คนส่งอาหาร (1)

"เรากลับมาเป็นเพื่อน ที่ทำตัวเหมือนเพื่อนกันจริงๆ ดีปะ เพื่อนที่ไม่นอนกับเพื่อนตัวเองน่ะ!" คล้ายรู้สึกโดนตบแรงๆ ที่ใบหน้า

ภูพิงค์เค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ทำเหมือนว่าเขาไม่รู้สึกอะไร ทว่าภายในใจลึกๆ มันกลับรู้สึกโหวงเหวงว่างเปล่ายังไงชอบกล

"เธอต้องการแบบนั้นจริงๆ งั้นเหรอ"

"อืม แบบนี้มันดีแล้วนะ หรือนายอยากให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน?" ภูพิงค์ชะงักไปทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

การเจอผู้หญิงสักคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆ มันก็เป็นเรื่องดีอยู่หรอก แต่บางครั้งเธอก็เข้าประเด็นแบบตรงเป๊ะ มันเลยกลับกลายเป็นเขาที่ไปไม่เป็น

"สีหน้าของนายตอนนี้ฉันควรตั้งคำถามแบบไหนออกไปดี ติดใจฉัน ชอบฉัน ไม่อยากให้ฉันไป คำตอบแบบไหนที่มันอยู่ในใจของนาย!"

"ต้องการใช้เงินเท่าไหร่ เราควรคุยกันในเรื่องที่มันสำคัญนะไอ" ไอติมจ้องมองเจ้าของคำพูดนิ่ง

เอาจริงๆ คำพูดของหมอนี่ มันกำลังทำให้เธอเข้าใจว่า เรื่องของความรู้สึกมันไม่ได้สำคัญเลยสักนิด เขาสามารถอยู่กับเธอโดยไม่มีสถานะแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ได้

แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกแย่วะ หรือว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกของเธอมันก่อตัวมากขึ้นไปทุกวัน

"นายไม่อยากให้ฉันรับงานแบบนั้น?"

"อืม"