EP.3 ปัจุบัน

ณ ปัจจุบัน….

ณ ผับ 0ne night stand.

วันนี้เป็นวันเลี้ยงฉลองที่เพทายกับน้องน่ารักและน้องเอวาเรียนจบอย่างเป็นทางการ ผมและไอ้แวมไพร์ไอ้วายุก็มาร่วมยินดีที่พวกเธอได้เรียนจบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

รู้อะไหมตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น

ความสัมพันธ์ผมและเพทายไม่ได้ดีขึ้นเลย

ผมต้องเข้าบริษัทเกือบทุกวันเลยไม่มีเวลาไปหาเพทายที่บ้าน ทำให้เราทั้งสองคนห่างกัน…คืนนี้ผมจะขอเธอแต่งงาน

แต่ก็กลัวไอ้พวกนี้แซวผมไง พวกมันยิ่งปากหมาอยู่ด้วย ผมจะหาเวลาบอกกับเธอแค่สองคนก็แล้วกัน

ซึ่งตอนนี้ผมไม่อยากทำงานที่บริษัทเลยวะ มันเหนื่อยจนแทบไม่มีเวลาพักแม้แต่จะมาหาเพททายผมยังมาหาไม่ได้เลย เป็นเจ้าของบริษัทใช่ว่าจะสบายเสมอไป

ครอบครัวของผมผลิตไวน์องุ่นส่งออกทั่วโลก ผลตอบรับได้ดีเลยทีเดียวมีออร์เดอร์ไม่ขาดสาย

ผมมีไร่องุ่น1000กว่าไร่ องุ่นผมจะเอาไปแปลรูปเป็นไวน์ขาว ไวน์แดงแค่สองอย่างนี้ก็เอาแทบไม่ทัน คนงานในไร่ที่จ้างเกือบ1000คนโดยมีหัวหน้ายืนคุมคนงานไว้ในแต่ละไร่  ผมเคยไปไร่องุ่นครั้งล่าสุดอายุ19ปีน่าจะได้

และมีไร่องุ่นขนาดเล็กมีพื้นที่100ไร่ที่เขาใหญ่ จังหวัดนครราชสีมา ผมจะไปดูบ่อยมากเพราะไม่วุ่นวายดี

ส่วนไร่ใหญ่คุณพ่อกับคุณแม่จะไปคอยดูแลเอง

"ไหนมึงบอกว่าจะขอน้องเพทายแต่งงานตอนเรียนจบไง?"

ไอ้แวมไพร์ที่นั่งเงียบๆก็พูดขึ้น พร้อมปลายตามองมาที่ผมที่นั่งนิ่งๆอยู่ แต่ทุกระยะผมก็เอาแต่นั่งจองมองไปยังเพทายอย่างไม่ละสายตา เธอนั่งตรงข้ามกับผม รู้สึกว่าเธอสวยขึ้นมากกว่าเก่า

แต่เธอทำเหมือนว่าไม่รู้จักผมเหมือนเมื่อก่อน...มองผมเป็นอากาศธาตุ

ผมให้ลูกน้องตามเธออยู่ห่างๆ เธอไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายแม้แต่คนเดียว อีกอย่างผมให้ลูกน้องกันผู้ชายที่เข้ามาจีบเธอด้วยครับ ใครมายุ่งวุ่นวายมากนักก็เก็บมันไปเลย

 

 "แต่งงานเหรอ!!!/ห้ะจะเเต่งงาน!!!"

น้องเอวาและไอ้วายุพูดออกมาอย่างตกใจ อืมผมไม่ได้บอกไอ้วายุเรื่องแต่งงาน มันคงตกใจธรรมดา

 "จะแต่งได้ยังไงค่ะพี่แวมไพร์ ในเมื่อหนูรอให้พี่นิโครถอนหมั้นอยู่เลยค่ะ พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินที่พ่อกับเเม่หนูไปกู้ยืมพ่อแม่พี่หรอกนะคะ หนูจะทำงานหาเงินมาคืนให้เองค่ะ เอาเป็นว่าหนูจะถอนหมั้นให้พี่เองค่ะ ต่อจากนี้ไป…หนูคงไม่รบกวนพี่อีก อึก!ส่วนแหวนวงนี้หนูคืนให้ค่ะ อึก!ฮื่อๆ"

จู่ๆเพทายก็พูดพลางร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม แล้วถอดแหวนหมั้นออกจากเรียวนิ้วมือ และเดินมาหาผมคว้ามือให้รับแหวนที่เธอถอดไว้ให้

จากนั้นเพทายก็รีบวิ่งออกไปทันที

"เพทาย! โถ่เว้ย!!!"

ผมสบถอย่างอารมณ์เสีย พร้อมรีบวิ่งตามเพทายไปติดๆ

“เพทาย หยุด!!”

“ปล่อยหนู!อึก!”

โชคดีที่เธอวิ่งออกทางส่วนตัวของเรา ถ้าเธอวิ่งลงไปยังโซลปาร์ตี้มีหวัง ผมคงหาเธอไม่เจอแน่

เธอวิ่งมายังล้านจอดรถ จนในที่สุดผมคว้าตัวเธอไว้ได้ทันพร้อมจับตัวเธอให้เผชิญกับผมตรงๆ

“ใช่…ตอนแรกฉันจะถอนหมั้นจริงๆ แต่ฉันอธิบายได้”

ผมพูดน้ำเสียงกดต่ำ จ้องมองไปยังดวงตากลมโตของเธอที่ตอนนี้กำลังสั่นระริกพร้อมมีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นอีกครั้ง

“จะถอนหมั้น แล้วจะอธิบายอะไรอีกค่ะอึก!ฮื่อๆๆ”

เธอร้องไห้ฟูมฟายจนผมตกใจ ผมปลอบใครไม่เป็น

“ฉันขะ..”

“พอเถอะค่ะพี่นิโคร หนูไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว…”

เพทายรีบพูดตัดคำพูดผม พลางเม้มปากแน่นปล่อยน้ำตาไหลอย่างไม่ขาดสาย จนผมเริ่มเจ็บหน่วงๆตรงหัวใจ

“เธอไม่รับฟังฉันไม่เป็นไร ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน”

ไว้เธอใจเย็นลงกว่านี้ผมจะคุยกับเธอใหม่อีกครั้ง ยังไงผมก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะครับ

เธอไม่พูดอะไรออกมา

ผมจึงจูงมือของเธอแล้วเดินไปยังรถหรูที่จอดอยู่

จากนั้นผมก็ขับรถออกไปส่งเธอที่บ้านของผม

ไม่ใช่ว่าเธอกลับบ้านของเธอไม่ได้นะครับเป็นเพราะเธอหมั้นผมกับผมเพื่อล้างหนี้

คุณแม่ของผมอยากให้เพทายไปอยู่บ้านผม เพราะท่านรักเเละเอ็นดูเพทายเป็นอย่างมาก เธอจึงตอบตกลงไป

ณ บ้านนิโคร

ผมเลี้ยวรถเข้าบ้านไปส่งเธอ แต่อีกใจก็อยากนอนกับเธอนะ เเต่พรุ่งนี้ผมต้องเข้าไปบริษัทเพื่อโปรโมตสิ้นค้ากับลูกค้ารายใหญ่ด้วย เมียก็จะง้อ ลูกค้ากูก็จำเป็น!!!

หมับ!

เพทายที่กำลังเปิดประตูลงจากรถ ผมก็รีบคว้ามือของเธอไว้เเน่น

“ฉันขอโทษ…”

ปึก!

เธอมองผมแค่เสี้ยวเดียว แล้วก็เปิดประตูรถลงแล้วรีบเข้าไปในบ้านอย่างไม่พูดอะไรออกมาก

ตึบๆๆ

ผมโขกศีรษะลงบนพวงมาลัยรถอย่างหงุดหงิดสุดๆ ผมถอนหายใจออกอย่างแรงแล้วขับรถออกจากบ้านไปยังคอนโดของตัวเอง เกินมาไม่เคยเป็นเเบบนี้มาก่อนเลยวะ