-17- ตามบัญชา

มือเล็กบีบที่มือเขาแน่นยามที่คุณหมอของอนามัยในหมู่บ้านแตะสำลีชุบแอลกอฮอล์ลงบนแผลที่หน้าผาก รามิลจับมือเธอเอาไว้เหมือนกัน คอยก้มมองคนตัวเล็กที่หลับตาแน่น ดูท่าแล้วอีกคนคงจะเจ็บมาก แล้วนั่นมันก็ยิวทำให้เขาโมโหเข้าไปใหญ่

"เจ็บมากหรอครับ?"

"อื้ม เจ็บ"

"เดี๋ยวต้องเย็บแผลนะคะ" ดวงตากลมโตขึ้นหลังคุณหมอบอก รามิลแอบยิ้มขำในตอนแรกแต่ใบหน้าน่ารักที่หันมามองด้วยแววตาขอความช่วยเหลือทำให้ต้องแตะมือที่แก้มนิ่มเพื่อปลอบเธอ

"ไม่เย็บได้ไหมคะ?"

"ยังไงก็ต้องเย็บค่ะ แค่ไม่กี่เข็มเอง"

"พี่รามิล...."เสียงเรียกชื่อเขาดึงขึ้นอย่างกับจะบอกให้ขอร้องคุณหมอให้ 

"ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่อยู่นี่" นั่งลงบนเตียงกอบกุมมืออีกคนเอาไว้ตามแน่นขึ้น พยักหน้าบอกคุณหมอให้ได้ทำตามหน้าที่ เอื้อมมือข้างนึงไปลูบแก้มอีกคนไปมาไว้ให้เธอผ่อนคลาย ยามที่เข็มทิ่มลงไปมือที่เขากอบกุมอยู่ก็ยิ่งบีบแน่น

"เจ็บอ่ะ" หยดน้ำใสเริ่มไหลงลงมาอย่างช้าๆจนเขาต้องเกลี่ยออกให้ ไม่นานคุณหมอก็ทำแผลที่หน้าผากเสร็จ ข้อเท้าถูกพันผ้าแก้ปวดเอาไว้ให้ด้วย 

รามิลให้คนตัวเล็กนั่งรอเพื่อรับยาจากหมอมาให้แล้วฟังรายละเอียดเวลาทานอยู่สักพัก หันไปอีกทีข้าวหอมก็นั่งหลับพิงเสาอยู่ เดินมาหาทั้งอมยิ้ม สงสัยคงจะเพลียมาก ช้อนตัวอีกคนขึ้นอุ้มแล้วเดินไปส่งที่บ้านพักฝั่งผู้หญิง

"ข้าวหอมเป็นไงบ้างคะพี่รามิล" ปลายฟ้าถามแล้วช่วยรามิลประคองให้ข้าวหอมนอนลง ผ้าห่มดึงมาคลุมกายให้เพื่อนตัวเล็ก นิรินยังยืนกอดอกมองรุ่นพี่ที่ทำให้เพื่อนเธอเป็นแบบนี้อย่างหงุดหงิด

"หมอเย็บแผลให้แล้วแหละ"  

"มิ้นท์ เราขอคุยด้วยหน่อย" หันไปพูดกับตัวการที่ยืนอยู่ตรงมุมห้องด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแล้วเดินนำออกไปก่อน

"เราไม่ได้ทำนะมิล" ไม่ทันได้หยุดยืนกันให้ดีเสียงพูดก็ดังไล่หลังมา รามิลหลับตาข่มตาแล้วพรูลมหายใจอย่างเบื่อหน่าย เมื่อไหร่อีกคนจะเข้าใจสักทีว่าไม่มีสิทธิ์มาหึงหวงในตัวเขา

"คิดว่าเราจะเชื่อหรอ ก็เห็นอยู่"

"มิลไม่เห็นด้วยตาตัวเองสักหน่อย น้องมันจะพูดอะไรก็ได้อ่ะ" 

"แต่ข้าวหอมไม่ใช่คนโกหก" น้ำเสียงหนักแน่นพูดแล้วหันไปมองผู้หญิงทึ่ยืนอยู่ด้านหลังเขา รามิลรู้จักกับคนตัวเล็กมาสักระยะและมั่นใจว่าอีกคนไม่ได้มีนิสัยโกหก แถมทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ยืนยันไปในทางเดียวกันหมด แต่เพื่อนเขาก็ยังเลือกจะพูดโกหกป้ายความผิดให้ข้าวหอมว่าอาจจะกำลังไม่พูดความจริงอยู่

"ระหว่างมิลกับน้องนี่ยังไงกันแน่" จับแขนรามิลแล้วถามสิ่งที่ต้องการรู้ ถึงอย่างนั้นเธอมองว่าผู้หญิงอีกคนไม่เหมาะที่จะได้รามิลของเธอไปสักนิด คนตรงหน้าควรจะเป็นของเธอ ถ้าข้าวหอมไม่เข้ามาระหว่างเธอและเขามันอาจจะพัฒนาไปมากกว่านี้ก็ได้

"จะยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่มิ้นท์ต้องรู้ แล้วก็อย่ามาทำแบบนี้อีก เราบอกแล้วว่าเราไม่ชอบ" สะบัดแขนที่เกาะเขาอยู๋ให้ออกห่างแล้วเดินออกไปอย่างนึกรำคาญ ไม่ได้สนใจเสียงเรียกชื่อเขาที่ดังไล่หลังมา

"พี่จะปล่อยไปหรอพี่มิ้นท์ มันมายุ่งกับพี่มิลของพี่นะ" นะโมเดินเข้ามาหาพี่สาวหลังจากเห็นว่ารามิลเดินไปแล้ว ประโยคที่เธอพูดยิ่งฉุดให้อีกคนโมโหจนกำมือแน่น

"พี่ไม่มีวันให้ใครได้มิลไป โดยเฉพาะนังเด็กนี่"

"ข้าวหอมละ?" รามิลเดินมาถามปลายฟ้าที่ยืนเตรียมตัวทำกิจกรรมของค่ายอาสาต่อ เขาไม่ได้เจอคนตัวเล็กตั้งแต่เมื่อวานเย็น มีแค่ยี่หวาที่มาเอาอาหารสำหรับมื้อเย็นไปให้เพื่อนเพราะบอกว่าอีกคนเดินลุกไม่ไหว เดิมทีเขาคิดว่าเช้าวันนี้คงได้เจอเลยไม่อยากเข้าไปเจอตอนที่กำลังพักผ่อน

"ข้าวมีไข้ค่ะ ยี่เอาข้าวกับยาไปให้แล้วพึ่งนอนหลับไป" ยี่หวาเดินกลับมาพร้อมถาดข้าวในมือ 

"มีไข้หรอ?" ขมวดคิ้วแล้วถามย้ำกับไปอีกรอบ แสดงว่าแผลที่หัวคงจะอักเสบ แต่ทำไมไม่มีใครบอกเขาตั้งแต่เมื่อวานนะ

"แต่วันนี้เราต้องเดินป่าอ่ะ น้องจะอยู่กับใครว่ะ"ทิวเขาหันไปตั้งคำถาม แพลนวันนี้รุ่นพี่รุ่นน้องต้องเข้าไปทำกิจกรรมในป่า ซึ่งลุกจักรกับชาวบ้านหลายคนเป็นคนนำทางไปด้ย แบบนี้ที่บ้านพักก๋็จะไม่มีใครอยู่ แล้วคนป่วยจะดูแลตัวเองได้ยังไง

"ก็ให้เพื่อนคนใดคนหนึ่งอยู๋ไปสิ" มิ้นท์เสริมขึ้นมาอย่างไม่ชอบใจ ดูก็รู้ว่านังเด็กนี่ตั้งใจอ่อยรามิลของเธอ แล้วดูเหมือนคนตัวสูงก็จะตกหลุมพรางด้วย

"ไม่ต้อง เราสามคนเข้าไปทำกิจกรรมเถอะ ปีหนึี่งต้องมีคะแนนกับรูปกิจกรรม เด๊่ยวพี่อยู่ดูข้าวหอมให้เอง" รามิลพูดแล้วมองคนที่กำลังแสดงอาการไม่พอใจเขา

"รบกวนพี่รามิลรึเปล่าคะ?" ใบหน้าเกรงใจของปลายฟ้าส่งมาจนเขาต้องส่ายหัว ยังไงเขาเองก็อยากอยู่ดูแลอีกคนด้วยตัวเองให้มั่นใจว่าจะไม่เป็นอะไรหนักไปกว่านี้

"ไม่หรอก เดี๋ยวพี่ดูแลเอง"

เสียงบานประตูเปิดเข้ามาแต่คนนอนหลับม่มีทีท่าว่าจะตื่น รามิลนั่งลงข้างคนตัวเล็กแล้วใช้หลังมือแตะที่หน้าผากก่อนเลื่อนมาที่คอ ไอร้อนแผ่ออกมาจนเขารู้สึกถึงมันได้ ใบหน้าอีกคนซีดเซียวแถถมยังมีเม็ดเหงื่อปะปลายผุดตามขมับด้วย บิดน้ำออกจากผ้าที่เขาเตรียมมาด้วยให้พอหมาดแล้วเช็ดซับไปตามใบหน้าหวังให้ความร้อนระบายออกมาบ้าง

"พี่รามิลหรอ" เสียงแหบถามขึ้นมาก่อนคนตัวเล็กจะลืมตามามองเขา

"พี่เองครับ ตัวร้อนมากเลยนะ" 

"ไม่ได้ไปเดินป่ากับคนอื่นหรอ?"

"ถ้าพี่ไปแล้วใครจะดูแลข้าวละ ปวดหัวรึเปล่า"เพราะใบหน้าทรมานทำให้เขาอดที่จะถามไม่ได้ มือบางยกขึ้นจับหัวตัวเองแล้วสะบัดหัวไปมาไล่อาการปวดให้คลายลง

"นิดหน่อย ปวดตรงแผลมากกว่า" รามิลส่งมาไปลูบผ้าก็อตปิดแผลแผ่วเบาราวกับกำลังพยายามช่วยให้เธอหายดี

"คงจะอักเสบ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้ ไข้จะได้ลดลงหน่อย"เช็ดซํบไปตามใบหน้าไล่ลงมาที่คอขาว ถกเสื้อยืดที่เธอใส่นอนขึ้นแล้วล้วงมือเช็ดด้านในให้ ก่อนจะเอาแต่มองจ้องหน้าท้องขาวแบนราบไม่ละสายตาไปไหน 

"เลิกมองด้วยสายตาลามกเลยนะ" ข้าวหอมท้วงขึ้นมาทันทีที่เห็นสายตาไม่น่าไว้ใจจากอีกคน ทำไมเอาแต่คิดถึงเรื่องพวกนี้ได้ตลอดเวลาก็ไม่รู้ทั้งที่สภาพเธอตอนนี้ไม่เห็นจะน่าอยากทำอะไรอย่างว่าตรงไหน 

"รู้ทันตลอด" ยิ้มขำแล้วดึงเสื้อเธอลงมาปิดอย่างเก่า หันเอาผ้าไปวางไว้ในกาละมังแล้วมองคนที่ยังมองเขาไม่ละสายตาไปไหน เหมือนจะระแวงว่าเขาจะทำอะไรรึเปล่านะ

"หัวพี่ก็คิดแต่เรื่องแบบนี้" จิ๊ปากแล้วมองค้อนใส่ ถึงจะป่วยแต่ก็ไม่ยอมให้มาฉวยโอกาสหรอกนะ

"ก็มันน่าคิด"

"สภาพนี้เนี่ยนะน่าคิด พี่นี่โรคจิตป่ะ" หัวเราะออกมากับคำพูดเธอทันทีที่ได้ยิน ก็ออกจะดูโรคจิตไปหน่อยแต่ว่าพูดจริงทั้งนั้น ก็ไม่รู้ว่าทำไมมองทีไรก็อยากจับฟัดมันทุกที ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้คิดว่าจะน่ารักขนาดนี้นี่นา

"มาอยู่กับข้าว แฟนพี่ไม่ว่าหรอไง" 

"ใครครับ?" ได้แต่ขมวดคิ้วแล้วตั้งคำถาม ไม่เห็นจะรู้เลยว่าเขาไปมีแฟนตอนไหนอีก

"ก็พี่มิ้นท์ไง" 

"ไม่ใช่แฟนสักหน่อย" ปฏิเสธแบบไม่ต้องคิดออกไปทันที ปากเล็กยู่ลงแล้วพูดมุบมิบอยู่คนเดียว

"นัวกันขนาดนั้นยังไม่ใช่แฟนกันอีก"

"นึกว่าลืมไปแล้วซะอีก" รามิลเอื้อมมือไปลูบหัวคนนอนป่วยอยู่ ตอนแรกก็กังวลอยู่ว่าจะต้องคุยเรื่องนี้ยังไง พอเกิดเรื่องเลยคิดว่าคนตัวเล็กคงลืมไปแล้ว แต่เขาคิดผิด เธอยังจำมันได้ดี

"ใครจะไปลืมละ"คนตัวเล็กพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งจนเขาต้องรีบเข้าไปประคอง 

"นัวกันก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นแฟนกันสักหน่อย ข้าวกับพี่นัวกันก็ไม่ได้เป็นอะไรกันหนิ" จู่ๆก็เหมือนใจจะกระตุกวูบจนปวดหนึบไปหมด แต่มันก็ไม่ได้ผิดไปจากรามิลพูดสักนิด 

เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ต่อให้เป็นของกันและกันกี่ร้อยรอบก็ยังไม่ได้สถานะอะไรอยู่ดี แบบนี้สถานะของเธอกับมิ้นท์ก็คงจะเหมือนกันใช่ไหม มีค่าแค่เรื่องบนเตียง แต่ก็ไม่ได้สำคัญอยู่ดี สักวัันหนึ่งรามิลอาจจะแสดงอาการเบื่อเธอ เหมือนที่ทำกับรุ่นพี่สาวสวยอยู่ตอนนี้ก็ได้

คางมลของคนก้มหน้าถูกรามิลเชยขึ้นมาหา ลูบเรียวคิ้วที่ขมวดกันอยู่ให้คลายลง จูบที่ริมฝีปากบางไปหนึ่งทีแล้วอมยิ้ม

"ถึงจะไม่มีสถานะ แต่สำคัญที่สุด รู้ตัวอยู่ใช่ไหม" 

"ไม่รู้หรอก" 

"แล้วทำยังไงถึงจะรู้ละ" สบตากับคนที่พูดสวนเขามาแล้วถามออกไปอย่างอยากรู้ ก็ถ้าทำขนาดนี้แล้วไม่รู้อีก เขาต้องทำยังไงละ

"เลิกยุ่งกับพี่มิ้นท์ได้ไหมละ" 

"อืมมมม"

"พี่คิดนานอ่ะ" ขำหึในลำคอแล้วบีบจมูกรั้นของคนทำหน้างอนใส่กันอยู่

"ตามบัญชาครับน้องข้าวหอม"