บทที่ 1

05 ตุลาคม 2011

กรุงบัวโนสไอเรส สาธารณรัฐอาร์เจนตินา

แลมโบกินี อเวนทาดอร์ สปอร์ตหรูสีขาวคันงามราคาแพงระยับแล่นทะยานไปตามท้องถนนที่คดเคี้ยวของกรุงบัวโนสไอเรส เมืองหลวงของอาร์เจนตินา ซึ่งเป็นประเทศที่อยู่ทางตอนใต้ของทวีปอเมริกาใต้ มุ่งหน้าสู่โรงแรมหรูที่สุดใจกลางเมืองบัวโนสไอเรส ซึ่งตระกูล มาสเคราโน่ ถือครองหุ้นส่วนใหญ่เอาไว้ทั้งหมด

ดินแดนสวรรค์สองข้างทางที่ประดับไปด้วยไม้ประดับและซุ้มขายดอกไม้มากมายไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากดวงตาคมกริบสีเทาหวานฉ่ำได้ เพราะนัยน์ตาคมกล้ายังคงจับจ้องไปเบื้องหน้าเขม็ง หัวใจบีบเกร็งอย่างรุนแรงเมื่อสิ่งที่รอคอยกำลังจะตกลงมาอยู่ในอุ้งมือของเขาในระยะเวลาอันใกล้นี้

รอยยิ้มเหี้ยมโหดแต้มแต่งบนใบหล่อเหลาปานเทพบุตรของ ฮาร์เวีย มาสเคราโน่ ริมฝีปากหยักสวยที่สาวๆ ลงความเห็นว่ามันสุดแสนจะเซ็กซี่เร้าใจแสยะยิ้มเย็นชาน่ากลัว

“ในที่สุดเธอก็มาติดกับดักของฉันจนได้นะ แพทริเซีย และรับรองได้เลยว่าฉันจะต้อนรับเธอให้พิเศษจนลืมไม่ลงเชียวแหละ”

ไม่มีเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอแกร่งของหนุ่มสุดหล่อเลือดลาตินอีก แต่กระนั้นความชิงชัง เคียดแค้นที่มันเบ่งบานเต็มหัวใจก็ทะลักไหลหลากออกมาทางสายตาคมกริบสีเทาอย่างมหาศาล

เหตุการณ์ที่ผ่านมาเดือนกว่าๆ ยังฝังแน่นอยู่ในสมอง เขาไม่มีทางลบเลือนมันออกไปจากหัวใจได้ แพทริเซียผู้หญิงที่สามารถเขย่าหัวใจตายด้านของเขาให้เต้นแรงที่สุดในชีวิต ทุกเซลล์ประสาทจดจำรายละเอียดของเจ้าหล่อนได้อย่างชัดเจน ใบหน้ารูปไข่ผุดผาดด้วยเลือดฝาด ดวงตากลมโตสีน้ำเงินเข้มหวานหยดย้อยไม่ต่างจากน้ำตาลอ้อย ขณะที่จมูกโด่งและริมฝีปากอิ่มสีแดงสดรับกันอย่างเหมาะเจาะ แพทริเซียงามยิ่งกว่านางฟ้าบนสรวงสวรรค์เสียอีก

ฮาร์เวียหัวเราะหึหึในลำคอคล้ายกับกำลังหัวเราะเยาะตัวเอง เมื่อรับรู้ถึงอิทธิพลจากเสน่ห์นางที่แผ่ปกคลุมหัวใจและร่างกายของตนเองจนยากจะดิ้นหลุดพ้น อยากจะเกลียด อยากจะขยะแขยง แต่ก็ทำไม่ได้เลยสักนิด แพทริเซียยังคงมีอำนาจเหนือการควบคุมของเขาเช่นเดิม ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหนก็ตาม

รถสปอร์ตคันงามเคลื่อนเข้ามาจอดในลานจอดรถส่วนตัวภายในโรงแรมหรูระดับห้าดาวของ โฮนาส

ช่วงขาเพรียวทรงพละกำลังก้าวไปตามทางเดินที่ถูกปูไว้ด้วยพรมสีเขียวเทอควอยซ์หนานุ่มที่เป็นสีประจำของโรงแรมแห่งนี้ด้วยท่าทางสง่างาม ใบหน้ารูปสี่เหลี่ยมสมบูรณ์แบบยังคงราบเรียบไร้ซึ่งรอยยิ้ม เมื่ออยู่ตามลำพังในลิฟต์ส่วนตัวที่กำลังพาเขาขึ้นไปสู่ชั้นบนสุดซึ่งเป็นห้องทำงานของโฮนาส มาเคลาโน่ พี่ชายของตนเอง

“ฮาร์เวีย... นั่งก่อนสิ”

เสียงทักทายของพี่ชายที่นั่งอยู่ภายในห้องทำงานชั้นบนสุดของโรงแรมสุดหรูดังขึ้นทันทีเมื่อเขาเปิดประตูไม้บานใหญ่เข้ามา

“สวัสดีครับพี่โฮนาส”

ร่างสูงใหญ่กำยำที่เกิดจากเชื้อชาติและการเล่นฟุตบอลของฮาร์เวียทรุดนั่งลงบนโซฟาริมหน้าต่างกระจกบานใหญ่ตามคำเชิญของพี่ชาย เอนหลังพิงกับพนักของโซฟาหนังแท้แสนนุ่ม พร้อมๆ กับตวัดขาไขว่ห้างด้วยท่าทางแสนสง่างาม

“จะมาดูตัวเหยื่อหรือไง”

โฮนาสพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ผู้เป็นน้องชายหาได้มีรอยยิ้มไม่

“เธอมาถึงหรือยังครับ”

ผู้เป็นพี่ชายหัวเราะออกมา ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ จ้องมองฮาร์เวียด้วยสายตารู้ทัน “น่าจะถึงตอนเย็นๆ นั่นแหละ ดูท่าทางนายจะคลั่งไคล้ผู้หญิงคนนี้มากเลยนะฮาร์เวีย นายรักเธอหรือ?”

คำตามของพี่ชายแทงถูกใจดำเหลือเกิน แต่คนปากแข็ง ใจแข็งอย่างเขาไม่มีทางยอมรับออกไปง่ายๆ แน่ อาจจะใช่ที่แพทริเซียมีอิทธิพลต่อร่างกายของเขาเป็นอย่างมาก แต่หัวใจแม่ผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นไม่มีทางได้แตะมันหรอก

ไม่มีทาง!

เขาก็แค่ต้องการสอนบทเรียนราคาแพงให้กับแม่นั่นเท่านั้นเอง หล่อนจะได้รู้ว่าคนอย่างฮาร์เวีย มาเคลาโน่ ล้อเล่นด้วยไม่ได้

“พี่โฮนาสเคยเห็นผมรักผู้หญิงคนไหนมาบ้างหรือเปล่าล่ะครับ”

“ไม่เคย แต่พี่ว่าคนนี้มีอิทธิพลกับนายมากเลยนะ ฮาร์เวีย ระวังหัวใจเอาไว้หน่อยก็ดีนะ”

เจ้าของชื่อแค่นยิ้มหยันออกมา “ไม่มีทางหรอกครับ ผมก็แค่อยากจะสอนให้ผู้หญิงคนนั้นรู้ว่า ผมไม่ใช่ไอ้งั่งที่หล่อนจะมาปั่นหัวเล่นได้ง่าย”

“แต่นายกำลังจะลักพาตัวเธอนะฮาร์เวีย มันผิดกฎหมาย และพี่ก็ไม่เห็นด้วย”

โฮนาสพยายามจะบอกให้ฮาร์เวียรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่นั้นมันไม่ใช่เรื่องดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าน้องชายจอมเย็นชาของเขาจะไม่ยอมฟังเอาเสียเลย

“มันถูกต้องสำหรับผู้หญิงอย่างแพทริเซียแล้วล่ะครับ พี่โฮนาสไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอกครับ ผมจะไม่ให้เรื่องนี้มาเกี่ยวพันกับพี่อย่างแน่นอน”

“พี่ไม่ได้กลัวเรื่องนั้นหรอก แต่นายก็รู้นี่ว่าคาร์โลสดุร้ายแค่ไหน หากเขารู้ว่าเรากักขังแพทริเซียเอาไว้ พี่ว่าพวกเราอาจจะต้องเดือดร้อนอย่างมาก ซึ่งพี่ไม่อยากมีปัญหากับเสือร้ายอย่างคาร์โลส”

น้ำเสียงของพี่ชายมีร่องรอยวิตกกังวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก็แน่ล่ะชื่อของ คาร์โลส อะลอนโซ อิเกลเซียส ใครได้ยินก็ต้องหวาดกลัวกันทั้งนั้นแหละ แต่ไม่ใช่เขา ไม่ใช่ฮาร์เวีย มาเคลาโน่คนนี้

“คาร์โลสจะไม่มีทางรับรู้อะไรทั้งนั้น”

“พี่ว่านายล้มเลิกความตั้งใจซะเถอะฮาร์เวีย ปล่อยให้แพทริเซียได้ทำงานที่เธออยากจะทำดีกว่า อย่าให้ผู้หญิงเพียงคนเดียวมาทำให้ชีวิตของนายวุ่นวายเลย หายนะมักมาพร้อมๆ กับสตรีนายจำคำนี้ที่พ่อเคยบอกไม่ได้หรือ”

สีหน้าและแววตาของฮาร์เวียไม่ได้แสดงความรู้สึกไม่สบายใจใดๆ ออกมาเหมือนกับพี่ชายเลย ตรงกันข้ามเขากลับกำลังหัวเราะเยาะอยู่ในอกต่างหาก