ตอนที่ 2

"ราตรีมีเรื่องอยากคุยด้วยจ้ะ เรื่องเรียนต่อของเสือ"

 (ทำไม จะช่วยออกเงินเหรอ มีปัญญาไหมล่ะ) 

ราตรีเม้มปากเมื่อได้ยินแบบนั้น สาเหตุหลักๆ ที่เธอไม่อยากให้เสือฟังด้วยก็เพราะแบบนี้ เธอไม่เคยบอกให้เสือรู้ว่าพ่อเขาพูดจาไม่ดีกับแม่ อยากให้เสือจำแต่ภาพดีๆ ของพ่อตัวเอง

ส่วนเธอ โดนประจำจนชิน ดูถูกถากถางเจอมาทุกรูปแบบ

"เสืออยู่ด้วยจ้ะ"

("...")

"ราตรีได้ยินว่าผู้กองจะให้เสือไปเรียนในตัวจังหวัดหรือจ๊ะ" เข้าเรื่องที่เธออยากถามเขา พยายามไม่เก็บเอาเรื่องพวกนั้นมาใส่ใจ

 (อืม) 

ผู้กองสิงห์ตอบกลับสั้นๆ ไม่ขยายความอะไรมากไปกว่านั้น จนราตรีต้องเป็นฝ่ายถามต่อ

"ราตรีขอถามได้ไหมจ๊ะว่าเรียนที่ไหน" เธอยังไม่บอกให้พ่อของลูกรู้ว่าลูกชายเธอไม่อยากไป หากว่ามันดีต่อเสือ เธอจะอธิบายให้ลูกเข้าใจ 

ใช่เธอจะตามใจเสือขนาดนั้น ผู้กองเป็นพ่อ ย่อมหาแต่สิ่งดีๆ ให้ลูกอยู่แล้ว

 (เอกชนABC ใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก) 

ราตรีร้องอ๋อในใจ เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้กองสิงห์ถึงอยากให้ลูกไป มันดีต่อเสือนี่เอง

เธอเคยได้ยินว่าโรงเรียนที่นี่ค่าเทอมแพงมาก มีแต่คุณครูต่างชาติเป็นหลัก จบมาใครก็พูดภาษาอังกฤษได้คล่องแทบทุกคน

เสือส่ายหัวขณะที่หูฟังและมองหน้าแม่ไปด้วย ไม่ยอมกินข้าวเมื่อได้ยินแบบนั้น จนคนเป็นแม่ต้องกระตุ้น เด็กหนุ่มจึงยอมตักข้าวขึ้นทาน

 (พ่อตามใจเอ็งมาเยอะแล้วนะเสือ อยากเรียนที่บ้านก็ให้เรียน แต่ตอนนี้เอ็งโตพอที่จะออกนอกพื้นที่ได้แล้ว) 

"แต่เสือไม่อยากไปครับพ่อ" ลูกชายคนเดียวของผู้กองสิงห์เอ่ยออกมานอยด์ๆ อยากให้พ่อลองคิดทบทวนใหม่ ช่วยตามใจคนที่เรียนได้ไหม

 (ขอเหตุผล?) 

"เสือไม่อยากอยู่หอพัก เสือคิดถึงบ้าน"

 (บ้านก็อยู่นี่ ไม่ได้หนีไปไหน วันหยุดก็กลับพ่อจะไปรับ) 

"เสือไม่อยากไปครับ"

 (เอ็งไม่เคยดื้อกับพ่อนะเสือ) 

เสือเงียบปากทำหน้าเศร้า

ราตรีใจแป้วเมื่อเห็นอาการลูกชาย แต่ก็เข้าใจพ่อของเขา กุมมือเสือเบาๆ

 (เมื่อก่อนเอ็งเชื่อฟังพ่อมาตลอดนี่ บอกให้ทำอะไรก็ทำ เดี๋ยวนี้มันเป็นยังไงหืม ใครเอาอะไรไปใส่หัวเอ็ง) 

ราตรีได้ยินอย่างนั้นชะงักไป เขาหมายความว่ายังไงกัน

"ไม่มีหรอกครับ เสือแค่ไม่อยากไปเอง" ไม่มีใครบอกอะไรเขาทั้งนั้น เขารู้ว่าตัวเองชอบอะไรไม่ชอบอะไร

 (ถ้าไม่ไปเอ็งก็ไม่ต้องไปบ้านนั้น อยู่ด้วยกันเอาแต่อะไรกรอกหูกันก็ไม่รู้) 

 (พ่ออย่าว่าแม่สิ แม่ไม่ได้เอาอะไรมากรอกหูเสือสักหน่อย) เสือรีบสวนทันที เมื่อเข้าใจว่าพ่อเอ่ยมาถึงผู้หญิงที่เขารักเป็นที่หนึ่ง 

และราตรีก็ได้เข้าใจว่า 'ใครที่ว่า' มันหมายถึงเธอนี่เอง

ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันจะวนมาหาเธอจนได้ ลูกชายไม่อยากไปเรียนในตัวจังหวัด ดันเป็นความผิดของเธอซะงั้น

เขาไม่คิดหน่อยเหรอว่าลูกโตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง ชอบไม่ชอบเสือกล้าที่จะพูดออกมา

ไม่คิดหน่อยเหรอว่า ลูกชายเขาก็เหมือนเขา ใครจะบังคับได้หากเสือไม่โอเค 

 (ก็เมื่อก่อนเอ็งไม่เคยดื้อกับพ่อ บอกอะไรก็ 'ครับ' หมด ถ้าไม่ใช่เพราะแม่เอ็งจะเพราะใคร) 

"เพราะเสือไงครับพ่อ เสือไม่อยากไปเอง แม่ไม่ได้บอกเสือพูดเลย เสือต่างหากที่ขอร้องแม่ให้โทรคุยกับพ่อ"

 (เมื่อก่อนเอ็งก็ไม่เคยย้อนพ่อแบบนี้นะเสือ) เมื่อก่อนไอ้เสือทำผิดก็แค่ขอโทษ ไม่เคยแก้ตัวให้ใคร เดี๋ยวนี้มันเป็นยังไง

"เสือแค่อยากอธิบายครับ" เขาไม่ได้ย้อนสักหน่อย ไม่เข้าใจว่าทำไมแค่เขาอธิบายพ่อต้องว่าเขาเถียงด้วย

ทำไมผู้ใหญ่ไม่ชอบให้เด็กออกความคิดเห็น ชอบเอาแต่ใจตัวเอง ชอบเอาความคิดตัวเองเป็นที่ตั้ง ไอ้เสือไม่โอเคเลย

 (แล้วสรุปจะไปไหม) 

เสือถอนหายใจเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองแม่

 (ถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องไปบ้านนั้น) 

"ไปก็ได้ครับ แต่พ่อให้เสือมาหาแม่นะ" 

 (อืม หกโมงเย็นต้องถึงบ้าน) วันนี้วันอาทิตย์แล้ว พรุ่งนี้ไอ้เสือต้องไปเรียน หากหกโมงเย็นเขาไม่เห็นหน้าลูกชายราตรีโดน!

"ครับเดี๋ยวเสือรีบกลับ"

ตู๊ดๆๆ