หงุดหงิด (2)

ผัวะ!

"เขาเรียกว่าเกรงใจ ลูกกูก็ยังเด็กอยู่ไหม" ฝ่ามือของเฮียผู้มีทายาทเป็นแฝดสองฟาดลงที่หน้าผาก ครั้นพอนึกถึงใบหน้าจิ้มลิ้มของหลาน ภูพิงค์รีบดับบุหรี่ทันทีเช่นกัน

"โทษครับ เฮียค่อยเปลี่ยนเสื้อเอาละกัน เดี๋ยวเจ้รักกับหลานๆ โกรธภู"

"เออ" ภูมิรพีขานรับในลำคอเบาๆ ตั้งแต่วินาทีที่น้องคนสุดท้องก้าวขาเข้ามาในบ้านแม้กระทั่งมื้ออาหารตอนเย็นผ่านพ้นไป ภูมิรพีสรุปได้ว่าวันนี้ไอ้แสบของบ้านแปลกไป

"เป็นอะไรของมึง วันนี้ก็ทิ้งงานแล้วหายหัวไปทั้งวัน" ภูมิรพีปรายตามองน้องชายคนกลางบ้าง

หากเรื่องที่ภพนิพิฐพูดเป็นจริง ท่าทีแปลกๆ ของไอ้แสบมันก็คงมีเหตุผลและที่มาที่ไปจริงๆ

"หงุดหงิด"

"เรื่อง?"

"ทุกเรื่องแหละ ขวางหูขวางตา อะไรมันก็ดูน่าเบื่อไปซะหมด"

"มันก็ต้องมีเหตุผลหลักๆ ปะ อยู่ดีๆ คนเรามันจะมารู้สึกขวางหูขวางตาเอาเลยแบบนั้นมันไม่ได้ปะ"

"ขี้เกียจหาเหตุผลอ่ะ เฮียๆ ปล่อยผ่านได้ปะ"

สองหนุ่มผู้ที่ศักดิ์เป็นพี่มองหน้ากัน ชักอยากรู้แล้วสิว่าเหตุผลที่ทำให้ไอ้แสบหงุดหงิดมันคืออะไร

"กินเหล้าไหม เดี๋ยวกูเปย์ ผับเดิมที่มึงเคยพากูไปก็ได้"

"เอาเวลาไปนอนกอดเมียดีกว่าไหม ภูไม่มีอารมณ์กินเหล้าอ่ะ"

"อกหัก?"

"จิ๊ ภูเพิ่งรู้ว่าเฮียภพที่ขยันทำงานก็ไร้สาระเป็นเหมือนกัน ไปหยอกหลานเถอะไป๊ อย่ามาสนใจอะไรภู"

"หึ รู้ปะ ท่าทางของมึงมันเหมือนอะไร" ภูพิงค์กดปลายลิ้นกับกระพุ้งแก้มพลางเหลือบตามองพี่ชายคนโตอีกครั้ง

"เหมือนคนอกหัก เหมือนถูกผู้หญิงทิ้ง เหมือนมึงผิดหวัง ไม่สมหวัง เหมือนมึงกำลังรักเขา"

"ไม่รักเว้ย ทำไมต้องรู้สึกแบบนั้นในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน!"

"มึงหมายถึงใคร!" ภูมิรพีและภพนิพิฐประสานเสียงถาม ทำคนที่เผลอหลุดปากรีบหยัดตัวลุกทันที

"ขึ้นบ้านดีกว่า วันนี้ภูนอนบ้านนะ ขี้เกียจขับรถ" ว่าจบ ภูพิงค์ก็เดินหนีทันที

"เห้ย เดินหนีหน้าด้านๆ แบบนี้ก็ได้เหรอวะ"

"หึ..." พี่ชายคนกลางกดยิ้มที่มุมปาก หัวเสียและอาการออกเบอร์นั้น คงต้องสืบกันหน่อยละมั้งว่าใครกันที่ทำให้ไอ้แสบเสียอาการ


เครื่องปรับอากาศภายในห้องนอนขนาดใหญ่เริ่มทำงานพร้อมกับร่างสูงโปร่งที่ทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง ไฟไม่เปิด แต่ก็ยังพยายามนอนมองฝ้าเพดานอยู่แบบนั้น

เอาตรงๆ เถอะ มองเห็นฝ้าที่ไหน มองเห็นเป็นหน้าตาของใครบางคนเฉยเลย!

ยอมรับว่าเขาหงุดหงิดที่เห็นภาพแบบนั้นบนหน้าจอเฟซบุ๊ก แม้เขาจะไม่เคยอัปโหลดรูปภาพ ไม่เคยโพสต์สถานะหรืออัปเดตสเตตัสใดๆ ทั้งสิ้น ก็ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าไปดูนั่นดูนี่

ของที่เขาเคยเห็นแค่คนเดียว ใครจะไปคิด ว่าเธอจะกล้าแบ่งให้คนอื่นให้ดูเหมือนกัน

ที่เขามีความรู้สึกเหล่านั้น เหตุผลมันก็เป็นเพราะว่า เขามองและตัดสินเธอไปแล้วว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ใครบ้างจะไม่ผิดหวังเมื่อรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาคิด แท้จริงแล้วมันผิดไป

"คนอย่างไอ้ภูคิดว่าเคยง้อใครเหรอ ไม่คุยก็ไม่คุยสิวะ ทำไมต้องง้อ ผู้หญิงรอสานสัมพันธ์กับคนอย่างไอ้ภูก็เยอะแยะปะวะ"

เด็ดขาดสิวะ! ทำให้เห็นว่าคนอย่างไอ้ภูไม่แคร์ใคร!


ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์ที่อยู่ภายในกระเป๋ากางเกงยีนส์ส่งเสียงเรียกเข้าแทรกเข้ามา ส่งผลให้คนที่พยายามบอกตัวเองว่าต้องเด็ดขาดกระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ

มือหนาล้วงเครื่องมือสื่อสารออกมาจากกระเป๋า หัวใจแกร่งกระตุกวูบเมื่อพบเบอร์โทรของใครบางคนปรากฏอยู่บนหน้าจอ

ไอติม!

"เหอะ!" คนตัวโตเค้นเสียงหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน ความคิดบางอย่างผุดขึ้นในหัว หนุ่มหล่อกดรับสายอย่างรวดเร็ว

"เธอเป็นคนปฏิเสธที่จะคุยกับฉันเอง เธอก็ไม่ควรโทรหาฉันในตอนที่ฉันไม่อยากคุยกับเธอแล้วนะ"

[ ภู... ]

"มันก็แล้วแต่นะ ตัวเธอนี่ เธอจะหวงหรือไม่หวงร่างกายตัวเองนั่นมันก็เป็นสิทธิ์ของเธอ"

[ อืม แค่จะมาเก็บของที่ห้องก็เลยโทรหา ถ้านายไม่สะดวกมาเปิดประตูให้ฉัน เสื้อผ้าพวกนั้นฉันฝากทิ้งด้วยละกัน ]

------
เอ๋า จะเด็ดขาดแต่ตัดพ้อเขาอย่างหนัก อิหยังว๊ะเสือภู!