EP.2 ย้อนรอยอดีต2

ตลอดระยะเวลา2ปีที่ผ่านมา....

ผมกับเพทายหมั้นกัน มันทำให้เหมือนว่าผมเห็นแก่ตัวกับเธอมาก วันที่ผมกับเธอมีอะไรกันหลังจากวันนั้น ผมก็ไม่เตะเนื้อต้องตัวเธอเลย

ผมรู้สึกว่าเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่ใกล้ๆเธอ

คิดว่าเธอคงจะอึดอัดที่อยู่กับผมก็ได้ ผมเป็นคนนิ่งๆ ปากหนักไม่ค่อยพูด ผมกลัวว่าเธออยู่กับผมแล้วจะไม่มีความสุข

 เเละที่สำคัญเลยคือ…ผมไม่เคยสัมผัสความรักเหมือนคนอื่น ผมคงด้านชาเรื่องความรักก็ได้ครับ  ผมผ่านผู้หญิงก็มาเยอะนะแต่ผมป้องกันทุกครั้งและไม่เคยใช้ลิ้นสัมผัสกับผู้หญิงที่ผ่านมา

ไม่เคยจูบผู้หญิงคนไหน คนที่ได้จูบแรก…คนที่ผมใช้ลิ้นสัมผัสเรื่อนร่างครั้งเเรกในชีวิตก็คือเพทาย...

 เธอไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้น ผมคือคนแรกของเธอ และผมเองก็ไม่เคยเจอผู้หญิงบริสุทธิ์มาก่อน จนมาพบเพทายแต่เราสองคนไม่ได้จีบกันรักกันมาก่อน เราทั้งสองได้มาอยู่ด้วยกันเพราะทางฝั่งพ่อแม่ของเธอเป็นหนี้ครอบครัวผม

เธอต้องยอมหมั้นกับผมเพื่อล้างหนี้ทั้งหมด เราทั้งสองคนไม่ได้รักกัน ผมอยากให้เธอมีความสุข ผมไม่อยากปิดกั้นเธอเพียงเพราะหนี้ที่พ่อแม่ของเธอก่อขึ้น….ต่อให้ผมรู้สึกดีกับเธอก็ตามแต่ผมไม่อยากบังคับเธอ

ผมเรียนจบมหาวิทยาลัยจึงตัดสินใจออกไปอยู่คอนโดใกล้กับบริษัทของผม เพื่อไม่อยากให้เธออึดอัดตอนอยู่กับคนด้านชาอย่างผม ทุกวันผมแถบจะไม่คุยกับเธอเลย ผมพูดไม่เก่งหน้านิ่งทุกวัน

แต่ก่อนที่ผมจะย้ายไปอยู่คอนโด ผมซื้อสร้อยคอที่สั่งทำพิเศษหลายล้านบาท ในจี๋รูปพระจันทร์นั้นผมให้เขาฝั่งจีพีเอสไว้ อย่างน้อยผมก็รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหนบ้าง

 จนมาวันหนึ่งเธอกับน้องน่ารักถูกคนร้ายจับตัวไป คนบงการเป็นผู้หญิงทั้งสองคน ที่วานจ้างพวกติดยาให้จับตัวเพทายกับน้องน่ารักไป ผู้หญิงชื่อเคที่รุ่นเดียวกับผมเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่ไม่สนิท เธอชอบไอ้แวมไพร์แต่ไอ้แวมไพร์ไม่ได้ชอบอะไรเธอเลย

ส่วนผู้หญิงชื่อฟ้านั้นเป็นรุ่นน้องไอ้แวมไพร์รู้จักกันมานานและชอบไอ้แวมไพร์เหมือนกัน

แต่วันที่เกิดเรื่องในวันนั้น ทั้งเคที่และฟ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน จึงร่วมแผนจับตัวน้องน่ารัก แต่วันที่เกิดเรื่องเพทายขอติดรถไปด้วย

ทั้งสองคนก็ตกอยู่ในอัตราย โชคดีที่พวกผมไปช่วยได้ทัน โดยตามจากสร้อยคอที่ผมซื้อไว้ให้เธอ

ภาพตรงหน้าที่ผมเจอเธอ ผมแทบอยากฆ่าให้พวกมันตายให้หมด แต่ผมปล่อยให้ไอ้แวมไพร์จัดการเองทั้งหมด น้องน่ารักบอกว่าเพทายถูกต่อยช่วงท้องน้อยจนเธอหมดสติไป หลังจากที่จัดการพวกมันเสร็จก็รีบพาเพทายกับน้องน่ารักไปโรงพยาบาลทันที

หมอให้เพทายนอนโรงพยาบาล โดยที่ผมเป็นคนเฝ้าเธอเองดูแลเธอทุกอย่าง จนออกโรงพยาบาลจนกระทั่ง…..

“มึงจะถอนหมั้น!”

ไอ้วายุถามพูดเสียงดังลั่น จนผมชักสีหน้าด้วยความรำคาญ

“อืม”

ผมตอบกลับในลำคอ พร้อมนั้งหน้านิ่งๆผมนัดพวกมันมาที่ผับเรื่องนี้แหละ

“มึงจะถอนหมั้นน้องเทพายทำไม? ก่อนหน้านี้ยังดูแลน้องเพทายอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย”

“กูมีเหตุผลของกู”

“เดี๋ยวกูมา ไปเข้าห้องน้ำก่อน”

ไอ้วายุลุกขึ้นเเล้วเดินออกไป จะเข้าห้องน้ำยังต้องรายงานไอ้นี่นิ

“กูอยากให้มึงคิดดูดีๆนะเว้ย รักก็บอกว่ารัก ใจมึงสั่งอะไรมึงก็ทำตามในสิ่งที่หัวใจสั่งสิวะ”

ไอ้แวมไพร์ที่นั้งเงียบๆ ก็พูดขึ้นอย่างจริงจัง คำพูดมันทำให้ผมลังเลภายในใจเป็นอย่างมาก

“กู…ไม่รู้วะ”

ผมตอบมันไปอย่างไม่เต็มปากนัก

“กูเตือนด้วยความหวังดี พลาดแล้วพลาดเลย ถ้ามีผู้ชายมาจีบน้องน้องเพทายมึงทนได้? ”

“แดกลูกปืนกูก่อนเถอะ”

พอได้ยินไอ้แวมไพร์พูดประโยคเมื่อครู่ ก็ทำให้ผมหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก

“มึงไม่มีสิทธิในตัวของน้องเพทายแล้วนะไอ้นิโคร เพราะมึงไม่ได้เกี่ยวข้องกับน้องเขาแล้วด้วย”

มันก็จริงอย่างที่ไอ้แวมไพร์พูด ถ้าผมปล่อยเธอไป ผมคงทนไม่ได้แน่ถ้าเธอตกเป็นของคนอื่น

“…”

ผมเงียบและไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เเละคิดทบทวนอีกครั้ง

“ตกลงมึงจะถอนหมั้นเธอจริงๆสินะ ถ้าเกิดว่าน้องเพทายคบกับรุ่นพี่ที่เธอเจอกันตอนพวกเราไปเที่ยวด้วยกันวันนั้น มึงโอเคเหรอ? ”

 ผมเริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียด และร้อนรุ่มภายในใจในเวลาเดียวกัน ทำให้ภาพในวันนั้นลอยขึ้นมาในเซลล์ประสาท เเม่งเอ๊ย!

“ที่กูจะถอนหมั้น ก็เพราะกูรักเพทายมาก แค่กลัวว่าเทพายจะไม่รักกูเพราะกูเป็นคนนิ่งๆปากแข็งไม่ค่อยพูด ก็เลยตัดสินใจย้ายออกจากบ้านเพราะกลัวเธออัดอึดที่อยู่กับกู”

ผมไม่อยากบอกมันหรอกนะ แต่ไอ้แวมไพร์ก็พูดยั่วอารมณ์ไม่หยุดปาก

“มึงอย่าคิดไปเองสิวะ บางทีน้องเพทายก็ชอบมึงก็ได้นะ”

“กูบอกมึงไปก่อนหน้านี้แล้วไง ว่าเพทายตีตัวออกห่างจากกู ทำให้กูคิดว่าการหมั้นในครั้งนั้น เธอแค่ถูกบังคับจากผู้ใหญ่”

ใช่เธอเริ่มตีตัวห่างจากผมเหมือนกัน ทำให้ผมคิดว่าเธอคงอึดอัดที่อยู่กับผมมาก

“กูกลับก่อนนะ ว่าจะเข้าไปอู่สักหน่อยเดี๋ยวก็ไปรับเอวาแล้ว”

สักพักไอ้วายุเดินมาบอกพวกผมที่นั่งอยู่

มันเรียนจบก็เปิดอู่ใหญ่มากพอสมควร ลูกค้าเข้ามาไม่ขาดสายเหมือนกัน

ส่วนผับนี้พวกเราก็ดูแลอยู่ไม่ห่าง

อย่างเช่นตอนนี้ พอมีเรื่องอะไรก็จะนัดมาพูดคุยกันในผับนี้เพราะจะได้ดื่มเหล้าไปด้วย พร้อมผ่อนคลายอารมณ์

ผมและไอ้แวมไพร์พยักหน้าส่งไป มันก็เดินออกไปทันที

“ถ้ามึงจะแต่งงาน ก็แต่งงานพร้อมกับกูเลยสิ”

ไอ้แวมไพร์พูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มๆ แต่งงานเหรอ...เอาวะ! ปล่อยเธอไปเพื่อไปคบก็ผู้ชายคนอื่น ผมคงทนมองไม่ได้เเน่ ผมปล่อยเพทายไม่ได้จริงๆ

“หึ!ก็ดีเหมือนกัน วันนี้กูจะไปรับเพพายด้วย”

“งั้นไปกันเถอะ ไม่กี่นาทีพวกเธอก็เลิกเรียนแล้วด้วย”

ไอ้แวมไพร์แสยะยิ้มขึ้น แล้วเดินเอามือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้างเดินนำผมไป 

ณ มหาลัยK

  

ผมขับรถเทียบริมฟุตบาทตามไอ้แวมไพร์

ก็เห็นน้องน่ารักยืนอยู่กับเพทายสองคน แต่ไม่เห็นน้องเอวานะ ไอ้วายุคงมารับแล้วแน่ 

น้องน่ารักเห็นรถไอ้แวมไพร์ ก็รีบเดินจับมือเพทายไปที่รถไอ้แวมไพร์ทันที

ผมที่เห็นดังนั้น ก็รีบลงจากรถแล้วเดินไปหาเพทายด้วยหน้านิ่งๆ

“เพทาย”

“พะ…พี่นิโคร”

ทันทีที่เธอเจอหน้าผม เธอก็มีสีหน้าที่ตกใจมากเพราะผมไม่ได้เจอเธอเลยตั้งแต่เธอออกจากโรงพยาบาลมา...

“ขึ้นรถ”

“เอ่อ…พี่นิโครเดี๋ยวก่อน…”

ผมพูดจบโดยไม่ฟังคำพูดของเพทายแม้แต่น้อย ก็รีบคว้ามือเธอให้เดินตามผมมา

เธอมีท่าทางขัดขืนนิดหน่อย ผมจึงมองหน้านิ่งส่งสายตาดุๆไป

จนเธอรีบก้มหน้าหลบสายตาผม พร้อมขึ้นรถไปกับผมทันที