-8- ก็อย่าkรางสิครับ (NC กรุบกริบ)

ฟอด! กดปลายจมูกขโมยหอมแก้มคนในอ้อมกอดไปฟอดใหญ่ คนตัวเล็กนอนอยู่ในอ้อมกอดเขาทั้งร่างกายเปลือยเปล่า ใช้นิ้วเกลี่ยผมที่ปกหน้าออกเพื่อให้มองเห็นความสวยของเธอชัดขึ้น 

ช่วงหลังมานี้รามิลแอบรอรับอีกคนที่หลังมหาวิทยาลัยอยู่บ่อยครั้ง บางวันก็พาไปทานมื้อค่ำ ไปเยี่ยมแม่เธอด้วยกัน หรือแม้แต่รับมาทำเรื่องอย่างว่าที่คอนโด

ข้อตกลงที่มีเพียงเขาและเธอที่รู้ยังคงถูกหยิบยื่นมาใช้ยามที่เขาต้องการให้อีกคนมาด้วยกัน เขาก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่มีความต้องการเรื่องบนเตียงอยู่มาก ความจริงไม่ต้องพยายามมากมายเขาก็มีคนประเคนให้ถึงที่ แต่ทว่าในหัวกลับเอาแต่นึกถึงเวลาที่ได้แสดงบทรักแสนเร่าร้อนกับคนในอ้อมแขนเขาตอนนี้มากกว่า

ทั้งที่เซ็กในคืนนั้นมันแทบไม่มีอะไรหวือหวา แต่กลับลืมไม่ลงเสียที

ส่งปลายนิ้วไล้สัมผัสเปลือกตาลงมาที่แก้มเนียนและจบที่ริมฝีปาก เปลี่ยนจากปลายนิ้วเป็นริมฝีปากของเขาประกบจูบแทนที่ แรงขยับยุกยิกก่อนดวงตากลมจะตื่นขึ้นมามองเขา เรียวคิ้วขมวดเป็นปมคงเพราะไม่พอใจที่เขารบกวนทั้งที่พึ่งนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมง

"จูบเมื่อกี้ จ่ายมาเลยหมื่นนึง" มือบางยกขึ้นมาแบตรงหน้าเขาราวกลับเด็กที่กำลังขอเงินจากผู้ใหญ่ 

"เก็บทุกบาทเลยนะ"

"ไม่งั้นก็เสียเปรียบสิ"

"เราไม่มีทางเสียเปรียบหรอก พี่ต่างหากที่จะหมดตัว"

"แล้วใครใช้ให้กอดให้จูบอยู่ได้"

"ก็มันอดใจไม่ได้อ่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน" นั่นสินะ ทำไมถึงอดใจไม่ได้เลย เพียงแค่เห็นแก้มเนียนก็อยากหอม เห็นริมฝีปากอิ่มก็อยากจูบ เหมือนกับว่ากำลังเสพติดอะไรอยู่ 

ข้าวหอมดันตัวเองลุกขึ้นทั้งดึงผ้าห่มเป็นไว้ที่อก เตรียมจะก้าวลงจากเตียงแต่รามิลลุกขึ้นตามแล้วกอดเธอเอาไว้ ปลายจมูกสัมผัสลงที่ซอกคอไล่ลงมาที่ไหล่

"พอได้แล้วน่า" ข้าวหอมปรามแล้วดันรามิลออก แขนแกร่งกลับยิ่งกระชับกอดเธอให้แน่นขึ้นอีก

"หอมจังครับ" รามิลยังคงขบเม้มคอสวยอย่างไม่สนใจ มือล้วงไปจับหน้าอกอิ่มบีบขยำอย่างสนุกก่อนจะชะงักไปตอนข้าวหอมตีที่มือเต็มแรง

"พี่นี่ลามกจัง"

"ก็ทำตัวน่าเอาทำไม" 

"พูดอะไรของพี่เนี่ย"

"ยังเขินอยู่อีกหรอ เอากันสองสามรอบแล้วนะ"

"ข้าวไม่ได้หน้าหนาเหมือนพี่นี่"

"โหยยย เจ็บไปถึงหัวใจเลยครับ" เอาคางเกยไหล่เล็กของคนตรงหน้าเอาไว้แล้วกอดแน่น ข้าวหอมนั่งนิ่งเพราะขัดขืนไปก็คงไม่มีประโยชน์ ยิ่งใกล้กันมากก็ยิ่งรู้ว่ารามิลเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมากแค่ไหน

แขนแกร่งเอื้อมไปที่ลิ้นชักหัวเตียงก่อนจะหยิบกล่องสีน้ำเงินกำมะหยี่ออกมา รามิลเปิดมันออกทั้งที่ยังกอดเธอเอาไว้อย่างนั้น สร้อยรูปหัวใจเส้นสวยที่ตกแต่งด้วยเพชรเม็ดไม่ใหญ่มากปรากกฏให้เห็น

"สวยไหม?"

"สวยดีนะ พี่ซื้อให้ใครหรอ"

"ให้ใครดูก็ซื้อให้คนนั้นแหละครับ" หยิบสร้อยออกมาจากกล่องปลดตะขอแล้วคล้องคอให้เธอ ผมยาวสลวยถูกปัดไปด้านข้างให้เขาใส่ได้ง่ายขึ้น มือบางจับจี้เอาไว้แล้วหันไปมองรุ่นพี่ตัวสูงด้วยสายตาคาดเดาไม่ถูก

"ซื้อให้ทำไม"

"ก็แค่อยากให้ ไม่ชอบหรอ?" 

"มันแพงใช่ไหม"

"ถูกใจไม่มีคำว่าแพงหรอกครับ" จับไหล่เล็กหันมาแล้วมองดู สร้อยเส้นที่เขามองว่าสวยอยู่แล้วกับยิ่งสวยไปอีกยามอยู่ในคอของอีกคน

"ขอบคุณรึยัง ตรงนี้..." ปลายนิ้วจิ้มที่แก้มบอกให้คนตรงหน้ารู้ว่าจะให้ทำอะไรแทนพูดขอบคุณ ข้าวหอมประหม่าอยู่สักพักแล้วหอมแก้มอีกคนตามที่เขาต้องการ รามิลหอมแก้มนิ่มกลับไปด้วยฟอดใหญ่

"พี่หิวไหม ให้ข้าวทำอะไรให้กินไหม"

"รู้ตัวไหมว่าทำตัวเหมือนเป็นผัวเมียกันเลย"

"ไม่ใช่สักหน่อย ใครจะไปอยากเป็นเมียพี่"

"เป็นเมียพี่มันไม่ดียังไงครับ ไหนลองบอกมาสักสองสามข้อหน่อยสิ"

"........"

"ไม่มีใช่ไหมละ ออกจะทั้งหลาอ ทั้งรวย ตามใจเก่ง แถมป๋ามากด้วย ไม่ชอบหรอ" ข้าวหอมมุ่ยหน้าให้คนที่พรีเซนต์ตัวเองไม่เลิก ก็ไม่รู้ว่าจะหลงตัวเองอะไรขนาดนั้น น่าหมั่นไส้ 

.

.

.

"แกกับพี่รามิลนี่ยังไงนะ พักหลังมาด้วยกันบ่อยจัง" นิรินหรี่ตามด้วยความสงสัย ไม่มีอะไรที่หลุดรอดสายตานิรินคนนี้ไปได้ โดยเฉพาะเรื่องผู้ชายหล่อๆ

"ไม่มีอะไร ก็แค่..."

"ก็แค่บังเอิญเจอกันอีกตามเคย" ยี่หวาพูดประโยคที่เพื่อนเธอพูดทุกครั้งยามถูกตั้งคำถามเรื่องนี้ ความบังเอิญมันไม่มีอยู่จริงในโลกหรอก ทุกอย่างล้วนมาจากความตั้งใสจทั้งนั้น พักหลังมาเพื่อนเธอดูไม่เหวี่ยงวีนรุ่นพี่อย่างรามิลเหมือนก่อน แถมยังดูอารมณ์ดีตลอดเวลาอีกด้วย

"สนใจเรื่องเรียนกันดีป่ะ Material อย่างยากเลย เรียนเข้าใจกันหรอ"

"ข้าวหอมเปลี่ยนเรื่อง"

"ฟ้าก็เอาด้วยหรอ" สามสาวพากันขำเพื่อนที่ทำหน้าบึ้งตึง ปลายฟ้าบีบแก้มนิ่มของเพื่อนอย่างนึกหมั่นเขี้ยว

"ยี่ว่าเราต้องหาเวลาติวอ่ะ วิชานี้ยากมากจริงๆ ขนาดฟ้าเรียนเก่งยังไม่เข้าใจเลย"

"ให้พี่ช่วยติวไหมละ" ข้าวหอมหันไปมองต้นเสียงก่อนจะทำหน้าเบื่อหน่าย ออกแรงดึงเพื่อนให้ไปจากทีนี่ก่อนข้อมือจะถูกกระชากจนกายบางกระแทกกับอกของคนที่ยื้อเธอไว้

"ปล่อยข้าวนะพี่เวกัส" คนตรงหน้าทำหน้ายียวนจนเธอพยายามจะสะบัดตัวหนี นิรินกับยี่หวาเดินเข้ามาช่วยจนยื้อกันไปมา เสียงโหวกเหวกดังขึ้นเพราะอีกคนไม่ยอมปล่อยเธอสักที

รามิลกระชากคนที่ฉุดคนของเขาไว้แล้วเหวี่ยงออกไปไกล อีกคนพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อเขาก่อนเขาจะกระชากกลับ เวกัสเห็นท่าไม่ดีหลังจากตาเหลือบมองดูเพื่อนของคนตรงหน้าเดินมาแต่ไกล จิ๊ปากอย่างขัดใจแล้วรีบเดินออกไป เอาไว้ครั้งหน้าจะจัดแม่งให้หนักเลย

"ไอนี่มันเป็นใครเนี่ย เห็นเจอข้าวหอมที่ไรมันพุ่งใส่แบบนี้ทุกที" ริวเดินมาถึงแล้วถามทันที 

"สร้อยไปไหน?" รามิลถามคนตัวเล็กทันทีสังเกตเห็น อีกคนส่งสัญญาณว่าไม่ให้เขาพูดมันที่นี่ แต่รามิลกลับไม่สนใจเลยสักนิด

"พี่ถามว่าสร้อยไปไหนครับ"

"ยะ อยู่นี่" ข้าวหอมหยิบสร้อยที่เธอเก็บใส่กระเป๋าไว้อย่างดีมาให้ดู รามิลดึงออกจากมือเธอไปแล้วสวมให้อีกครั้ง คนตัวเล็กได้แต่ตกใจที่รุ่นพี่ตัวสูงทำแบบนี้ต่อหน้าทุกคน

"พี่ซื้อมาให้ใส่ ไม่ใช่ให้เก็บ อย่าถอดอีกนะ" สามสาวมองหน้ากันแล้วอมยิ้ม เป็นไปอย่างที่คิด ให้มองยังไงรามิลกับข้าวหอมก็ไม่ธรรมดาแน่

"แล้วนี่จะไปไหนกันต่อเนี่ย?" คิมหันต์ตัดบทเปลี่ยนเรื่องถามรุ่นน้องที่ยืนนิ่งมองดูรามิลกับข้าวหอมอยู่

"พวกฟ้าจะไปหาที่ติวค่ะ Material ยากมาก แบบมากๆ ไม่เข้าใจเลย"

"ให้ไอทิวติวให้ไหม มันเก่งนะ"รามิลเสนอ

"ยี่ว่าไม่รบกวนดีกว่าค่ะ"

"ไม่รบกวนหรอก พี่ยินดี"

"ถ้าพี่ทิวเขาติวให้ นิรินคนนี้จะตั้งใจเรียนค่ะ" ทุกคนพากันขำคุณหนูนิรินและส่ายหัว

"ไปติวห้องพี่ก็ได้นะ คอนโดพี่อยู่ใกล้มหาลัย มีทุกอย่างครบ" รามิลพูดข้อเสนออีกข้อที่ทำทุกคนงุนงงไปหมด ริวขมวดคิ้วอย่างรู้ทัน ไอเพื่อนคนนี้ต้องคิดอะไรอยู่แน่ ปกติแทบไม่อยากให้ใครไปเหยียบแต่ครั้งนี้กลับเสนอซะเอง

.

 .

 .

@คอนโดรามิล

"พี่แวะซื้อของกินมาให้เพียบ ระหว่างติวจะได้ไม่หิว" รามิลยกถุงขนมกับเครื่องดื่มให้ทุกคนดู 

"รบกวนพี่รามิลคนหล่อจะแย่ แต่ขอบคุณนะคะ"

"น้องนิรินนี่ตาถึงนะครับ ชมพี่หล่อตลอดเลย"

"เอาถุงขนมมาสิ ข้าวเอาไปใส่จานให้" รับถุงในมือรามิลแล้วกำลังจะเดินไปโซนครัวแต่ถูกยี่หวารั้งไว้ก่อน

"แล้วแกรู้หรอว่าต้องไปทางไหน" กลืนน้ำลายลงคอแล้วทำขำบ่ายเบี่ยงไปว่าไม่รู้ ลืมไปเลยว่าไม่มีใครรู้เรื่องที่เธอยอมมากับรามิลถึงที่นี่ 

รามิลเดินตามคนตัวเล็กหลังจากเขาทำเป็นบอกว่าจะนำทางข้าวหอมเข้ามาในครัว โอบกอดอีกคนไม่ทันได้ตั้งตัวจนเธอสะดุ้ง มือปลาหมึกขยับไปขยำหน้าอกแบบที่ชอบทำ ถกกระโปรงนักศึกษาของคนตัวเล็กขึ้นแล้วล้วงเข้าไปด้านใน

"พี่รามิล จะทำอะไร เดี๋ยวคนอื่นเข้ามาเห็น"

"พี่จะทำเร็วๆนะ"

"แต่เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก"

"ก็อย่าครางสิครับ" ปลายนิ้วถูวนรอบจุดกระสันจนความเสียวซ่านเข้าเล่นงาน ยกแขนเรียวขึ้นมาให้ตัวเองได้กัดไว้เพื่อเก็บเสียง รามิลถูวนเร็วและแรงขึ้นกลั่นแกล้งให้คนตัวเล็กกลั้นเสียงครางแทบไม่ไหว

"อย่าใส่เข้าไป อ๊ะ!" ยกมืออุดปากตัวเองที่เผลอส่งเสียงดังตอนนิ้วของเขาสอดใส่เข้าไปในช่องทางรัก 

"แฉะเหมือนเดิม เร้าง่ายเหมือนกันนะเรา" ชักนิ้วเข้าออกเร้าอารมณ์คนตัวเล็ก ข้าวหอมทิ้งตัวเอาหลังพิงที่อกเขา มือบางจับข้อมือเขาเอาไว้แต่ไม่ได้ออกแรงรั้งมากนัก 

"อื้ม พอแล้ว"

"หยุดตอนนี้ก็ค้างนะ จะเอาแบบนั้นหรอ?" ไม่พูดเปล่าแต่ยังชักนิ้วเร็วขึ้นด้วย แรงตอดรัดทำให้เขาพอใจไม่น้อย พลิกตัวอีกคนหันมา ดันให้เธอยืนพิงเคาเตอร์ครัว นั่งลงดึงกางเกงชั้นในตัวสวยลงมากองที่พื้นก่อนจะยกขาเธอพาดบ่าไว้ข้างหนึ่ง

"พี่รามิลจะทำอะไร ไม่ได้นะ อ๊ะ อื้อ" ลิ้นร้อนแตะลงส่วนนั้นแล้วเลียด้วยความชำนาญ จากที่ห้ามเขากลับกลายเป็นว่าใช้มือขยุ้มผมเพื่อระบายอารมณ์ที่ออกมาแทน หันมองคนอื่นที่นั่งกันอยู่ในโซนห้องนั่งเล่นว่าจะมีใครเดินมาไหมอย่างกังวล ความเสียวซ่านเข้าเล่นงานจนคนตัวเล็กจิกเกร็ง อีกเพียงไม่นานจะถึงจุดสุดยอดแต่เสียงเรียกของริวที่ดังมาแต่ไกลทำให้ทุกอย่างหยุดชะงัก

"อ้าว ไอมิลไปไหนละ"

"คือ...."

"กูอยู่นี่" รามิลลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วใช้นิ้วปาดเช็ดที่ริมฝีปากตัวเอง

"ทำอะไรของมึง"

"กูจะหาของตกบ้างไม่ได้?"

"เออๆ รีบมานะข้าวหอม ไอทิวมันเริ่มละ เดี๋ยวไม่ทันเพื่อน" ข้าวหอมพยักหน้าตอบรับไป ขาเรียวยืนเบียดกันทั้งกางเกงชั้นในยังอยู่ที่ข้อเท้า 

"ค้างใช่ไหม"

"ถามอะไรของพี่"

"คืนนี้ไม่ต้องกลับบ้านนะครับ ไว้พี่มาต่อให้"