ตอนที่ 5

 ห้าโมงครึ่งราตรีขับรถมอเตอร์ไซค์ไปส่งลูกชายที่บ้านพ่อเขา เธอจะไม่รอให้ถึงหกโมงเย็นที่พ่อของลูกจำกัดเวลามาเพราะไม่อยากมีปัญหา 

แม้เกินไปหนึ่งนาทีเขาก็จะว่าเธอมาที่ไม่รักษาคำพูด และขู่จะไม่ให้เธอพาลูกไปนอนด้วยอีก เธอจึงต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด

เธอเป็นคนขับ ส่วนลูกชายนั่งซ้อนท้ายกอดเอวแม่ วางคางเกยบนไหล่เล็ก หากใครไม่รู้มาก่อนว่าสองคนนี้แม่ลูกกันคงคิดว่าเป็นแฟน

ก็ทั้งคู่หน้าตาไม่เหมือนกันสักนิด เสือได้พ่อมาหมด อีกอย่างเสือก็โตเป็นหนุ่มแล้วด้วย ส่วนราตรียังสาว ยังสวยเหมือนคนไม่มีลูก 

ในร้านคาราโอเกะหนุ่มๆ ยังเรียกหาหม้ายสาวสุดสวยอย่างราตรีเพียบ เพราะทั้งคำพูดคำจาดูอ่อนหวาน รูปร่างยังคงงดงาม

จอดรถที่หน้าบ้านทรงไทยยกสูงหลังหนึ่ง ยืนร่ำรากับลูกที่หน้าบ้าน ก็เห็นพ่อของลูกเดินลงมาจากบนบ้านกับใบหน้าดุของเขา 

ท่าทางดูสง่าแม้จะอยู่ในชุดลำลองธรรมดา เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำ ราตรีจึงบอกลูกชายว่าต้องไปแล้ว

"เดี๋ยววันศุกร์แม่มารับอีกนะ" ประคองแก้มลูกชายรั้งลงมาหอมซ้ายขวาให้ชื่นใจ ทำประหนึ่งว่าเสือยังคงเป็นเด็กสำหรับเธอเสมอ ก่อนจะขับรถกลับบ้านไป

เสือกำลังจะเดินเข้าบ้าน ก็เจอกับพ่อที่ยืนเอามือกอดอกมองมา รีบยกมือไหว้แล้วทำท่าจะเดินขึ้นบ้าน แต่คนเป็นพ่อเขยิบมาขวางทาง

"ครับ?" เสือมองหน้าพ่อยิ้มๆ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทางขึงขังอยู่ตลอดเวลา ดวงตาดูดุ แต่เขาไม่ได้รู้สึกกลัวสักนิด 

คงเพราะเราเจอกันทุกวัน อยู่ด้วยกันจนชิน เขารู้ว่าพ่อเป็นคนแบบนี้

"หิวยัง พ่อทำกับข้าวเสร็จแล้วอยู่บนโต๊ะ" พยักหน้าไปยังโต๊ะกินข้าวที่อยู่ใต้ถุนบ้าน ฝีมือของเขาทั้งหมด 

เห็นแบบนี้ก็ทำกับข้าวให้ลูกกินเป็นอยู่ ตามประสาผู้ชายเลี้ยงลูกคนเดียว ไม่มีเมียมันก็ต้องทำเองทุกอย่างไหม ถึงเมื่อก่อนจะเป็นเมียที่เป็นฝ่ายทำทุกอย่างก็ตาม

แต่ไม่ได้หมายความว่าอยากได้เมียกลับคืนหรอกนะ แค่เล่าให้ฟังเฉยๆ ว่าเมื่อก่อนมันเคยมี

เขาจะเน้นทำกับข้าวช่วงเย็น ส่วนช่วงเช้าสองพ่อลูกฝากท้องที่ตลาดสด

เขามักจะได้แซนด์วิช ซาลาเปา ไม่ก็ขนมปังปิ้งอะไรแบบนี้กลับมา

ไอ้เสือกินกับนมหนึ่งกล่องก่อนไปเรียน สวนเขากินกับกาแฟก่อนไปทำงาน 

"เสือขึ้นไปรีดผ้าก่อนเดี๋ยวลงมากินครับ"

คนเป็นพ่อพยักหน้าให้ก่อนจะหลีกทางให้ลูกชาย ตัวเขาเองก็ลงมานั่งรอกินข้าวพร้อมลูก 

ไม่ว่าจะครัว ที่นั่งกินข้าว หรือห้องน้ำ อยู่ด้านล่างของตัวบ้านทั้งหมด 

ส่วนด้านบนเป็นห้องนอนที่มีทั้งหมดสามห้อง ห้องปู่กับย่าไอ้เสือ ห้องเขากับเมีย ไม่ใช่สิ เขาไม่มีเมียนี่ก็ต้องเป็นห้องของเขาคนเดียว

แค่เล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนมันเคยเป็นห้องของเขากับแม่ไอ้เสือ ปัจจุบันไม่ใช่ เป็นห้องของชายโสด ส่วนอีกห้องเป็นของลูกชายคนเดียว ติดเครื่องปรับอากาศทั้งหมด

มีโถงด้านนอกตรงกลางวางโซฟาและทีวี เมื่อก่อนเรามักจะนั่งดูทีวีด้วยกันทุกคน ครอบครัวไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่ก็อบอุ่นมาก

เสือรีดผ้าเสร็จเดินลงมาจากบ้าน เห็นพ่อนั่งรอกินข้าวอย่างเช่นทุกครั้ง มองผัดกะเพราในจาน แกงจืดเต้าหู้หมูสับ และไข่เจียว ของโปรดไอ้เสือทั้งนั้น พ่อยังคงรู้ใจดีเหมือนเดิม 

เขาโชคดีสุดๆ ที่มีทั้งพ่อและแม่ทำอาหารเป็น ชีวิตเรียกได้ว่าโคตรเพอร์เฟกต์สุดๆ

มีพ่อเป็นตำรวจสุดหล่อ มีแม่เป็นสาวสวยดีกรีนางนพมาศ 

แต่พอพ่อกับแม่เลิกรากัน เขาไม่กล้าพูดคำนั้นแล้ว 

เราอยู่กันเพียงสองคนพ่อลูกที่บ้าน เพราะปู่กับย่าไปนอนทุ่งนาตามประสาคนแก่ จึงทำให้ที่บ้านค่อนข้างเงียบ

เมื่อก่อนจะอยู่ทั้งหมดห้าชีวิต ปู่กับย่า พ่อกับแม่ และเขา ไอ้เสือถูกประคบประหงมเอาอกเอาใจเหมือนลูกเทวดา

"เสือว่ากะเพรามันจืดๆ ไปนะพ่อ" 

ตักคำแรกขึ้นทานไอ้เสือขมวดคิ้วเลย ก่อนจะตักแกงจืดขึ้นซดคำต่อมาทำหน้าหยีไปอีก ลองเมนูง่ายๆ อย่างไข่เจียวซิ แทบวางช้อนลงไปเลย!

"ไม่รอดพ่อ" เสือวางช้อนลงในจานก่อนจะรีบหยิบน้ำเปล่ากระดกล้างคอ 

"ไหน" ผู้กองสิงห์ขมวดคิ้ว ก่อนจะตักกะเพราขึ้นชิม ก็ปกติ รสชาติที่เคยกินนี่ 

ตักแกงจืดขึ้นซดเมื่อเห็นลูกชายทำหน้าหยี ก็อร่อยดี น้ำซุปหวานจากกระดูกหมู หัวหอมใหญ่ และแครอทที่เขาใส่ลงไป 

ส่วนไข่เจียวไม่ต้องพูดถึง เมนูง่ายๆ แค่นี้ใครจะทำไม่อร่อย กินสามอย่างครบแล้วมองหน้าลูกชาย

"ก็เหมือนเดิม"

"ไม่เหมือนพ่อ"

"ขาดอะไร"

"ขาดหวาน"

"นี่ก็หวานแล้ว" หวานกว่านี้ก็ของหวานแล้วไอ้เสือ

"ไม่ๆ เมื่อก่อนมันเคยหวานกว่านี้ครับพ่อ" 

"ยังไง"

เสือถอนหายใจออกมาเบาๆ จนคนเป็นพ่อหน้าเสียว่าฝีมือตัวเองจะตก