14 เท่าไหร่

“ว่าไงเรื่องที่ให้ติดต่อคุณลูกไก่” ท่านธำรงถามเลขา

“เธอปฏิเสธครับท่าน เธอบอกว่าเธอไม่ต้องการให้รายการมีเรื่องการเมืองเข้ามาเกี่ยวข้อง” เลขานุการตอบอย่างนอบน้อม

“ฉันก็ไม่ได้อยากให้ลูกไก่มาเกี่ยวข้องกับการเมือง แค่มาเกี่ยวข้องกับฉันก็พอ” ท่านธำรงพูดแต่เลขาทำหน้าลำบากใจ

“เกรงว่าจะยากนะครับ จากการสืบประวัติคุณลูกไก่เคยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคุณสมิติ ถ้าท่านออกตัวแรงมากไปผมว่าเราอาจจะเสียความสนับสนุนที่เคยได้จากเอสเอ็มกรุ๊ป” 

เอสเอ็มกรุ๊ปถือเป็นผู้สนับสนุนหลักให้กิจกรรมทางการเมืองของท่านธำรงโดยเฉพาะเรื่องงบประมาณ ซึ่งได้มาจากการวิ่งเต้นของสมาภรณ์ลูกสะใภ้ของท่านธำรง

“แล้วยังไง ไอ้หมอนั่นมันก็ไม่เคยอยากมาสนับสนุนอะไรฉันอยู่แล้ว ขนาดฉันเป็นรัฐมนตรีมันยังผยองไม่เคยลงให้ถ้าได้ผู้หญิงของมันมาอยู่บนเตียงของฉันก็ดีสิ ไอ้สมิติมันจะได้รู้ตัวว่ามันไม่ได้เหนือกว่าไปทั้งหมด” 

ถึงแม้ท่านธำรงจะเป็นนักการเมืองระดับต้นๆ ของประเทศเรียกว่าทุกรอบของการจัดตั้งรัฐบาล เขาจะได้ตำแหน่งเป็นรัฐมนตรีเสมอจากฐานเสียงในพรรคที่มีอย่างเหนียวแน่น  แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาจะวางกล้ามต่อสมิติได้ เพราะชายหนุ่มถือว่าเขาเป็นคนจ่ายเงินสนับสนุน  ในสังคมที่ใครเป็นคนถือเงินคนนั้นใหญ่กว่าเสมอ

กฤติกาถอนใจอย่างหงุดหงิดเมื่อกลายเป็นว่าญาณินแยกไปขึ้นรถชานนท์ ส่วนรถของเธอมีสองหนุ่มมาแทนคือตุลาเพื่อนชานนท์และสมิติ ฝ่ายหลังจู่ๆ มาเปิดประตูเบาะหลังก้าวขึ้นนั่งโดยที่ไม่มีใครเชิญ เธอจะไล่ลงก็ทำไม่ได้เพราะเกรงใจคนอื่นๆ

ตุลานั้นเธอรู้จักอยู่แล้ว ไม่ได้มีปัญหาอะไรที่จะให้เขาไปด้วยแต่สมิตินั้น... ช่างเถอะเธอบอกตัวเอง ไปตลาดแปบเดียวคงไม่อะไรมาก

“ลูกไก่จะกลับวันไหนคะ” ตุลาถาม

“วันอาทิตย์ค่ะพี่ตุล พี่ล่ะกลับวันไหน” กฤติกาตอบและถามกลับตามมารยาท

“วันเดียวกันเลยค่ะ พรุ่งนี้ลูกไก่มีถ่ายงานใช่ไหมเดี๋ยวพี่ไปช่วย”

สมิติฟังตุลาและกฤติกาคุยกันด้วยความขุ่นเคือง แต่เขาไม่พูดอะไรจนไปถึงตลาด กฤติกาหมดอารมณ์ที่จะซื้อของอะไร เธอแยกตัวไปเดินกับญาณินปล่อยหนุ่มๆ ให้เดินกันเอง

สมิติซื้ออาหารทะเลไปหลายอย่าง เขาสั่งให้ตุลาแบกเอาไปใส่รถชานนท์ 

‘พูดมากนักขนไปเลยคนเดียว’ โต้โผใหญ่ทำหน้าที่จ่ายเงิน เขามองหากฤติกาเห็นเธอเดินไปหยุดที่เด็กหญิงคนหนึ่งเดินเร่ขายผลไม้ถุงเล็กๆ เขาเห็นเธอเปิดกระเป๋าเงินใบเล็กหยิบธนบัตรสีม่วงให้เด็กหญิงคนนั้นโดยที่ไม่รับสินค้า

“จ่ายเงินแล้วไม่เอาของเหรอลูกไก่” เขาเปรยเมื่อเดินไปถึงตัวหญิงสาว

“ทุกการจ่ายอาจจะไม่จำเป็นว่าต้องได้อะไรกลับมานี่คะ” กฤติกาตอบเธอเดินหนี

“ก็อาจจะจริง เพราะพี่เคยจ่ายให้ไก่ในจำนวนที่มากเพื่อให้ไก่เดินไปมีชีวิตของตัวเอง” สมิติพูดตามหลัง กฤติกาหยุดนิ่งเธอไม่เข้าใจว่าเขาจะพูดทำไมในสิ่งที่ไม่ควรจำและไม่ควรรื้อฟื้น เธอหันไปมองเขา

“พี่ต้องการอะไรกันแน่คะ เราพูดกันตรงๆ ดีกว่า” 

สมิติมองหน้าเธอนิ่งนานจนกฤติกาคิดว่าเขาคงไม่พูดอะไร เธอหันหลังเดินเร็วๆ เตรียมตัวกลับไปขึ้นรถ แต่สมิติเดินมาคว้าข้อมือเธอไว้

“พี่อยากถามว่าที่เคยจ่ายไปสิบล้านเพื่อให้ไก่ออกไปจากชีวิตพี่ แล้วถ้าตอนนี้พี่ต้องจ่ายเท่าไหร่เพื่อให้ไก่กลับมาอยู่กับพี่เหมือนเดิม” 

กฤติกากระชากแขนกลับ เธอโกรธจนแทบจะร้องไห้ไม่รู้จะด่าอะไร แต่อีกใจบอกตัวเองว่าเธอไม่สมควรปล่อยตัวเองให้โกรธตามที่สมิติตั้งใจยั่วยุ

ญาณินกับชานนท์เดินมาใกล้ๆ เสียงพูดคุยของคู่รักทำให้สมิติปล่อยมือเธอ จากนั้นตุลามาอีกคนทุกคนจึงกลับที่พัก

เย็นนั้นเวธนีไม่กลับมานอนที่แพ เธอโทรมาบอกว่าเจอเพื่อนจึงขอนอนกับเพื่อน  

“งั้นลูกไก่ไปกับเราสิ พี่เรก็ชวนสงสัยอยากเป็นพ่อสื่อให้ลูกไก่กับพี่ตุลแหง” ญาณินชวนเพื่อนสาวไปที่แพของสมิติแต่กฤติกาบอกเพื่อนว่าปวดศีรษะอยากนอนพักมากกว่า

“ไม่ดีกว่านินไปเถอะ เราปวดหัวว่าจะสั่งอะไรมาทานแล้วนอนเลย คืนนี้จะกลับมานอนนี่ไหม” กฤติกาถามเพื่อนตรงๆ ญาณินมีสีหน้าเก้อเขินก่อนจะบอกว่า

“กลับสิถามอะไรแบบนั้น”

ญาณินจัดการให้กฤติกาทานข้าว ทานยาแล้วจึงออกไปที่แพที่ชานนท์กำลังเตรียมทำอาหารปิ้งย่างรอ ส่วนกฤติกาหลับอย่างรวดเร็วจนเธอได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าห้อง

เธองัวเงียตื่น มองไปที่ระเบียงความมืดโรยตัวลงมาปกคลุมไปรอบบริเวณ เสียงประตูที่เคาะซ้ำๆ เร่งให้เธอไปเปิด 

“เดี๋ยว แปบนึง” เธอตะโกนเมื่อเสียงเคาะไม่เงียบลงสักที หญิงสาวปลดล็อกถอดโซ่โดยที่ไม่ได้มองด้านนอก เมื่อประตูเปิดออกเธอก็ต้องตกใจจนหน้าถอดสี

“คุณสมิติ” กฤติกาจะผลักประตูปิดแต่ไม่ทันฝ่ามือใหญ่แทรกเข้ามาเปิดประตูออกกว้างและเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว

“เมื่อบ่ายเรายังคุยกันไม่จบ” เขาพูดเมื่อเข้ามาในห้องและกดล็อกประตูลงกลอนแน่นหนา 

“เราควรจะคุยกันตอนอื่นค่ะ ไม่ใช่เวลานี้” กฤติกาเสียงแข็ง เธอหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

“ตอนนี้แหล่ะดี หรือว่าไก่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องของเรา” สมิติถาม หญิงสาวกัดริมฝีปากแต่สายตาเขาที่มองมาทำให้เธอรู้สึกตัว

“อย่ามองนะ” เธอแว้ดใส่รีบไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนมันไม่ได้บางเบามากแต่เธอก็โนบราอยู่

“พี่เคยยิ่งกว่าเห็นอีก” สมิติพูด เขานั่งลงที่ปลายเตียงตามองกฤติกายืนอีกมุมห้องด้วยความขบขัน เธอทำท่าเหมือนจะพร้อมวิ่งออกจากห้องตลอดเวลา

“จะพูดอะไรก็พูดมา แล้วออกไปได้แล้วค่ะ” กฤติกาแข็งใจคุยกับเขาดีๆ ตอนนี้เธอเสียเปรียบเขาทุกประตู

“พี่มาทวงคำตอบ ว่าไก่ต้องการเท่าไหร่” เขาพูดหน้าตาเฉย ในขณะที่เธอโมโหขึ้นมาวูบหนึ่ง

“ไก่ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินค่ะ คงไม่ต้องให้พี่ช่วยเหลืออะไรอีก” 

สมิติเลิกคิ้ว

“แปลว่าไก่จะกลับไปอยู่กับพี่ฟรีๆ ก็ได้นะพี่ไม่ติดอะไร” 

กรี๊ด...เธอกรีดร้องในใจนึกอยากข่วนหน้าที่ถึงแม้จะดูโทรมลงไป แต่ก็ยังแฝงความดิบเถื่อนอย่างเต็มเปี่ยมและแน่นอนเขาเป็นคนเถื่อนที่โคตรหน้าตาดี แต่สมิติเป็นบ้าอะไรไปแล้ว เธอแน่ใจว่าเขาไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิงที่อยากนอนด้วย

“ไม่กลับค่ะ มันจะไม่มีวันนั้น” 

“อย่าเพิ่งตัดรอนพี่ขนาดนั้น ถ้าไก่โตแล้วจริงไก่จะรู้ว่าพี่ไม่ได้มีแค่เงิน” เขาลุกเดินมาหาเธอที่แทบจะฝังตัวเองเข้าไปในผนัง สมิติเชยคางเธอขึ้นไม่สนใจดวงตาที่ลุกวาบมองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“พี่รู้ว่าปัญหาของไก่ตอนนี้ไม่ได้ขาดเงิน แต่ไก่ขาดอำนาจที่จะปกป้องตัวเองและนั่นเป็นสิ่งที่พี่มีซัพพอร์ตให้ได้” 

เธอผงะ สมิติพูดถูกทั้งหมด เธอใจหายวาบเมื่อเขาสอดแขนมารัดรอบเอวเธอดึงตัวเธอไปชิดร่างสูงใหญ่นั่น กฤติกาดิ้นพราดเมื่อเขาใช้แขนสอดเข้าใต้ข้อพับเข่าช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มก้าวยาวๆ ไปวางเธอลงบนเตียง

“ไม่นะ ปล่อย” เธอใช้มือที่ว่างข่วนเข้าที่ลำคอเขาจนเป็นแผลเลือดออกซิบๆ สมิติรวบมือเธอกดลงกับที่นอนสีหน้าเขานิ่งจนเธอกลัว เธอรู้ว่าสมิติร้ายพอตัว กับคนอื่นเขาไม่เคยรีรอที่จะจิกกัด  เขาสามารถพูดอะไรแรงๆ โดยที่ไม่รู้สึกผิด และแม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะไม่เคยทำแบบนั้นกับเธอแต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าเขาร้ายแค่ไหน