-9- หึงหรอ

"หิวอ่ะ กินไรดี" ข้าวหอมหมุนตัวไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหลังแล้วเอ่่ยปากถาม เพราะช่วงเช้าเธอไปหาแม่ที่โรงพยาบาลเลยยังไม่มีอะไรตกถึงท้องจนถึงตอนนี้ อดทนเรียนทั้งที่ท้องร้องเพราะความหิวแทบทั้งคลาส เสียงโหวกเหวกของเหล่าหญิงสาวดังขึ้นเลยต้องหันไปมองตามอย่างอยากรู้ 

รามิลเดินเข้ามาด้านในแล้วมองหาใครบางคนเรียกให้นักศึกษาพากันซุบซิบว่าเขามาหาใคร ตาสองคู่สบกันก่อนรามิลจะเดินมาหาทั้งรอยยิ้ม 

ข้าวหอมหมุนตัวหันหลังทำหน้าตาเลิกลั่กแล้วหลับตาลงคิดอยู่ในใจว่าขอให้เขาอย่าตรงมาหาเธอเลย ทั้งที่บอกไว้แล้วว่จะไม่บอกใครระหว่างเรื่องของเขากับเธอ แต่อีกคนก็ยังเทียวมาหากันแทบทุกวัน

"พี่มาชวนไปกินข้าว กำลังจะไปกันพอดีใช่ไหม?" รามิลนั่งลงบนเก้าอี้ว่างข้างคนตัวเล็ก รอบมองอีกคนที่เอาแต่หันหน้าหลบไปไม่มองเขาแล้วนึกขำในใจ 

ข้าวหอมกับเพื่อนนั่งลงบนโต๊ะที่มีเพื่อนของรามิลนั่งอยู่ก่อนแล้วอย่างห้ามไม่ได้ เพราะรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองกันไม่เลิกก็เลยประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก เตรียมตัวจะลุกขึ้นไปสั่งอาหารสำหรับมื้อเที่ยงพอความหิวเข้าเล่นงานอีกรอบ 

รามิลรั้งอีกคนเอาไว้แล้วดึงกระเป๋าตังค์ที่เธอถือเอาไว้ออกจากมือ แทนที่ด้วยกระเป๋าของเขาเองที่มันหนาซะจนมองดูก็รู้ว่าในนั้นคงมีเงินอยู่มากจนนับไม่ถ้วน

"อยากทานอะไรก็ซื้อเลย แล้วเอาเงินพี่จ่ายนะ"

"พี่รามิลป๋าจังเลยค่ะ ว่าแต่เลี้ยงแค่ข้าวหอมหรือพวกนิด้วยคะเนี่ย"

"ถามข้าวหอมเลยครับ พี่ให้กระเป๋าตังค์ไปแล้ว"

"เดี๋ยวจะใช้ให้หมดนี่แหละ" ข้าวหอมพูดกระแทกเสียงอย่างหมั่นไส้กับท่าทีอวดรวยของเขา  

รามิลมองตามคนตัวเล็กเดินไปแล้วหลุดยิ้ม หันมาเอจไอเพื่อนตัวดีนั่งจ้องนั่งขมวดคิ้วกันเป็นแถบ

"ไหนว่าเป็นความลับ แสดงออกไปป่ะมึงอ่ะ" คิมหันต์ถอนหายใจใส่เพื่อนที่แสดงอาการออกนอกหน้า รามิลดูหลงรุ่นน้องคนนี้ซะจนเขาเองยังนึกแปลกใจ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวไปหมดจนไม่ได้คิดว่าเพื่อนตัวสูงจะติดใจถึงขั้นตามติดอีกคนแจไม่เลิก 

"น้องรู้ป่ะว่าพวกกูรู้อ่ะ" ริวถามอย่างจริงจังเพราะดูเหมือนว่ารามิลจะไม่ได้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับขนาดนั้น ในความสัมพันธ์ที่มันอาจไม่มีสถานะหรือไม่มีใครเห็น แต่การที่รามิลเอาตามติดไม่ห่าง ว่างทีไรก็ต้องไปหารุ่นน้องอย่างข้าวหอมตลอดไม่ว่าใครก็มองออกว่ามันไม่ปกติ

"ไม่รู้ ข้าวหอมไม่ให้กูบอกใคร"

"แต่มึงก็เล่าให้พวกกูฟังอ่ะนะ"

"ก็แค่พวกมึง ไม่ใช่คนอื่นป่ะ" รามิลไม่ได้สนใจกับเรื่องที่เพื่อนพูดเพราะเขาไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไร จำได้ว่าสัญญากับคนตัวเล็กว่าจะไม่บอกใคร แต่เขาก็เพียงแค่เล่าให้เพื่อนฟังเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำให้อีกคนเสียหายอะไรสักหน่อย 

"จะใครน้องมันก็เสียหาย" ทิวเขาพูดอย่างหัวเสียหลังเห็นว่ารามิลไม่ได้ดูเป็นเดือดเป็นร้อนกับบทสนทนานี้ 

"ถ้าพวกมึงไม่เล่า ทุกอย่างก็จบ" ริวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใหพูดไปให้ตายก็เหมือนหูซ้ายทะลุหูขวา ถึงรามิลจะไม่ได้ทำตัวเลวร้ายใส่ข้าวหอมยังไง แต่การเอาเรื่องบนเตียงของเธอมาพูดมันก็ไม่สมควรอยู่ดี เกิดคนตัวเล็กรู้เข้าละก็เป็นเรื่องใหญ่แน่

"อันนี้ของพี่" ข้าวหอมวางชามข้าวให้รามิลพร้อมกับคืนกระเป๋าตังค์เขาไปด้วย รับแก้วน้ำจากปลายฟ้ามาแล้วยื่นให้รามิลที่นั่งยิ่มให้เธออยู่ เขาจะยิ้มอะไรได้ทั้งวัน แทบจะเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที

"ไม่เห็นมีของพวกพี่เลยครับ คนสวยใจร้ายจัง" ริวแซวขึ้นมาจนข้าวหอมอึกอักไม่รู้จะพูดอะไร รามิลยักคิ้วอย่างรู้สึกเหนือกว่าใครแล้วรับแก้วน้ำที่เธอพึ่งยื่นมาให้ขึ้นมาดื่ม

"กระเป๋าตังค์พี่ต้องเอาให้พวกพี่ริวไปก่อนไหม?"

"ไม่อ่ะ ให้มันจ่ายกันเอง" 

เพื่อนสาวคู่ขาของรามิลยืนมองอยู่ด้วยแววตาคาดเดาไม่ได้ กำแก้วน้ำแดงในมือแน่นแล้วเดินตรงไปยังโต๊ะที่เธอมองอยู่ ทำท่าเหมือนกับสะดุดอะไรบางอย่างจนน้ำในแก้วหกเลอะเทอะเต็มตัวข้าวหอมไปหมด 

คนตัวเล็กลูบน้ำที่เปอะเปื้อนใบหน้าออกก่อนจะหันไปเผชิญหน้า รุ่นพี่สาวสวยทำเป็นยืนขอโทษเสียงดังให้คนภายในโรงอาหารหันมามอง ถ้าเธอใช้กำลังในตอนที่อีกคนเอาแต่นอบน้อมแบบนี้ คงเป็นเธอเองนั่นแหละที่ถูกมองไม่ดี ลำพังก็แทบจะไม่มีใครชอบเธออยู่แล้ว

"ตั้งใจขนาดนี้ ยังจะมาพูดว่าไม่ได้ตั้งใจอยู่ได้"

"ช่างเหอะนิ" นิรินขมวดคิ้วยามเห็นข้าวหอมนิ่งอย่างนี้ทั้งที่ควรจะโกรธจนได้ต่อปากต่อคำกันสักยกแต่กลับมาพูดเหมือนว่าให้ปล่อยเนี่ยนะ

"แต่มันเห็นเสื้อในหมดแล้วอ่ะ" พูดขึ้นทั้งยกยิ้มมุมปากใส่คนตรงหน้าจนอีกคนทำหน้าไม่เข้าใจ ไม่นานหลังจากจบประโยคเสื้อแจ็กเก็ตที่รามิลสวมอยูก็ถูกถอดมาคุมเธอไว้แทน จะสู้กับคนพวกนี้ไม่เห็นต้องใช้กำลังเลย แค่ใช้สมองกับมารยานิดหน่อยก็พอ

"ไปล้างเนื้อล้างตัวที่ห้องน้ำดีกว่า" ข้าวหอมแค่พยักหน้าตอบแล้วเดินตามรามิลไปอย่างว่าง่าย จนคนที่พึ่งน้ำหกราดตัวเธอต้องกำมือแน่น

ประตูห้องน้ำหญิงถูกผลักเต็มแรงด้วยอารมณ์หงุดหงิด ดึงเสื้อของรามิลที่คลุมอยู่ออกก่อนจะเปิดน้ำตรงอ่างล้างมือจนสุด รามิลใช้ผ้าเช็ดน้ำชุบน้ำแล้วเช็ดตามลำคอให้ ยื่นผ้าใส่มือเธอเอาไว้แล้วเดินไปกดลงกลอนประตูห้องน้ำ ข้าวหอมหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ

เอวคอดถูกเขาจับยกขึ้นให้นั่งบนอ่างล้างหน้า มือบางจับที่ไหลด้วยความตกใจ หยิบผ้าเช็ดหน้าในมือบางคืนมา เช็ดซับไปตามคอขาวและช่วงอก ปลดกระดุมเม็ดบนของอีกคนออกก่อนมือบางจะจับมือเขาไว้

"พี่จะทำอะไร"

"เช็ดให้ไง เลอะไปถึงข้างในเลยเนี่ย" จับมือของข้าวหอมออกแล้วปลดกระดุมลงจนหมด เช็ดคราบน้ำหวานสีแดงที่เหนียวจนติดตามกายขาวออกให้อย่างบรรจง 

"เช็ดเฉยๆสิ จะมาจับนมทำไม"

"รู้ทันเฉยเลย" กำปั้นเล็กทุบที่แขนแกร่งของคนทะลึ่งแล้วดึงผ้ามาเช็ดเอง  

"เหนียวไปหมดเลย เพราะพี่นั่นแหละ"

"เกี่ยวอะไรกับพี่ละ

"คู่นอนพี่ไม่ใช่หรอไง"

"ไปได้ยินมาจากใคร" ขมวดคิ้วถามเธอไปทันที ทั้งที่เขาไม่เคยบอกใครเรื่องของเขากับมิ้นท์โดยเฉพาะเธอ มีแค่พวกเพื่อนสนิทที่รู้ แล้วใครมันไปปากบอนอีก

"คนเขาพูดกันให้ทั่วว่าพวกพี่เหมาะสมกันมาก แหวะ"

"หึงหรอ" ก้มหน้าเข้าไปใกล้แล้วถามกวนอารมณ์คนตัวเล็กอย่างชอบใจ

"จะหึงทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกัน" ข้าวหอมผลักใบหน้าหล่อให้ออกห่างแล้วขยัับลงมายืนติดกระดุมเสื้อให้เหมือนเดิม

"ไม่ใช่ว่าเป็นเมียพี่หรอกหรอ"

"ถ้าได้กันแล้วหมายถึงว่าเป็นเมียพี่ พี่มิ้นท์ก็คงเป็นเมียพี่อีกคนสินะ"

"ประชดเก่ง" 

.

.

.

.

"มิลคุยกับมิ้นท์ก่อนสิ" รามิลเดินหนีคนที่พยายามจะคุยกับเขาตั้งเรียนจบคลาสจนเดินตามมาถึงที่รถ คนเดินตามรั้งแขนเขาเอาไว้ก่อนเขาจะออกแรงสะบัดออก

"บอกแล้วใช่ป่ะว่าไม่ชอบให้ทำแบบนี้"

"นี่โกรธเราเพราะเด็กนั่นหรอ" เขาไม่ตอบอะไรแล้วเปิดประตูขึ้นรถไปก่อนอีกคนจะวิ่งขึ้นไปเปิดประตูรถอีกฝั่งแล้วขึ้นมานั่งตาม 

เขาก็พูดไม่ถูกเหมือนกันว่าโกรธที่ข้าวหอมถูกแกล้งแบบนั้นด้วยไหม แต่แค่ไม่ชอบท่าทีทำตัวเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแบบนั้นของอีกคน ทั้งที่เขาชัดเจนมาตลอดว่าระหว่างเรามันแค่ไหน

"เราบอกตลอดว่าอย่าไปรังควานใคร ทำไมไม่ฟังว่ะ"

"ก็เด็กนั่นมันมายุ่งกับมิล"

"แล้วยังไง"

"มันอ่อยมิลอยู่นะ"

"ข้าวหอมไม่เคยอ่อยเราเลย เราเข้าหาน้องเอง จบป่ะ" พูดตัดบทแล้วไม่พูดต่อก่อนแขนแกร่งจะถูกอีกคนกอดเอาไว้แน่น ใบหน้าสวยแนบที่แขนถูไถไปมาออดอ้อน

"ขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว"

"แน่ใจนะ"

"แน่ใจสิ งั้นวันนี้จะไถ่โทษที่ทำผิดให้นะ" เป็นบทสนาทนาที่เขารู้กันดีว่าหมายถึงอะไร รามิลขับรถออกไปทั้งที่ไม่ได้มองว่าข้าวหอมยืนอยู่ตรงนั้น คนตัวเล็กถอนหายใจให้ตัวเองแล้วก้มมองเสื้อที่เธอตั้งใจเอามาคืน เอาไว้ค่อยคืนพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ออกไปด้วยกันแบบนั้น จะไปทำอะไรกันต่อรึเปล่านะ

"ไม่ๆ เขาจะไปทำอะไรกันก็เรื่องของเขาสิ" สะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะยัดเสื้อแจ็กเก็ตเก็บไว้ในกระเป๋าก่อน"

@บ้านข้าวหอม

"กลับบ้านได้แล้วหรอ ไปแรดที่ไหนมาตั้งหลายวัน" หันไปมองพ่อเลี้ยงของเธอที่นั่งดื่มแล้วทักขึ้นมาด้วยคำหยาบ กรอกตามองอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าห้องไป หยิบผ้าขนหนูพาดบ่าเดินเข้าห้องน้ำไม่ทันได้สังเกตสายตาคนเมาที่มองตาม ไม่ทันจะได้ปิดประตูห้องน้ำก็ถูกผลักเข้าไปด้านนเต็มแรง

"พ่อจะทำอะไร"

"โตเป็นสาวขนาดนี้แล้ว ทำหน้าที่แทนแม่แกได้แล้วมั้ง" มือหยาบกร้านส่งมาล้ตามใบหน้าเธอ ขาเรียวถอยหลังหนีก่อนอีกคนจะพุ่งจู่โจมเข้ามา คนตัวเล็กพยายามดันอีกคนออกจนสุดแรง เสื้อนักศึกษาถูกดึงออกจนขาดวิ่น หาจังหวะได้ก่อนจะเตะเข้าไปตรงหว่างขาจนคนตรงหน้าล้มลงด้วยอาการจุก

วิ่งไปในห้องก่อนจะคว้าเอาโทรศัพท์แล้วออกจากบ้านไปทั้งอย่างนั้น โบกมือเรียกแท็กซี่แล้วรีบขึ้นไป บอกจุดหมายที่เธอนึกออกเป็นที่แรกและใกล้เธอมากที่สุดแล้วกอดตัวเองเอาไว้แน่น มือสั่นเทาพยายามกดโทรหาใครอีกคนแต่ไม่ได้รับการตอบรับ 

"ถ้าเกิดว่ามีอะไร มาหาพี่ได้ตลอดเลยนะ" ประโยคที่เขาบอกเอาไว้ยังดังก้องในหัว เธอเดินผ่านเข้าไปภายในอย่างง่ายดายเพราะพนักงานที่นี่เห็นเธอมากับรามิลอยู่บ่อยครั้ง ลิฟท์ที่เคลื่นตัวช้าอยู่แล้วกลับยิ่งช้ากว่าเก่าในเวลานี้ 

ยืนช่างใจอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูไปสองสามครั้ง ไม่มีเสียงตอบรับใดเลยตัดสินใจจะเคาะอีกรอบแต่บานประตูเปิดออกมาซะก่อน

"ข้าวหอม....." รามิลอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำออกมา ก่อนจะเป็นรุ่นพี่สาวสวยเดินตามหลังมาทั้งที่มีเพียงแค่ผ้าขนหนูพันรอบตัวไว้ แค่ดูก็รู้ว่าทำอะไรกันอยู่

"ขะ ข้าวไม่รู้ว่าพี่มีแขก ปะ ไปก่อนนะ" คนตัวเล็กหมันเตรียมตัวจะเดินไปแต่รามิลรั้งข้อมือไว้แล้วดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด เพียงแค่สบในตาสวยแปปเดียวเขาก็รู้แล้วว่ากำลังจะร้องไห้

"เป็นอะไรครับ? ใครทำอะไร? บอกพี่มา" เพียงแค่เขาถามแบบนั้นหยดน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลออกมาอย่างหนัก แขนเรียวยกขึ้นกอดตอบเขา มือหนาลูบแผ่นหลังปลอบประโลมคนที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร

"มิลคะ...."

"กลับไปก่อน"

"แต่ว่า...."

"เราบอกให้กลับไป ไม่เข้าใจหรอ"