บทที่ 4

"คุณรู้ได้ยังไงคะว่าลูกอยู่ที่ห้องทำงาน" แพทย์หญิงถามผู้เป็นสามีทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง เพราะดูเหมือนสามีจะมั่นใจเหลือเกิน

"ชีวิตมันก็มีอยู่แค่นี้แหละ ถ้าไม่ค้างที่ห้องทำงานก็ค้างอยู่หอพัก"

"คุณก็ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากับลูกหน่อยนะคะ อย่าลืมสิว่ามีแต่ตาเรย์เท่านั้นที่เราจะฝากโรงพยาบาลไว้ได้"

"ก็เพราะมีแต่มันที่จะฝากไว้ ถ้าได้คู่ชีวิตที่ช่วยกันดูแลโรงพยาบาลของเรา มันก็ยิ่งจะเป็นผลดีไม่ใช่เหรอคุณ ขอร้องอย่างหนึ่งเถอะ เวลาผมพูดกับลูกคุณไม่ต้องพูดแทรกได้ไหม ลูกก็เลยจะไม่เชื่อถือผม"

"ก็คุณใช้อารมณ์พูดกับลูกเกินไปนี่คะ"

"ดู..ยังพูดไม่ทันขาดคำ"

"แล้วคุณจะลากฉันมาด้วยทำไมล่ะ"

ยังพูดกันไม่ถึงไหนประตูลิฟต์ก็เปิดออก ..ทั้งสองท่านที่ยืนอยู่ก่อนต้องได้ขยับเข้าไปด้านในนิดหนึ่ง เพราะมีคนเข้ามาในลิฟต์เพิ่ม

หญิงสาวที่เข้ามาในลิฟต์มองดูตัวเลขที่โชว์ขึ้นก็เห็นว่าคนที่เข้ามาก่อนก็จะขึ้นไปที่ชั้นเดียวกัน เธอก็เลยไม่ต้องได้กด

และเพียงไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกที่ชั้นผู้บริหารของโรงพยาบาล

เธอคนที่เข้ามาใหม่ก้าวออกไปก่อน แต่ดูท่าทางของเธอจะไม่มั่นใจเลย ซึ่งแตกต่างจากสองท่าน พอออกจากลิฟต์ได้ทั้งสองท่านก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานของหมอผู้บริหารโรงพยาบาลนี้

"สวัสดีค่ะคุณหมอ" ขณะที่กำลังจะเคาะประตูห้อง เลขานุการที่ประจำอยู่ชั้นนี้รีบเดินเข้ามา

"หมอเรย์อยู่ในนี้ไหม"

"คุณหมอเหรอคะ แจนยังไม่เห็นขึ้นมาเลยนี่คะ"

เซอร์เวย์ไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่งวุ่นวายในห้องทำงาน นอกจากคนทำความสะอาด แต่ก็ให้ทำเป็นเวลา ก็เลยไม่มีใครกล้าเข้าไปเช็คห้องทำงานของเขา

แกร็ก.. ขณะที่กำลังยืนคุยกันอยู่ ประตูห้องที่ทุกคนกำลังสนทนากันได้เปิดออก

"คุณพ่อ? คุณพ่อกับคุณแม่มาทำไมครับ"

"แจนไม่รู้ว่าคุณหมออยู่ในนี้ ขอโทษด้วยค่ะ"

"มีอะไรทำก็ไปทำเถอะคุณแจน" ขณะที่พูดกับเลขาสายตาของเขามองไปเห็นเธอที่ยืนอยู่ห่างๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร "เข้ามาข้างในก่อนสิครับพ่อ" ชายหนุ่มเปิดประตูทิ้งไว้แล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้อง เพื่อให้พ่อกับแม่ได้เดินตามเข้ามา

"พ่อผิดเองแหละที่ปล่อยงานโรงพยาบาลให้ลูกดูแลเร็วเกินไป ก็เลยไม่มีเวลาหาคู่ แต่ไม่เป็นไร พ่อรับผิดชอบโดยการ...."

"อย่าบอกนะครับว่าพ่อจะมาพูดเรื่องเมื่อคืนนี้ที่นี่อีก" แค่เกริ่นมาเขาก็พอจะรู้แล้ว

"พ่อจองร้านอาหารไว้แล้ว เดี๋ยวพ่อจะบอกคนขับรถของเราเองว่าที่ไหน"

"ผมก็บอกพ่อไปแล้วไง"

"เราอายุ 30 กว่าแล้วนะ สมควรที่จะมีลูกมีเต้าได้แล้ว"

"มีกฎหมายข้อไหนบังคับให้คน 30 มีลูกล่ะครับ"

"ตาเรย์! ไม่รู้ล่ะถ้าคืนนี้พ่อไม่เจอลูกที่ร้านอาหาร ถ้างั้นก็เตรียมไปเจอกันงานแต่งได้เลย"

"เดี๋ยวนะครับพ่อ?"

"คุณจะใจร้อนมากเกินไปแล้วนะ" ภรรยาอุตส่าห์ฟังอยู่เงียบๆ ขนาดเจอหน้ายังไม่อยากเจอแล้วนี่จะให้จัดงานแต่งแล้วเหรอ

"เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอคุณ ว่าคุณจะอยู่เงียบๆ"

"แต่คุณก็ทำเกินไป"

"พอแล้วครับไม่ต้องพูดกันแล้ว พ่อยกเลิกเรื่องนั้นไปได้เลย.." พอพูดจบประโยคเท่านั้นแหละ นายแพทย์เซอร์เวย์ก็เดินมาเปิดประตูห้อง

พ่อกับแม่ต่างก็มองหน้ากัน เพราะคิดว่าลูกชายจะไล่ออกจากห้อง แต่กลับไม่ใช่พอประตูเปิดออก..

"คุณรอนานไหมครับ"

หญิงสาวที่ยังคงยืนอยู่แถวนั้นหันกลับมองดูด้านหลังของตัวเอง เพราะคิดว่าเขาคุยกับใคร

"เข้ามาสิครับ"