บทที่ 2

เป็นความรักที่ดีจนเธอคิดว่าชีวิตนี้คงแต่งงานกับผู้ชายคนนี้แหละ แต่เวลาเกือบสองปีของเธอต้องจบลงเมื่ออาทิตย์ก่อน แผลรักยังสดใหม่ เธอเองก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ แต่กลับมาโดนเก้งหักอก ทำไมชีวิตมันถึงได้บัดซบแบบนี้ เขาหลอกเธอได้อย่างไรตั้งเกือบสองปี สองปีเลยนะโว้ย สองปีมีตั้งยี่สิบสี่เดือน เจ็ดร้อยสามสิบวันเลยนะ หมื่นกว่าชั่วโมงเลยนะที่เธอเสียไป

ถ้าวันนั้นไม่ได้เห็นกับตา ก็คงคิดว่าที่เขาไม่แตะต้องเธอเลยเพราะเป็นสุภาพบุรุษ

หึ ๆ ...ที่ไหนได้ เขาไม่ได้ชอบเธอ

ไม่ได้ชอบแล้วมาคบทำไม!

ไม่ได้ชอบแล้วจะมาทนคบกันได้อย่างไรตั้งนานขนาดนี้

แล้วเขาก็มากระชากเธอออกจากทุ่งดอกลาเวนเดอร์ด้วยเหตุการณ์นั้น

แฟนเธอกับพี่ชายข้างบ้านจูบกัน!!

สิ่งที่รินลณีคิดมาตลอดว่านาวินไม่ทำอะไรเธอเพราะเขาอยากให้คืนแรกของเราเกิดขึ้นในวันเข้าหอ...หึ! ห้องหอบ้าบออะไรไม่มีหรอก คิดแล้วก็ยิ่งแค้น ไม่รู้สองคนนั้นแอบคบกันลับหลังเธอมานานแค่ไหนแล้ว  

         รินลณีได้แต่กักเก็บความคับแค้นใจนี้มาตลอดทั้งสัปดาห์

คอยดูนะ รินลณีคนนี้แหละจะทำให้พวกเขาเลิกกัน คิดว่าจะอยู่กันอย่างมีความสุขรึ...ฝันไปเถอะ

‘โอเค ณิกา เดี๋ยวเราไปหา’ รินลณีไม่อยากอยู่คนเดียว อย่างน้อยการไปหาภัคณิกาก็ช่วยให้เธอระบายความอัดอั้นตันใจลงได้บ้าง แต่เธอก็พูดอะไรมากไม่ได้ เพราะคู่ขาของอดีตแฟนตัวดีคือระพีพัฒน์ พี่ชายของภัคณิกานั่นเอง เธอไม่อยากบอกเรื่องนี้กับภัคณิกาเพราะอีกฝ่ายเข้าใจว่าพี่ตัวเองดี เท่ หล่อ เหมาะกับการเป็นหลัวของสาวทั้งประเทศ ขนาดเธอเองยังแอบเสียดายเลย

พี่หมอพัฒน์...นั่นเดือนมหาวิทยาลัยเลยนะ!

...

เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน ซึ่งเป็นวันเกิดของนาวิน รินลณีตั้งใจจะไปเซอร์ไพรส์วันเกิดแฟนหนุ่มถึงโรงพยาบาล ซึ่งวันนั้นเขาไปช่วยงานอาจารย์หมอ โดยไม่คิดว่าจะโดนเขาเซอร์ไพรส์กลับด้วยฉากยืนจูบระหว่างนาวินกับระพีพัฒน์ตรงบันไดหนีไฟ และเธอคงไม่มีทางได้เห็นภาพนี้ถ้าไม่แอบขึ้นมาทางบันไดหนีไฟเพราะจะเซอร์ไพรส์เขา

‘พี่วิน!...นี่มันอะไรกัน!!’

รินลณีโพล่งออกมาอย่างตกใจ หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนมันจะหลุดออกมาจากอก มึนชาไปทั้งร่าง แทบไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยืน ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะมาเห็นภาพแบบนี้

นาวินเองก็ตกใจพอกัน แต่ภาพที่เธอเห็น เขาคงปฏิเสธไม่ได้เพราะมันชัดเจนมากขนาดนี้...ชายหนุ่มได้แต่พูดกับเธอว่า ‘ขอโทษ...รินณี เราเลิกกันเถอะ’ แล้วหันไปพูดกับอีกคนโดยไม่สนใจเธอเลย ‘พี่พัฒน์ ผมชอบพี่’

‘ไอ้เลว!’ รินลณีด่าออกไปทั้งน้ำตา ขณะระพีพัฒน์ยืนเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์ด้วยท่าทีเฉยเมย นี่มันอะไรกัน ชะนีแบบเธอช่างอยู่ยากจริง ๆ เธอวิ่งลงบันไดออกไปจากสถานการณ์ตรงนั้นทันที ขึ้นรถไฟฟ้ากลับคอนโดมิเนียมโดยไม่สนใจเสียงเรียกของนาวิน ได้แต่นอนร้องไห้กับภาพอดีตของเธอกับนาวินที่ไหลผ่านเข้ามาไม่หยุด

เพราะเขาเป็นเกย์ใช่ไหม เธอกับเขาเลยเข้ากันได้ดี ไม่ว่าจะไปทำผม ช็อปปิง เขาไม่เคยบ่น ไม่เคยว่ามันน่าเบื่อ

เพราะเขาเป็นเกย์ใช่ไหม เขาจึงไม่เคยจูบเธอ มากสุดคือหอมแก้ม เธอคิดมาตลอดว่าเขารักเลยไม่อยากให้เธอเสียหาย

เพราะเขาเป็นเกย์ใช่ไหม เขาถึงไม่ทำอะไรเธอทั้ง ๆ ที่มีโอกาสตั้งมากมาย

เพราะเขาเป็นเกย์ใช่ไหม ถึงใช้เธอเป็นตัวหลอกพ่อแม่ของเขา

เพราะอย่างนี้สินะ นาวินถึงชอบพูดถึงระพีพัฒน์ พี่รหัสของเขาบ่อย ๆ และคอยถามเรื่องราวของระพีพัฒน์ในอดีตตลอด เธอก็คิดว่าเขาคงอยากรู้เพราะอีกฝ่ายเป็นพี่รหัสและเป็นพี่ชายข้างบ้านของเธอ

ยิ่งคิดหาเหตุผลก็ยิ่งแค้นนาวินเข้าไปอีก ตอนที่เรียนปีหนึ่งมีคนมาจีบเธอมากมาย แต่เธอเลือกคบกับนาวินเพราะว่าเขาดูอบอุ่น อ่อนหวาน เข้าใจผู้หญิง ใช่สินะ ก็เขามีจิตใจเป็นผู้หญิงนี่นา เธอไม่ได้โกรธไม่ได้รังเกียจที่เขาเป็นเกย์ สมัยนี้แล้ว มันเป็นเรื่องรสนิยมของคนอื่น เธอเข้าใจ แต่โกรธที่นาวินหลอกลวงเธอ

เธอแค้นเขาทั้งสองคน พวกเขาจะต้องเจ็บปวดเหมือนที่เธอได้รับอยู่ตอนนี้ คิดจะมาหักอกชะนีอย่างรินณี คอยดูเถอะ เธอจะหาโอกาสเล่นงานทั้งคู่ให้สาสมกับสิ่งที่พวกเขาทำ

…

‘รินณี...ริน เป็นอะไรรึเปล่า เงียบไปเลย ปล่อยเราพูดคนเดียวอยู่ได้’ เสียงของภัคณิกาเรียกรินลณีให้ตื่นจากภวังค์

‘ณิกา เท่านี้ก่อนนะ เดี๋ยวเรารีบไปหา’