ข้อห้ามที่ไม่มีสิทธิ์เลือก

บรรยากาศยามเย็นในมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยความคึกคัก นักศึกษาบางคนกำลังเดินกลับบ้าน บางคนกำลังพูดคุยกับเพื่อน ๆ หลังเลิกเรียน แต่ในมุมหนึ่งของลานจอดรถ โลกันต์นั่งอยู่ในรถสุดหรูของเขา สายตาจับจ้องไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่ง

มือถือเครื่องนี้ไม่ใช่เครื่องหลักของเขา แต่มันเป็นเครื่องที่เขาใช้ติดต่อกับปานตะวันโดยเฉพาะ เพราะเขาไม่ต้องการให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ

โลกันต์ :

💬 “ลงมาที่ลานจอดรถหลังคณะ”

ข้อความถูกส่งออกไปอย่างรวดเร็ว เขารู้ดีว่าเธอจะทำตามคำสั่งโดยไม่มีข้อโต้แย้ง

ไม่นานนัก ร่างเล็กของปานตะวันก็ปรากฏขึ้น เธอเดินมาพร้อมกับพี่รหัส ชื่อ สงคราม

"ให้พี่ไปส่งไหมปาน กลับบ้านคนเดียวอันตรายนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ปานกลับเองได้ ขอบคุณนะคะพี่คราม"

"งั้นคืนนี้พี่โทรหานะ จะคุยเรื่องค่ายกิจกรรม"

"ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ"

โลกันต์เห็นเธอเดินมากับผู้ชายหน้าตาดี ทันทีที่เธอเข้ามาในรถ เขาหาเรื่องทะเลาะทันที

“ทำไมช้านัก?” โลกันต์เอ่ยทันที น้ำเสียงของเขาเย็นชาและแฝงความไม่พอใจ

“ปานขอโทษค่ะ...มีงานกลุ่มที่ต้องส่งในวันมะรืน เลยประชุมกันหลังเลิกเรียนนิดหน่อย” เธอพูดเบา ๆ ไม่กล้าสบตาเขา

“หึ งานกลุ่ม?” เขาเลิกคิ้ว ก่อนจะหันมามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูแคลน “งานกลุ่ม หรือเธอตั้งใจจะเอ้อระเหยเพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่กับไอ้หน้าหล่อนั่น”

“คุณหมายถึงใครคะ”

“...เธอนี่มันทำหน้าซื่อตาใสได้เนียนจริง ๆ”

“คุณกันต์...”

"เธอกะจะอ่อยผู้ชายทั้งมหาวิทยาลัยเลยหรือไง ในคณะ นอกคณะ ไม่ว่างไม่เว้น"

"ถ้าคุณหมายถึงผู้ชายที่เดินมาพร้อมกับปาน  พี่เขาชื่อสงคราม เป็นพี่รหัสของปานค่ะ"

"ฉันไม่ได้อยากรู้  แต่เธอในฐานะที่อาศัยอยู่ในบ้านกฤษณะโยธิน เธอควรจะวางตัวให้ดี ไม่ใช่ทำตัวมั่วไม่เลือกแบบนี้!"

"คุณกันต์!"

“ฉันอุตส่าห์สละเวลามารับเธอ แต่เธอมัวแต่อ่อยผู้ชาย มันใช้ได้ที่ไหน คุณย่ารู้คงจะหัวใจวาย ส่งเสียให้เธอได้เรียนหนังสือ แต่เด็กที่ท่านให้การอุปถัมภ์กลับตั้งใจมาจับผู้ชาย”

“ปานไม่ได้ทำแบบนั้นนะคะ” เธอรีบปฏิเสธ แม้ในใจจะรู้ว่าเขาไม่เชื่อ

“เมื่อกลางวันก็ทีหนึ่ง อ่อยจนเพื่อนฉันมันสนใจเธอ เธอมันร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้อีก ปานตะวัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูก

ปานตะวันนิ่งไป เธอรู้ดีว่าเขาหมายถึงใคร แต่ยังคงพยายามอธิบาย “ปานไม่ได้ตั้งใจอ่อยใครนะคะ คุณกันต์เข้าใจผิดแล้ว”

โลกันต์หัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก “เข้าใจผิด? อย่าคิดว่าฉันโง่ เธอคิดว่าฉันไม่เห็นสายตาที่ไอ้โรมมันมองเธอหรือไง?”

เธอนิ่งเงียบ ไม่มีคำตอบใดที่สามารถพูดออกไปได้

“ฟังให้ดี” โลกันต์พูดต่อ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเฉียบคม

“ฉันไม่สนว่าไอ้โรมมันจะมองเธอยังไง ชอบหรือไม่ชอบ แต่ถ้ามันกล้าทักเธอ...เธอต้องเมินมัน ห้ามพูด ห้ามคุย ห้ามทำตัวเหมือนสนิทกัน ไม่อย่างนั้น เธอเจอดีแน่”

“คนที่คุณกันต์พูดถึง  ปานไม่รู้จักเขาเลยนะคะ...ปานจะไปคิดอะไรกับเขาได้ยังไง” เธอพยายามอธิบาย

“ไม่คิด?” โลกันต์ตวัดสายตากลับมามองเธอ สายตาของเขาคมกริบเหมือนมีด “ไม่คิดก็ไม่ต้องพูด ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น ให้จำและทำในสิ่งที่ฉันพูดก็พอ”

น้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง “คนใช้อย่างเธอ ไม่มีวันเหมาะสมกับคนอย่างฉัน หรือเพื่อนของฉัน อย่าทำอะไรให้มันเสียมาถึงฉัน เข้าใจไหม?”

คำพูดของเขาเหมือนตบหน้าปานตะวันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า

“คุณกันต์...ปานไม่เคยคิดจะทำอะไรให้เสียชื่อเสียงคุณเลยนะคะ”

“หึ” เขาหัวเราะในลำคอ “ไม่เคยคิด? เธอกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนเธอนอนให้ฉันเอา ครางชื่อฉันตลอดทั้งคืน แต่ตอนกลางวันกลับมานั่งทำตัวใสซื่อ เป็นเป้าสายตาของคนอื่น น่ารำคาญสิ้นดี”

ปานตะวันไม่พูดอะไร เธอก้มหน้าลงมองมือของตัวเองที่วางอยู่บนตักอย่างหมดหนทาง

“จำไว้นะ ปานตะวัน เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้จักกับเพื่อนของฉัน ไม่มีสิทธิ์ที่จะคบกับใครตราบใดที่เธอยังเป็นคนของบ้านกฤษณะโยธิน เข้าใจไหม?” โลกันต์พูดต่อด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

เธอพยักหน้าเบา ๆ น้ำตาเริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เข้าใจก็ดี จะได้ไม่ต้องมีปัญหาในอนาคต” เขาพูดก่อนจะสตาร์ทรถ และขับออกไปจากลานจอดรถ ทิ้งให้บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความเงียบงัน

ในใจของปานตะวันมีเพียงความเจ็บปวดที่ยากจะบรรยาย เธอรู้ดีว่าเขาไม่เคยเห็นค่าเธอ แต่คำพูดของเขากลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงเศษเสี้ยวที่ไม่มีความหมายในชีวิตของเขาเลย...