บทที่ 97

“หนึ่งทุ่ม เออ เจอกันที่งานเลยนะ หรือแกจะให้ฉันไปรับ”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวขับรถไปเอง เพราะจะไปค้างบ้านแม่ด้วย” รินลณีตั้งใจจะขับรถไปเอง แล้วก็จะไปค้างบ้านแม่ที่อยู่หมู่บ้านถัดไปจากหมู่บ้านภรัณยู

“โอเค เจอกันเย็นนี้ ธีมงานปาร์ตี้ชุดนอนนะแก” พอลลี่ไม่ลืมย้ำเรื่องชุดคืนนี้

รินลณีลุกจากที่นอนตรงไปยังห้องแต่งตัว ธีมชุดนอนเหรอ แล้วถ้าใส่ชุดนอนออกจากบ้านเลย มันจะน่าเกลียดไหม รินลณีหยิบชุดนอนยี่ห้อดังที่เป็นแบบเสื้อแขนสั้นกางเกงขาสั้นเรียบ ๆ ถึงใส่ไปข้างนอกก็ไม่ได้ดูน่าเกลียด

“เฮีย ทำไรอยู่” รินลณีโทร.ไปหาสามีสุดที่รัก เพื่อบอกเขาว่าเย็นนี้จะไปงานวันเกิดของภรัณยู

“เพิ่งได้กินข้าวเองค่ะ น้องทำอะไรอยู่คะ”

“เพิ่งตื่นค่ะ เย็นนี้น้องจะไปงานวันเกิดยูนะ”

“ไปกับใครบ้างคะ” ถึงประโยคจะนุ่มนวล แต่เสียงไม่ได้นุ่มนวลเลย ดูออกแหละว่าไม่อยากให้ไป

“กับเพื่อน ๆ แหละ ไปกันทั้งเอก” รินลณีพูดไปด้วยยิ้มไปด้วย เธอชอบนะเวลาที่ระพีพัฒน์หึงเนี่ย เขาดูน่ารักดี เธอรู้สึกถึงการเป็นคนสำคัญ

“กลับกี่ทุ่ม” นั่นไง ปกติไม่เคยได้ไปไหนเกินสี่ทุ่มเลย

“น้องว่าจะไปนอนบ้านแม่เลย เพราะบ้านยูอยู่หมู่บ้านติดกับหมู่บ้านเรา”

“เดี๋ยวเฮียไปรับ