บทที่ 3

บทที่ 3

“ผมโฮนาส มาเคลาโน่ เป็นเจ้าของที่นี่...”

ชื่อของเขาไม่ได้ทำให้หัวใจของหล่อนสั่นสะท้านรุนแรงเหมือนกับชื่อนามสกุล ‘มาเคลาโน่’ หรือ ทำไม? นามสกุลของเขาถึงได้เหมือนกับผู้ชายคนนั้นนักนะ ผู้ชายที่ฝังอยู่ในสมองของหล่อนในทุกๆ จังหวะการหายใจ

“และยินดีต้อนรับคุณสู่ มาเคลาโน่โฮเทล”

“สวัสดีค่ะ เอ่อ... ฉันแพทริเซีย อะลอนโซ ลิซเต ฉันคือเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลคนใหม่ของที่นี่ คุณรับฉันทำงานเมื่อสัปดาห์ก่อน...”

กว่าจะพูดจบประโยคได้ แพทริเซียก็แทบจะขาดใจ สัญญาณอันตรายบางอย่างจนความเหมือนของผู้ชายตรงหน้าทำให้หัวใจของหล่อนกระตุกแรงๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า

ใบหน้าก็เหมือน นามสกุลก็ใช่ หรือว่าเขาจะเป็น... พี่น้องกัน

“ผมรู้จักคุณแล้วครับ”

โฮนาสยิ้มให้กับสาวสเปนตรงหน้า หล่อนสวยจริงๆ สวยเหมือนภาพวาด ดูอ่อนช้อย และงดงามปานนางสวรรค์ เพราะอย่างนี้นี่เองน้องชายของเขาถึงได้คลั่งไคล้นัก

“รู้จักดิฉันหรือคะ...”

“ผมอ่านประวัติของคุณก่อนที่จะรับเข้ามา นั่งลงก่อนสิครับ ดูท่าทางของคุณเหมือนกำลังแคลงใจอะไรผมอยู่ ถามมาได้เลยหากสงสัย”

เขาช่างตาแหลมคมจริงๆ ใช่สิ หล่อนแทบจะทรงตัวยืนไม่ไหวอยู่แล้ว แข้งขาอ่อนแรงจนแทบจะเป็นอัมพาตรู้สึกเหมือนกับถูกพ่อมดร้ายดูดพลังกายพลังใจไปจนหมดสิ้น หญิงสาวทรุดร่างลงบนเก้าอี้ตรงหน้าของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว เพราะหากช้าหล่อนอาจจะต้องล้มลงไปกองกับพื้นพรมสีเขียวเทอควอยซ์นี้ก็เป็นได้

“ขอบคุณค่ะ...”

“ผมคงต้องบอกให้คุณรู้ก่อนล่วงหน้าก่อนว่า ตำแหน่งเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลมีคนอื่นที่มีคุณสมบัติดีกว่าคุณรออยู่แล้ว ดังนั้นผมจึงต้องขอโทษด้วยหากทำให้คุณต้องผิดหวัง”

แพทริเซียหน้าซีดเผือด มองผู้ชายที่มีทุกอย่างบนใบหน้าละม้ายคล้ายกับคนๆ นั้นด้วยความสับสน “คุณหมายความว่ายังไงหรือคะ ดิฉันไม่เข้าใจ...”

โฮนาสระบายยิ้มออกมา นัยน์ตาสีเทาหวานฉ่ำไม่ต่างจากฮาร์เวียจ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยความชื่นชมไม่ปิดบัง “ผมจะไม่จ้างคุณในตำแหน่งเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคล”

“หมายความว่าดิฉันไม่ได้งานนี้อย่างนั้นหรือคะ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวังจนคนฟังอย่างโฮนาสต้องรีบแก้ไขความเข้าใจผิดของเจ้าหล่อนเสียใหม่

“คุณอาจจะไม่ได้ทำงานในตำแหน่งนี้ แต่ผมมีงานอื่นให้คุณทำ...”

“งานอะไรหรือคะ ดิฉันขอรู้รายละเอียดของงานก่อน” ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่เพราะความรู้สึกบางอย่างในใจร้องเตือนให้อยู่ห่างๆ จากผู้ชายคนนี้ซะ

“เดี๋ยวคุณจะได้รู้เอง...”

และผู้ชายรูปหล่อคนนั้นก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาแนบศีรษะ ก่อนที่น้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึกจะเล็ดลอดไรฟันขาวสะอาดออกมา

“เธอมาแล้วนะฮาร์เวีย...”

แพทริเซียไม่รู้หรอกว่าผู้ชายตรงหน้าวางหูตั้งแต่เมื่อไหร่ และไม่ทันสังเกตว่าเขาจ้องมองหล่อนด้วยสายตาแบบไหน ตอนนี้สมองของหล่อนกำลังเหมือนถูกบีบด้วยอุ้งมือของจอมมารใจทมิฬจนเลือดทะลัก หัวสมองหมุนเคว้งราวกับหลงเข้าไปอยู่ในพายุหมุนบ้าคลั่ง

ฮาร์เวียหรือ ฮาร์เวียไหนกัน คงไม่ใช่ฮาร์เวีย มาเคลาโน่ใช่ไหม ไม่มีทางเป็นเขาใช่ไหม ร้องบอกตัวเองอย่างบ้าคลั่ง แต่เมื่อสมองร้องบอกว่าผู้ชายตรงหน้าของหล่อนก็นามสกุลนี้ มาเคลาโน่ และใบหน้าของเขาก็เหมือนกับฮาร์เวียราวกับแกละ

หล่อนน่าจะรู้ให้เร็วกว่านี้... หล่อนจะไม่มีทางเจอผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ให้ฮาร์เวียมีตัวตนเฉพาะในฝันของหล่อนก็พอแล้ว เพราะการเผชิญหน้ามันสร้างแต่ความเจ็บปวดชอกช้ำ

“คุณเป็นพี่ชายของฮาร์เวีย มาเคลาโน่ใช่ไหมคะ”

ในที่สุดแพทริเซียก็สามารถเค้นคำถามออกมาจากลำคอได้เป็นผลสำเร็จ หลังจากที่พยายามกล้ำกลืนความตื่นตระหนกลงไปในอกอยู่เวลานานหลายนาที

“ครับ ผมโฮนาส มาเคลาโน่ พี่ชายของฮาร์เวีย มาเคลาโน่ อดีตนักฟุตบอลชื่อดัง” เขายอมรับด้วยรอยยิ้ม แต่หล่อนไม่คิดจะยิ้มตอบ ใบหน้างามซีดแล้วซีดอีก ขณะผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

“ดิฉันคงต้องขอตัว ดิฉันจะไม่ทำงานกับพวกคุณ...”

“คุณเลือกไม่ได้แล้วล่ะครับ ฮาร์เวียกำลังเดินทางมาที่นี่” เสียงของพี่ชายของฮาร์เวียยังคงนุ่มนวลน่าฟังเช่นเดิม แต่มันก็ไม่สามารถทำให้หล่อนยกเลิกการตัดสินใจนี้ลงได้

“ดิฉันจะกลับเดี๋ยวนี้...”

หมุนตัวกำลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่ประตูเจ้ากรรมก็ถูกเปิดเข้ามาเสียก่อน และร่างกำยำที่สูงใหญ่กว่าหล่อนมากมายมหาศาลก็ปรากฏขึ้น และมันก็ทำให้หล่อนต้องยืนนิ่งราวกับถูกสาปด้วยมนต์ร้ายของพ่อมดจอมขมังเวทย์เมื่อสบกับนัยน์ตาสีเทาเหี้ยมเกรียม

“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง...”

แพทริเซียเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก กวาดมองร่างของฮาร์เวียผู้ชายที่หล่อนหลงใหลอย่างลืมตัวลืมใจ มองจ้องราวกับจะกลืนกินร่างแข็งแกร่งเข้าไปทั้งเนื้อทั้งตัว

ฮาร์เวีย มาเคลาโน่ยังหล่อเหลาเช่นเดิม ไม่สิ เขาหล่อและดูดียิ่งกว่าตอนที่พบกันที่พัทยาเสียอีก แม้ใบหน้าสี่เหลี่ยมของเขาจะมีหนวดเคราปะปรายตามแนวสันกรามและปลายคางหยักก็ตาม แต่กระนั้นรัศมีความเลิศเลอก็ยังฉายชัดออกมา เขาดูดุ เถื่อนกว่าเดิมหลายร้อยเท่า

หัวใจสาวสะท้านสะเทือน อยากจะวิ่งหนี อยากจะมุดตัวลงไปอยู่ใต้พรมที่ยืนอยู่ แต่ก็ทำไม่ได้ เรี่ยวแรงหดหาย อ่อนเปลี้ยไปทั้งเรือนกาย ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับหนีเมื่อคนตัวโตเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า ระยะห่างแค่หนึ่งฟุตทำให้แพทริเซียได้กลิ่นโคโลญจางๆ จากร่างกายกำยำของฮาร์เวียได้ชัดเจน กลิ่นนี้ไงที่หล่อนหลงใหล

สาวน้อยถอนใจออกมาราวกับต้องการจะปลดปล่อยความรู้สึกปรารถนาที่อัดแน่นอยู่ในอกให้หลุดร่อนออกไปบ้าง สายตาเลื่อนต่ำลงมาจับจ้องที่ริมฝีปากสีแดงสดแสนเซ็กซี่ที่มันร้อนผ่าวตลอดเวลาที่เขาดูดเม้มไปตามร่างกายของหล่อน ยิ่งยามเขาดูดกลืนปลายถันงามเข้าไปในปาก และขบเบาๆ หล่อนยิ่งคลุ้มคลั่ง ร่างกายร้อนรุ่มฉ่ำแฉะในส่วนที่เร้นลับ เต้างามเบ่งบานชูชันอยู่ใต้บราเซียร์สีหวานอย่างน่าละอาย

อยากให้เขากอด ทำแบบเมื่อครั้งในอดีต ทำจนกว่าทุกอย่างจะสิ้นสุด และทำให้หล่อนเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ ความทรมานน่าอึดอัดนี้จะได้เหือดแห้งไปจากร่างกายสักที

“คุณฮาเวียร์...”

“คิดไม่ถึงสินะว่าจะเจอฉันที่นี่... แม่สายลับสาว”

คำพูดที่อัดแน่นไปด้วยความขุ่นเคืองทำให้แพทริเซียรู้ทันทีว่าหนุ่มหล่อปานเทพบุตรตรงหน้ายังไม่ลบเลือนเรื่องราวในอดีต และในการเผชิญหน้ากันครั้งนี้ก็ไม่ใช่ความบังเอิญแต่มันต้องเป็นความตั้งใจของใครบางคนแน่ หญิงสาวหันกลับไปมองโฮนาส แต่เขาก็ไม่อยู่เสียแล้ว

“แพทจะกลับค่ะ หลีกทางด้วย”

หล่อนไม่ชอบรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมแบบนี้ของฮาร์เวียเลย มันเหมือนกับว่าเขากำลังวางแผนร้ายๆ อะไรสักอย่างอยู่ภายในใจ และเหยื่อที่เขาต้องการจะขยี้ก็คือหล่อน

“เรายังต้องคุยกันอีกนาน”

“แต่แพทไม่มีอะไรจะคุยกับคุณนะคะ ฮาร์เวีย”

ไม่ใช่แค่ไม่หลีกทางเท่านั้น แต่คนตัวโตยังฉวยโอกาสดึงร่างของหล่อนเข้าไปกอดแน่น ก่อนจะก้มลงขยี้กลีบปากของหล่อนอย่างรุนแรงเข้าขั้นป่าเถื่อน มันไม่มีรสชาติแห่งความหวานอยู่เลย มันมีแต่ความเอาแต่ใจ ต้องการประกาศศักดาแห่งผู้ชนะเท่านั้น

“อย่าทำแบบนี้...”

เมื่อปากเป็นอิสระหญิงสาวจึงอ้อนวอนขึ้น แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผล เพราะจอมมารฮาร์เวียไม่ยอมปลดปล่อยง่ายๆ ลำแขนกำยำกระชับรัดรึงร่างอรชรให้แน่นขึ้น รอยยิ้มเหยียดหยามผุดพรายขึ้นแต้มแต่งใบหน้าหล่อเหลาของเขามหาศาล