ตอนที่ 3 มันหมายความว่าอะไร (2)

ราฟาเอลเดินนำเข้ามาในห้องทำงาน มือทั้งสองข้างล้วงไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วหมุนตัวเผชิญหน้ากับคนที่เดินตามหลังมาเงียบๆ สายตาคมกล้าจับจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มนิ่ง

“พี่ราล์ฟจ้องแพรวทำไมคะ มีอะไรก็รีบๆ พูดออกมาสิคะ คนรอมันหงุดหงิดนะ แพรวไม่ได้มีอะไรผิดปกติบนใบหน้าสักหน่อย” แพรวพิชชานั่งลงบนโซฟาคว้าเอาหมอนอิงมากอดไว้แนบอกแน่น เพราะเริ่มที่จะทำตัวไม่ถูกเมื่อต้องตกเป็นเป้าสายตาแบบนี้

“ทำไมพี่จะจ้องไม่ได้ พี่ไม่มีสิทธิ์มองงั้นเหรอน้องแพรว” ราฟาเอลเลิกคิ้ว น้ำเสียงเริ่มกระด้างขึ้น แพรวพิชชาส่ายหน้าปฏิเสธทันทีเพราะกลัวพี่ชายจะเข้าใจเธอผิด

“แพรวไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นสักหน่อย รู้ตัวไหมคะว่าตั้งแต่แพรวกลับมาอยู่บ้านพี่ราล์ฟชอบจ้องหน้าแพรว บางครั้งแพรวก็ทำตัวไม่ถูกนะ” คนสวยปากยื่นน้อยๆ

“น้องแพรวมีอะไรค้างคาใจอยากจะพูดกับพี่รึเปล่า พูดมาได้เลยพี่ยินดีจะรับฟัง แล้วจะตอบคำถามหากว่าพี่ตอบได้” ราฟาเอลยักไหล่ ไม่ตอบคำถามของคนช่างสงสัย แต่เขากลับย้อนถามเสียเอง

“เอ่อ คือว่าแพรว” แพรวพิชชาก้มหน้ามองมือตัวเองนิ่ง ไม่รู้ว่าจะเริ่มออกไปยังไง

“เอ่อ อะไรน้องแพรว ทำไมติดอ่างซะได้ ทุกทีนี่พูดไม่ได้หยุดเลย”

“พี่ราล์ฟจูบแพรวทำไมคะ ในห้องทำงานที่บริษัทวันนี้พี่ราล์ฟตั้งใจจูบแพรวใช่ไหมคะ” ถามแล้วก็กลั้นใจรอคำตอบ ไม่กล้าสบตาคมดุได้แต่มองที่แผงอกกว้างที่อยู่ตรงหน้าแทน

“นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องนี้เอง พี่อยากจูบก็เลยจูบ มีอะไรอีกไหมครับที่อยากจะถามพี่” ราฟาเอลตอบแบบกำปั้นทุบดิน แพรวพิชชาเงยหน้าขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เธออยากได้คำอธิบายมากกว่านี้

“แพรวอยากได้คำอธิบายจากพี่ราล์ฟมากกว่านี้ค่ะ” แพรวพิชชาสูดลมหายใจเข้าปอดอีกระลอก ตอนนี้เริ่มที่จะมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้ว แม้จะหน้าร้อนผ่าวกับคำตอบของเขาก็ตาม

“แล้วน้องแพรวจะให้พี่อธิบายอะไร ในเมื่อพี่ก็บอกแล้วว่าอยากจูบก็เลยจูบ” ราฟาเอลพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ อย่างที่เขาชอบทำ แม้ในใจจะยิ้มขำกับสีหน้าท่าทางของน้องสาวนอกไส้ก็ตาม

“การจูบกันมันสงวนไว้ให้คนที่เป็นแฟนหรือคนรักกันนี่คะ เราสองคนเป็นพี่น้องกันจะมาจูบกันไม่ได้” แพรวพิชชาจ้องตากับราฟาเอลอย่างไม่ยอมแพ้ เพราะเธอคิดว่าสิ่งที่พี่ชายทำมันไม่ถูกต้อง จะมาบอกว่าจูบเพราะอยากจะจูบไม่ได้

“น้องแพรวจะเก็บจูบไว้ให้ไอ้หน้าไหนกันแน่” ราฟาเอลอารมณ์ขาดผึง เมื่อแพรวพิชชาพูดเหมือนจะเก็บจูบไว้ให้ผู้ชายคนอื่น ใบหน้าหล่อเหลาเครียดเขม็งขึ้นทันตา

“แพรวไม่ได้จะเก็บไว้ให้ใครทั้งนั้น พี่ราล์ฟอย่ามาพาลนะ แพรวแค่พูดตามหลักความเป็นจริง ไม่มีพี่น้องบ้านไหนเขาจูบกันหรอกค่ะ พี่ราล์ฟอยากจูบผู้หญิงที่ไหนก็ไปแต่ต้องไม่ใช่แพรว” แพรวพิชชาพูดเสียงดัง ชักอยากจะข่วนหน้าหล่อๆ นั่นให้หายโมโห

“พูดแบบนี้กับพี่ใช่ไหม ได้น้องแพรว” ราฟาเอลก้าวเข้ามาประชิดร่างบางที่นั่งกอดอกอยู่บนโซฟา มือหนาคว้าข้อมือบางให้ลุกขึ้นยืน ร่างแพรวพิชชาปะทะที่อกกว้าง ไม่ทันได้ตั้งตัวริมฝีปากร้อนแสนร้ายกาจก็ก้มลงปิดปาก มือเล็กทุบไหล่หนาเอาเป็นเอาตาย ปากเม้มเข้าหากันเอาไว้แน่น ไม่ให้ลิ้นชื้นเข้าไปข้างในปากได้ แต่ความสามารถและประสบการณ์ของราฟาเอลนั้นมีมากเกินกว่าที่แพรวพิชชาจะต้านทานได้

“อื้อ อื้อ”

ใบหน้าสวยพยายามจะเบี่ยงหนีแต่ก็ถูกล็อคท้ายทอยเอาไว้ ราฟาเอลค่อยๆ ละเลียดไปตามขอบปากบาง เมื่อเผลอไผลแพรวพิชชาก็เปิดปากออกเอง ไม่รอช้าคนมากประสบการณ์ก็ส่งลิ้นเข้าไปทักทายเกี่ยวกระหวัดชิมความหวานล้ำราวกับน้ำผึ้งในโพรงปากเล็ก คนด้อยประสบการณ์หรือเรียกได้ว่าติดลบอย่างแพรวพิชชาตามไม่ทัน หัวหมุนไปกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ได้รับ มือที่ทุบอยู่บนไหล่หนาเปลี่ยนเป็นเกาะขยุ้มเอาไว้เพื่อพยุงตัว ลิ้นน้อยไม่รู้จะหลบหลีกไปทางไหนจึงได้แต่ตามราฟาเอลอย่างเงอะงะ

มือใหญ่ประคองกอดบั้นเอวคอดอาไว้แน่น มือข้างที่ตรึงท้ายทอยเล็กเอาไว้ถูกปล่อยออกมาลูบไล้ไปตามกายสาวสะพรั่ง ส่วนเว้าส่วนโค้งราวกับทรวดทรงนาฬิกาทรายถูกจับต้องอย่างหลงใหล สติของแพรวพิชชาไปไกลเกินกว่าที่จะดึงกลับมาได้ หัวสมองขาวโพลนถูกชักจูงไปทางไหนก็ตามเขาไป ฝ่ามือหนาลากไล้จากหน้าท้องแบนราบมาตรงดอกบัวตูมเต่ง แรงขยุ้มตรงหน้าอกทำให้สติที่เตลิดไปไกลเริ่มกลับมาทีละน้อย ราฟาเอลเลยเพิ่มน้ำหนักมือขึ้น

“อื้ม” กำปั้นเล็กทุบหัวไหล่หนา เพื่อที่จะให้เขาปล่อยมืออันแสนซุกซนที่กำลังยุ่มย่ามอยู่กับร่างกายของเธอ