บทที่ 16 ตามตัวกลับ🌾

แสงแรกของเช้าวันใหม่ทอดผ่านผืนทุ่งและบ้านหลังใหญ่สองชั้น พลปลือตาลืมขึ้นพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่เมื่อเขามองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นเข้มแล้ว พลเองก็พลางยืดตัวไปมาก่อนที่เขาจะก้าวลงบันไดจากตัวบ้านยกสูงแล้วเดินหาขิมและเข้ม แต่กลับไม่พบใครใต้ถุนบ้าน พร้อมกับเห็นแม่ปลาและพ่อมีคุยกันอยู่แคร่กลางใต้ถุนบ้าน พร้อมกับปลาที่กำลังทำอะไรสักอย่างอยู่

“แม่ปลาครับ น้องขิมกับอ้ายเข้มไปไหนเหรอครับ?” พลถามเมื่อเจอแม่ปลานั่งเด็ดผักอยู่

“อันเข้มกับขิมไปเก็บของซอยเพิ่นที่งานบุญแต่เช้าแล้วลูก”

แม่ปลายิ้มกว้างพร้อมกับตอบพล พลเองพยักหน้าก่อนจะนั่งลงช่วยแม่ปลาเด็ดยอดผัก แต่ไม่นานเสียงเครื่องยนต์ดังสนั่นที่หน้าบ้านก็ทำให้ทุกคนสะดุ้ง พลเงยหน้าขึ้นเห็นรถหรูสีดำขลับที่เขาคุ้นเคยจอดเรียงราย บอดี้การ์ดในชุดสูทดำเกือบสิบคนเดินลงจากรถพร้อมสีหน้าเคร่งขรึม พร้อมกับยืนเรียงแถวรอรถคันข้างหลังมาจอดพอดี พร้อมกับพ่อของตนที่ลงมาด้วยสีหน้านิ่งๆ พร้อมกับเลขาส่วนตัวของตนที่เดินเข้ามาหา

“คุณหนูคะ! คุณหนูต้องกลับกับเราตอนนี้นะคะ” เลขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง และน้ำเสียงเข้มของเธอ

“ไม่ครับ! ผมไม่ไป!” พลตะโกนปฏิเสธด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวพร้อมกับน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า

ก่อนที่เลขาคนสนิทจะถอนหายใจขึ้นมา ก่อนที่พ่อของตนจะออกเสียงเข้มขึ้น “ไปเอาตัวมันมา” พลเองก็พยามร้องขัดขืนแต่ทว่าบอดี้การ์ดไม่ฟังเสียงเขาเลย หนำซ้ำยังกระชากแขนพลอย่างแรงจนล้มไปกับพื้น “พลลูก!” แม่ปลาและพ่อใหญ่มีก็รีบวิ่งเข้ามาห้าม แต่ก็ถูกดันออกไปด้วยบอดี้การ์ดนับสิบ ปลาเองเธอกอดกอดสามีไว้แน่นน้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวดดังเสียลูกแท้ๆ ของตนไป

“อย่าเฮ็ดลูกข่อย! ปล่อยมันเถาะ!” (อย่าทำลูกฉัน!ปล่อยเขาเถอะ) แม่ปลาร้องไห้เสียงสั่นปากบอกว่าคนตรงหน้าเป็นลูกของเขา ทั้งที่เธอเองไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ตัวจริงได้มานำตัวกลับไปแล้ว

“แม่ปลา!! ช่วยผมด้วย ผ...ผมขอโทษที่ไม่ได้เล่าความจริงให้ฟังนะครับ” พลเอ่ยทั้งน้ำตา ก่อนถูกลากขึ้นรถไปอย่างไร้ทางสู้ พร้อมกับทิ้งปมในใจว่าเล่าความจริง แต่เธอก็พอรู้ว่าคนตรงหน้าต้องเป็นลูกคนรวยแน่ๆ เธอเองกอดสามีร้องให้เจียนจะขาดใจ แม้พ่อใหญ่มีเองที่เป็นคนเข้มแข็งก็ถึงกับร้องให้ขึ้นมาเช่นกัน

ทั้งสองสามีภรรยาได้แต่กอดกัน ในขณะที่ยืนดูพลที่โดนคนนับสิบนำตัวขึ้นรถไป อย่างที่ทั้งสองไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย

คฤหาสน์หรูในเมือง

โอ๊ย!!

“ไอ้ลูกไม่รักดี วันนี้แม่มึงไม่อยู่มึงตายคาตีนกูแน่” สิงหาพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆ พร้อมกับกดสายตาแข็งไปยังลูกชายของตน ที่โดนบอดี้การ์ดจับกดลงกับพื้นอยู่ พลในตอนนี้เขาถูกพาเข้ามาในห้องรับแขกที่หรูหรา แต่บรรยากาศกลับเย็นยะเยือก สิงหา พ่อของพล นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางสง่าและดุดัน เขาเงยหน้าขึ้นมองลูกชายด้วยสายตาเย็นชา

“ฉันถามหน่อยเถอะ คิดว่าหนีไปอยู่บ้านนั้นแล้วจะรอดเหรอ?” สิงหาพูดเสียงเรียบแต่กลับปนไปด้วยความกดดัน

“แต่ป๊าครับ ผมไม่ได้หนี คือผมแค่...”

“หยุดพูด!” เสียงของสิงหาดังก้องขึ้น พร้อมกับฝีเท้าหนักของสิงหาก้าวเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับพูดขึ้นแสดงข้อเสนอที่พลยากที่จะทำได้

“ถ้าแกไม่อยากให้ครอบครัวนั้นเดือดร้อน อย่ากลับไปยุ่งกับพวกมันอีก ไม่งั้นฉันจะทำลายทุกอย่างที่พวกมันมี” คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของพล พลเองมองหน้าพ่อด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย เขามองกลับไปเมื่อที่พ่อแม่ของเข้มที่คอยดูแลและชาวบ้านที่นูนที่คอยมอบความอบอุ่นและความห่วงใหญ่ให้กับเขา

“พ่อ... อย่าทำแบบนี้กับพวกเขาเลยนะครับพลขอ” พลกอดขาพ่อของตนแน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย

“แล้วแกจะทำตามที่ฉันบอกไหม?” สิงหาย้ำคำด้วยเสียงเหี้ยมเกรียม

พลพยักหน้าอย่างจำใจ เขาเดินขึ้นห้องด้วยหัวใจที่เหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เมื่อปิดประตูห้อง น้ำตาก็ไหลรินไม่หยุด เขาเดินไปหยิบกรรไกรในลิ้นชัก มือที่สั่นเทากำมันแน่น

“ถ้ากูไม่อยู่ ทุกคคนก็ไม่ต้องมาลำบากเพราะกูสินะ” เขาพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับจ่อปลายกรรไกลพร้อมกับเล็งเข้าตรงกึงกลางหัวใจ น้ำตาก็พลางหลังรินเมื่อเขาไม่สมหวังกับคนที่เขาจะรักและไม่มีอิสสระเขาก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม

แปล๊นๆ .....

เสียรถคันเก่าขับกลับ้าน พร้อมเข้มและขิม ขิมเธอกอดเอวของเข้มไว้แน่นในมือถือของกินเยอะแยะ เธอตั้งใจอยากห่อมาเพื่อพลด้วยเธอมาด้วยรอยยิ้มที่สดใส แต่ทว่าเมื่อเข้มกับขิมกลับมาถึงบ้าน ก็พบพ่อกับแม่ทั้งสองที่นั่งเงียบด้วยสีหน้าที่อมทุกขื พร้อมกับผู้เป็นมารดาร้องให้จนตาของเธอแดง

“แม่...นี่เกิดอีหยังขึ้นแล้วพลเดะ?” (แม่...นี่มันเกิดอะไรขึ้นแล้วพลล่ะ) เข้มถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก ผู้เป็นมารดาก็พรางส่ายหน้า น้ำตาเริ่มไหลพร้อมกับสะอื้นขึ้นอีกครั้ง

“พล... พลไปแล้วเด้อ” (พล...พลไปแล้วนะ)

“พลไปไสแม่ พลไปไส” (พลไปไหนแม่ พลไปไหน) เข้มจากที่น้ำเสียเข้มก็เรื่อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“พลกลับไปแล้ว ฮืออ” ผู้เป็นแม่ตแบลูกชายด้วยน้ำเสียงที่จับศัพท์ยาก พร้อมกับสอื้นขึ้นจนเข้มเองก็พลางน้ำตาไหล

“พ่อเขามาเอาโตไปแล้ว พลไปแล้ว พลบ่กลับมาหาเฮาดอก ทำใจสาเข้มเอ๋ย” (พ่อเขามารับตัวไปแล้ว พลไปแล้วพลไม่กลับมาเราหรอก ทำใจเถอะ) พ่อใหญ่มีผู้เป็นพ่อพูดขึ้นเพื่อให้ลูกชายทำใจและตัดใจจากพล เพราะเขารู้ดีว่าพลจะไม่กลับมาแล้ว สิ้นสุดคำพูดของพ่อนั้นก็เหมือนทำให้โลกของเข้มพังทลาย เขาทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หัวใจเต้นรัวด้วยความเจ็บปวดปนความโกรธ ที่เขาไม่สามารถรั้งอีกฝ่ายไว้ไม่ได้

เถียงนายามเย็น

เข้มนั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ มือถือขวดเหล้าที่ยกขึ้นดื่มไม่หยุด พร้อมกับสูดดมผ้าห่มที่อีกฝ่ายใช้ห่มและยังมีกลิ่นของอีกคนติดอยู่ ดวงตาคมแดงก่ำเพราะทั้งน้ำตาและความเมามาย เข้มเองเมื่อได้กลิ่นอีกฝ่าจากผ้าห่มตนก็กระดกเหล้าจนตัวเองสำลักออกมา

“ใจเย็นบักห่า มึงไหวบ่นิ?” (ใจเย็นไอ้ห่า มึงไหวไหม) ดินถามขณะนั่งลงข้าง ๆ เพื่อนสนิท พร้อมกับพลางลูบหลังไปมา

“กูบ่ไหวแล้วเพื่อน... ใจกูฮ้างมันพังมันเพเบิดแล้ว ฮืออ” (กูไม่ไหวแล้วเพื่อน ใจกูมันพังหมดแล้ว ฮืออ) เข้มพึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกับทรุดตัวฮวบลงกันพื้นพลางกอดขวดเหล้าแน่น อย่าคนเหลืออด เขาทำใจไม่ได้เพราะคนที่เขาต้องมานั่งอกหักครั้งแรกนั้นคือดาวต่อมาก็เป็นพล พลเองเป็นคนที่เขากำลังจะขอคบและอยากหมั้นหมาย

“น้องพลเขาบ่อยากจากมึงไปดอก น้องเขาอาจถืกบังคับ คั้นมึงสองคนเป็นคู่ฮักแท้กันอีหลีเดี๋ยวสักมื่อกะได้กลับมาหากันดอก” (น้องพลเขาไม่อยากจากมึงไปหรอก น้องเขาอาจถูกบังคับ ถ้ามึงสองคนเป็นคู่รักแท้กันกันจริงๆ เดี๋ยวสักวันก็ได้กลับมาหากันเอง) ดินพยายามปลอบเพื่อนที่นอนร้องให้ฟูมฟายนอนกอดขวดเหล้าอยู่ตรงพื้น เนื้อตัวเปือนไปด้วยดินและน้ำเหล้า

“กูมันแม่งบ่มีหยังดี ซ่ำคนคนหนึ่งกูกะรักษาไว้บ่ได้ ฮืออ อึก” (กูมันแม่งไม่มีอะไรดี แค่คนคนเดียวกูก็รักษาไว้ไม่ได้ ฮืออ อึก) เข้มพูดก่อนจะก้มหน้าลงร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดที่สุดในชีวิต พร้อมกับกระดกเหล้าเข้าอึกใหญ่ด้วยความเสียใจขั้นสุดพร้อมกับทรุดตัวลงพื้น อย่างคนเสียสติ

กลางคืน

เถียงนาที่เงียบสงัดมีเพียงเสียงจิ้งหรีดและแมลงกลางคืนร้องประสานกัน เข้มยังคงนั่งอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและแววตาที่ไร้ชีวิตชีวา มือที่ถือขวดเหล้ากำแน่นเหมือนไม่อยากปล่อย

“เซาสาวางมันลง แดกเข้าไปหลายๆ ตายมาทรามได้เห็นหน้าเขาเด้อ” (หยุดเถอะวางมันลง แดกเข้าไปเยอะๆ ตายมาไม่ได้เห็นหน้าเขานะ) ดินถามขึ้นอีกครั้งขณะถือขันน้ำเข้ามา กะว่าจะเช็ดตัวเช็ดเศษดินเศษฝุ่นออกให้กับเพื่อน แต่เข้มก็ปัดมือออกเสียก่อน

“บ่ต้องมายุ่ง...” (ไม่ต้องมายุ่ง) เข้มตอบเสียงแหบแห้งแต่ไม่สบตากับดิน ได้แต่มองเงยหน้าขึ้นฟ้าอย่างกับคนเสียสติ

ดินเองก็ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะวางขันน้ำลงแล้วหยิบผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ เข้าหาเพื่อนอย่างไม่เกรงคำปฏิเสธ เขาเอื้อมมือแตะหน้าผากเข้มเบาๆ ก่อนจะเริ่มเช็ดหน้าให้

“อย่าดื้อไปบักเข้ม!! มึงดูแลเจ้าของแน่ พลมาเห็นมึงในสภาพนี้เขาสิรับมึงได้บ่ เหล้ามันซ้อยอีหยังบ่ได้ดอก” (อย่าดื้อบักเข้ม!! มึงดูแลตัวเองหน่อย พลมาเห็นมึงในสภาพนี้เขาจะรับมึงได้ไหม เหล้ามันช่วยอะไรไม่ได้หรอก) ดินพูดเสียงเบา พร้อมกับพูดเพื่อให้เข้มได้คิดไตร่ตรอง แต่ทว่าเข้มเองก็พยายามดึงตัวหนี แต่เรี่ยวแรงกลับหายไปเพราะความเหนื่อยล้า

“บอกว่าบ่ต้องมายุ่งไง!” (บอกว่าไม่ต้องมายุ่งไง!)

“คันกูบ่ยุ่ง แล้วมึงสิดีขึ้นบ่?บ่ดีขึ้นแมนบ่ล่ะ เพราะงั้นกะอยู่นิ่งๆ เถาะ” (ถ้ากูไม่ยุ่งแล้วมึงจะดีขึ้นไหม ไม่ดีขึ้นใช่ไหมล่ะ เพราะงั้นอยู่นิ่งๆ เถอะ) ดินยังคงเช็ดตัวให้เพื่อนอย่างอดทน

เมื่อเห็นเข้มไม่ตอบ ดินจึงลุกขึ้นหาข้าวหาน้ำมาให้ เขาวางจานข้าวลงตรงหน้าเข้ม

“กินซ่ะ มึงบ่ได้แตะหยังมาตั้งแต่เช้าแล้ว” (กินซ่ะ มึงยังไม่ได้แตะอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้ว)

“กูบ่อยาก” (กูไม่หิว) เข้มตอบพลางเบือนหน้าไปอีกทาง

“กะแล้วแต่ สั่นมึงกะเบิ่งกูกินเด้อสั่น” (แล้วแต่ งั้นมึงก็ดูกูกินก็แล้วกัน) ดินหยิบช้อนตักข้าวขึ้นมากินเอง แต่ตักได้คำเดียวก็มองเข้มด้วยสายตากดดัน

“เข้มมึงสิปล่อยให้กูนั่งกินคนเดียวอิหลีติ?” (มึงจะปล่อยให้กูนั่งกินข้าวคนเดียวจริงๆ เหรอ?)

เข้มเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาช้าๆ ตักข้าวเข้าปากเหมือนไม่ได้ลิ้มรส ดินเองก็แอบถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอก ที่เข้มยอมที่จะกินอะไรบ้าง

เมื่อเข้มกินข้าวเสร็จ เขาก็เดินกลับเข้าไปในตัวเถียงนาโดยไม่พูดอะไร ดินมองตามด้วยความเป็นห่วง เขาเก็บจานและขันน้ำก่อนจะเดินไปหยิบมุ้งมากางไว้ที่แคร่หน้าบ้าน

“ดิน! เมือบ้านไปได้แล้ว กูบ่ต้องการให้ไผมายุ่งกับกู” (ดินมึงกลับไปได้แล้ว กูไม่ต้องการให้ใครมายุ่งกับกู) เสียงเข้มตะโกนออกมาจากตัวห้องบนถียงนา พร้อมกับดินที่มองเข้มที่ตอนนี้กำลังนอนกอดผ้าห่มผืนที่พลใช้ห่มพร้อมกับกอดมันไว้แน่น อย่างคนโหยหา

“กูบ่กลับ! กูสิอยู่เป็นหมู่มึง ต่อให้มึงสิไล่กู สิเอาปืนมายิงกู กูกะสิอยู่นำมึง คันกูบ่อยู่ เพื่อมึงเฮ็ดอิหยังบ้าๆ กูสิได้ซอยทัน” (กูไม่กลับ! กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึง ต่อให้มึงจะไล่กู จะเอาปืนมายิงกู กูก็จะอยู่กับมึง ถ้ากูไม่อยู่ เพื่อมึงจะทำอะไรบ้าๆ กูจะได้ช่วยทัน)

“เป็นหยังมึงต้องมาใส่ใจกูขนาดนั้น คือบ่ปล่อยกูตายๆ ไปโหลด?” (ทำไมมึงต้องมาใส่ใจกูขนาดนั้น ทำไมไม่ปล่อยให้กูตายๆ ไป)

“เพราะมึงเป็นหมู่กูไง แล้วกูไม่อยากเห็นมึงนั่งจมอยู่กับความเสียใจคนเดียว มึงกับกูเป็นหมู่กันมาจักปีแล้ว กูถามแน่ เรื่องหยังที่กูสิถิ่มหมู่” (เพราะมึงเป็นเพื่อนกูไง แล้วกูไม่อยากเห็นมึงนั่งจมอยู่กับความเสียใจคนเดียว มึงกับกูเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้ว กูถามหน่อย เรื่องอะไรที่กูจะทิ้งเพื่อน)

เข้มเม้มปากแน่น ไม่พูดอะไรอีกเขาเดินเข้าห้องไป ไม่นานสะอื้นก็ดังขึ้น ดินเองก็อดที่จะเป็นหวงไม่ได้ เขาได้แต่มองเพื่อนของเขาอยู่ช่องว่างตามกำแพงว่าตอนนี้เป็นยังไง เผยให้เห็นเข้มที่นอนลงที่เสื่อบนแคร่ในตัวห้องพร้อมกับกอดผ้าห่มผืนนั้นแน่น

ดินเห็นอย่านั้นก็ถึงถอนหายใจยาว ก่อนจะล้มตัวลงนอนในมุ้งที่กางไว้ เขานอนมือกายหน้าผากฟังเสียงของเพื่อนสนิทของตน แต่ตนก็ยังคงลุกขึ้นเป็นระยะๆ เพื่อไปดูที่หน้าห้องของเข้มด้วยความเป็นห่วง

“ยังบ่นอนอีกบ่อีพ่อ...” (ยังไม่นอนอีกเหรอพ่อ) ดินพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นแสงไฟในตะเกียงเปิดอยู่ พร้อมเข้มที่กอดผ้าห่มนั้นไว้แน่น เขายืนมองสักพักจนกระทั่งไฟในเถียงนาดับลง

ดินเห็นดังนั้นก็กลับมานอนที่แคร่ แต่ความกังวลยังคงไม่หาย เขาเดินกลับไปที่กำแพงอีกครั้ง มองผ่านช่องไม้ของตัวกำแพงมองเข้าไปในตัวห้อง เห็นเข้มนอนหลับอยู่บนเสื่อมีผ้าห่มคลุมอยู่ แต่ด้วยความที่รู้ว่าเข้มดื้อแค่ไหน ดินจึงเดินเข้าไปเช็กอีกครั้ง

ดินเขาย่องเข้าไปใกล้ สังเกตเห็นว่าผ้าห่มคลุมแค่ช่วงตัว ดินเองจึงใช้มือดึงมันขึ้นมาห่มให้จนถึงไหล่ ก่อนจะเดินออกมาอย่างเงียบเชียบ

“นอนได้แล้วมั้งบักดิน...” (นอนได้แล้วมั้งไอ้ดิน...) ดินเขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่สายตายังคงมองกลับไปที่เข้มพร้อมกับนอนมือนอนกายหน้าผาก และก่อนที่จะหลับไปขำได้ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบหม้อนึ่งข้าวพร้อมกับพูดขึ้น

“พลเอ่ยอยู่ทางใด๋กะให้กลับมาหาเข้มมันเด้อ อย่าปล่อยมันทรมารอีกเลย” (พลอยู่ที่ไหนก็ให้กลับมาหาเข้มมันนะ อย่าปล่อยให้มันทรมารอีกเลย)

ดินทำตามความเชื่อของคนโบราณคือการเรียกชื่อใส่หม้อนึ่งข้าว ซึ่งเชื่อกันว่าถ้าใครที่หายไป ไม่ว่าจะหายไปไหนก็ตาม ให้เรียกใส่หม้อนึ่งแล้วคนคนนั้นจะกลับมา