เพื่อนร่วมโต๊ะ(2)

วายุแนะนำทุกคนด้วยท่าทีกระตือรือร้นโดยทิ้งมาดคนเย็นชาจนหมดสิ้นไม่เหมือนพี่ลมคนเดิมสักนิด

วารินทร์จับสังเกตและอาการของคนเป็นพี่ชายและฟันธงในใจว่าเขาต้องมีใจให้กับผู้หญิงคนนี้แน่นอน แต่แล้วก็ต้องสรุปใหม่อีกรอบเมื่อผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเป็นเมียของพี่ตรีวิทย์เพื่อนสนิทของพี่ชายตัวเอง

...แอบรักเมียเพื่อนคำนี้ไม่เกินจริง

“แล้วนี่ หนูมาทานช้าวกับเจ้าตรีเหรอ” วินไทยเอ่ยถาม

“เปล่าค่ะ มาทานข้าวกับน้องสาว อีกสักพักก็น่าจะมาถึง”

วายุย่นคิ้วก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

“แล้วไอ้ตรีไปไหน วันนี้วันครบรอบแต่งงานของฟ้ากับมันไม่ใช่เหรอ”

“ลมจำได้ด้วยเหรอ ไม่เหมือนตรีเลยจำไม่ได้ไม่พอนะ แถมยังยุ่งจนปลีกตัวมาไม่ได้อีก”

หญิงสาวไหล่ตกแล้วพ่นลมหายใจออกมาด้วยสีหน้าเซ็ง ๆ แทนที่คนเป็นผัวจะต้องจำได้ว่าวันนี้เป็นวันอะไรกลับกลายเป็นเพื่อนผัวเสียอย่างนั้นที่จำได้

“ฟ้าเลยมาดินเนอร์กับน้องสาวแทนใช่ไหม”

ขณะที่พูดวายุอมยิ้มน้อย ๆ ดวงตาเป็นประกาย เหมือนฟ้าพยักหน้ารับพลางสังเกตการแต่งตัวของเขาและครอบครัวเขาไปด้วยซึ่งมันดูเป็นผู้ดีต่างจากภาพลักษณ์ของวายุเมื่อก่อนอย่างลิบลับ ซึ่งดูขาดแคลนจนดูเหมือนไม่มีจะกิน ดูดีหน่อยก็แค่หน้าตาเท่านั้น

“งั้นเอาอย่างนี้ไหม วันนี้เรามาฉลองด้วยกัน ต้อนรับการกลับมาของลมแล้วก็วันครบรอบแต่งงานของฟ้าไปด้วยเลย”

วายุออกความคิดเห็นแล้วหันไปขออนุญาตคนเป็นพ่อซึ่งท่านก็เห็นดีด้วย ยกเว้นวารินทร์กับกรรณิการ์ที่ไม่พอใจสักเท่าไรแต่ก็ต้องเก็บอาการ

“แต่ว่าฟ้ามีน้องสาวมาด้วยนะคะ” หญิงสาวรู้สึกเกรงใจอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่เป็นไรหรอกหนู ตามสบายเลยวันนี้ลุงเลี้ยงเอง”

“ขอบคุณมากค่ะคุณลุง หนูต้องขอโทษด้วยที่รบกวน”

เรียวมือสวยยกขึ้นกระพุ่มไหว้ หลังจากนั้นวายุก็กุลีกุจอเรียกพนักงานมาเพิ่มโต๊ะเพื่อที่จะได้เพียงพอกับผู้มาเยือน

“เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าฟ้ามีน้องสาวด้วย”

“อ้าว เราไม่เคยเล่าให้ลมฟังเหรอ ไม่สิ ลมเคยเจอหน้ายัยฝันแล้วก็ที่งานแต่งเราไง คนทีทำหน้าที่เป็นตากล้องไง เราจำได้ว่ายังเคยแนะนำให้รู้จักกันเลย” วายุพยายามนึกหน้าเหมือนฝันทว่านึกยังไงก็นึกไม่ออก

ใบหน้าหล่อครุ่นคิดอยู่นานจนเหมือนฟ้าต้องสะกิดไหลเรียกสติแล้วบอกว่าไม่ต้องนึกหน้าหรอกน้องสาวเธอเดินมาโน่นแล้ว

ทุกคนต่างหันไปมองผู้หญิงตัวกลมคนหนึ่งสวมกางเกงคาร์โก้สีดำที่ทำมาจากผ้าวูลเวฟ ใส่เสื้อยืดสีขาวแบบเรียบ มีเพียงกระเป๋าผ้าสะพายเบี่ยงสีส้มเท่านั้นที่ดูโดดเด่น

“ฝันทางนี้” เหมือนฟ้ายกมือเรียกไว ๆ

เท้าอวบกำลังก้าวต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อมองเลยไปเห็นว่าคนที่อยู่ด้วยเป็นใคร หัวใจเธอเต้นถี่จนแทบจะหลุดออกมากองที่พื้นหากเป็นไปได้เธออยากหันหลังวิ่งกลับเสียเดี่ยวนั้น

“ยัยฝัน! ยัยฝัน”

เสียงเรียกของคนเป็นพี่สาวเรียกสติคนเจ้าเนื้อให้กลับมาเธอจึงได้เดินเข้าไปหาด้วยท่าทีอ้อยอิ่ง

“ไหนพี่ฟ้าบอกว่าเรามาทานข้าวกันแค่...”

เธอหยุดพูดแล้วปรายตามองไปยังโต๊ะอาหารที่แทบจะอยู่ครบองค์ประชุม ผู้คนเหล่านั้นเธอรู้จักเกือบทั้งหมด ยกเว้นแค่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างพ่อของพี่ลมเท่านั้น หากให้เดาก็คงจะเป็นน้องสาวเพราะมีใบหน้าละม้ายคคล้านกันเหลือเกิน

“บังเอิญมาเจอลมกับครอบครัวน่ะ เขาเลยชวนร่วมโต๊ะฉลองการกลับมาของลมจ้ะ แล้วนี่ยัยทอรุ้งไม่มาด้วยเหรอไหนแกบอกว่าจะมาด้วยกัน”

“ชวนแล้วแต่ไม่มาเห็นว่าต้องรีบกลับไปอ่านหนังสือสอบ”

เธอตอบเสียงเรียบทว่าสายตายังคงจับจ้องไปยังร่างสูง ซึ่งเขาก็กำลังมองมาอยู่เหมือนกัน

ชายหนุ่มจำเธอได้ในฐานะพนักงานของบริษัทเมื่อวันก่อนทั้งตอนที่อยู่ในลิฟต์แล้วก็ตอนอยู่ในห้องประชุม เขาไม่ได้จดจำเธอในฐานะน้องสาวของเหมือนฟ้าเสียด้วยซ้ำ

ตอนแรกเขาแปลกใจที่หญิงสาวเอาแต่จดจ้องใบหน้าทว่ายามนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรกันแน่ เธอคงจำเขาได้แต่ไม่กล้าทักทายด้วยสถานะของความเป็นเจ้านายและลูกน้องมาคั่นกลางเอาไว้

“มา ๆ มานั่งกันได้แล้ว ลุงหิวจะแย่”

วินไทยกวักมือเรียก ทุกคนจึงเดินมานั่งประจำที่ตัวเอง เหมือนฟ้านั่งข้างซ้ายวายุส่วนด้านขวาเป็นกรรณิการ์นั่งอยู่ก่อนแล้วเหมือนฝันจึงเลือกนั่งตรงข้ามพี่สาวซึ่งอยู่ข้างกันกับอดีตซีอีโอผู้แสนใจดี

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมันช่างเงียบเชียบจนชวนอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกมีเพียงวารินทร์กับกรรณิการ์คุยจ้อกันอยู่สองคนและบทสนทนานั้นเหมือนฝันจับใจความได้ว่าวารินทร์กำลังชงเพื่อนรักให้กับพี่ชายตัวเอง

“ตายจริง ณิยังโสดอยู่เหรอเป็นไปได้ยังไงเนี่ย หน้าตาก็ดีแถมยังเป็นดาราดังไม่คิดเลยว่าจะไม่มีคนมาจีบ เหมือนพี่ลมเลย ยังโสดดดด”

ลากเสียงยาวพลางเหลือบมองพี่ชายตัวเองแต่คนหูพึ่งกับเป็นเหมือนฝัน ไม่ต้องสืบให้ยากเลยว่าเขามีคนรักหรือเปล่า อยู่ ๆ คำตอบมันก็ลอยมาเอง

“พูดมากนะเรา ยัยน้ำ กินข้าวไป” เขาดุเสียงเข้มเพื่อห้ามปราม

“จริงเหรอ? ลมยังไม่มีแฟน เพอร์เฟคขนาดนี้เนี่ยนะ”

เหมือนฟ้าไม่อยากจะเชื่อ นั่นทำให้วารินทร์รู้เลยว่าเจ้าตัวไม่ได้รู้เลยว่าพี่ลมแบมีใจให้

“จริงค่ะพี่ฟ้า เห็นโสดมานี่ก็สิบปีได้แล้วมั่ง”

“ทำไมล่ะลม เมืองนอกไม่เจอสาว ๆ ถูกใจบ้างเหรอ”

“เราไม่ชอบต่างชาติน่ะ อีกอย่างเรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

ขณะพูดดวงตาคมทอประกาออกมาโดยที่เหมือนฟ้าไม่รู้ตัวเสีย

สักนิด

“หูย อยากรู้เลยอ่าว่าเป็นใคร เพื่อนร่วมงานเหรอ”

“ไม่ต้องรู้หรอก เราคงไม่สมหวังแล้วล่ะเพราะผู้หญิงคนนั้นมีเจ้าของไปแล้ว”

เขาพูดด้วยท่าทีเรียบเฉยขณะที่มืออวบของเหมือนฝันเขี่ยข้าวไปมาแล้วฟังอย่างเงียบ ๆ

คำว่าอิจฉาผุดขึ้นมากลางหัวใจ เธออิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่ได้เข้าไปยึดพื้นที่หัวใจของพี่ลมไว้ได้โดยไม่ต้องออกแรงทำอะไรทว่าอีกใจก็โล่งอกที่ผู้หญิงคนนั้นมีเจ้าของไปแล้ว