เข้าสู่ระบบ“ของใครแล้วทำไมมันก็เรื่องของฉันไหม?” “ป่าวผมแค่อยากรู้เฉยๆ” พูดจบเขาก็เดินกลับไปที่ห้อง เราไม่ได้สนใจเธอหนิจะไปอยากรู้ทำไมว่าใครไลน์มาผู้หญิงของเราเต็มสต็อก แต่เป็นเมียเรามาแอบคุยกับคนอื่นแบบนี้มันหยามกันชัด เขาเดินกลับไปอีกครั้ง เดินตรงไปขอดูว่าให้ไลน์มาทำให้ข้าวฟ่างแปลกใจ “คุณเป็นบ้าอะไรอีก” “ก็ผมลืมไปว่าคุณเป็นเมียผมคุยกับใครผมแค่อยากรู้” “มันไม่มีอะไรหรอกพอดีคุณภัทรเขาไลน์มาบอกเรื่องงานเพราะวันนี้ฉันกลับเร็วพอดีเขามีงานด่วน แต่เดี๋ยวนะทำไมฉันต้องบอกคุณทีคุณคุยกับใครต่อใครเป็นยังไม่เคยไปยุ่งเลย” เธอพูดพร้อมกับหันหน้าหนีและทำงานต่อ จริงด้วยถ้าข้าวฟ่างขอดูโทรศัพท์ฉันคงเห็นแต่ผู้หญิงเต็มเลยกลับไปนอนต่อดีกว่า 21 :06 น. วุฒิชัยนอนพลิกไปพลิกมาจนข้าวฟ่างนอนไม่หลับ เขามีความรู้สึกอยากปลดปล่อยแต่เพราะอยู่กับข้าวฟ่างเขาเลยไม่กล้าเพราะรู้ว่าเธอคงไม่ยอม “คุณเป็นบ้าอะไรอีกนอนดิ้นจนฉันนอนไม่หลับแล้วเนี้ย!!! นู้นไปนอนที่โซฟานู้นไป๊” เธอไล่เขาด้วยความลำคาญโดยที่เธอลืมไปว่าเขาไม่สบายไม่รู็หายรึยัง “นี่ผมไม่สบายคุณยังใจร้ายกับผมอีกเหรอ” “ยังไม่หายเหรอ” ข้าวฟ่างหันมาถามและเอามือไปแตะที่หน้าผากเขาทำให้เขายิ่งรู้สึกอยากมีสัมพันธ์กับเธอมากขึ้น เขาขยับไปกอดเธอทำให้เธอตกใจรีบดันออก “คุณทำอะไรปล่อยฉันนะ” “ผมหนาวขอกอดหน่อยนะ” “หนาวก็ห่มผ้าสิ เดี๋ยวฉันเพิ่มอุณหภูมิแอร์ให้อุ่นขึ้นให้ปล่อยก่อน” เธอดันให้เขาปล่อย “ไม่ต้องผมขอกอดคุณนะยังไงเราก็เป็นสามีภรรยากันแล้วคุณไม่เสียหายหรอก แถมเรายังมีลูกด้วยกันแล้ว” เขายิ่งกอดเธอแน่นและหอมไปที่แก้มทั้งสองข้างของเธอ “นี่คุณปล่อยฉันนะ อย่ามาทำอย่างนี้กับฉัน” เธอจับหน้าของเขาไว้ไม่ให้มาหอมเธออีก “ผมขอนะ ผมไม่ได้ไปมีอะไรกับใครแล้วผมอยากมีกับเมียผมคนเดียวผมไม่ไหวเลย” เขาพูดเสียงแผ่วเบา “ไม่” เสียงตอบกลับจากเธอ “นะคุณข้าวฟ่างหรือคุณจะให้ผมไปมีอะไรกับคนอื่น” “มันก็แล้วแต่คุณอย่ามายุ่งกับฉัน” เสียงของเธฮตอบแบบไม่มั่นใจสักเท่าไหร่ “แต่ผมไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นแล้วผมอยากมีคุณแค่คนเดียว” เขาพูดพร้อมหอมแก้มเธออีกใจของข้าวฟ่างเริ่มอ่อนไหว “แต่ที่ผ่านมาฉันเห็นพฤติกรรมของคุณหมดแล้วคุณจะเปลี่ยนได้จริงๆ เหรอ” “ได้สิ” เขาไม่รีรอที่จะจูบปากเธอ และเริ่มดันลิ้นเขาไปทำให้ข้าวฟ่างเคลิ้มตามมือที่จับหน้าเขาค่อยๆ เลื่อนลงมาจับไหล่ของเขา วุฒิชัยเลื่อนลงมาดูดที่คอด้วยความกระหายมานานมือก็ดึงเสื้อเธอออก และเขาหยุดมองหน้าข้าวฟ่าง “เป็นของผมอีกรอบเถอะนะ” ข้าวฟ่างไม่ตอบใดๆ เขาก้มลงไปดูดที่หน้าอกที่ดูใหญ่โตมือก็จับไปที่กลีบดอกไม้ของเธอเธอเสียวซ่านไปทั้งตัวจนตัวเกรง ร้องออกมา “อ่อยๆ ซื้ด” เธอเผลอร้องออกมาทำให้เธอเขินเป็นอย่างมาก วุฒิชัยไม่รอช้าที่จะจับดุ้นสวาทของเขาออกมาและยัดมันเข้าไป “โอ้ยยยเสียวจัง อ่าส์” เสียงครางออกมาจากเขาด้วยความเสียวเพราะเขาเองก็ไม่ได้ปลดปล่อยมานานตั้งแต่แต่งงาน เขาโยกเข้าออกอยากช้าๆ เข้าจนสุดออกจนสุด มือก็จับไปที่เอวของเธอเอวที่ท้องใหญ่หน่อยเพราะท้องได้สี่จะห้าเดือนแล้ว และเขาเริ่มซอยถี่ขึ้นเรื่อยๆ และเขาก็สำเร็จกิจของเขาทำให้เขาแปลกใจมากว่าทำไมเขาสำเร็จกิจไหวมากกับคนอื่นมันนานมากและทำไมกันกับข้าวฟ่างถึงเร็วขนาดนี้ เขาล้มลงไปนอนและหันไปหาข้าวฟ่าง “ผมขอโทษ!! ผมไม่ไหวจริงๆ” เขาเองเมื่อเสร็จกิจกับใครไม่เคยสนใจความรู้สึกใครเลยแต่ทำไมถึงเอ่ยคำขอโทษกับเธอ “ช่างมันเถอะ” เธอตอบเพียงสั้นๆ และก็เข้าไปล้างตัวในห้องน้ำ ทำไมฉันถึงยอมเขาง่ายขนาดนี้ฉันรังเกียจเขาหนิทำไมถึงยอมเขานะข้าวฟ่าง เธอยืนอยู่ที่ห้องน้ำอยู่นานเพราะไม่กล้าออกไปเพราะความเขินเพราะเธอเผลอร้องครางออกมาแต่นี่ก็ทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย “คุณเป็นอะไรรึป่าวข้าวฟ่าง” วุฒิชัยเห็นเธอเข้าห้องน้ำนานแล้วไม่เห็นออกมาเลยเดินไปถาม “ป่าว ฉันจะออกไปแล้ว” และเธอก็เปิดประตูออกมาเห็นเขายืนอยู่หน้าห้องน้ำ เธอจึงเดินก้มหน้าออกไปไม่กล้าที่จะมองหน้าเขา" วุฒิชัยเห็นแบบนั้นก็รับรู้ได้เลยว่าเธอคงอาย เธอไม่เหมือนใครเลยช่างแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นจริงๆ คนอื่นเห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติให้ง่ายแต่กลับเธอช่างต่างจริงๆ ชนาดแต่งงานแล้วยังหวง หลังจากนั้นก็ต่างคนต่างนอนแต่วุฒิชัยหันไปนอนกอดเธอแต่เธอก็แกล้งนอนหลับทำเป็นไม่รู้ วุฒิชัยตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเธอเขาก็รีบอาบน้ำและรีบลฃปข้างล่างไปนั่งที่โต๊ะอาหารเขามองหาเธอก็ไม่เห็นเขาจึงถามแม่บ้าน “พี่หลิวครับข้าวฟ่างละครับ?” “อ่อพอดีคุณข้าวฟ่างออกไปแล้วค่ะวันนี้คุณข้าวตื่นแต่เช้ามากเลยปกติไม่เคยเห็นไปทำงานเช้าแบบนี้นะคะ สงสัยงานด่วน” “อ่อครับ” วุฒิชัยอมยิ้มและตอบ สงสัยพยายามหลบหน้าเราหรืจะไปหาที่ทำงานดีนะ วุฒิชัยรีบทานอาหารเช้าและรีบออกไปโดยที่เขาไปที่บริษัทข้าวฟ่างก่อน เขาเดิินเข้าไปถามว่าคุณข้าวฟ่างทำงานที่ชั้นไหนและตรงไหน หลังจากนั้นก็เดินเข้าไป เขาใส่ชุดสูทเข้าไปเซ็ตผมอย่างดูดีบวกกับหน้าตาที่หล่อเหลาของเขาทำไมให้ผู้หญิงมองเขาตลอดทาง “ใครกันนะหล่อมากเลยแก” เสียงซุบซิบจากผู้หญิงรอบข้างที่เขาเดินผ่านแต่เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเขาเดินตรงไปที่ห้องทำงานของข้าวฟ่าง เธอกำลังออกมาพอดีมาเจอเขาเข้าทำให้เธอตกใจมากเพราะปกติเขาไม่ได้มาแบบนี้ “คุณมาทำไม” คำถามจากคนที่เป็นเมียถามเขา “ก็แวะมาหาเมียผมมันแปลกตรงไหน” เขาพูดพร้อมตีคิ้วขึ้นและยิ้มอย่างกวนประสาทเธอ “นี่ไงสามีคุณข้าวฟ่างหล่อจังเลยเนาะ” เสียงพนักงานที่ซุบซุบกัน “นี่คุณเข้าไปคุยกันในห้อง” ข้าวฟ่างดึงแขนวุฒิชัยเข้ามาในห้อง “คุณกลัวคนอื่นรู้ขนาดนั้นเลยเหรอว่าผมเป็นผัวคุณ” “นี่ แล้วคุณจะพูดเสียงดังทำไมกัน” เธอพูดด้วยความหงุดหงิดเพราะเธอไม่ชอบให้เขามาพูดแบบนี้ “โอเคคุณคงกลัวคนอื่นรู้จริงๆ ว่ามีผมเป็นสามีงั้นผมกลับแล้วละกัน" เขาพูดนอยๆ และหันหน้าหนีและเดินออกไปคิดว่าเธอจะเรียกไว้แต่กลับเปล่าเลยเธอไม่เรียกเธอกลับเดินไปทำงานอย่างสบายใจ อะไรกันเธอต้องง้อฉันสิทำไมปล่อยให้ฉันเดินออกมาแบบนี้ ไม่มีผู็หญิงคนไหนไม่ง้อฉันเลยทำไมเธอเย็นชาแบบนี้เขาเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด เขาขับรถออกไปด้วยความค้างคาใจว่าทำไมเธอถึงไม่ง้อเขาทั้งที่เขาไม่เคยพูดทำนองน้อยใจกับใครเลยเพราะทุกคนพร้อมจะเอาใจเขาแต่อุส่าห์พูดกับเธอแบบนั้นทำไมถึงไม่ง้อ >>>ติดตามตอนต่อไป
หลังจากนั้นวุฒิชัยก็เดินเข้าไปในครัว เขากะจะโชว์ฝีมือการทำอาหารให้เมียเขาดูแต่เมื่อหันกลับไปเมียของเขากับนั่งเล่นมือถืออยู่ที่โซฟาไม่เดินตามเขามาเขาเดินกลับไปที่ห้องรับแขกไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้เป็นเมีย“ทำไมคุณไม่ตามผมมา” เสียงที่ดังขึ้นทำให้ข้าวฟ่างถึงกับสะดุ้งและเงยหน้ามอง“ไปไหน” เธอถามเพียงสั้นๆ พร้อมหน้าตาที่งงงวย“ไปครัวไงผมจะโชว์ฝีมือ” เธอได้แต่ถอนหายใจแค่ทำอาหารทำไมต้องให้เธอไปดูด้วย“ทำไมฉันต้องไปด้วยคุณทำมาให้กินเฉยๆ ไม่ได้เหรอ”“ก็ได้นั่งรออยู่นี่แหละ” สิ้นสุดเสียงนั้นหนุ่มหล่อผู้เป็นสามีก็เข้าครัวไปทำอาหารและสักพักก็ถือออกมาให้เมียของเขาทาน ข้าวฟ่างที่นั่งเล่นมือถืออยู่เมื่อได้ยินเสียงวางอาหารเธอก็รีบวางมือถือเพื่อจะชิม“ฉันรอชิมก่อนนะ” สิ้นสุดเสียงเธอก็ใช้ซ้อมตักโดยไม่รอคำตอบจากสามี เมื่ออาหารเข้าปากคำแรกเธอก็ได้รับรสชาติที่แสนอร่อยและไม่คิดว่าเขาจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้“เป็นไงบ้าง อร่อยมั้ยครับคุณหนูข้าวฟ่าง” ใบหน้าแห่งความคาดหวังให้เมียชมก็จ้องมองไปที่หน้าของเธอ“ก็ไม่เท่าไหร่นะ ก็พอทานได้ให้สอนคุณทำอาหาร” ต่อให้อาหารจะอร่อยแค่ไหนเธอก็ไม่กล้าบอกเพราะกลัวเสียฟอร์ม“งั้นเห
“คุณไปเอารูปผมมาจากไหน” ใบหน้าที่แทบจะเก็บรอยยิ้มของเขาไว้ไม่อยู่ทั้งพูดทั้งมองหน้าเธอ“ในเฟชบุ๊คและไลนฺ์คุณไง เอามาไม่ได้เหรอ”“ก็ได้แต่แค่แปลกใจเฉยๆ ไหนคุณบอกไม่อยากลบรูปเขาไงกลัวไม่มีโอกาสได้ถ่ายอีก” คำพูดของเขาดูนอยๆ แต่ความจริงก็หายโกรธตั้งแต่เห็นหน้าเธอแล้วแหละแค่แกล้งถามไป“พอมาคิดดูๆ แล้วเขาก็แค่อดีตไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับฉันแล้ว ปัจจุบันนี้ต่างหากที่สำคัญ” เธอพูดและส่งรอยยิ้มหวานให้สามีเธอทำให้หัวใจของเขาพองโตยิ้มออกมาด้วยความเขิน“จริงเหรอผมสำคัญกับคุณขนาดนั้นเลยเหรอ”“เปล่าค่ะ ฉันหมายถึงฉันเองต่างหากที่ยืนอยู่ในปัจจุบันควรที่จะเห็นความสำคัญของตัวเองไม่ควรไปยึดติด” คำพูดของเธอกับทำให้เขาโกรธอีกครั้ง เขาเดินหนีไปนั่งที่โซฟาในห้องทำงานของเขาทำให้ข้าวฟ่างเข้าใจในทันทีว่าเขาน้อยใจอีกแล้ว เธอรีบเดินตามเขาไป“คุณเป็นอะไรคะ” หญิงสาวนั่งลงข้างๆ สามีและยื่นหน้าไปถามเขาทั้งที่เธอรู้อยู่แล้วว่าเขากำลังน้อยใจเธอ“เปล่าครับ”“ฉันล้อเล่น คุณก็สำคัญเหมือนกันนะไม่งั้นฉันไม่มาง้อถึงที่นี่หรอก” ได้ยินแบบนั้นมือทั้งสองข้างของเขาก็กอดไปที่เอวเธออัตโนมัติ และโน้มตัวไปหอมแก้มเธอ“จริงเหรอ”“คุณ
ข้าวฟ่างเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเขานั่งนิ่งเงียบและมองหน้าเธอแปลกๆ เธอจึงเอ่ยปากถามเขาด้วยความสงสัย“คุณเป็นอะไรรึเปล่าทำไมมองหน้าฉันแปลกๆ”“เปล่า” สายตาที่แฝงไปด้วยความน้อยใจของเขาก็แสดงออกมาทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่าคำปฏิเสธของเขานั้นต้องมีอะไรแน่ๆ“แน่ใจเหรอคะ” เธอถามทวนเขาอีกรอบเพราะรู้ดีว่าเขาไม่สามารถเก็บความอึดอัดไว้คนเดียวได้เดี๋ยวก็ต้องบอกความต้องการของเขามา ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะอยู่ด้วยกันได้ไม่นานแต่เธอมั่นใจว่าเธอรู้จักเขาดีพอ“ผมถามจริงๆ เถอะคุณยังรักคุณภูริทัตอยู่รึป่าว”“คุณถามทำไม”“ผมแค่อยากรู้” บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลกลัวว่าเมียจะยังรักแฟนเก่าอยู่สายตาที่ต้องการคำตอบมองเธอไม่กระพริบสายตา“ฉันไม่รู้แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรแล้ว ไม่แน่ใจว่าไม่รักแล้วรึเปล่า” เธอยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอาจจะไม่รักแล้วแต่แค่ยังเสียดายเวลาที่ผ่านมาเพราะคบกันมาตั้งหลายปีจะให้ลืมสนิทมันคงเป็นไปได้ยากอาจจะแค่นึกถึงแค่นั้น“คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่รักเขาแล้ว ผมยังเห็นรูปเขาอยู่เต็มโทรศัพท์ของคุณอยู่เลย" เขาแสดงอาการของคนที่ขี้น้อยใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดข้าวฟ่างเธอไม่คิิดว่าผู้ช
“สวัสดีน้ำหวาน” เธอทักทายกลับโดยไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่เธอเหล่ตาไปมองที่ข้างๆ ที่ข้าวฟ่างนั่งเห็นวุฒิชัยก็สะดุดตาในความหล่อเหลาของเขา“ภูไปไหนแล้วละทำไมได้มากับผู้ชายอื่น”“เลิกกันแล้ว”“อุ้ย!ทำไมได้เลิกเหรอเห็นรักกันดีอยู่นะรักกันมาตั้งหลายปีเธอปล่อยภูหลุดมือไปได้ยังไงกันอุส่าแย่งไปจากฉัน”“พูดให้มันดีๆ นะฉันไม่เคยแย่งภูมาจากเธอแต่ภูไม่เคยเป็นของเธอเลยต่างหาก” เธอเงยหน้าขึ้นขิงใส่น้ำหวานอย่างเบื่อหน่ายเพราะน้ำหวานตามราวีเธอไม่เลิกจนไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีนึกว่าเธอจะเลิกแล้วแต่ก็ยังเหมือนเดิม“อย่าทำมาพูดหน่อยเลย ตอนนี้เป็นไงได้ข่าวว่าภูเขามีลูกมีเมียใหม่แล้วหนิ” เธอพูดเยาะเย้ยใส่ทำให้ข้าวฟ่างโกรธเพราะเหมือนมากรีดแผลใจเธอแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บมากเหมือนเมื่อก่อนอาจเป็นเพราะเธอได้อยู่ใช้ชีวิตกับวุฒิชัยผู้ชายไม่เอาไหนที่เจ้าชู้ไปวันๆ แต่วันนี้เหมือนราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน“มีใหม่แล้วยังไง ฉันก็มีใหม่แล้วเหมือนกันทั้งหล่อรวยเธอละมีปัญญาหาได้สักคนรึยังมาเที่ยวยุ่งเรื่องคนอื่นนี่ ออกไปจากโต๊ะนี่ได้แล้วไปเกะกะลูกตา” เธอเอนหัวไปที่ไหล่ของวุฒิชัยและกอดแขนเขาเพื่อทำใส่น้ำหวานเธอโกรธและ
ข้าวฟ่างยังคงยืนนิ่งกับคำถามของวุฒิชัยอยู่“ขึ้นรถเถอะ”“ตอบผมมาก่อนสิ” สายตาแห่งความคาดหวังมองไปที่หน้าของเธออย่างจริงจังแต่เธอกลับหลบสายตาเขา“ขึ้นรถไปก่อนแล้วฉันจะตอบ” พูดจบขาทั้งสองข้างของเธอก็ก้าวขึ้นรถและยังคงนั่งนิ่งเงียบคิดเรื่องที่เขาถามเธอความสับสนมากมายอยู่ในใจของเธอ“ว่าไงครับ” เขายังคงต้องการคำตอบจากเธออยู่จี้ถามให้เธอตอบ“ฉันไม่รู้เหมือนกัน คุณมันเจ้าชู้ฉันไม่รู้จะเอาคุณอยู่รึเปล่าฉันไม่กล้าเปิดใจเพราะกลัวจะเป็นแบบภูอีก” เธอพูดพร้อมก้มหน้าลง“แต่ผมไม่ใช่เขา ถึงเวลาที่ผมหยุดผมก็หยุดได้ที่ผมทำตัวเจ้าชู้เพราะผมยังไม่เจอคนที่ใช่ แต่ตอนนี้ผมอยากใช้ชีวิตครอบครัวที่มีความสุขกับคุณ” เขาพูดด้วยหน้าตาที่จริงจัง“ฉันยังไม่กล้าเปิดใจกับคุณหรอกพูดจริงๆ นะฉันเข็ดกับความรักจริงๆ” สองสายตาของเธอมองไปที่เขาด้วยความรู้สึกที่ดีแต่เธอกลัวจริงๆ เพราะเขาเจ้าชู้จริงๆ ในขณะที่เธอท้องไปหาเขายังนัวเนียกับผู้หญิงอื่นไปทั่วเลย“ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ไอ้หมอนั้น!” เขาพูดเสียงดังด้วยความเคืองที่เธอเอาแต่นึกถึงภูริทัต“ก็คุณเจ้าชู้ไง ผู้หญิงมาหาคุณไม่ซ้ำหน้าจะให้ฉันเชื่อใจคุณได้ยังไง” เธอพูดออกไปแบบนั้
05 : 20 น.เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างกายเธอเหมือนมีอะไรมากอดอยู่เมื่อก้มลงมามองดูก็เห็นเป็นแขนของวุฒิชัยที่กำลังกอดเธออยู่เธอรีบลุงขึ้นและแขนของเขากับกอดเธอลงไปนอนอีก“นี่คุณมานอนกอดฉันได้ยังไงกันใครอนุญาตให้กอดไม่ทราบ” เธอหันหน้าไปถามเขาด้วยเสียงดุใส่“ไม่มีอะ ผมอยากกอดก็กอดเลยคุณมีปัญหาเหรอนี่เมียผม” เขาพูดหน้าตาเฉยใส่เธอ“แค่เมียในนามเท่านั้นแหละ ฉันเป็นแค่แม่ของลูกคุณเท่านั้น”“ไม่อ่ะ คุณเป็นเมียผมคืนนั้นยังร่วมรักกันอยู่เลย” สิ้นสุดเสียงนั้นก็มีฝามือเล็กๆ ตีลงที่หน้าอกของเขาโอ้ยยยย!! เสียงที่ทำเขาสะดุ้งอาจไม่เจ็บสักเท่าไหร่แต่ก็แสบไม่น้อย“นี่คุณอย่ามาพูดทะลึงนะ คุณมันชอบฉวยโอกาส” เธอโกรธที่เขาพูดเรื่องนี่หรือเขินก็ไม่แน่ใจ“ใจร้ายจังแค่พูดความจริงก็รับไม่ได้” เขากอดเธอให้แน่นกว่าเดิม ยิ่งเธอทำเหมือนหวงตัวแบบนี้ยิ่งชอบเขาไม่ชอบผู้หญิงง่ายๆ แต่เขาก็เอาเหมือนเดิมแต่กับข้าวฟ่างเขารู้สึกว่ามันน่าค้นหาดีเล่นตัวแบบนี้“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!” เธอพูดเสียงแข็งให้เขาเลิกกอดเธอ“ไม่นะ ขอนอนกอดก่อน”เปี๊ยะ!! เสียงตีไปที่หน้าอกเขาอีกรอบ ทำให้เขาคายกอดออกอย่างรวดเร็ว“เอะอะก็ตีเป็นลูกเลี้ยงเ







