ตอนที่ 6

"ความจริง...พ่อทำอาหารไม่อร่อยนานแล้วนะ แต่เสือไม่อยากพูดเพราะกลัวพ่อเสียใจ ที่พ่อเห็นเสือกินหมดตลอดนั่นลับหลังเสือแอบไปอ้วกทิ้ง ท้องไส้มันปั่นป่วน ร่างกายของเสือมันจะเลือกรับแต่ของอร่อยๆ เก็บไว้ แต่พอเจอของไม่อร่อยมันก็จะอาเจียนออกทั้งหมด"

"ตั้งแต่ตอนไหน" ทำไมเขาไม่เห็นรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย ไอ้เสือเอาเวลาไหนไปอ้วก ถ้าอ้วกจริงเขาก็ต้องเห็นต้องได้ยินแล้วสิ

"ตั้งแต่ตอนเสือสามขวบครับพ่อ จากนั้นมา เสือไม่เคยกินข้าวได้อร่อยเลย สงสัยเสือจะชินอาหารฝีมือแม่ไปแล้ว แต่พอมากินฝีมือพ่อ มันไม่ได้เลย ไอ้เสือไม่โอเค" 

ผู้กองสิงห์วางทั้งช้อนและส้อมลงในจานอย่างแรงแล้วเอามือกอดอกตัวเอง มองหน้าลูกชายนิ่งๆ เขาว่ามันไม่ใช่แล้วล่ะ

"แม่เอ็งกรอกหูอะไรมา หรือวางแผนให้เอ็งย้ายไปอยู่บ้านนั้นเอ็งถึงมาบอกว่ากับข้าวที่พ่อทำไม่อร่อย"

ตั้งแต่เปิดลำโพงให้ลูกฟังด้วยทั้งที่ไม่เคย ราตรีไม่เคยที่จะทำให้ลูกมองเขาไม่ดี ไอ้เสือไม่เคยมีพฤติกรรมแบบนี้ต่อหน้าพ่อมัน

"เปล่านะครับพ่อ แม่ไม่เกี่ยวเลย งั้นไม่เป็นไรครับ เสืออร่อยก็ได้ เสือจะกินให้หมดเลยพ่อ" 

เสือเงียบปากแล้วตักกับข้าวขึ้นกินเอาๆ ก่อนจะทนไม่ไหวรีบลุกวิ่งไปอ้วกที่หน้าห้องน้ำ

ผู้กองสิงห์เห็นอย่างนั้นนั่งนิ่งมองตาม แต่พอลูกโก่งคออยู่นานจึงเดินตามหลังไปดู

จังหวะที่เสือเงยหน้าขึ้นมา หัวใจคนเป็นพ่อตกไปอยู่ตาตุ่ม ใบหน้าเสือขาวซีดราวกับไก่ต้ม จนต้องเอามาคิดแล้วว่ามันคือเรื่องจริง

รีบไปหาน้ำมาให้ลูกดื่ม พอลูกหายอาเจียน พาเสือกลับมานั่งที่โต๊ะ หยิบยาดมให้ลูกดม

"ไหวไหม ไปโรงพยาบาลเปล่า"

"ไม่เป็นไรครับพ่อ มันน่าจะหมดท้องแล้วครับ"

"ทำไมเมื่อก่อนเอ็งไม่บอกพ่อล่ะถ้ามันไม่อร่อยขนาดนั้น" ผู้กองสิงห์ถามลูกอย่างรู้สึกผิด ทั้งน้อยใจด้วย ไม่รู้สิ เขาก็ว่ามันอร่อยดี หรือเขาจะชินรสชาตินี้ไปแล้ว

จะว่าชินก็ไม่ชินหรอก ทำเองใครจะว่าไม่อร่อย กินได้ก็กิน กินไม่ได้ก็ต้องกิน เป็นชายโสดเมียทิ้งนี่

พูดผิด 'เขาทิ้งเมีย!' เป็นเขาเองต่างหากที่ขอหย่าแม่ไอ้เสือ 

ไม่ใช่เพราะราตรีไม่เลือกเขา เป็นเขาเองที่ไม่เลือกราตรี

เขา

ทิ้ง

เมีย!

"เสือกลัวพ่อเสียใจนี่ครับ บอกออกไปกลัวพ่อรับไม่ได้"

"ตอนนี้พ่อเอ็งไม่เสียใจมั้ง"

"แล้วจะทำยังไงดีครับพ่อ หรือไอ้เสือต้องทนกินอาหารที่ไม่อร่อยแบบนี้ต่อไป"

"เดี๋ยวสั่งร้านอาหารเอามาส่งทุกวัน"

"ร้านอาหารจะรู้ใจเสือเหรอครับว่าเสือชอบกินรสชาติแบบไหน"

"เอ็งก็บอกพ่อสิว่าเอ็งอยากให้มันเป็นรสชาติยังไง พ่อจะได้บอกทางร้านเขา"

"บอกยากพ่อ หากได้แม่มาทำให้กินทุกวันคงดี เสือไม่ต้องบอกอะไรเลย" 

".."

"แต่มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ไงเนอะพ่อ แม่ก็มีแฟนใหม่ไปแล้วนี่ เดี๋ยวคงมีลูกด้วยกัน แม่ก็ต้องไปทำให้แฟนกับลูกใหม่ของแม่กิน และไม่แน่ เสืออาจไม่มีโอกาสได้กินข้าวฝีมือแม่อีกแล้วก็ได้"

"ใครแฟนใหม่แม่เอ็ง!" แม่ไอ้เสือไปแอบมีแฟนตอนไหนทำไมเขาไม่รู้ กูจับตาดูอยู่ทุกวันเอาเวลาไหนไปมีแฟน

"เอ้า นี่พ่อไม่รู้เหรอครับ แม่มีมาตั้งนานแล้วนะ" โมโหขนาดนี้มันยังไงอ่ะพ่อ เลิกกันไปแล้วไม่ใช่เหรอ แหนะๆๆ

"ใคร?"

จ้างให้ก็ไม่บอกหรอก เพราะไอ้เสือโกหกไงฮ่าๆ

"เสือคิดชื่อไม่ออกครับ มันติดอยู่ที่ปากเนี่ยแหละ อะไรน้า.." 

"เอ็งไปเจอที่ไหน"

"ในมือถือแม่ไงครับ แบตโทรศัพท์เสือหมดเสือก็เลยขอยืมแม่เล่น แล้วผู้ชายคนนั้นก็โทรเข้ามาพอดี ขึ้นชื่อว่า 'ที่รัก' เสือจึงเอาไปให้แม่รับ"

"หน้าตามันเป็นยังไง!"

"หล่อไงครับพ่อถามได้ จมูกนี่โด่งเชียว นึกว่าดาราฮอลลีวูด ผู้ชายในคันคายเทียบไม่ติดสักคน แม่ไอ้เสือนี่มีวาสนาจริงจริ๊ง" 

ผู้กองหนุ่มกัดฟันกรอด ผู้ชายในคันคายเทียบไม่ติดสักคนงั้นเหรอ มันยังจะมีใครหล่อไปกว่าเขาอีก!

หากเขาเปิดรับบัตรคิว มั่นใจว่ามันคงยาวไปถึงภาคใต้แน่!

"อ๋อๆๆ เสือจำได้แล้วครับว่าใคร คนที่โอนเงินมาซื้อคอมให้เสือไง คนนี้เลย แสนสองอ่ะพ่อที่โอนมา"

"แม่เอ็งซื้อให้ไม่ใช่เหรอ" ผู้กองหนุ่มขมวดคิ้ว หรือที่ราตรีโทรมายืมเงินเขาแล้วเขาไม่ให้ก็เลยไปขอไอ้นั่นแทน

"โหพ่อ! แพงขนาดนั้นแม่จะเอาตังค์ที่ไหนมาซื้อครับ แฟนแม่ซื้อให้!"