คนแปลกหน้า

บรรยากาศในมหาวิทยาลัยช่วงพักกลางวันเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและความคึกคัก นักศึกษาหลายกลุ่มจับจองที่นั่งในโรงอาหาร ทานข้าวและพูดคุยกันด้วยความสนุกสนาน

ปานตะวันนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของโรงอาหาร ใบหน้าของเธอเรียบเฉย ขณะจ้องมองอาหารตรงหน้า แต่แทบไม่แตะมันแม้แต่น้อย ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังโต๊ะอีกมุมหนึ่ง ที่โลกันต์นั่งอยู่พร้อมกับเพื่อนๆ ของเขา

โลกันต์ดูสง่างามและโดดเด่น แม้ในยามนั่งอยู่ท่ามกลางฝูงชน เขานั่งเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ หัวเราะกับคำพูดของเพื่อนสนิท ใบม่อน เพื่อนสาวหน้าสวยที่ดูสนิทกับโลกันต์จนเกินพอดี นั่งอยู่ข้างเขา เธอหัวเราะและเอื้อมมือไปแตะแขนของโลกันต์อย่างสนิทสนม

ยูโรและกรุงโรม เพื่อนชายอีกสองคนของเขานั่งอยู่ด้วย ทั้งสองคนต่างพูดคุยกันอย่างออกรส พลางหันไปมองรอบๆ โรงอาหาร

"เชี้ย!" กรุงโรมพูดขึ้นพร้อมชี้ไปที่มุมหนึ่งของโรงอาหาร "น้องคนนั้น...น่ารักโคตร ไปอยู่ไหนมาวะ ทำไมกูไม่เคยเห็น"

สายตาของกรุงโรมจ้องตรงไปที่ปานตะวัน หญิงสาวหน้าหวานที่นั่งอยู่คนเดียว

ยูโรหันไปมองตาม ก่อนจะผิวปากเบาๆ "เออว่ะ โคตรน่ารัก แต่ดูเหมือนจะเงียบๆ ไม่ใช่แนวสาวเปรี้ยวของมึงนะโรม"

โลกันต์เหลือบตามองไปยังปานตะวันเพียงครู่เดียว ก่อนจะเบือนสายตากลับมาที่โต๊ะ

"มึงรู้จักน้องเขาเหรอ?" ใบม่อนถามขึ้น น้ำเสียงของเธอแฝงความอยากรู้

"ไม่รู้จัก" โลกันต์ตอบอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเขาเหมือนไม่สนใจอะไร "คงจะเป็นเด็กคณะอื่นมั้ง หน้าตาก็ธรรมดา ไม่เห็นจะโดดเด่นตรงไหน"

คำตอบของเขาทำให้ปานตะวันที่แอบได้ยินรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า แม้จะรู้ดีว่าโลกันต์ไม่เคยเห็นค่าเธอ แต่การที่เขาทำเหมือนเธอเป็นแค่คนแปลกหน้าในที่สาธารณะ ก็ยังคงเจ็บปวดอยู่ดี

กรุงโรมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ "เด็กธรรมดาอะไรกัน น่ารักขนาดนี้! กูชักอยากจะรู้จักน้องเขาแล้วสิ"

"งั้นกูเชียร์มึงนะโรม" ยูโรพูดพร้อมหัวเราะ "ลองเข้าไปคุยดิ อาจจะได้แฟนเป็นนักศึกษาครุศาสตร์ก็ได้"

"ครุศาสตร์เหรอ?" กรุงโรมเลิกคิ้ว

"อืม คนนี้กูเคยเห็นอยู่แถวคณะครุศาสตร์ ตอนกูไปส่งน้องญาดา"

กรุงโรมยังคงจับจ้องไปที่ปานตะวันที่นั่งอยู่คนเดียวในมุมหนึ่งของโรงอาหาร เขายิ้มพลางพูดขึ้นอย่างสนใจ

"เออดีว่ะ เรียนครู ดูท่าจะเป็นสาวเรียบร้อย สวย น่ารัก เรียบร้อยแบบนี้กูชอบ"

ยูโรหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดเสริม "มึงแน่ใจนะว่าเรียบร้อยจริงๆ บางทีคนเรียบร้อยอาจซ่อนอะไรบางอย่างไว้ก็ได้"

โลกันต์ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมมองไปยังปานตะวันที่นั่งอยู่ตรงข้ามโต๊ะกับพวกเขา

"หึ... ภายนอกดูเรียบร้อย แต่อาจจะไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่เห็นก็ได้ ดื้อเงียบมีเยอะแยะ"

คำพูดของเขาทำให้กรุงโรมหันมามองด้วยความสงสัย "มึงพูดเหมือนรู้จักน้องเขาดี ไอ้กันต์  มีอะไรรึเปล่า?"

"ไม่มีอะไร" โลกันต์ตอบทันควัน น้ำเสียงของเขาฟังดูเฉยชาเหมือนไม่ใส่ใจ แต่สายตาของเขาจับจ้องไปที่ปานตะวันอย่างเผลอตัว

ปานตะวันรู้สึกถึงสายตาที่มองมาที่เธอ เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาของเธอสบกับโลกันต์เพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะเบือนหน้าหนีเหมือนไม่รู้จักเธอ

โลกันต์จ้องไปที่ปานตะวันครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความกดดัน "ที่นั่งมีเป็นร้อย แต่เด็กนั่นดันมานั่งตรงข้ามกัน"

คำพูดของเขาทำให้ใบม่อนที่นั่งข้างๆ หันไปมองปานตะวันด้วยสายตาประเมิน เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า

"บางทีอาจจะบังเอิญ หรืออาจจะตั้งใจก็ได้นะกันต์"

"ตั้งใจ?" โลกันต์พูดพร้อมหัวเราะในลำคอ

"ถ้าตั้งใจจริงๆ ก็น่าขำสิ สงสัยคงอยากได้ความสนใจจากใครสักคน"

คำพูดของโลกันต์เหมือนหนามที่ทิ่มแทงปานตะวัน เธอพยายามสงบใจและจบมื้ออาหารของเธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไป

หลังจากปานตะวันลุกไปแล้ว กรุงโรมยังคงมองตามเธอด้วยความสนใจ

"มึงคิดไปเองหรือเปล่าวะไอ้กันต์? น้องเขาดูไม่มีอะไรเลย เงียบๆ เรียบร้อย ดูน่าสนใจออก"

"ถ้ามึงชอบ ก็ลองไปจีบดูสิ" โลกันต์ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ

กรุงโรมยิ้มกว้าง "เออว่ะ กูว่าน้องเขาน่าสนใจจริงๆ เจอหน้าครั้งแรกหัวใจกูเต้นโคตรแรง ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย  กูว่ากูโดนน้องเล่นงานเข้าแล้ว"

คำพูดของกรุงโรมกลับทำให้โลกันต์รู้สึกหงุดหงิดในใจอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกแบบนั้น แต่เลือกที่จะไม่แสดงออก

ในขณะที่เพื่อนๆ ของเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน โลกันต์กลับเงียบลง และสายตาของเขาก็ยังคงมองไปในทิศทางที่ปานตะวันเดินจากไป...

โลกันต์กำแก้วน้ำในมือแน่นโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ใบม่อนมองเขาด้วยสายตาแปลกใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร