บทที่ 3

[ Talk...khanink ]

หลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน ที่ฉันโดนผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ข่มขืน ฉันหนีออกมาเพราะไม่อยากเจอหน้าคนเลวคนนั้นอีก ฉันเลือกที่จะไม่เอาเงินจากเขา ไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย เพราะมันคือเรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตฉัน

ฉันไม่คิดเลยว่าแค่จะขึ้นไปเอาผ้าลงมาซักตามที่ผู้จัดการสั่ง มันจะทำให้ฉันโดนเจอเหตุการณ์ที่เลวร้ายขนาดนั้น หมดกันความบริสุทธิ์ที่ฉันเก็บไว้มอบให้คู่ชีวิต ผู้ชายคนนั้นแวบแรกเขาเปิดประตูห้องออกมา ฉันถึงกับตะลึงในความหล่อของเขา

เขาเป็นผู้ชายที่หล่อมาก ดูดีทุกอย่าง ฉันไม่เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้มาก่อน แต่พอเขาพูดกับฉันเท่านั้นแหละ มันทำให้ฉันอึ่งกว่าเดิมอีก หล่อแต่ปากเสีย แถมยังคิดว่าฉันขายตัว ข่มขืนฉัน ไม่ฟังอะไรสักคำ

แต่แค้นไปก็เท่านั้นจะทำอะไรได้ ในเมื่อเสียความบริสุทธิ์ให้เขาไปแล้วหนิ ต่อไปชาตินี้ฉันกับไอ้หน้าหล่อแต่นิสัยหมาๆ คนนั้นขออย่าให้ได้เจอกันอีกเลย

ฉันตัดสินใจลาออกจากงาน ช่วงนี้ปิดเทอมฉันเลยมารับจ๊อบพิเศษ ทำได้ยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อคะนิ้ง อายุ20 ปี มีพี่สาวชื่อ คัพเค้ก พี่สาวฉันอายุ 23 ปี

พี่ฉันได้ทุนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เรียนด้วยทำงานด้วย ส่งเงินมาให้ฉันกับยายใช้ ฉันกับพี่เค้กรักกันมาก เพราะเราเหลือกันแค่สองพี่น้อง

พ่อกับแม่พวกเราเสียไปตั้งแต่เราสองคนยังเด็ก จากนั้นยายก็เป็นคนเลี้ยงพวกเราสองคน ยายดูแลฉันกับพี่เค้กดีมาก ถึงบ้านเราจะไม่ได้รวยแต่เราก็มีความสุข

พอมหาวิทยาลัยปิดเทอมฉันก็คิดว่าจะหางานทำ จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระพี่เค้ก ก็อย่างที่บอก ทำงานไม่ถึงเดือนก็โดน...นั่นแหละ ฉันเลยต้องมานั่งหางานใหม่ เฮ้อชีวิต รู้แบบนี้รอเอาเงินจากไอ้หน้าหล่อนั่นมาดีกว่า

ตอนนั้นฉันไม่คิดอะไร คิดแต่จะหนีอย่างเดียว จะกลับไปเอาตอนนี้ก็ไม่ได้

“อีคะนิ้ง !!” เสียงที่คุ้นเคย ตัวถ่วงชีวิตฉันจริงๆ นี่คือเสียงของป้านาพี่สาวของแม่ฉันเอง

“มีอะไร ?” ฉันตอบกลับเสียงห่วนๆ แล้วก็ทำหน้าเบื่อโลก

“เอาเงินมา กูไม่มีเงินใช้แล้วเนี้ย !!”

“ไม่มี เวลาหนูเอาเงินไปให้ ป้าก็เอาไปเล่นการพนันจนหมด หนูไม่มีเงินให้ป้าหรอกค่ะ”

“อีนี่ มึงจะเอามาให้กูดีๆ หรือจะให้กูใช้ตบก่อนห๊ะ !!”

“เอาสิ อย่าคิดว่าหนูจะยอมนะ หนูไม่ใช่พี่เค้กนะ”

ฉันพร้อมบวกมากตอนนี้ ป้าก็ป้าเถอะ คนยิ่งอารมณ์เสียเพราะไม่มีงานอยู่ ยังจะมาขอเงินอยู่ได้

ป้านาเห็นว่าฉันจะสู้เลยไม่กล้าทำอะไรฉัน

หลังจากทะเลาะกับป้านาเสร็จฉันก็เดินเข้าบ้านแบบหัวเสีย

“นามาขอเงินอีกแล้วหรอคะนิ้ง” ยายถามฉัน

“จ๊ะ ยาย”

“เฮ้อ ไอ้ลูกคนนี้นี่มันจริงๆ เลย ยายขอโทษแทนนามันด้วยนะคะนิ้ง”

“ยายไม่ได้ผิดสักหน่อยไม่ต้องขอโทษแทนใครหรอกยาย”

“ป่านนี้ เค้กมันจะเป็นไงบ้างยายละคิดถึงมันจริงๆ”

“งั้นเดี๋ยวหนูโทรวีดีโอคลอหาพี่เค้กให้เอาไหม ยายจะได้เห็นหน้าพี่เค้ากด้วย จะได้หายคิดถึง”

ฉันโทรคลอหาพี่เค้ก

“เออๆ ดีๆ แม้สมัยนี้มันดีจริงๆ มีเห็นหน้าผ่านไอ้จอเล็กๆ นี้ได้ด้วยเว้ย” ยายหัวเราะชอบใจใหญ่พอเห๋นหน้าตัวเองผ่านจอโทรศัพท์