บทที่ 1

รินลณีกำลังนั่งก้มหน้าก้มตารับกรรมที่ตัวเองก่อ และคนที่รับกรรมไปพร้อม ๆ กับเธอไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือระพีพัฒน์ คู่ขาแฟนเก่าของเธอนั่นเอง ใครจะคิดว่าแผนการทั้งหมดของเธอดันกลายมาเป็นอย่างนี้ ถ้าไม่เรียกว่าซวยก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว

“คุณระพี คุณพรรณี เราจะเอายังไงกันดีครับ” กิตติ พ่อของรินลณีนั่งหน้าบอกบุญไม่รับ ถามความคิดเห็นของระพีและพรรณี พ่อแม่ของชายหนุ่มที่นั่งคุกเข่าอยู่กลางห้องรับแขกคู่กับเธอ

ระพีพัฒน์ หรือเอกซ์เทิร์นพัฒน์ นักศึกษาคณะแพทยศาสตร์ชั้นปีที่หกซึ่งเป็นปีสุดท้าย และกำลังจะได้เป็นว่าที่คุณหมออยู่รอมร่อแล้ว แต่กลับต้องมามีเรื่องวุ่นวายกับยายตัวแสบที่นั่งข้าง ๆ เขานี่แหละ

ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรออกมา ชายหนุ่มก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้น

“ผมจะรับผิดชอบน้องเองครับ” เสียงที่เปล่งออกไปช่างไร้อารมณ์ จะให้ทำอย่างไรได้ ก็ในเมื่อภาพมันฟ้องเสียขนาดนั้น

ใครได้เห็นก็คงจะคิดไปถึงไหนต่อไหน ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว มันก็ต้องไปให้สุด…ชายหนุ่มบอกกับตัวเอง

ระพีกับพรรณีถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเพราะกลัวว่าลูกชายตัวดีจะไม่ยอมรับผิดชอบสาวน้อยตรงหน้า ไม่อย่างนั้นทั้งสองครอบครัวคงมองหน้ากันไม่ติด เหตุเพราะเป็นคนบ้านใกล้เรือนเคียงและนับถือกันมานาน

ระพีและพรรณีอาศัยอยู่ที่นี่มายี่สิบห้าปีแล้วตั้งแต่แต่งงานกันใหม่ๆ จนเมื่อสิบปีที่แล้วกิตติและสายไหมย้ายเข้ามาอยู่บ้านข้างๆ ความเป็นคนบ้านใกล้เรือนเคียงจึงสนิทกัน

เด็กทั้งสองก็สนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก มาห่างๆ กันก็ตอนโตที่ต่างคนต่างเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ที่สำคัญสาวน้อยข้างบ้านมีแฟนเป็นน้องรหัสของลูกชาย แล้วใครจะคิดว่าสุดท้ายทั้งสองครอบครัวจะได้มาดองกันแบบไร้วี่แววแบบนี้

“งั้นก็ให้จดทะเบียนกันไปก่อน รอให้หมอพัฒน์เป็นหมอเต็มตัวแล้วค่อยจัดงานแต่งดีมั้ย” สายไหมเสนอขึ้นมาหลังจากนั่งลุ้นอยู่นาน ไหนๆ ข้าวสารก็กลายเป็นข้าวสุกแล้ว เธอจะพูดอะไรได้ล่ะ

ในเมื่อระพีพัฒน์ก็เต็มใจรับผิดชอบ แถมยังได้ลูกเขยเป็นหมอ แม่ยายคนไหนจะไม่อยากได้บ้าง และยิ่งเป็นหมอพัฒน์ด้วยแล้ว บอกได้คำเดียวว่าลูกสาวเธอโชคดีจริง ๆ

         “แม่ ไม่เอานะ หนูไม่อยากแต่ง” รินลณีรีบตอบทันที จะให้เธอแต่งงานกับเขาได้อย่างไร ในเมื่อเธอกับเขาไม่ได้รักกันสักหน่อย แถมเขายังเป็นเกย์อีก แล้วเธอต้องมานั่งระแวงว่าผัวตัวเองจะไปเป็นเมียใครอีก

ไม่เอาด้วยหรอก แค่คิดก็สยองแล้ว

พอรินลณีนึกภาพที่ระพีพัฒน์ยืนจูบอยู่กับนาวิน ไอ้แฟนเก่าเฮงซวยของเธอ เธอก็ยิ่งโมโห

“รินณี...ทำตามที่ผู้ใหญ่พูดเถอะ” ระพีพัฒน์ยื่นมือไปจับและมองหน้าหญิงสาว คนอื่นคงจะคิดว่านี่คือสายตาแห่งความรัก ความหวังดี

แต่...

มันไม่ใช่เลย มันคือสายตาของซาตาน เขากำลังจะแก้แค้นเธอ เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเขาเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกันเลยยอมแต่งงานกับเธอ เพื่อใช้เธอบังหน้า...ไม่นะ เธอไม่ยอมให้ชีวิตอับเฉาแบบนั้นหรอก

ไม่อยากโดนใช้เป็นเครื่องมืออีกแล้ว เกือบสองปีที่เธอโดนหลอก มันทรมานนะ ทั้งเสียใจและเสียเวลา สู้เอาเวลาไปตามหารักแท้ไม่ดีกว่าเหรอ แล้วนี่อะไร ไม่นะ...ไม่ ใครก็ได้ช่วยเอาช่วงเวลาที่หายไปคืนมาให้เธอที

“น้อง!” ระพีพัฒน์มองหน้าหญิงสาวพร้อมกับพยักหน้าว่าให้ยอมทำตามที่ผู้ใหญ่บอก

รินลณีกวาดตามองสีหน้าคาดหวังของพ่อแม่เของขาและพ่อแม่ของเธอแล้ว คำพูดปฏิเสธที่มาจ่อถึงปากจึงได้แต่กล้ำกลืนลงไป จำต้องข่มใจและก้มหน้าตอบตกลง

เมื่อคิดตามความเป็นจริงที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแล้ว เธอจะทำอะไรได้ นอกจากต้องให้เรื่องมันจบแบบนี้ ชีวิตเธอคงหนีพวกเก้งกวางไม่พ้น ทั้งที่เพิ่งอกหักจากแฟนเก่าที่เธอจับได้ว่าเขาเป็นเก้งไปหมาด ๆ หลังจากนั้นอาทิตย์เดียว เธอก็ได้สามีตีทะเบียนเป็นผัวเก้ง และยังเป็นผัวของแฟนเก่าเธอ...นอกจากงงชีวิตแล้ว เธอยังงงในการลำดับความสัมพันธ์ของตัวเอง

เธอไม่น่าทำอะไรพิเรนทร์ ๆ นั่นเลย….ฮือ...ฮือ...

ชีวิตของรินลณีต้องเปลี่ยนไปตลอดกาลเพราะรูปบ้า ๆ นั่น

ย้อนไปเมื่อคืนวาน

‘รินณี แกจะมาหาฉันที่คอนโดไหม’ เสียงของภัคณิกาถามเพื่อนสาวคนสนิท ทั้งสองอยู่บ้านติดกันและอายุเท่ากัน รินลณี หรือรินณี นักศึกษาวิศวกรรมโยธาชั้นปีที่สอง วันนี้เพื่อนคงเป็นห่วงเธอมาก เมื่อได้รับรู้ว่าแฟนของเธอนอกใจ  

หญิงสาวพยายามข่มความโกรธ เธอไม่รู้ว่าจะโกรธใครดี ระหว่างนาวิน แฟนที่คบหากันมาตั้งแต่เธออยู่ปีหนึ่ง เขาเป็นรุ่นพี่ปีห้า คณะแพทยศาสตร์ แถมพ่วงตำแหน่งเดือนคณะ และยังเป็นน้องรหัสพี่ชายข้างบ้านของเธออีกด้วย ทุกอย่างมันเหมือนจะไปได้สวย เพราะเขาไม่เจ้าชู้ ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้เธอลำบากใจ ไม่มือไม้ไวกับเธอถึงจะมีโอกาสหลายหน