ตอนที่ 4 เดทแรกของคุณป๋าและเบบี๋

เมื่อถึงเวลานัดหนูดีก็ออกมารอลูลิสที่หน้าปากทางเข้าหมู่บ้าน รอได้เดี๋ยวเดียวคนที่อยากพาเธอไปเที่ยวก็ขับรถมาจอดตรงหน้าเธอ เด็กสาวก้าวขึ้นรถอย่างเซ็งๆ ใจอยากจะไม่มาตามนัดแต่ก็กลัวคำขู่ของเขา เกิดบ้าบิ่นทำอย่างที่พูดจริงๆ เธอคงตายแน่ๆ

สายตาคมดุมองสำรวจการแต่งกายของคนที่นั่งอยู่ข้างกาย กางเกงขาสั้นแบบที่วัยรุ่นผู้หญิงชอบใส่กัน มันขัดใจเขายิ่งนัก ดีหน่อยที่เสื้อยืดมันไม่ได้รัดรูปอะไรมากมายไม่อย่างนั้นเขาคงต้องหงุดหงิดเพิ่มแน่ๆ “ไม่กลัวร้อนเหรอเบบี๋ ถึงใส่กางเกงขาสั้นมาน่ะ”

“ไม่กลัวหรอกค่ะ แล้วนี่จะพาไปไหนเหรอคะ” หนูดีถามอย่างอยากรู้ เพราะลูอิสเล่นไม่บอกอะไรเธอเลย

“หนูอยากไปไหนล่ะ บอกป๋ามาได้เลยเดี๋ยวจะพาไปทุกที่เลย แต่ถ้าถามความคิดเห็นคุณป๋าก็ไปบ้านคุณป๋าจะได้ไม่ร้อน”

“หนูไม่ไปหรอกค่ะบ้านคุณป๋าน่ะ หนูจะไปจตุจักรอยากไปเดินซื้อของ ถ้าไม่ไปก็จอดรถหนูจะไปเอง” เธอคิดว่านักธุรกิจใหญ่อย่างเขาไม่น่าจะไปเดินในสถานที่ร้อนๆ อย่างนั้นได้ เลยพูดออว่าอยากจะไปที่นั่น

“ไม่มีปัญหาหนูอยากไปที่ไหนคุณป๋าก้จะไม่ขัด” ลูอิสรู้ทันความคิดคนตัวเล็ก คิดว่าเขาจะเดินที่ร้อนๆ ไม่ได้ อย่าหวังว่าเขาจะปล่อยไปง่ายๆ ไม่มีทางซะหรอก

จตุจักรในวันหยุดแบบนี้ ทำให้มีผู้คนมาเดินเลือกซื้อของกันมากมายทั้งคนไทย และชาวต่างชาติ ในมือของหนูดีนั้นถือพัดเอาไว้คลายความร้อนให้ตัวเอง มืออีกข้างก็ถูกมือใหญ่กุมเอาไว้มั่นสะบัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุด เลยต้องปล่อยเลยตามเลย ร้านแรกที่หนูดีพาลูอิสเดินเข้าก็คือร้านขายเสื้อผ้า มือบางไล่ดูเสื้อที่แขวนเอาไว้บนราวอย่างสนใจ เมื่อเจอตัวที่ถูกใจก็หยิบออกมาทาบที่ตัว แต่ก็ถูกมือใหญ่แย่งเอาไปเสียก่อน ทำให้เด็กสาวนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ

“หนูชอบตัวนั้นนะคะ เอามาให้หนูเดี๋ยวนี้นะ” หนูดีแบมือขอคืน กลัวว่าถ้าตาแก่ตัวโตเอาไปแขวนไว้ที่เดิมคนที่กำลังเลือกกันอยู่จะเอาไปเสียก่อน

“คุณป๋าไม่ให้ซื้อ เป็นเด็กเป็นเล็กจะมาใส่เสื้อกล้ามได้ยังไง” เรื่องอะไรจะยอมให้เบบี๋ของเขาใส่เสื้อกล้ามเดินโชว์คนอื่นกันล่ะไม่มีทางซะหรอก

“เป็นเด็กเป็นเล็กมันเกี่ยวอะไรกัน หนูจะซื้อไปใส่นอน เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะจะไปจ่ายเงิน” คนบ้านี่จะมากะเกณฑ์อะไรเธอนักหนา รู้ว่าเธอยังเด็กอยู่ยังจะมายุ่งด้วยอีก ที่อย่างนี้ไม่เห็นจะว่าตัวเองเลย ไม่ยุติธรรมสักนิด

“ถ้าซื้อใส่นอนคุณป๋าก็ไม่ว่าแต่ถ้าซื้อใส่ออกนอกบ้านคุณป๋าไม่ยอม” ลูอิสไม่คืนแต่เดินเอาเสื้อตัวปัญหาไปจ่ายเงินให้แทน

“อยากป๋านักก็เป็นคนออกให้หมดเลยละกันนะ” หนูดีย่นจมูกใส่คนที่ยืนจ่ายเงินค่าเสื้อให้เธออย่างหมั่นไส้

“คุณป๋าร้อนมากเลยทูนหัว เราไปหาร้านกาแฟนั่งพักกันก่อนดีกว่า” เขาน่ะยังทนได้แต่สงสารคนตัวเล็กข้างกายมากกว่า ตอนนี้หน้าแดงไปหมดแล้วแต่ก็ยังอยากเดินต่อ อากาศร้อนจัดแบบนี้ไม่เหมาะแก่การเดินกลางแจ้งเลยสักนิด

“แต่เราพึ่งจะเดินกันได้แปปเดียวเองนะคะ” แม้จะร้อนแต่ก็ยังอยากที่จะเดินต่อ แต่ลูอิสส่ายหน้าไม่ยอม

“ไม่ได้ตอนนี้หนูหน้าแดงไปหมดแล้ว อยากเดินเดี๋ยวคุณป๋าจะพาไปเดินช็อปต่อในห้าง เดินตากแดดร้อนๆแบบนี้จะไม่สบายเอา” ลูอิสไม่รอให้คนตัวเล็กพูดหาข้อ้างเพื่อที่จะได้เดินต่ออีก เขารีบจูงมือบางฝ่าฝูงชนออกไปทันที ไม่หาแล้วที่นั่งตัดสินใจรีบออกไปก่อนที่คนจะเยอะมากกว่านี้ดีกว่า มันไม่คุ้มที่จะต้องมาทนร้อนและเบียดกับผู้คนมากมายขนาดนี้

“ไหนว่าจะหาร้านนั่งไงคะ ทำไมเดินมาที่จอดรถละ” หนูดีหน้างอเมื่อจะโดนพากลับเธอยังเดินไม่จุใจเลย มากับคนแก่ไม่เหมือนมากับเพื่อนเลยสักนิด

“คุณป๋าเปลี่ยนใจพาไปเดินห้างดีกว่า” ลูอิสเปิดประตูรถดันร่างเล็กหน้าตูมเข้าไปนั่ง

“มาเที่ยวกับคนแก่ไม่เห็นสนุกเลย” เสียงเล็กบ่นหงุงหงิง

“มาเที่ยวกับคุณป๋าเนี่ยดีที่สุดแล้ว อยากได้อะไรก็ได้ แถมยังบริการดีอีกต่างหาก แล้วอีกอย่างวันนี้ว่าคุณป๋าไปกี่รอบแล้ว อย่างนี้ต้องทำโทษให้หลาบจะคราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่กล้าพูดอีก” ลูอิสคว้าคอเล็กเข้ามาใกล้ๆ แล้วจูบปิดปากเล็กๆ ที่ช่างว่านั้นอย่างหนักหน่วง

“ทีนี้จะพูดว่าคุณป๋าแก่อีกไหม หืม ถ้าพูดอีกก็จะจูบอีก” ลูอิสถอนริมฝีปากออกมาแล้วใช้นิ้วเกลี่ยเบาๆ ที่ปากบวมแดง

“ฉวยโอกาส รับว่าตัวเองแก่ไม่ได้ก็เลยหาวิธีมาลงโทษเขา” หนูดีดันหน้าคมออกห่าง เบือนหน้าแดงๆ ออกไปมองนอกกระจกแทน

“อ๊ะๆ” พอคำว่าแก่หลุดออกมาลูอิสก็ดึงแขนเด็กสาวให้หันกลับมารับจูบอีก ครั้งนี้มันนานมากกว่าครั้งแรก กว่าคนแก่จะยอมปล่อยหนูดีก็แทบจะหมดลมหายใจ

“พอแล้วค่ะหนูหายใจไม่ทัน อื้อ ปล่อย หนูไม่พูดแล้วค่ะคุณป๋าขา” เด็กสาวมุดหน้าเข้าหาอกกว้างเพื่อหลีกเลี่ยงปากร้อนๆ ลมหายใจของหนูดีหอบสะท้านจนลูอิสต้องลูบหลังปลอบประโลม เสียงหัวใจตึกตักจนเขารู้สึกได้

“หึ หึ” ลูอิสยิ้ม กดจมูกลงบนกลุ่มผมหอม แล้วเคลื่อนรถออกทั้งที่ในอ้อมแขนยังคงมีคนตัวเล็กที่ซุกหน้าอยู่กับอกของเขา สงสัยจะเขินจัดเลยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเลย

ลูอิสพาเบบี๋ของเขามาเดินห้างตามที่ได้บอกไว้ มาถึงก็พาไปทานอาหารก่อนเป็นอันดับแรกเลย เพราะเขาเริ่มหิวแล้ว หลังจากนั้นก็พาไปซื้อข้าวซื้อของให้ทั้งที่หนูดีปฏิเสธว่าไม่อยากได้อะไร และตอนนี้ทั้งคู่ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายจิวเวอร์รี่

“สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าต้องการแบบไหนคะ ทางร้านเรามีสินค้าเข้ามาใหม่หลายชิ้นเลยนะคะ” พนักงานสาวแนะนำสินค้าตัวใหม่ให้กับลูอิสและหนูดี

“หนูชอบแบบไหน” ลูอิสถามคนตัวเล็กที่ยืนกดโทรศัพท์เล่น ไม่มีทีท่าจะสนใจของสวยงามตรงหน้าเลยสักนิด ถ้าเป็นคนอื่นคงดี๊ด๊าไปแล้ว

“ไม่ชอบไม่อยากได้ อยากกลับบ้านแล้ว” หนูดีจะหมุนตัวเดินออกจากร้านแต่ถูกคว้าเอวเอาไว้ก่อน

“ไม่เลือกเองงั้นคุณป๋าเลือกให้นะ” ลูอิสมองสิ่งแวววาวที่สะท้อนอยู่ในตาอย่างครุ่นคิด แล้วก็ชี้นิ้วไปที่สร้อยคอที่มีจี้รูปหัวใจล้อมเพชรดวงเล็กน่ารักๆ พนักงานเลยรีบนำออกมาให้ดู

“สร้อยเส้นนี้พึ่งเข้ามาวันนี้เลยนะคะ คุณพ่อจะลองสวมให้คุณลูกสาวดูก่อนก็ได้นะคะ” พนักงานสาวยิ้มให้ทั้งคู่ หนูดีถึงกับหัวเราะคิก เมื่อพนักงานคิดว่าเธอกับลูอิสเป็นพ่อลูกกันเลยเล่นตามน้ำไปอย่างนึกสนุก แต่คนที่ไม่สนุกด้วยยืนหน้าบึ้งมองเธอกับพนักงานสาวตาขวาง

“ป๊ะป๋าลองสวมให้หนูดูหน่อยสิคะว่าจะเข้ารึเปล่า” หนูดีรวบผมขึ้นเผยให้เห็นลำคอขาวผ่อง รอให้ป๊ะป๋าจำเป็นใส่ให้

“ลองได้เลยค่ะคุณพ่อ” พนักงานก็เชียร์ให้ลองใหญ่เผื่อถ้าลูกค้าลองใส่แล้วชอบเธอก็จะได้ค่าคอม ไม่สนใจว่าลูอิสจะมีสีหน้าบูดบึ้งแค่ไหน

ลูอิสหยิบสร้อยขึ้นมาสวมใส่ให้แต่เขาไม่ได้สวมให้อย่างเดียว ยังกดจูบลงบนต้นคอขาวๆ อย่างมันเขี้ยวจนเกิดรอยแดง “ขอโทษนะครับ ผมไม่ใช่พ่อแต่เป็นผัว ทีหลังก็อย่าคิดเองเออเองอีกนะครับ ตกลงผมเอาเส้นนี้คิดเงินเลย” บัตรเครดิตถูกยื่นให้กับพนักงานที่ยืนยิ้มให้เขาอย่างแหยๆ ส่วนเบบี๋ของเขาก็มองค้อนเสียตาคว่ำ เมื่อจ่ายเงินเสร็จก็รีบเขาออกมาจากร้านทันที