EP.5 เจ้าพ่อเย็นชา

ผ่านไปอีกวัน….

ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย พลางปรับม่านตาให้เข้ากับเเสงที่สาดส่องออกมาจากหน้าต่างกระจกทั้งบาน

ที่นี้ที่ไหน? ฉันค่อยๆพยุงร่างของตัวเองลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นตา เเต่เมื่อคืนฉันจำได้ว่าพี่นิโครลากฉันขึ้นรถเเล้วขับไปที่ไหนสักเเห่ง เเต่ฉันดันหลับซะก่อน ฉันกวาดมองร่างของเขาเเต่กลับว่างเปล่า ฉันลุกออกจากเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่ ในตอนนี้ฉันอยากอาบน้ำมากเพราะฉันไม่ได้อาบน้ำตั้งเเต่เมื่อคืนเเล้ว

โล่งอกชุดของฉันยังอยู่เหมือนเดิม จากนั้น ฉันก็รีบเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายทันที ดีหน่อยที่มีเเปรงสีฟันดูเหมือนว่ายังไม่ได้ใช้เลยงั้นเอาอันนี้เเปรงก็เเล้วกัน ส่วนอีกอันหนึ่งพี่นิโครน่าจะเป็นคนใช้เเล้วแน่ๆ

 

ฉันที่อาบน้ำเสร็จแล้ว แต่เสื้อผ่านฉันล่ะ?ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำมีผ้าขนหนูพันรอบอกอวบ จากนั้นฉันก็ถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าออกมีแค่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวดำตามด้วยเสื้อยืดธรรมดาแขนสั้นแขนยาว และมีกางเกงจำลองกางเกงยีนส์สีดำฉันกวาดตามองเรื่อยๆไปจนเห็นบ็อกเซอร์ขาสั้นทั้งตู้นี้ล้วนมีแต่เสื้อผ้าของผู้ชาย ก็เป็นของพี่นิโครเองนั้นแหละ

ไม่มีทางเลือกมากนัก ฉันจึงหยิบเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงบ็อกเซอร์สีดำใส่อย่างไม่ได้ขออณุญาติจากเจ้าของเสื้อผ้า ส่วนชุดชั้นในฉันจำเป็นต้องใส่ซ้ำไปก่อน ยกเว้นเเพนตี้นะที่ฉันไม่ใส่ซ้ำอ่ะ เห้อ!อายเเผ่นดินตายเลย ฉันรีบแต่งตัวเพราะฉันต้องหาร่างสูงให้เจออย่างเร็วที่สุด

 

ฉันเดินออกจากห้องนอนหลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันที่เดินลงจากบันไดพลางกวาดสายตารอบๆ เป็นบ้านสองชั้นภายในบ้านตกแต่งฟอร์นิเจอร์อย่างสวยงามและสบายตามากๆ

ฉันเดินออกมาก็พบกับสระน้ำขนาดใหญ่ตรงหน้าบ้าน ฉันกวาดสายตามองรอบๆเป็นไร่องุ่นทั้งหมด และมีคนงานทำการเก็บเกี่ยวองุ่นใส่เข่งไม้ที่วางไว้ข้างตัว บรรยากาศเย็นสบายบ้านหลังนี้สร้างอยู่บนเนินสูงทำให้มองเห็นไร่องุ่นเขียวขจีมันสบายมากๆเลยล่ะ

 

“ตื่นแล้วเหรอ?”

จู่ก็มีเสียงทุ่มพูดจากทางด้านหลังจนฉันสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ ฉันหมุนตัวกลับไปมอง เป็นพี่นิโครนั้นเองแต่ว่าเขาหิ้วถุงอะไรมาเยอะแยะขนาดนั้นกัน

 

“หนูอยากกลับบ้าน พาหนูกลับเดี๋ยวนี้เลย”

ฉันจำใจต้องพูดกับคนตรงหน้าสุดแสนจะเย็นชา เขาจ้องมองฉันอย่างไม่ล่ะสายตา

 

“ได้ยินรึเปล่าค่ะ หนูอยากกลับบ้าน”

ฉันถอนหายใจหนักๆ พร้อมพูดย้ำอีกครั้งที่เห็นว่าพี่นิโครมั่วแต่เงียบไม่ตอบกลับมาสักที

 

“นี่ไงบ้านของเรา คืนดีกับพี่ได้ไหม”

 

“ทำไมต้องคือดีค่ะ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน…เมื่อก่อนเป็นแค่คู่หมั้นแต่ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้วค่ะ”

ภายในใจฉันตอนนี้กลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่ฉันพูดออกไป มันทั้งตื่นเต้นหัวใจเต้นถี่รัวอย่างบ้าคลั่ง ฉันไม่เคยพูดกับพี่นิโครหลายประโยคแบบนี้มาก่อนเลย เเต่ฉันไม่คืนดีง่ายๆหรอกนะถึงแม้ว่าฉันรู้สึกดีใจที่เขาง้อฉันแบบนี้ก็เถอะ ใจแข็งไว้เพทาย…

 

“พี่ออกไปซื้อเสื้อผ้ากับชุดชั้นในให้เธอมา พี่ส่งผ้าซักร้านหมดแล้วใส่ได้เลย อืมเราต้องอยู่ที่นี้อีกยาว…พี่ไม่ให้เธอกลับ”

พูดจบเขาก็หิ้วของทั้งหมดเข้าไปในบ้าน ฉันก็รีบเดินตามร่างสูงไปติดๆเพราะอยากเปลี่ยนชุดชั้นในเต็มทีแล้ว

ฉันเดินตามพี่นิโครเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตูลง

 

“เอ่อ…ชุดชั้นในของหนูล่ะค่ะ”

ฉันพูดเสียงเบาๆ รู้สึกอายที่เขาไปซื้อเสื้อผ้ารวมถึงชุดชั้นในด้วยเนี่ยสิ

 

“เข้ามาเอาสิ”

เขาเดินไปเอาถุงผ้าไปวางที่โต๊ะสำหรับวางของตรงข้ามกับเตียงนอน ฉันที่เห็นดังนั้นก็เดินไปหยิบถุงผ้า แต่ทว่า...

 

“หนึ่งชิ้นแลกหนึ่งจูบ”

 

“นี่พี่…”

 

“ถ้าไม่จูบก็คืนดีกับพี่ก่อนสิ”

 

จุ๊ปจุ๊ป!!!

ฉันชั่งใจอยู่แป๊บหนึ่ง จากนั้นก็คว้าต้นคอเขาให้ก้มลงต่ำพร้อมจูบปากติดกันสองครั้งติด โดยที่ร่างสูงไม่ได้ทันตั้งตัวเพราะฉันต้องการชุดชั้นในชิ้นบนชิ้นล่างไงล่ะ ฝันไปเถอะว่าฉันจะคือดีกับเขาง่ายๆหึ

ฉันรีบมองหาถุงชุดชั้นใน พอเจอฉันก็รีบเดินเข้าห้องน้ำไปในทันที ฉันมองไปยังกระจกแก้มทั้งสองข้างแดงปรั่ง ฉันยกมือลูบเเก้มอย่างรู้สึกเขินอายที่ฉันได้จูบปากเขาไปเมื่อครู่นี้ เขาไม่เคยพูดจาแบบนี้มาก่อนเลยนะ เหมือนว่าเขากำลังจะจีบฉันเลยอ่ะ ฉันไล่ความคิดให้ออกไปแล้วรีบจัดการกับร่างกายของตัวเองให้เสร็จไวๆ เพราะท้องฉันมันเริ่มหิวแล้วตอนนี้

 

“พี่นิโคร หนูหิวข้าวแล้วอ่ะ”

ฉันเดินจากออกห้องน้ำ ก็เห็นพี่นิโครกำลังเอาเสื้อผ้าฉันทั้งหมดที่เขาซื้อมาแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ฉันได้เปิดก่อนหน้านี้

 

“อืม ไปกันเถอะแม่บ้านทำอาหารไว้แล้ว”

 

โห้อาหารน่ากินทั้งนั้นเลยอ่ะ และเป็นอาหารโปรดของฉันเกือบทุกอย่างเลย

 

“ของโปรดของเธอไม่ใช่เหรอ? กินเยอะๆสิ”

เขารู้ได้ยังไงกันล่ะ มีแค่คนในครอบครัวของฉันที่รู้กับเพื่อนของฉันที่รู้ยัยเอวากับยัยน่ารัก เขาต้องไปถามใครสักคนแน่ๆเลย ทีเมื่อก่อนไม่เคยจะสนใจใส่ใจอะไรฉันเลย

นิ่งเงียบไม่พูดกับฉันไม่เคยถามฉันก่อน มีแค่ฉันที่ถามไถ่เขาทุกอย่างตอบบ้างไม่ตอบบ้าง จะให้ฉันหายโกรธเขาง่ายๆยังไงกันคิดดูสิ

ที่น่าโมโหมากที่สุดคือทิ้งฉันให้อยู่บ้านคนเดียวโดยไม่รู้เลยว่าฉันเสียความรู้สึกมากแค่ไหน

เราทั้งสองคนก็ทานอาหารอย่างเงียบๆ ในหัวก็คิดเรื่องเขาเรื่อยเปื่อยแต่ภายในใจฉันเริ่มดีใจยังไงก็ไม่รู้ ฉันไม่เคยเห็นเขามุมนี้มาก่อนเลย เขาเริ่มพูดเยอะหลายเท่า สิ่งไหนที่ฉันไม่เคยเห็นเขาทำกลับได้เห็น พ่อคนเย็นชา…ไม่คิดจะมีมุมน่ารักๆซื้อเสื้อผ้า เอาชุดแขวนใส่ตู้ให้ด้วย แต่ก็รู้หรอกว่าที่เขาทำไปเพราะง้อฉันต่างหากล่ะชิ!

 

“นายครับๆ”

ฉันกับพี่นิโครที่ทานอาหารเสร็จพอดี ก็มีชายคนหนึ่งวิ่งหาท่าทีร้อนร้อนใจ ชายคนนี้แต่งชุดคนสวนน่าจะเป็นคนงานในไร่นี้ เป็นไร่ของพี่นิโครเองเหรอ?ฉันได้ยินเขาเรียกพี่นิโครว่า นาย?

 

“อะไร”

เขาพูดน้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมมีสีหน้าเคร่งขรึม ต่างจากเมื่อครู่นี้ที่คุยกับฉัน

 

“คือผมอยากขอเบิกเงินล่วงหน้าก่อนได้ไม่ครับ เมียผมป่วยครับ”

เขาที่ได้ยินดังนั้นก็ล้วงกระเป๋าหนังราคาแพง พร้อมหยิบแบงค์พันส่งไปให้หลายสิบใบ

 

“เอ่อ…เงินทั้งหมดนี่ มันเยอะกว่าเงินเดือนผมอีกนะครับ”

 

“มึงเอาไปเถอะ”

 

“ขอบคุณนะครับนาย”

จากนั้นคนงานคนนั้นออกรีบออกไป ฉันเผลอมองไปยังใบหน้าหล่อเหล่านั้นอย่างปลื้มใจ อย่างน้อยเขาก็ไม่ละเลยลูกน้องของตัวเอง

 

“มองแบบนี้ กินพี่เลยก็ได้นะพี่ไม่ว่า’’

ฉันเผลอมองหน้าเขาอย่างลืมตัว ฉันกลืนน้ำลายลงคอพลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น นี่เขาปากหวานขึ้นตั้งแต่เมื่อไรกัน

เมื่อครู่นี้ที่พูดกับคนงาน นั้นแหละนิสัยพี่นิโครเลย