหายใจออกมาแรงๆ

“ข้อนั้นผมยอมรับผิด แต่ทุกอย่างมันเป็นแผนการของผมคนเดียว ผมก็แค่อยากให้พี่ปราณต์ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของการถูกมัดมือชกบ้าง เพราะตั้งแต่เด็กจนโตแม่ไม่เคยบังคับพี่ปราณต์เลย แต่บังคับผมคนเดียวมาตลอด ขีดเส้นให้เดิน ไม่เว้นกระทั่งเรื่องคู่ครอง แม่ไม่สนด้วยซ้ำว่าผมคิดยังไง หรือรักใครอยู่ แม่มองแต่พี่ปราณต์และตั้งใจจะยกผู้หญิงที่ผมรักให้พี่ปราณต์” ปรัชญ์พูดทุกอย่างกับพี่ชายอย่างเปิดอกเป็นครั้งแรกหลังจากที่เวลาล่วงเลยผ่านไปเป็นปี

“แกก็เลยหาทางออกด้วยการยัดเยียดฉันให้กับผู้หญิงที่เคยเป็นคู่หมั้นแก”

“ใช่...ผมยอมรับว่าผมเห็นแก่ตัว แต่สำคัญไปกว่านั้นผมรู้ว่านัสรินรักพี่ นัสรินเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่ง น่ารักไม่ต่างจากเล็ก ถ้าผมไม่รักเล็กอยู่ก่อนแล้ว ผมก็คิดว่าตัวเองคงรักเธอได้ไม่ยาก แต่ในเมื่อผมมีเล็ก นัสรินเองก็แอบชอบพี่อยู่ ผมจึงคิดว่าพี่ปราณต์อาจจะรักเธอได้ เพราะเราเคยรักผู้หญิงคนเดียวกันมาก่อน สเป็กผู้หญิงก็คงไม่ต่างกัน”

ปราณต์นิ่งไปพักหนึ่งเมื่อคำพูดของน้องชายไม่ได้ผิดไปจากความจริงสักเท่าไหร่ เขาเคยรู้สึกเช่นนั้นกับธรินดาจริงๆ และก็ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดกับผู้หญิงอีกคนที่มีแต่ความหลอกลวงมาตั้งแต่ต้นได้

“แล้วแกมาพูดกับฉันตอนนี้เพื่ออะไร”

“ก็เพื่อแก้ไขความผิดพลาดในอดีตของตัวเอง ผมอยากขอโทษพี่ปราณต์พร้อมกับที่อยากให้พี่ปราณต์ลองทบทวนความรู้สึกของตัวเองใหม่ ว่าที่ทำอยู่ตอนนี้เพื่อต้องการแก้แค้นเรื่องที่ผมกับนัสเคยทำกับพี่ไว้อย่างเดียว หรือเพราะรู้สึกอย่างอื่นด้วย ถ้าเป็นเพราะต้องการแก้แค้นอย่างเดียว ผมก็คงทำได้แค่ขอร้องให้พี่ปราณต์ปล่อยนัสไป แต่ถ้าพี่ปราณต์มีความรู้สึกอย่างอื่นด้วย ผมก็อยากให้พี่ปราณต์ทำตามสิ่งที่ใจตัวเองต้องการ ไม่อย่างนั้นสักวันพี่อาจเสียนัสไปจริงๆ”

ปรัชญ์พูดแค่นั้นก็กลับไป เขาไม่รู้ว่าพี่ชายจะคิดตามที่เขาพูดหรือไม่ หรือคิดมากคิดน้อยแค่ไหน น้องชายที่เคยทำผิดกับพี่ชายอย่างเขาคงแก้ไขความผิดพลาดของตัวเองได้เท่านี้ และก็ได้แต่หวังว่าจะเห็นพี่ชายมีความสุขในเร็ววัน