บทที่ 5

บทที่ 5

         แสงอาทิตย์ยามอัสดงลับโค้งขอบฟ้าไปนานแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังคงยืนนิ่ง เหม่อมองความมืดที่กำลังโรยตัวเข้ามาใกล้ราวกับมันเป็นสิ่งที่สวยงามและละสายตาจากไม่ได้เลย ลมหนาวพัดมาแต้มร่างระหงจนเหน็บหนาว แต่กระนั้นมันก็ยังไม่เท่ากับความหนาวเหน็บที่เกิดขึ้นในหัวใจสาวเลยแม้แต่นิดเดียว

         ฮาร์เวียพาหล่อนมากักขังอยู่ในคฤหาสน์โบราณของเขาในเขตชานเมืองของกรุงบัวโนสไอเรส รอบๆ เป็นภูเขาเตี้ยๆ และทะเลสาบที่หล่อนไม่แน่ใจว่ามันถูกสร้างขึ้นหรือว่ามันเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติกันแน่ แต่ความสวยงาม บรรยากาศแสนดีมันก็ยังไม่สามารถทำให้หล่อนยิ้มออกมาได้เลยสักนิด

         ความหวาดกลัวต่อพายุอารมณ์ของคนตัวโตทำให้หล่อนรู้สึกตื่นตระหนกยิ่งนัก เขากำลังเข้าใจผิดคิดว่าหล่อนเป็นผู้หญิงของคาร์โลส และเข้าใจว่าหล่อนเข้าไปในบ้านพักของเขาที่พัทยาก็เพื่อจะเป็นหนอนบ่อนไส้ให้คาร์โลสมาชิงตัวเจ้าสาวสุดที่รักของเขาไป

         แต่มันไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย หล่อนไปหาเขาเพราะหัวใจล้วนๆ รักเขา อยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากอยู่ใกล้ๆ แต่ทุกอย่างก็ผิดพลาดไปจนหมด และสุดท้ายหล่อนก็ต้องมาอยู่ในกรงแค้นของเขาในฐานะเมียเก็บ

มันน่าดีใจชะมัด แพทริเซียคิดอย่างเจ็บปวด ขณะค่อยๆ หันหลังกลับเข้ามาภายในห้องนอนขนาดใหญ่ ที่คนตัวโตบอกไว้ก่อนที่จะออกไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วว่ามันเป็นที่ที่เขาจะใช้จัดการกับหล่อนในคืนนี้ และเขาก็ยังบอกอีกว่าห้องนี้เปรียบเสมือนฮาเร็มของเขา เพราะผู้หญิงทุกคนที่เขาซื้อมาจะถูกมาบำเรอความใคร่ในห้องนี้ทุกคน

แต่มันช่างแปลกชะมัด ทำไมห้องนี้ถึงมีเครื่องใช้ของผู้ชายเต็มไปหมดล่ะ แถมยังตกแต่งด้วยสีน้ำตาลและสีดำเป็นส่วนใหญ่ มันเหมือนกับห้องนอนของผู้ชายอันตรายคนหนึ่งมากกว่าที่จะเป็นห้องที่ไว้สำหรับมีเซ็กซ์กับพวกผู้หญิงราคาถูกแบบหล่อน

ความแปลกใจนั้นถูกกลืนหายไปทันทีที่สายตาของหล่อนรับกับภาพเตียงนอนขนาดใหญ่ที่ผ้าห่มและปลอกหมอนเป็นสีน้ำตาลไหม้ดูเคร่งขรึมน่าหวั่นเกรง ร่างกายร้อนผ่าว วูบวาบในซอกเร้นลับอย่างรุนแรง เมื่อนึกถึงคำพูดของฮาร์เวีย

“เราจะใช้เตียงนี้สนุกกัน

เราจะกอดรัดกันบนนั้น

และฉันจะทำให้เธอร้องคร่ำครวญออกมาดังๆ

ให้มันดังมากกว่าตอนที่เธอมีอวัยวะของคาร์โลสอยู่ในไอ้นั่นของเธอ...”

หากคืนนี้ฮาร์เวียทำอย่างที่เขาพูดจริงๆ เขาก็คงจะได้รู้ว่าหล่อนไม่เคยมีใครมาก่อนเลยในชีวิต และจูบแรกของหล่อนก็เขานั่นแหละเป็นคนได้ไปเมื่อครั้งที่เจอกันที่พัทยา แต่เขาจะดีใจไหมนะที่ได้เป็นชายคนแรก หรือว่าเขาจะยังคงเฉยเมยเช่นเดิม

ศีรษะทุยสวยที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีเข้มแพทริเซียสลัดไปมาแรงๆ ราวกับต้องการจะลบเลือนความคิดน่าละอายแบบนั้นออกไป แต่มันก็ช่วยได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะสมองของหล่อนยังคงเฝ้าฝันถึงสัมผัสสวาทที่เคยได้รับมาแล้วเมื่อในอดีตอย่างใจจดใจจ่อ ครั้งนั้นหากไม่มีเสียงเคาะประตูมาขัดจังหวะ หล่อนก็คงจะกลายเป็นผู้หญิงของฮาร์เวียโดยสมบูรณ์ไปแล้ว

ดวงตากลมโตหวานฉ่ำก้มลงมองชุดนอนตัวสวยที่สาวใช้คนหนึ่งนำขึ้นมาให้เมื่อชั่วโมงที่แล้วด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ร้อนวูบร้อนวาบไปทั่วทั้งเนื้อทั้งตัว เต้างามเคร่งครัดขึ้นมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าร่างกายของหล่อนกำลังรอคอยสัมผัสจากผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่ในสายตาไม่เคยมีหล่อน

“คุณผู้ชายสั่งให้คุณใส่มัน...”

คำพูดของสาวใช้คนนั้นยังดังก้องอยู่ในหู แต่มันก็ถูกลบเลือนไปในทันทีเมื่อหล่อนเห็นชุดนอนตัวสวยเต็มๆ ตา เนื้อผ้าบางใสจนเหมือนกับไม่ได้ใส่อะไรเลย และยิ่งตอนนี้ยามที่มันมาอยู่บนร่างกายของหล่อนด้วยแล้ว มันก็ยิ่งเหมือนกับว่าหล่อนกำลังแก้ผ้าเดินยังไงยังงั้น

ก็ดูสิ แม้ชุดนอนบางใสตัวนี้จะยาวกรอมเท้าแต่มันก็ผ่าด้านข้างทั้งสองข้างจนขึ้นมาถึงต้นขาอ่อน ส่วนด้านบนก็มีเพียงสายเล็กๆ คล้องไหล่เอาไว้เท่านั้น มันโป๊มาก ชุดนี้มันไม่ต่างจากนางในฮาเร็มที่เตรียมขึ้นสังเวียนสวาทกับองค์สุลต่านเลยแม้แต่นิดเดียว

ความอดหู่แล่นเข้ามาสู่กลางหัวใจสาวอย่างรุนแรง น้ำตาซึมออกมาขณะพาร่างอรชรของตนเองเดินไปทรุดนั่งลงบนขอบเตียงด้วยความเศร้าหมอง ทุกย่างก้าวอัดแน่นไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ยิ่งเวลาเดินหน้าไปไวเท่าไหร่ หัวใจของหล่อนก็ยิ่งเจ็บปวด หากฮาร์เวียทำทุกอย่างด้วยความรักก็คงจะดี แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ในเมื่อทุกจังหวะการเต้นของหัวใจของคนตัวโตนั้น มันเต็มไปด้วยความคลั่งแค้น และต้องการทำให้เหยื่อแบบหล่อนพ่ายแพ้ยับเยิน

น้ำตาที่เคยเพียงแค่ซึมอยู่ที่ขอบตาทะลักทลายออกมาอย่างบ้าคลั่ง แม้หัวใจจะโหยหา ร่างกายจะหิวกระหายต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่... สมองกลับร้องบอกครั้งแล้วครั้งเล่าว่าหล่อนไม่มีทางเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของฮาร์เวียได้หรอก หล่อนหวังมากเกินไป หวังไปถึงการแต่งงาน... ทั้งๆ ที่รู้ว่าความหวังนี้มันเป็นได้แค่เพียงความฝันเท่านั้น แม้คนตัวโตจะรู้ว่าหล่อนเป็นสาวพรหมจรรย์ แต่เขาก็คงไม่มีวันมอบตำแหน่งภรรยาให้อย่างแน่นอน

‘อีตัว! ท่องเอาไว้ซะให้ขึ้นใจ แพทริเซีย’

หญิงสาวร้องสั่งตัวเองอย่างดุเดือด สองมือที่ทิ้งอยู่ข้างกายกำชุดนอนที่ตัวเองกำลังสวมใส่อยู่แน่นจนเนื้อผ้าแทบจะขาดติดมือ หัวใจถูกบีบคั้นจนเจ็บปวด

สาวน้อยล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่ม หยิบหมอนใบใหญ่ขึ้นมาปิดหน้าเพื่อต้องการลบใบหน้าของผู้ชายคนนั้นออกไปจากสมอง แต่แล้วกลิ่นชายชาตรีของฮาร์เวียก็โจมตีเข้าใส่อย่างรุนแรงจนหล่อนต้องกระชากหมอนใบนั้นออกจากหน้าแล้วปาทิ้งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกขึ้นนั่งและร้องห่มร้องไห้กับเข่าของตนเองปานจะขาดใจ