หมดเวลาสนุก (1)

"บอกตอนไหนว่าฉันจะทิ้งเสื้อผ้าให้เธอ!" ความร้อนใจส่งผลให้ภูพิงค์ดันตัวเปลี่ยนจากการนอนเป็นลุกนั่ง

ลิ้นสากดันกระพุ้งแก้มพร้อมนิ้วยาวที่สางเส้นผมของตัวเองลวกๆ

[ จะลีลาทำไม ในเมื่อสุดท้ายระหว่างเรามันก็ไม่มีคำว่าเข้าใจกันอยู่แล้ว ]

"ของของใครก็ควรมาเก็บเอาเองไหมวะ มาเก็บไปเลยนะ เกะกะลูกตา!"

[ อืม ตอนแรกก็ตั้งใจไปเก็บเองนั่นแหละ วันนี้สะดวกไหม ]

"สะดวก ฉันกินข้าวในร้านที่คนขายโคตรแจ่มอิ่มพอดี อีกห้านาทีเจอกัน!" ไม่ได้รอให้คนทางปลายสายได้ตอบสิ่งใดกลับมาทั้งนั้น ภูพิงค์วางสายและดีดกายลุกทันที

"...ให้มันได้อย่างนี้สิ!" ไอติมยกมือลูบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนจะกระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ

ถ้อยคำของหมอนั่นเป็นคำตอบที่ค่อนข้างชัด เคยเป็นแค่เพื่อนแบบไหน วันนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้นเหมือนเดิม ไม่สิ บางทีความสัมพันธ์มันอาจจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เกือบสามสิบนาทีที่รอคอย บ่อยครั้งที่ไอติมคิดว่าเธอกำลังโดนแกล้ง เกือบจะหมดความอดทน หากอีกคนโผล่เข้ามาในวินาทีสุดท้ายที่เธอใช้รอพอดิบพอดี

"รอนิดรอหน่อยทำเป็นรอไม่ได้ ฉันไม่ได้มีเวลาให้เธอตลอดเวลาไหม เธอมาหาฉันเวลานี้เอง"

"เลิกน้ำลายเถอะภู ฉันแค่มาเก็บของแล้วจะรีบกลับ"

"เชิญ" ดวงตาคมกริบจ้องดวงหน้าหวาน ร่างสูงโปร่งเดินผ่านหน้า ปล่อยให้กลิ่นน้ำหอมบนลำตัวหนาลอยฟุ้งเข้ามาในโพรงจมูกของอีกคน

ไอติมเบือนหน้าออกไปอีกทาง หากว่าสิ่งของที่อยู่ภายในห้องไม่ใช่ของที่สำคัญจริงๆ เธอคงไม่ยอมมาที่นี่ในเวลาแบบนี้เหมือนกัน

ภายในห้องพักคอนโดฯ หรู ไอติมมุ่งตรงไปหาของที่ต้องการ ขณะนั้นก็มีเสียงของใครบางคนตามมากระแนะกระแหนอยู่ไม่ห่าง

"พึ่งรู้ว่าผู้หญิงอยากให้ตัวเองฮอตฮิตข้ามวัน" คนฟังเพียงแต่ปรายตามอง มือยังคงวุ่นวายอยู่กับการเก็บของ

"ไม่สิ ฉันพูดผิด ที่จริงผู้หญิงหลายคนมีความคิดแบบนั้น และฉันก็เคยเห็นคนประเภทนั้นมาจนนับไม่ถ้วน ที่ฉันแปลกใจ คงไม่คิดว่าหนึ่งในบรรดาผู้หญิงเหล่านั้นจะรวมเธออยู่ในนั้นด้วย"

"มันแล้วแต่ใครจะมองนะ นายไม่ชอบ มันก็อาจจะมีคนอื่นชอบปะ หมายถึงผู้ชายคนอื่นน่ะ" ไอติมปรายตามองพลางกดยิ้มที่มุมปาก

แต่งตัวหล่อ! ฉีดน้ำหอมฟุ้ง! ไปนั่งกินข้าวในร้านที่คนขายโคตรเด็ด ผู้ชายลัลลา ชีวิตดี๊ดี อยากให้หมอนี่รู้สึกกับผู้หญิงคนใดคนหนึ่งจริงๆ ชะมัด อยากจะรู้ว่าผู้หญิงในอุดมคติของมัน ผู้หญิงที่มันเลือกจะเป็นยังไง!

"มีคนใหม่?" คำถามแบบตรงไปตรงมาส่งผลให้ไอติมเบือนหน้าออกมาอีกทาง เลือกที่จะสนใจการเก็บข้าวของของเธอแบบเดิม เสมือนว่าคำถามเมื่อสักครู่มันไม่สำคัญเลย

"ถาม อย่าลีลา"

"มันไร้สาระปะ แค่ฉันเก็บของออกไปจากทีี่นี่ ทุกอย่างมันก็จะจบ จากนั้นฉันก็จะไม่มาที่นี่อีกเลย"

หมับ~

"ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง คิดว่าจะได้เก็บของไหม" กระเป๋าใบเล็กที่ไอติมใช้ใส่ของถูกกระชากก่อนที่ถูกปาจนลอยเหนือพื้นไปตกอยู่บนที่นอนกว้าง

"บ้าปะ อะไรกันนักหนา"

"บอกว่าคุยกันก่อนไหมล่ะ คิดว่าถ้าฉันไม่ให้เธอออกไปจากที่นี่แล้วเธอจะก้าวขาออกไปได้รึไง" ไอติมกระแทกลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

อยู่ในที่ทำงานทั้งวัน พยายามอย่างมากที่จะทำให้งานที่เธอไม่ถนัดออกมาดีที่สุด ให้คุ้มกับค่าจ้างที่ได้รับ กินข้าวก็ไม่ได้ตรงเวลา วันนี้เธอโคตรเหนื่อย เหนื่อยกายยังไม่พอ ยังต้องมาปวดหัวกับเรื่องที่มันไม่เป็นเรื่องอีก

ไอติมขยับตัวเล็กน้อย เลือกที่จะเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงที่ปลายเตียง ขาสวยตวัดขึ้นไขว้ห้าง ดวงตากลมโตจ้องคนที่ยืนมองหน้าเธอไม่วางตา

"ว่ามาสิภู รีบคุยรีบจบ วันนี้ฉันเหนื่อยเต็มทน"

"ทำไมถึงรับงานแบบนั้น จำได้ว่าเธอไม่ชอบไม่ใช่เหรอวะ ใส่บราตัวเดียวบ้าปะไอ รู้รึเปล่าว่าคนมองมันคิดไปถึงไหนต่อไหน"

"ฉันอยากได้ตังค์น่ะ"

"ว่าไงนะ!" ภูพิงค์เอ่ยออกมาแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

"ไอ!"

"งานวันนี้แค่เล็กน้อยนะ ใส่กางเกงยีนส์ ด้านบนสวมแค่บรา พรุ่งนี้มีแค่กางเกงในและบรา ไม่มีเนื้อผ้าชิ้นอื่นมาปะปนเลย"

"ไอติม!"

"ฉันกำลังบอกความจริง นายควรตะคอกฉันงั้นเหรอภู?" ภูพิงค์บดกรามแน่น รู้อยู่เต็มอกว่าไอ้ติมไม่เหมือนคนอื่น เธอรู้สึกแบบไหนก็มักจะแสดงออกและพูดออกมาแบบนั้น ไม่เคยเก็บกัก และนั่นมันทำให้เขามองว่าผู้หญิงอย่างเธอมีเสน่ห์และไม่น่าเบื่อ

ไม่น่าเชื่อว่าคำตอบแบบตรงไปตรงมามันจะทำให้เขารู้สึกหัวเสียได้มากถึงขนาดนี้