บทที่ 17

คุยกับพ่อตารู้เรื่อง กองทัพก็เลยเอากระเป๋าเข้ามาในห้องนอน ชายหนุ่มมองไปรอบๆ มีแค่ตู้ที่เป็นลิ้นชัก และตู้กระจกเก่าๆ เตียงนอนที่มีฟูกแข็งๆ

"ฉันช่วยค่ะ" หญิงสาวเอื้อมมือมารับกระเป๋าจากเขาเพื่อเอาไปพับเก็บไว้ในลิ้นชัก

ชายหนุ่มปล่อยให้เธอเป็นคนจัดการ แล้วก็เดินมานั่งลงที่เตียง พอสะโพกแตะกับพื้นที่นอนดวงตาคมถึงกับมองต่ำลงไปดู

แล้วสายตานั้นก็มองไปรอบๆ ห้อง คนร่างสูงรีบลุกเดินมาเปิดประตูมองออกไปด้านนอกโดยไม่ถาม ที่เขามองก็คือดูว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน เพราะในห้องนี้ไม่มี

ที่กรมกองทัพก็มีบ้านพักประจำตำแหน่ง ช่วงไหนไม่อยากกลับบ้านก็พักบ้านพักที่ถูกจัดไว้ให้ แต่สภาพมันไม่ได้ทรุดโทรมแบบนี้

"ถ้าจัดอะไรกันเสร็จแล้วก็มาทานข้าว" เห็นลูกเขยยืนอยู่หน้าประตู ท่านพลเอกก็เลยเรียกออกมา

"ทานข้าวหรือครับ?" กองทัพมองไปที่โต๊ะเห็นว่าท่านกำลังจัดเตรียมกับข้าว มันเกิดอะไรขึ้นกับท่าน ไม่คิดว่าจะเห็นภาพนี้

"ทำไมคุณพ่อไม่ให้โมนาทำล่ะคะ" หญิงสาวได้ยินเสียงที่พ่อเรียกมาทานข้าว เธอก็รีบวางผ้าที่พับอยู่ก่อน

"แค่นี้พ่อทำเองได้" มันเป็นการผูกปิ่นโตกับแม่ค้าในค่ายทหาร แต่ท่านจะผูกแค่ตอนเย็น เพราะเช้ากับเที่ยงท่านไปทานที่กองบัญชาการ

"โมนาทำเองค่ะ" เดินออกมาท่านก็กำลังจะตักข้าวให้

"พ่อทำจนชินแล้วเรานั่งเถอะ"

กองทัพไม่คิดเลยว่าท่านจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้มากถึงเพียงนี้ ถ้าไม่มาเห็นกับตา ใครพูดให้ฟังเขาคงไม่เชื่อ

"ขอบคุณค่ะ" มโนราห์กล่าวขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้พ่อ ตอนที่ท่านตักอาหารวางใส่จานให้

และเหตุการณ์ตรงหน้า ก็ทำให้กองทัพสนใจอีกครั้ง ท่านคงจะรักและเอ็นดูลูกสาวคนนี้มาก ทำไมเขาถึงจะไม่รู้เรื่องเมขลาที่ถูกทอดทิ้ง แต่กลับลูกสาวคนนี้ ท่านส่งเสียเลี้ยงดู แถมยังรักใคร่ มันไม่แฟร์กับอีกคนหนึ่งเลย

"ทานสิผู้พันไม่อร่อยเหรอ"

"อร่อยครับใครทำให้ครับเนี่ย"

"แม่ค้าในค่ายนี่แหละ"

มโนราห์เห็นสายตาเขาตอนที่พ่อเทคแคร์เธอ มันดูแปลกๆ หวังว่าคงไม่คิดอกุศลอีกนะ

ทานข้าวเสร็จคนเป็นพ่อก็เลยปล่อยให้ลูกสาวเก็บโต๊ะล้างทำความสะอาด แล้วท่านก็มานั่งคุยกับลูกเขยอยู่โต๊ะรับแขกใกล้ๆ กัน

เพล้ง! เสียงนี้ดังขึ้นในครัว ตอนที่เธอได้ยินพ่อถามเขาเรื่องเมื่อไรจะได้อุ้มหลาน

คนเป็นพ่อรีบลุกเดินมาดูลูกสาว โดยที่สามีเธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

"ขอโทษค่ะโมนาซุ่มซ่ามเอง"

"ทีหลังก็ระวัง ออกมาเดี๋ยวพ่อเก็บกวาดเอง"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"ผมทำดีกว่าครับ" จะไม่มาดูมันก็คงดูไม่ดี เข้ามาถึงเขาก็เลยก้มลงไปเก็บเศษถ้วยที่แตก มโนราห์ก็ก้มลงไปพร้อมกัน เรวทัตก็เลยปล่อยให้เด็กๆ จัดการกันเอง

พอคล้อยสายตาพ่อของเธอแล้ว ชายหนุ่มก็ปล่อยให้เธอเป็นคนทำ โดยที่เขายืนมองแบบพิจารณา ที่พิจารณาไม่ใช่อะไรหรอก เพราะเจอเธอทีไรผู้ชายไม่ซ้ำหน้าสักคน แม้แต่กับลูกน้องของเขาเอง

เก็บกวาดทุกอย่างเสร็จมโนราห์ก็กลับมาที่ห้องนอน เข้ามาถึงก็เห็นว่าเขากำลังเตรียมตัวจะไปอาบน้ำ หญิงสาวก็เลยพับผ้าต่อให้เสร็จ

ชายหนุ่มอาบน้ำกลับมา เธอถึงได้เตรียมตัวออกไปอาบน้ำบ้าง

"กรี๊ดดด" เปิดประตูห้องน้ำเข้าไปก็เห็นแขกไม่ได้รับเชิญ ตัวเกือบจะเท่ากับที่อยู่เฮลิคอปเตอร์

ทั้งพ่อและกองทัพรีบออกมาดูว่าเธอเป็นอะไร

มโนราห์หันไปกอดคนที่มาถึงก่อนแบบหวาดกลัว

"ช่วยเอามันออกไปที" หญิงสาวแนบใบหน้ากับแผ่นอกของผู้ชายที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เพราะเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

"ออกมาดีกว่าเดี๋ยวพ่อจัดการให้" คนเป็นพ่อที่ยืนอยู่ด้านหลังบอกให้ลูกเขยพาลูกสาวออกมาก่อน "ไปอาบน้ำในห้องพ่อก่อนไป"

"คุณพ่อไม่กลัวเหรอคะ" มโนราห์ยังคงกลัวจนไม่กล้าปล่อยคนที่เธอกอดอยู่

"จะกลัวทำไมตัวแค่นี้เอง"

"ตัวแค่นี้อะไรตัวใหญ่เบ้อเริ่มเลย"

"พาน้องไปห้องพ่อก่อนไป"

"ครับ" จังหวะที่กองทัพกำลังจะพาเธอเดินไป มโนราห์รั้งตัวเขาไว้ไม่กล้าขยับออกห่าง ชายหนุ่มถึงได้มองต่ำลงมาดูว่าทำไมเธอไม่เดิน พอรู้ว่าทำไมเขาก็เลยจับผ้าเช็ดตัวที่กำลังจะหลุดของเธอไว้ให้

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวรีบเหน็บผ้าเช็ดตัวให้เรียบร้อยใหม่อีกครั้ง

กองทัพพาเธอมาจนถึงหน้าห้องของพ่อ

"ฉันเข้าไปเองได้ค่ะ"

"ไม่ได้ยินคำสั่งหรือไง" ว่าแล้วมือหนาก็เอื้อมไปเปิดประตูให้

อาบน้ำเสร็จทั้งสองก็เลยออกมาจากห้องนั้น

"อุ๊ย" หญิงสาวรีบหันหลังให้เมื่ออีกฝ่ายถอดผ้าเช็ดตัวออก เพื่อจะใส่กางเกงชั้นใน ..บ้าไปแล้วหรือไงคิดจะถอดก็ถอด

พอใส่กางเกงชั้นในเสร็จ เขาก็เดินไปเอนตัวลงนอนที่เตียง

"คุณไม่ใส่เสื้อผ้าเหรอ"

"ร้อนจะตาย" ห้องนี้มีแค่พัดลมตัวเดียว แถมไม่มีมุ้ง

หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบมิดชิด เพราะถึงเธอจะใส่ชุดชั้นในก็ไม่ได้ถอดผ้าเช็ดตัวออกแบบเขา พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จมโนราห์ก็ปิดไฟในห้องเตรียมจะเข้านอน

ถึงแม้รู้อยู่ว่าเขาคงไม่แตะเนื้อต้องตัวเธอ แต่ก็อดใจเต้นแรงไม่ได้ เมื่อรู้ว่าต้องได้นอนข้างผู้ชายแถมยังเป็นสามีอีก

ผ่านไปสักพัก..

แป๊ะ! แป๊ะ!

หวี่~ แป๊ะ!! "โอ๊ย"

"ขอโทษค่ะ" หญิงสาวเล็งใส่เสียงยุงที่บินอยู่ข้างหู แต่ลงแรงมากเกินไปจนคว้าถูกลำตัวคนที่กำลังจะหลับ

ชายหนุ่มขยับออกห่างอีกนิดหนึ่ง ให้พ้นรัศมีฝ่ามือของเธอ

ทำไมยุงไม่สนใจเขาบ้างล่ะ มาหอมอะไรกับเราเนี่ย ..เพียงไม่นานยุงตัวเดิมก็บินกลับมา

แป๊ะ!!

"ขอโทษค่ะ" ถึงแม้เขาจะขยับออกไปแล้วแต่ก็ถูกฝ่ามือเธออยู่ดี

"ต้องการอะไรหรือเปล่า" เดินทางมาก็เหนื่อย แถมยังถูกก่อกวนตอนใกล้จะหลับอีก

"ฉันตบยุง"

"แต่เท่าที่ดูคุณไม่ได้ตบยุง"

"ก็ยุงมันบินมาแต่ฝั่งนี้นี่คะ" เสียงหวานเปล่งออกมาเพียงแค่เบาๆแบบสำนึกผิด

"ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะชอบผู้หญิงแบบคุณ"

"ผู้หญิงแบบฉันเป็นยังไงหรือคะ" เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นยังไง

"คุณคงจะได้เลือดนักแสดงจากแม่มาเยอะเลยสิท่า"

"ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณพูด" เธอไม่รู้หรอกว่าคำไหนพูดจริงคำไหนประชด หรือบางทีมันอาจจะเป็นคำด่าแม่ก็ได้ แต่หญิงสาวยังไม่อยากคิดเองเออเอง

"ตกลงมารยาคุณคงเยอะกว่าผู้หญิงทั่วไปล่ะสินะ"

"มารยาเหรอคะ?" มโนราห์อายุแค่นี้ แถมเธอเติบโตมาจากต่างประเทศ ถ้าไม่เพราะพ่อแม่เป็นคนไทย เธอคงจะพูดและฟังภาษาไทยไม่ออก หญิงสาวก็เลยอยากให้คนที่คุยด้วย พูดออกมาตรงๆ ถ้าอ้อมค้อมเธอตีความหมายไม่ถูก มันก็เลยทำให้อีกฝ่ายคิดว่าเธอมารยา

แต่ยิ่งเธอทำแบบนั้นมันก็ยิ่งทำให้คนที่มองเธอไม่ดีอยู่แล้วโมโห จากที่คิดว่าจะนอนเอาแรง..

"คุณ?" หญิงสาวตกใจอยู่ดีๆ เขาก็พลิกตัวมาคร่อมร่างเธอทั้งตัว เพราะคิดว่าเธอกำลังเรียกร้องความสนใจ อยากให้เขาทำหน้าที่สามี