13 อะไรที่ทิ้งไปแล้ว ไม่ต้องเสียดาย

“เฮียจะใจเย็นถึงไหน” อัศราถามในวันต่อมาที่สมิติมาหาเขาที่บริษัท

“หน้าตาฉันเหมือนคนใจเย็นเหรอ” สมิติย้อนถาม

“หน้าตาเฮียเหรอให้ผมพูดตรงๆ ไหม แม่มเหมือนมหาโจรว่ะตอนนี้” อัศราไม่เกรงใจ

“แล้วเฮียมาทำไมวันนี้” เขาถามต่อ

“ฉันอยากรู้เรื่องลูกไก่” สมิติยอมรับตรงๆ อัศราพยักหน้าก่อนจะพูดว่า

“อืม ผมจะบอกเท่าที่บอกได้นะลูกไก่เขาเรียนจบปริญญาโท ตอนนี้เขาทำคอนเท้นต์ทางยูทูป อ้อเขาเคยเป็นสถาปนิกด้วยล่ะแต่ตอนนี้เขาเลิกทำแล้ว สงสัยคนในวงการนี้บางคนคงเฮงซวยเกินไป” อัศราพูดเรื่อยๆ เหมือนไม่รู้ว่าสมิติอยากถามถึงอะไร

“กูไม่ได้อยากรู้เรื่องพวกนั้น” สมิติแทรกขึ้นมา อีกฝ่ายมองหน้ารู้ว่าถ้าขึ้นมึงกูเมื่อไหร่ อารมณ์คงไม่ปกติ

“เฮียหงุดหงิดอะไรว่ามาตรงๆ ดีกว่า” เรื่องของกฤติกาหากสมิติอยากรู้ไม่น่าเกินความสามารถของเขา ไม่เห็นจำเป็นจะต้องถ่อมาถึงที่นี่ อัศราคิดในใจ

สมิติถอนใจ บางทีอัศรามันก็อ่านใจคนอื่นเก่งจนน่าเตะ

“เบื่อที่บ้าน ยุ่งไม่เลิกเรื่องเมียกูเนี่ย” 

อัศราหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินดังนั้น 

“เฮียก็ควรยอมรับว่าแก่แล้ว ใครๆ ก็ห่วงปะ” 

“กูอายุมากกว่ามึงปีเดียว” สมิติพูดเสียงลอดไรฟัน แค่มันได้หมั้นก่อน มีลูกก่อนนี่ถือไพ่เหนือกว่าเขาเลยรึไง

“แต่ลูกผมสี่ขวบแล้วนะเฮีย เมียผมก็สวยด้วย” อัศรายิ้มๆ ความรู้สึกของสมิติในยามนั้นคืออยากด่าให้หน้าหล่อๆ นั้นสลดเหลือเกิน แต่ไม่รู้จะเอาเรื่องอะไรมาด่ามัน

“พี่ไก่ทำไมท่านรัฐมนตรีอะไรนี่ติดต่อมาทางข้อความอีกแล้วล่ะ” เกศราถามเมื่อเธอกลับเข้าบ้าน เกศราทำหน้าที่แอดมินเพจเฟสบุ๊คจึงรู้ทุกข้อความที่ติดต่อมา

“พี่ไม่รู้นี่ก็โทรเข้าไปที่ออฟฟิศด้วย อะไรนักหนา” กฤติกาเครียดจัด เธอโดนตื๊อมาหลายรูปแบบแต่รายนี้ดูเหมือนว่าท่านธำรงจะไม่แผ่วจริงๆ

“อะไรกันเหรอสองสาว หน้าเครียดเชียว” อัศราเลิกงานแล้วเขามาที่นี่ตามปกติเพื่อมาทานข้าวกับลูกสาวและแม่ของลูก

“ก็นี่น่ะค่ะ เลขาท่านธำรงติดต่อมาทางเพจว่าอยากขอเลี้ยงข้าวพี่ไก่มื้อนึงกับอยากเป็นสปอนเซอร์ให้เพจ” เกศราเล่าโดยที่พี่สาวห้ามไม่ทัน ทำให้กฤติกายกมือขึ้นกุมขมับเธอไม่อยากให้อัศรารู้เพราะเกรงว่าเรื่องจะไปถึงสมิติ

แต่เมื่อคิดอีกทีสมิติอาจจะไม่ได้สนใจอะไรเรื่องของเธอก็ได้ กฤติกาคิดในใจเธอจึงไม่พูดอะไร แต่อัศราที่ได้ยินดังนั้นเขามีสีหน้าไม่ค่อยดีนักเพราะรู้ว่าธำรงเป็นพ่อสามีของสมาภรณ์ น้องสาวสมิติ

“เลี้ยงข้าวเหรอ” ชายหนุ่มถาม

“ค่ะ แต่หน่อยปฏิเสธไปแล้วพวกนี้น่ารังเกียจจัง เห็นผู้หญิงเป็นอะไรเอะอะก็จะซื้อๆ คิดว่าเงินใหญ่แค่ไหน” เกศราบ่นต่อทำให้อัศรารีบพูด

“พี่ไม่เกี่ยวนะหน่อย พี่เลิกแล้วจริงๆ” เกศราหันขวับ

“พี่ก็ด้วย หน่อยจะไปรู้ได้ยังไงว่าถ้าพี่ไปตจว.หรือไปไหน เกิดเห็นใครถูกใจก็ไม่ไปขอออฟเขาแบบที่เคยทำอีก” เรื่องนี้คือสาเหตุสำคัญที่ทำให้เกศรายังไม่เชื่อใจอัศราเต็มร้อย เพราะพฤติกรรมในอดีตของเขาล้วนๆ   

อัศรากลอกตามองบนเรื่องของธำรงมันทำให้เขาโดนด่าได้ยังไง

“พี่สาบานก็ได้ สาบานต่อหน้าไฟในอาบอบนวดเลยว่าจะไม่เจ้าชู้อีก” เขาพูดเสียงอ่อย 

กฤติกาหัวเราะเมื่อได้ยินดังนั้น อัศราเป็นคนตลกเขามักจะทำให้ใครๆ หัวเราะแบบนี้เสมอ แต่ตอนนี้ดูว่าน้องสาวเธอจะไม่หัวเราะ

“พี่ฮาน!....” 

ญาณินชวนกฤติกาไปล่องแพกับเธอและกลุ่มเพื่อนของชานนท์ที่กาญจนบุรี ซึ่งพวกเธอเองก็มีโปรเจ็คที่ต้องไปถ่ายทำคลิปที่กาญฯ อยู่แล้ว  กฤติกาจึงให้เลขาเช็ควันกับทางรีสอร์ทที่จองไว้ว่าสามารถเลื่อนขึ้นได้ไหม

“ว่างค่ะพี่  ทางรีสอร์ทบอกว่าเลื่อนได้เลยไม่มีค่าใช้จ่ายเพิ่ม”  จุฑามาศรายงาน

กฤติกาจึงตัดสินใจเลื่อนวันเดินทางให้เร็วขึ้นหนึ่งสัปดาห์เพื่อให้ไปช่วงเวลาเดียวกันกับกลุ่มของเรวัตได้  ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าเรวัตเป็นเพื่อนรุ่นน้องของสมิติ และสมิติเป็นคนริเริ่มให้มีทริปนี้ขึ้นมา

วันเดินทางกฤติกาไปกับทีมงานรวมทั้งหมดสามคนคือ ญาณิน เวธนีและตัวเธอเอง หญิงสาวไปถึงรีสอร์ทในตอนกลางวัน  ผู้จัดการรีสอร์ทสาวสวยพาเธอและคณะเข้าพักในแพที่จองไว้

ในส่วนของการถ่ายทำคลิปเธอได้แจ้งเจ้าของสถานที่ไว้แล้วและได้รับการอนุญาตพร้อมกับลดค่าใช้จ่ายให้เธอและทีมงานห้าสิบเปอร์เซ็นต์ 

“สวยมาก แพนี้กำลังดีเลย”  ญาณินพูดเมื่อสำรวจไปรอบๆ มันเป็นแพขนาดกลางเหมาะกับนักท่องเที่ยว 3-5 คน ห้องนอนเป็นห้องใหญ่รวม มีห้องน้ำทั้งในห้องและโซน outdoor  มีครัวเล็กๆ เครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน มีแถมเตาหมูกระทะให้ใช้ได้ด้วย 

เก็บของแล้วเวธนีสะพายกล้องขอตัวไปเก็บภาพบรรยากาศโดยรอบของรีสอร์ท หลังจากที่ครีเอทีฟสาวมองดูฟ้าว่าวันนี้มีแดดไม่มากนัก 

“ไปตลาดกันไหมนิน ฉันเห็นปากทางเข้ามามีตลาดเผื่อได้ของกิน”  

กฤติกาพูดขึ้นมา เธอเปิดตู้เย็นสำรวจว่ามีน้ำดื่มอยู่จำนวนหนึ่ง ยังมีที่ว่างให้แช่ของอีกเยอะ

“เอาสิ”  ญาณินที่เพิ่งวางสายจากชานนท์ไม่นาน คนรักของเธอมาถึงแล้วพร้อมกับเพื่อนๆ เขา  ชายหนุ่มพักที่แพใหญ่ถัดจากแพเธอไปไม่ไกล  เธอชวนกฤติกาไปทานมื้อเย็นที่แพโน้นแต่เพื่อนสาวปฏิเสธ ญาณินจึงตัดสินใจไม่ไปเช่นกัน

สองสาวเตรียมตัวออกจากห้องพัก เมื่อเปิดประตูห้องออกไปพวกเธอก็ต้องตกใจเมื่อพบกับชานนท์ที่กำลังมาหาพอดี    ลำพังชานนท์ไม่ได้ทำให้กฤติกาตกใจเท่าไหร่ เพราะคุ้นเคยกันในระดับหนึ่งแต่คนที่ยืนด้านหลังเขาต่างหากที่ทำให้เธอตกใจจนพูดไม่ออก 

‘สมิติมาได้ยังไง’  กฤติกาถามตัวเองในใจ

“เฮียหมิงมาด้วยเหรอคะ”  เธอได้ยินเสียงเพื่อนเธอถามสมิติ แต่ชานนท์ตอบแทน

“มาสิ เฮียเขาเป็นเจ้ามือใหญ่นะ แล้วนินกับลูกไก่จะไปไหนกันครับ” 

“อ๋อ ลูกไก่ชวนนินไปตลาดค่ะ ตอนเข้ามาเห็นมีตลาดที่ปากทางลูกไก่เขาเลยอยากไปหาของสดมาเผื่อทำอะไรกินกัน”  ญาณินตอบ

“เอาสิเฮียกำลังอยากไปตลาดพอดีเลย  คืนนี้เฮียจะเลี้ยงหมูกระทะนินกับเพื่อนมาด้วยกันนะ”  สมิติพูดขึ้นด้วยท่าทีเป็นปกติ  เขาไม่ได้ทำให้ใครตรงนั้นรู้สึกได้ว่าเขากับกฤติกาเคยรู้จักกันมาก่อน   คำพูดนั้นทำให้ญาณินนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้แนะนำสมิติกับกฤติกาให้รู้จักกันแบบเป็นทางการ

“ลืมแนะนำค่ะ ลูกไก่นี่เฮียหมิงเพื่อนนนท์น่ะ เขาเป็นเจ้าของบริษัทเอสเอ็มคอนสตรัคชั่นลูกไก่น่าจะรู้จักแล้ว  เฮียหมิงคะนี่ลูกไก่เพื่อนนินค่ะ เรียนสถาปัตฯ มาด้วยกันแต่ตอนนี้ลูกไก่เป็นยูทูบเบอร์ที่ดังมากแล้วค่ะ” 

ญาณินแนะนำเพื่อนกับสมิติให้รู้จักกัน 

“จบสถาปัตฯ แต่ไม่สนใจงานสถาปัตฯ แล้วเหรอครับคุณลูกไก่ น่าเสียดายจังกว่าจะเรียนจบคงเสียอะไรไปตั้งมาก”  สมิติทักทายด้วยคำพูดปกติเหมือนไม่มีอะไร แต่กฤติการู้ว่ามันมีเธอเม้มปากก่อนจะฉีกยิ้มทักทายเขา ยิ้มเหมือนนางงามที่โปรยไปทั่วแจกจ่ายให้ทุกคนโดยที่ไม่ต้องมีความรู้สึกพิเศษ

“สวัสดีค่ะเฮียหมิง   ลูกไก่ว่าเราไม่ควรเสียดายอะไรที่ทิ้งไปแล้วหรอกค่ะ”  เธอเรียกสมิติด้วยสรรพนามแบบเดียวกับที่คนอื่นเรียก  หญิงสาวหันมาทางชานนท์และญาณิน

“ตกลงพี่นนท์จะไปด้วยเหรอคะ แล้วนินจะไปรถเราไหม” 

“ไปรถพี่คันเดียวกันหมดก็ได้ครับลูกไก่  สี่คนนั่งสบายๆ”  ชานนท์ตอบแทน เขาเดินนำทุกคนไปที่รถยนต์ของเขาแต่มีเสียงหนึ่งเรียกไว้