-18- เป็นหมอนข้างให้ก่อน

ไอแดดอุุ่นกระทบผิวกายจากบานกระจกของคอนโดหรู คนตัวเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนแล้วมองไปรอบห้อง อ้อมกอดอุ่นของใครอีกคนยังคงอยู่ 

พลิกตัวไปหารามิลที่ยังโอบกอดเธอเอาไว้แน่น หลังจากกลับมาจากค่ายอาสาก็ได้เวลาหยุดพักผ่อน เธอกับเขาแทบไม่ได้ออกไปไหน แต่กลับรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ

แค่ได้อยู่ใกล้กันแบบนี้ ดูหนัง ทำอาหาร เรื่องราวเล็กๆในแต่ละวันแต่สร้างรอยยิ้มให้เธอได้ไม่น้อย มือบางแตะลงข้างแก้มของรามิลแล้วมองดูใบหน้าหล่อที่กำลังหลับอยู่ไม่ละสายตาไปไหน หากเขาเป็นของเธอจริงๆมันก็คงจะดี 

ยอมรับว่าเขาดูแลเธอดีมาก แล้วมันก็ไม่แปลกอะไรที่คนที่ดูแลตัวเองมาโดยตลอดจะตกหลุมรัก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกแบบนี้มันแทรกเข้ามาในใจดวงน้อยตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนรักเขาไปหมดแล้วทั้งใจ แล้วก็อยากเป็นคนเดียวที่เขาคอยดูแล อยากให้เขาใจดีแค่กับเธอ ไม่ใช่ใจดีกับทุกคน

"อยากอยู่แบบนี้ให้นานๆจัง" แรงกอดรัดของอีกคนแน่นขึ้นหลังเธอพูดจูบ จมูกโด่งหอมลงที่หัวแล้วกอดเธอให้แนบชิดกับอกแกร่ง

"พี่รามิล ตื่นแล้วหรอ" ไม่ได้รับคำตอบอะไรแต่แรงกอดกระชับแน่นขึ้นแทน ผ้าห่มที่ล่นลงถึงเอวเธอถูกรามิลดึงขึ้นมาคลุมกายให้ทั้งที่ยังหลับตาอยู่

"ยังเช้าอยู่เลย นอนอีกหน่อยสิ" ข้าวหอมเงยมองหน้าคนที่กำลังพูดอยู่แต่ก็เห็นว่าเขาหลับตาอยู่เหมือนเดิม 

"ตื่นแล้ว นอนไม่หลับแล้ว" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เรียวแขนเล็กก็โอบกอดเอวเขาตอบแล้วซุกหน้าลงที่อก

"งั้นก็นอนเป็นหมอนข้างให้ก่อนแล้วกัน พี่ยังอยากนอนอยู่เลย" 

"เดี๋ยวข้าวลุกไปทำอาหารไว้ให้ดีกว่าไหม เดี๋ยวพี่ตื่นจะได้ไม่ต้องรอ"ข้าวหอมเสนอขึ้น อย่างน้อยก็จะได้ไม่เสียเวลามานอนรออีกคนตื่น แล้วพอตื่นจะได้มีอาหารที่เธอตั้งใจรังสรรค์พร้อมให้เสิร์ฟพอดิบพอดี

"ไม่เอาอ่ะ" เสียงปฏิเสธอย่างเอาแต่ใจของเขาพูดตอบมาทันที ดูเหมือนว่ารามิลคงไม่ปล่อยเธอจากอ้อมกอดแน่ แอบมีความสุขมากเหมือนกันเวลาที่เห็นว่าเขาดูจะติดเธอมากกว่าอะไรทั้งนั้น 

"แล้วจะนอนกอดไว้แบบนี้หรอ" ถามด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดแต่ภายในใจกับมีความสุขจนล้นเอ่อ แล้วคำตอบรับถัดไปของเขาก็ทำให้เธอพอใจและยอมอยู่ในอ้อมกอดของคนขี้เซาต่อไปอีก

"ครับ ต้องกอดเอาไว้ถึงจะนอนหลับ" รามิลขยันทำให้รู้สึกดีแบบนี้ เป็นหัวใจของเธอนั่นแหละที่กำลังลำบาก 

กว่าอีกคนจะยอมตื่นขึ้นมาก็ช่วงบ่ายของวัน รามิลนั่งมองคนตัวเล็กที่กำลังจริงจังกับการเย็บกระดุมเสื้อให้เขา ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนเข้ามาถึงขาดไป 

กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่ต้องเตรียมไว้เพื่อใส่ไปมหาลัยวันพรุ่งนี้ ความจริงเขามีเงินสามารถหาซื้อใหม่ได้ทันทีเสียด้วยซ้ำ แต่ข้าวหอมก็ยังยืนยันว่ามันสามารถเย็บกระดุมใหม่แล้วใช้ได้อยู่

จะว่าไปแล้วชีวิตเขากับเธอต่างกันโดยสิ้นเชิง สำหรับเขาแล้วไม่ว่าอะไรพังหรือต้องซ่อม เขาสามารถใช้เงินแก้ปัญหาด้วยการซื้อใหม่ แต่กลับชีวิตของคนตัวเล็กมันไม่ใช่ 

เธอต้องใช้ทุกอย่างให้คุ้มค่ากับชีวิตมากที่สุด ไม่มีแม้แต่หนทางจะเลือกได้ มองไม่ออกด้วยซ้ำว่าถ้าในวันนั้นไม่ใช่เขาที่ได้เธอมา ป่านนี้อีกคนจะเป็นยังไง 

"เสร็จแล้ว" คนตัวเล็กพูดขึ้นแล้วยื่นมันมาให้เขา กระดุมเม็ดสวยถูกเย็บติดให้อย่างตั้งใจ ถึงจะไม่ได้ฝีมือระดับช่างราคาหลักหลายหมื่นแบบที่เขาเคยใช้ แต่ว่าก็ปราณีตมากพอให้รู้ถึงความตั้งใจ

"เก่งขนาดนี้ ใครได้ไปเป็นเมียก็น่าอิจฉาแย่" ฉุดรั้งอีกคนให้ขยับมานั่งบนตักแล้วกอดเอวไว้ หอมแก้มไปฟอดใหญ่แล้วเกยคางบนไหล่เล็ก

"แล้วพี่จะยอมให้ข้าวไปเป็นของคนอื่นหรอ" คนตัวเล็กถามเขาทั้งเอี้ยวหน้ามามอง เป็นคำถามที่ตอบยากเหมือนกันแฮะ

"แล้วเราจะไปหรือเปล่าละ" ถามอีกคนกลับบ้างทั้งที่ยังไม่ได้ตอบกลับไป เขาเองไม่ได้อะไรอยู่แล้ว อยู่ที่เธอต่างหากว่าอยากจะอยู่กับเขาไหม เวลาที่มีกันแบบนี้มันดีหรือเปล่า แต่เขามั่นใจว่าที่ผ่านมาเขาดูแลเธออย่างดีมาโดยตลอด

"แล้วพี่อยากให้ไปไหมละ" คนตัวเล็กไม่ยอมแพ้แล้วถามย้ำอีกรอบ ใบหน้าน่ารักดูคดหวังในคำตอบไม่น้อย

"ถ้าบอกให้อยู่ด้วยกัน ก็จะอยู่ใช่ไหมครับ" คนบนตักเขาทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ เธอก็คงมีเรื่องในใจไม่น้อยสำหรับความสัมพันธ์ของเรา 

เขาเองก็ไม่ใช่คนโง่อะไรที่จะมองความรู้สึกของอีกคนไม่ออก แค่มองก็รู้้แล้วว่าเธอคิดแบบไหน ถึงอย่างนั้นเขากลับไม่ได้รู้สึกรำคาญเหมือนกับคนอื่นเที่เขาเคยไม่ชอบใจเวลาที่มารู้สึกกับเขาเกินเลยกว่าที่ควรจะเป็น 

"ไม่รู้สิ" คำตอบอาจไม่ได้น่าพอใจเท่าไหร่ แต่ก็พอจะทำให้รู้ถึงความลังเลในใจเธอได้

"อนาคตเป็นไงไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้ไม่ให้ไปเป็นเมียใครทั้งนั้นครับ" เขาพูดออกไปแบบนั้นแล้วรอบมองใบหน้าน่ารักที่แอบอมยิ้ม รามิลเคยบอกกับเพื่อนว่าชอบเธอและสนใจอันนั้นเขายอมรับ แต่ก็ยากจที่จะรู้ความรู้สึกตัวเองว่าที่ชอบ คือชอบแบบไหน 

ชอบแบบที่แค่เห็นว่าน่าสนใจดี 

หรือชอบขนาดที่ไม่อยากให้เธอเป็นของใคร

นอกจากเขาคนเดียว

"ขอบคุณนะคะที่พาไปทานข้าว นิฝากส่งฟ้าหน่อยนะคะ" นิรินขอบคุณว่าที่คู่หมั้นที่พอ่วางตัวไว้ให้ด้วยรอยยิ้ม ไม่ลืมจะฝากทิวเขาให้ไปส่งเพื่อนเธอด้วยความเป็นห่วง 

"ได้ครับ ไม่ต้องห่วง" ตอบปากรับคำไปอย่างดีแล้วยิ้มให้จนอีกคนเข้าไปในตัวบ้าน

วันนี้เขามารับนิรินไปร้านอาหารด้วยกันตามคำสั่งแม่ แต่ดันไปเจอคนที่นั่งอยู่ข้างเขาในตอนนี้ที่นั่นพอดี นิรินชวนเพื่อนมานั่งร่วมโต๊ะกันอย่างเป็นมิตร 

ก่อนเขาจะอาสามาส่งทั้งคู่ บ้านของนิรินถึงก่อนเขาเลยตันสินใจแวะส่งเธอแล้วค่อยไปส่งปลายฟ้า ในความเป็นจริงก็แค่อยากจะพูดคุยกับคนที่อยู่บนรถกับเขาตอนนี้ด้วย

"ฟ้า...."

"จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฟ้ากลับเอง" ปลายฟ้าพูดขัดทันทีทั้งที่เขายังไม่ทันได้เอ่ยอะไร 

"ยังโกรธอยู่อีกหรอ?" ถามกลับไปแล้วสลับมองเธอกับทางข้างหน้า คันเร่งถูกเหยียบให้ช้าลงเพราะเขาอยากคุยกับอีกคนให้รู้เรื่อง

"ฟ้าไม่บอกนิหรอกค่ะ จอดส่งตรงนี้ก็พอ" 

"พี่ไม่ให้ลง" พูดเสียงแข็งจากอารมณืที่เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งที่เขาพยายามหาทางคุยกันแล้วแต่เธอก็เอาแต่ปฏิเสธไม่หยุด 

"อย่ามายุ่งกับฟ้าได้ไหม!!" คนตัวเล็กตวาดขึ้นมาเสียงดังลั่น ความอัดอั้นในใจมันมีมากพอให้คนที่ไม่ค่อยอะไรกับใวครอย่างปลายฟ้าเลือกที่จะแสดงอาการโกรธเคืองที่แทบไม่มีใครเคยได้เห็นออกมา

"นี่โกรธเรื่องที่พี่จูบเราขนาดนั้นเลยหรอ"พูดโพล่งออกไปถึงเรื่องราวที่เขารู้ดีว่าเป็นสาเหตุที่กำลังทำให้อีกคนโกรธกันอยู่ในตอนนี้

"พี่เป็นคู่หมั้นของนิรินนะพี่ทิว แล้วนิก็เป็นเพื่อนฟ้า" 

"ก็พี่ไม่ได้ชอบนิ" ทิวเขาพูดออกมาแบบหน้าตาเฉย

"แต่นิมันชอบพี่ไง" เขาไม่รู้หรอกว่านิรินเพ้อฝันถึงเขาให้เธอฟังมากแค่ไหน ในเมื่อเพื่อนชอบทิวเขาขนาดนั้น และเธอไม่อาจหนีความจริงที่ว่านิรินกับทิวเขาเป็นคู่หมั้นกันได้เลย มันจะมีอะไรดกีกว่าการที่เธอจะเลือกออกไปอยู่ให้ห่างจากเขา

"แล้วยังไงละ ฟ้าก็เลยจะปล่อยพี่ไปให้นิริน.... หรอ?" เขาถามคำถานมที่ภายในใจแสนคาดหวัง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอผลักไสเขา แต่มันเป็นมาสักระยะตั้งแต่พ่อนิรินประกาศเรื่องงานหมั้นหมายของเขากับนิรินในวันนั้น

"มันก็เป็นสิ่งที่ฟ้าควรจะทำไม่ใช่หรอคะ" น้ำเสียงสั่นเครือบ่งบอกอารมณ์ของปลายฟ้าในตอนนี้ได้ดี อึดอัดจนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง อยากหนีไปให้ไกลแต่ก็ทำไม่ได้ 

เธอมันก็แค่เด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่นิรินคบเป็นเพื่อน เธอไม่มีอะไรสู้นิรินได้เลยสักอย่าง ยิ่งนิรินไม่เคยใจร้ายกับเธอสักครั้งและเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอดมันก็ยิ่งทำให้ต้องคิด เธอจะทำลายความรู้สึกของเพื่อนที่ดีกับเธอขนาดนี้ได้ยังไง 

@คณะวิศกรรม

"คาเฟ่นี้ดีอ่ะ น่าไป" สี่สาวจับกลุ่มกันนั่งดูเพจร้านกาแฟระหว่างที่รออาจารย์เข้าคลาส เสียงนิสิตยังโหวกเหวกเสียงดังได้อย่างอิสระ

"หาเรื่องไปถ่ายรูปอีกอ่ะสิ" ปลายฟ้าพูดดักคอจนนิรินต้องหันมายู๋ปากใส่ จะไม่ให้รู้ได้ไง ไปทีไรก็ถ่ายรูปอย่างกับจะเอาไว้ลงเป็นปี แต่สุดท้ายก็เลือกลงแค่ไม่กี่รูป

"แล้วก็ต้องใช้ข้าวหอมถ่ายให้ แล้วข้าวหอมก็จะบ่นๆๆๆ แล้วก็ลุกขึ้นไปถ่าย" ยี่หวาเล่าทั้งทำท่าไปด้วยจนข้าวหอมต้องหยิกแก้ม

"แสนรู้จริงๆเลยยย"

"ข้าวอ่ะ ยี่ไม่ใช่แมวนะ"

"แสนรู้เอาไว้ใช้กับหมาเหอะ" พากันหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างมีความสุขก่อนเสียงเรียกของใครบางคนจะดึงความสนใจจากคนทั้งห้อง

"ข้าวหอมครับ" เสียงหวานชวนให้รุ่นน้องพากันสนใจ เอาอีกแล้ว รามิลมาหาเธอถึงที่ห้องเรียนอีกแล้ว ตั้งใจมาเช็คเรตติ้งหรือไงนะ

"อะไรอ่ะ?" ถามกลับไปทันทีที่เขายื่นถุงบางอย่างให้เธอ เปิดออกดูก็เห็นเสื้อช้อปของคณะอยู่ในนั้นแล้วขมวดคิ้ว

"ก้มดูที่เสื้อดีๆ หยิบถุงผิดรึเปล่า?" ใบหน้าน่ารักรีบก้มลงดูก่อนจะเหลือบไปเห็นชื่อของรามิลที่ปักอยู่ที่อก ถึงว่าสิเมื่อเช้าก็คิดอยู่ว่าทำไมเสื้อถึงตัวใหญ่กว่าปกติ

"จริงด้วย ข้าวไม่ได้สังเกตเลยอ่ะ แต่พี่ออกมาก่อนนี่นา พี่นั่นแหละหยิบผิด" 

"ก็เอามาให้แล้วนี่ไง ถอดของพี่คืนมาด้วยครับ" รามิลพูดหน้าตาเฉยแล้วยิ้มให้ คนตัวเล็กมองไปโดยรอบตอนนี้มีแต่คนสนใจเธออยู่เต็มไปหมด

"ไปตรงอื่น...พี่รามิล!" ไม่ทันได้พูดจบรามิลก็หมุนตัวเธอให้หันหลังแล้วถอดช้อปที่เธอใส่ออก หันมาทุบอกแกร่งอีกคนอย่างลืมตัว เสียงหัวเราะของรามิลไม่อาจกลบเสียงนินทาจากคนอื่นได้เลย

"ใครจะว่าอะไรก็ไม่ต้องสนใจ ตั้งใจเรียนนะครับ" ลูบหัวเธอไปแผ่วเบาแล้วสบตาให้ข้าวหอมได้สบายใจก่อนจะเดินออกไป กะจะมาเพื่อแกล้งให้ใจเต้นแรงสินะ ไอคนบ้านี่....