บทที่ 64

บทที่ 64

                หลังจากกลับออกมาจากห้องน้ำพร้อมปราณต์ นัสรินก็เกิดอาการหน้าร้อนซ่านขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าตอนนี้ที่หน้าตู้มีเสื้อผ้าที่ซักรีดอย่างเรียบร้อยแขวนอยู่สองชุด ชุดหนึ่งเป็นชุดของปราณต์ อีกชุดหนึ่งคงเป็นชุดของเธอที่ปราณต์เตรียมมาให้ เธอจำได้ว่าก่อน หน้านี้ ตู้เสื้อผ้าตู้นั้นยังไม่มีอะไรแขวนอยู่แน่ๆ นั่นแสดงว่าคนที่เอาชุดนี้เข้ามาให้ คงเข้ามาตอนที่เธอกับปราณต์อยู่ในห้องน้ำ และคงได้ยินอะไรๆ ที่ดังอยู่ในนั้นหมดแล้ว

                นัสรินส่งค้อนอย่างเคืองๆ ไปให้คนที่ขยันทำให้เธออับอาย แต่ปราณต์ก็กลับยิ้มใส่ตาและหัวเราะเบาๆ อย่างรื่นรมย์ เธอจึงทำได้แค่ขยับไปหยิบเอาเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วหลบเข้าไปแต่งตัวหลังฉากไม้ไผ่ที่กั้นเอาไว้เป็นส่วนแต่งตัว กลับออกมาอีกทีก็พบว่าปราณต์แต่งตัวเกือบเสร็จแล้ว เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อน ยัดชายเข้าไปในกางเกงสแล็กเนื้อดีสีกรมท่า คาดเข็มขัดราคาแพงอย่างเรียบร้อย แต่ในมือกลับถือเนกไทและยืนรอเธออยู่

“มาผูกเนกไทให้หน่อย ตั้งแต่เป็นเมียผมมา คุณยังไม่เคยทำหน้าที่นี้เลยไม่ใช่เหรอ” เขาออกคำสั่งทันทีที่เธอทำท่าว่าจะเดินผ่านหน้าไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง นัสรินจึงต้องหยุดชะงักและหันหน้ามามองคนพูด พร้อมกับพูดยอกย้อนเขาอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้ ตอนแต่งงานกันเขาไม่เคยยินยอมหรือยินดีให้เธอทำหน้าที่ภรรยาเลยสักอย่าง แต่มาตอนนี้เหมือนจะมาเรียกร้องและตำหนิเธอกลายๆ

“ก็คุณปราณต์ไม่เคยขอให้ทำนี่คะ อีกอย่างเมื่อก่อนคุณกับนัสก็อยู่คนละห้อง คุณอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว หรือออกไปทำงานตอนไหน นัสยังไม่รู้เลยค่ะ”

“แต่ตอนนี้เราอยู่ในห้องเดียวกัน เพิ่งจะอาบน้ำด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน แต่งตัวพร้อมกัน กำลังจะลงไปกินข้าวและออกไปทำงานพร้อมกัน”

คำพูดของเขาทำให้นัสรินนึกถึงคำว่าบ้านและชีวิตการแต่งงานของสามีภรรยาที่อยู่กินกันด้วยความรักความเข้าใจ แต่นั่นไม่ใช่ระหว่างเขาและเธอแล้ว ต่อไปปราณต์ก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเลือก และคนที่จะได้ทำหน้าที่เหล่านั้นก็คือภรรยาตัวจริงของเขา คนที่เป็นแค่เมียเก็บชั่วคราวอย่างเธอ คงมีหน้าที่แค่ทำให้เขาเบื่อไวๆ จะได้ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก

มือเรียวบางรับเนกไทจากมือเขามาและจัดการผูกให้อย่างคล่องแคล่ว โดยตลอดเวลามีสายตาของปราณต์จับจ้องอยู่ทุกอิริยาบถ

“เสร็จแล้วค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นหลังจากผูกเนกไทให้เขาเรียบร้อยแล้ว

“ผูกได้เรียบร้อยดีนี่ เคยผูกให้ใครมาก่อนหรือเปล่า” ปราณต์เอ่ยชมพร้อมกับถามคำถามต่อท้าย

“เคยค่ะ”

“ใคร?” น้ำเสียงยามที่ถามนั้นห้วนกระด้างขึ้นมาทันที

“คุณพ่อค่ะ” นัสรินตอบกลับไปอย่างกระแทกกระทั้น จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นร้องอุ๊ยเมื่อปราณต์ก้มลงหอมแก้มของเธออย่างรวดเร็วหลังจากได้ยินคำตอบ

“รางวัลสำหรับการทำตัวน่ารัก”

“คุณนี่! ชอบฉวยโอกาสอยู่เรื่อย” นัสรินค้อนขวับพลางยกมือขึ้นลูบแก้มของตัวเอง และรีบดิ้นขลุกขลักทันทีเมื่อปราณต์ตวัดแขนมากอดและรั้งร่างบางของเธอเข้าไปหา

“จะหวงตัวอะไรกับผัวนักหนา ได้กันมากี่ครั้งแล้วยังไม่ชินอีกหรือไง”

“คนปากจัด! หยาบคาย!”

“แค่พูดตรงไปตรงมา ผัวเมียก็พูดกันแบบนี้แหละ”

“คุณคงจะพูดแบบนี้เฉพาะกับเมียเก็บที่ไม่มีค่าอะไรอย่างนัส ส่วนเมียตัวจริงของคุณคุณก็คงจะให้เกียรติไปเสียทุกอย่าง”

“น้ำเสียงของคุณฟังดูเหมือนจะน้อยใจและอิจฉาคนคนนั้นนะ”

“ไม่อิจฉาหรอกค่ะ นัสอยากให้คุณมีเมียเป็นตัวเป็นตนเร็วๆ ด้วยซ้ำ คุณจะได้เลิกตอแยนัสเสียที”

“แน่เหรอนัสรินว่าจะไม่อิจฉา ไม่เสียใจ ถ้าหากผมคิดจะแต่งงานใหม่ หรือจริงจังกับใครสักคนขึ้นมาจริงๆ”

เป็นอีกครั้งที่คำถามของเขาทำให้นัสรินต้องเงยหน้าขึ้นมองสำรวจอย่างค้นคว้า แววตาสีสนิมเหล็กคู่นั้นฉายชัดว่า เขาไม่แค่ยั่วเย้า แต่ถามอย่างจริงจัง และต้องการคำตอบที่ตรงไปตรงมาเช่นกัน หากแต่ทิฐิในใจกับความคิดที่ว่า ต่อให้เธอตอบอย่างไรมันก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำให้นัสรินเลือกจะตอบไม่ตรงกับความจริงออกไป

“นัสไม่มีสิทธิ์เสียใจหรอกค่ะ ในเมื่อนัสรู้ฐานะของตัวเองดี”

“แล้วถ้าตัดเรื่องอื่นๆ ออกไป เราจะเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม” ปราณต์ถามเสียงนุ่มและจริงจังเสียจนนัสรินเกือบน้ำตาคลอกับคำถามนั้น เธอแทบจะโผเข้าไปกอดเขา นานแค่ไหนแล้วที่รอฟังประโยคนี้ เธอรอตั้งแต่ยังแต่งงานกับเขา กระทั่งหย่ากับเขาแล้ว ก็ยังรอว่าสักวันปราณต์อาจจะคิดถึงเธอ จะหวนกลับมาหาเธอ แต่การรอคอยที่ผ่านมาก็ว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง จนเธอคิดว่าตัวเองคงหมดหวังไปแล้ว ทว่าจู่ๆ ตอนนี้เขากลับเอ่ยมัน ทั้งที่เขามีภาระผูกพันและลึกซึ้งกับเพื่อนของเธอไปแล้ว ซึ่งพินทุสรไม่ได้ผิดอะไร พินทุสรถามเธอแล้ว ว่าเธอยังรักปราณต์อยู่หรือเปล่า แต่เธอผิดเอง เธอเป็นฝ่ายปฏิเสธเองว่าไม่ได้รักเขาแล้ว แล้วจะให้เธอเห็นแก่ตัวกับเพื่อนรักได้อย่างไร

“เรื่องระหว่างเรามันคงไม่มีวันเป็นไปได้อีกแล้วละค่ะคุณปราณต์” เสียงหวานตอบออกไปอย่างเด็ดเดี่ยว ทั้งๆ ที่หัวใจกำลังร้องไห้ด้วยความทุกข์ระทม

“ใช่สินะ ผมลืมไปว่าคุณไม่ได้รักผมแล้ว” ปราณต์พูดเหมือนน้อยใจ ทำเอานัสรินเกือบจะหลุดปากออกไปว่าทำไมจะไม่รัก เธอไม่เคยรักใคร และไม่คิดจะรักใครอีก นอกจากผู้ชายใจร้ายอย่างเขาเพียงคนเดียว

“ค่ะ...นัสไม่ได้รักคุณแล้ว เช่นเดียวกับที่คุณเองก็ไม่เคยรักหรือสงสารนัสเหมือนกัน แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอคะ นัสมันก็แค่ผู้หญิงไม่มีศักดิ์ศรีและทำเรื่องเลวร้ายกับคุณเอาไว้ตั้งมากมาย”

ปราณต์ยกมือขึ้นมาเชยคางมนตรึงเอาไว้ พร้อมกับก้มหน้าลงมาพูดประโยคที่ทำให้นัสรินรวดร้าวใจมากกว่าเดิม

“ผมเองก็ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกกับผู้หญิงที่ทำเรื่องเลวร้ายกับตัวเองได้แบบนี้”

“ความรู้สึกเดียวที่คุณมีให้นัส ก็คงเป็นความเกลียดใช่มั้ยคะ”

“ใช่...ผมยอมรับว่าตัวเองเคยโกรธเกลียดคุณ แต่ตอนนี้ผม...”