บทที่ 65

บทที่ 65

นัสรินรีบยกมือขึ้นปิดปากเขาก่อนที่เขาจะพูดจบ เธอไม่ได้อยากได้ยินคำพูดต่อจากนั้น ทั้งที่เคยอยากได้ยิน แต่ตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์จะพูดมันกับเธอ และเธอก็ไม่มีสิทธิ์จะฟังคำนั้น หรือบางทีเขาก็แค่อยากจะพูดเพื่อให้เธอรู้สึกดี เขาอาจจะบอกรักกับผู้หญิงทุกคนที่เขามีอะไรด้วย มันอาจจะเป็นคำพูดง่ายๆ ที่หลุดออกจากปากโดยเขาไม่คิดอะไรก็ได้

“นัสอยากกลับแล้วค่ะ พานัสกลับเถอะ นี่ก็สายมากแล้ว”

“ไม่หิวใช่มั้ย”

“ไม่หิวค่ะ”

“โอเค...งั้นกลับก็กลับ”

ปราณต์ไม่ได้ตอแยอะไรอีกเมื่อนัสรินยืนยันว่าอยากกลับไปทำงานและไม่หิว เขาขยับไปหิ้วกระเป๋าแล้วเดินนำหน้านัสรินลงไปชั้นล่าง ล่ำลาเจ้าของบ้านและภรรยา จากนั้นจึงพารถแลนด์โรเวอร์คู่ใจแล่นออกจากไร่เดชาธร พร้อมกับกระชากเอาความลึกซึ้งอบอุ่นที่เกิดขึ้นอย่างมากมายในไร่แห่งนี้ในชั่วเวลาหนึ่งคืนออกไปจากหัวใจของนัสรินด้วย

นัสรินเดินเข้าออฟฟิศโดยไม่กล้าสบตากับแม่บ้านและรปภ. เพราะทั้งคู่ต่างก็เห็นว่าเมื่อวานปราณต์มารับเธอ และตอนเช้าเขาก็ขับรถมาส่ง คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมรู้ดีว่า จะเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างชายหญิงที่หายไปด้วยกันทั้งคืน

เที่ยงวันนั้นก็เป็นอีกวันที่นัสรินไม่ออกไปทานข้าวข้างนอก เธอนั่งขลุกอยู่ในห้องทำงานแทบจะทั้งวัน กระทั่งถึงตอนเย็นก็ขับรถกลับไปยังอพาร์ตเมนต์ โดยพยายามจะทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด เพื่อที่พินทุสรจะได้ไม่สังเกตเห็นพิรุธของเธอ ตอนนี้นัสรินรู้สึกไม่ต่างอะไรกับแมวขโมยปลาย่างยามที่เจ้าของเผลอเป็นครั้งที่สอง เมื่อต้องกลับมาเผชิญหน้ากันเธอจึงรู้สึกเหมือนกับหายใจไม่ทั่วท้อง

แต่แล้วเมื่อกลับถึงห้องพัก นัสรินก็ต้องย่นคิ้วเข้าหากันด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นว่าพินทุสรกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าคล้ายกำลังจะเดินทาง

“จะไปไหนเหรอออย”

“อ้าว...นัสกลับมาแล้วเหรอ กำลังรอบอกอยู่พอดีว่าเราจะย้ายไปอยู่โรงแรมของคุณปราณต์ คุณปราณต์อยากให้เราไปพักที่นั่น เพราะเวลาไปหาจะได้สะดวก เราเกรงใจนัสน่ะ ไหนจะคุยโทรศัพท์รบกวนเวลานอนของนัส ไหนจะพาผู้ชายมาห้องจนนัสแทบไม่มีความเป็นส่วนตัว”

“เขาบอกแบบนั้นเหรอ...” นัสรินถามคล้ายกับรำพึง ดูเอาเถอะเมื่อเช้ายังทำท่าจะบอกรักและอาลัยอาวรณ์เธอเหลือคณา แต่ตอนนี้กลับจัดแจงหาที่พักที่เป็นส่วนตัวให้กับพินทุสร เพื่อที่ตัวเองจะได้ทำอะไรได้สะดวก อยากอยู่กับพินทุสรก็อยู่ อยากมาหาเธอก็มาโดยที่ไม่ต้องกลัวว่าจะมีพินทุสรคอยขัดขวาง โชคดีเหลือเกินที่เธอไม่หลงเพลินไปกับความหวานของเขาเมื่อเช้านี้ ไม่อย่างนั้นคงเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“อื้อ...ว่าแต่นัสอยู่คนเดียวได้นะ” พินทุสรเอ่ยถามเหมือนเป็นห่วงเมื่อนัสรินเหมือนจะเงียบๆ ไป

                “อยู่ได้สิ แต่ก่อนก็อยู่คนเดียว”

                “งั้นเราไปก่อนนะ เมื่อกี้คุณปราณต์โทร.มาบอกว่าถึงแล้ว เอาไว้ว่างๆ เราจะมาหา หรือถ้านัสว่างจะไปหาเราที่โรงแรมก็ได้ ได้ห้องแล้วจะโทร.มาบอกว่าพักห้องไหน”

                “จ้ะ”

                คุยกันแค่นั้นพินทุสรก็ลากกระเป๋าสองใบออกจากห้อง โดยที่ปราณต์ไม่ได้ขึ้นมารับแต่อย่างใด นัสรินออกไปชะเง้อมองที่นอกระเบียงก็เห็นว่าตอนนี้ปราณต์กำลังยกกระเป๋าของพินทุสรขึ้นใส่หลังรถของเขา จากนั้นทั้งคู่ก็ขึ้นรถไปด้วยกัน ท่ามกลางน้ำตาที่ไหลลงอาบสองแก้มนวล ร่างบางพาตัวเองกลับเข้าห้อง พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้จะระบายอย่างไรดี แต่ยามนี้ก็คงมีแค่น้ำตาเท่านั้นที่เป็นทางออกที่ดีที่สุด

เช้าวันรุ่งขึ้น...

นัสรินตื่นขึ้นมาด้วยอาการเวียนหัว ตาพร่าเบลอ ก่อนจะต้องรีบลุกพรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำ แล้วโก่งคออาเจียนจนตัวโยกโยน กว่าที่อาการพวกนั้นจะสงบลงก็ทำเอาเธอเกือบแย่ หญิงสาวเฝ้าครุ่นคิดว่าอาการของร่างกายเหล่านี้เกิดจากอะไร ครั้งแรกคิดว่าเป็นเพราะตัวเองพักผ่อนน้อย แต่อะไรบางอย่างทำให้ฉุกใจคิดขึ้นมา...ประจำเดือนเดือนนี้เลยเวลามาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว และตลอดเวลาที่ปราณต์กับเธอมีอะไรกัน เธอกับเขาต่างก็ไม่มีใครป้องกันเลย หรือว่า...

ไม่...ขออย่าให้สิ่งที่เธอกลัวเป็นจริงเลย ไม่อย่างนั้นเรื่องยุ่งยากต่างๆ คงตามมามากมายหลายเรื่องเป็นแน่

พยายามจะไม่คิดเช่นนั้น แต่ก็อดคิดไม่ได้ ดังนั้นนัสรินจึงแวะซื้อที่ตรวจการตั้งครรภ์จากร้านยาที่อยู่ข้างทาง ระหว่างที่เธอขับรถไปทำงาน เมื่อไปถึงออฟฟิศก็ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำ ทำตามวิธีที่เภสัชกรแนะนำอย่างระมัดระวัง

มันช่างเป็นเสี้ยววินาทีที่แทบนับไม่ได้ว่ากี่เสี้ยว ในระหว่างรอให้เส้นสีม่วงๆ นั้นวิ่งขึ้นไปบนแผ่นกระดาษที่ออกแบบมาเพื่อทดสอบการตั้งครรภ์โดยเฉพาะ เธอภาวนาว่าให้ผลเป็นลบ ให้ขีดบนกระดาษนั้นขึ้นแค่ขีดเดียว ทว่าดูเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะไม่เคยเข้าข้างเธอเลยสักครั้ง เมื่อเส้นสีม่วงนั้นปรากฏขึ้นจำนวนสองขีดอย่างเด่นชัด บ่งบอกว่าผลการทดสอบเป็นบวกและเธอกำลังตั้งครรภ์!

มือเรียวเล็กที่ถือกระดาษแผ่นเล็กๆ นั้นในมือสั่นระริก ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามาจนตั้งตัวไม่ติด สุดท้ายก็ปล่อยโฮออกมาตามประสาผู้หญิงเจ้าน้ำตา อนิจจา...ช่างน่าสมเพชตัวเองนัก ในยามที่เธออยากให้มีสายใยเล็กๆ นี้เกิดขึ้นมา เขากลับไม่ยอมมา แต่ในยามที่เธอไม่อยากให้เขาเกิด เขากลับมาอยู่ในท้องของเธอ เหมือนกับจะกลั่นแกล้งให้คนเป็นแม่ปวดร้าวเล่น

เธอไม่ได้รังเกียจหรือกลัวการมีลูก ตรงกันข้ามในคืนนั้น คืนที่มีอะไรกับปราณต์ก่อนจะหย่า เธอแอบหวังอยู่ลึกๆ ด้วยซ้ำว่าจะมีสิ่งเล็กๆ เกิดขึ้นในท้อง ไม่ใช่เพื่อรั้งปราณต์หรือเป็นเครื่องพันธนาการเขา แต่เพียงเพราะอยากมีสิ่งที่เป็นตัวแทนความรักของเธอที่มีต่อปราณต์ต่างหาก ทว่าในยามนี้ลูกของเธออาจจะกลายเป็นอุปสรรคในชีวิตของปราณต์ก็ได้