หายไป...(2)

มือคนกาแฟในถ้วยชะงักลง แววตาเกิดความอิจฉาจนแทบเปล่งแสงประกาย เวทัศจะรักผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เธอไม่ยอมเสียเขาไปเป็นรอบที่สองแน่นอน

แต่ตอนนี้มันติดอยู่อย่างเดียวคือภูริไม่ยอมปล่อยเธอไปแถมยังตาม

รังควานไม่เลิก จนทั้งคู่เผลอกลับไปมีความสัมพันธ์ทางร่างกายกันอีกครั้ง

เมื่อคืนนี้ แถมเจ้าตัวยังฝากรอยรักเอาไว้ตามร่างกายจนเธอต้องแต่งตัวคลุมมิดชิดเพื่อไม่ให้ใครเห็นร่องรอยน่าอาย

“พี่ตุลย์คะ ทางแยกข้างหน้าเลี้ยวซ้ายนะคะ”

มนลิตาชี้ไปยังถนนเบื้องหน้าซึ่งสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้และ

ป่าเขา จีพีเอสไม่สามารถใช้กับที่นี่ได้เพราะไร้ซึ่งสัญญาณนอกเสียจากว่าต้องติดตั้งอินเตอร์เน็ตไวไฟและติดต่อกันทางแอปพลิเคชันเท่านั้น

“บรรยากาศที่นี่ดีจังเลย ดูสิสีท้องฟ้าตัดกับท้องนาด้านหลังมีภูเขาเป็นวอลเปเปอร์ โคตรสวย”

ตุลย์ธรแววตาเป็นประกายเมื่อได้เห็นธรรมชาติยามเช้าของที่นี่ มันช่างถูกใจเขาเหลือเกิน ไม่นึกเลยว่าจังหวัดนี้จะมีธรรมชาติสวยงามขนาดนี้แถมป่าเขาก็อุดมสมบูรณ์

ตั้งแต่ขับรถเข้ามาในเขตอำเภอนี้เขาเห็นชาวบ้านทำการเกษตรแบบผสมผสานหลายอย่างเลย ทั้งนาข้าว สวนผลไม้หลากหลายปลูกกันอย่างละไม่กี่ต้น บางอย่างก็กำลังออกผลดกเต็มต้นและที่เซอร์ไพรมากเลยไม่คิดว่าที่นี่ก็มีเหมือนกันนั้นก็คือทุเรียนนึกแค่ว่าปลูกเฉพาะระยอง จันทบุรีและโซนภาคใต้เท่านั้น

“ตาคราม ยายจอม มีตำรวจมาบ้าน”

เสียงแจ้วของเด็กชายขุนเขาตะโกนลั่นบ้านเมื่อเห็นรถกระบะของตำรวจเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าบ้านทรงเรือนไทย สองผู้เฒ่าตกใจเมื่อได้ยินว่ามีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาเยือนเพราะไม่รู้ว่าตนไปทำเรื่องอะไรเอาไว้หรือเปล่า

“ยัยมน!”

ความโล่งใจเข้ามาแทนที่เมื่อเห็นว่าใครก้าวเท้าลงมาจากรถแล้วเปลี่ยนเป็นดีอกดีใจแทนเพราะไม่ได้พบหน้าลูกสาวมาหลายเดือนแล้วอย่างมาก็เห็นผ่านหน้าจอทีวีเวลานั่งดูข่าวเท่านั้น

“น้ามน”

เด็กชายขุนเขาวิ่งไวกว่าสองผู้เฒ่าแซงหน้าไปกระโดดกอดด้วยความ

ดีใจ หญิงสาวเองก็อ้าแขนรับด้วยความเอ็นดู

“หวัดดีค่ะแม่ หวัดดีค่ะพ่อ มนคิดถึงจังเลย”แขนใหญ่ผละจากเจ้าตัวเล็กโผเข้ากอดทั้งคู่แน่นด้วยความคิดถึง

“ข้าก็คิดถึงเอง แล้วพ่อหนุ่มคนนั้นเป็นใคร คุณเวทัศไม่มาด้วยเหรอ”ครามมองเลยไปยังพี่หนุ่มร่างโย่งซึ่งเดินตามมาทางด้านหลัง

“นี่ผู้กองตุลย์ธรค่ะ เขาเป็น...”

“ออ ๆ ข้าจำได้แล้วคงเป็นตำรวจที่ตามคุ้มครองเองอยู่ใช่ไหม คุณหญิงระย้าเคยโทรมาเล่าให้ฟังแล้ว ขอบใจมากนะที่ดูแลลูกลุง มันน่ะชอบหาเรื่องใส่ตัวจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว”

“อ้าวพ่อ มาขายลูกสาวให้คนอื่นฟังได้ไง”

มนลิตาทำเสียงแห้วใส่มองผู้เป็นพ่อแบบเคืองๆ ตุลย์ธรหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะพูดขึ้นว่า

“เรื่องนั้นผมรู้ดีตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยเดียวกันแล้วครับ”

“เคยเรียนด้วยกันด้วยเหรอพ่อหนุ่ม” คราวนี้จอมขวัญเป็นคนถาม

“เรียนที่เดียวกันแต่คนละคณะฯ ครับ น้องมนเรียนนิเทศฯ ส่วนผมเรียนนิติฯ”

“มิน่าล่ะ ดูท่าแล้วสนิทกันเชียว”

ตุลย์ธรรู้สึกอุ่นใจเมื่อเห็นว่าสองผู้เฒ่ามีท่าทีใจดีและเป็นมิตรจึงคลายความเกร็งลงไปได้บ้าง

“น้ามน ซื้อขนมมาฝากผมหรือเปล่าฮะ”

เด็กชายมองมือของมนลิตาและตุลย์ธรแล้วไม่เห็นถืออะไรติดไม้ติดมือลงมาด้วยจึงเอ่ยถาม เพราะปกติถ้าน้ามนมาจะต้องมีของฝากมาให้เขาด้วย

“ซื้อมาสิคะ ใครจะไปลืมของฝากหลานรักได้ล่ะ อยู่หลังรถไปช่วยยกหน่อยสิ”

ยกมือขึ้นลูบหัวทุย กำลังจะขยับเท้าเดินไปหลังรถ ตุลย์ธรจึงรีบขันอาสาพาเด็กน้อยไปเอาแทน มนลิตามองตามหลังแล้วยิ้มออกมาบางๆ พอหันกลับมาก็เห็นว่าทั้งพ่อและแม่กำลังจ้องหน้าตนเอง

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมจ้องหน้าหนูแบบนั้น”

“แกยังไม่ได้ตอบคำถามพ่อเลยว่าคุณเวย์ทำไมไม่มาด้วย”

มนลิตาอุตส่าห์แกล้งลืมคำถามนี้ไปแล้วแต่พวกท่านก็ยังคงถามหาลูกเขยคนโปรดอยู่ดี เพราะทุกครั้งที่กลับมาบ้านเขาเองก็มักจะติดส่อยห้อยตามมาด้วย แต่พวกท่านจะรู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นกำลังทำให้ลูกสาวคนเดียวเสียใจ

“เขายุ่งค่ะ ก็เลยไม่ได้มา”

“แน่ใจเหรอว่ายุ่ง” จอมขวัญถามย้ำอีกครั้ง

“เรื่องนั้นเราค่อยคุยกันดีกว่าค่ะ พี่ตุลย์มาแล้วเราเข้าบ้านกันดีกว่า มนคิดถึงกับข้าวฝีมือแม่จะแย่”

หญิงสาวเลี่ยงตอบคำถามด้วยการลูบท้องแล้วเอ็นตัวไปเกาะแขนคนเป็นแม่ออดอ้อนราวกับเด็กน้อยทั้งที่ตัวเองก็อายุปาเข้าไปจะเลขสามอยู่แล้ว

ตุลย์ธรได้เห็นอีกมุมหนึ่งของมนลิตาก็พลอยยิ้มตามไปด้วย มันน่ารักดี อย่างน้อยมันก็ดีกว่าสถานการณ์เมื่อคืนก็แล้วกัน...