บทที่ 4 รอยอะไร

บทที่ 4 รอยอะไร

อือออ ฉันตื่นขึ้นมาในช่วงสายอีกหนึ่งวัน ต่อมา

"กี่โมงแล้วนะ ปวดหัวจังเลย"

ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ตายแล้ว 10 โมงแล้วเหรอฉันไม่เคยตื่นสายขนาดนี้มาก่อนเลยให้ตายเถอะ พี่เหมจะทานข้าวหรือยังนะ แต่ชั่งเถอะวันนี้วันเสาร์ป่านนี้เขาคงไปหาคนรักของเขาแล้วล่ะ

"...ทับทิมลูกต้องแต่งงานกับเหมราช เข้าใจไหมลูก"

"เหมราชไหนคะแม่"

"ก็เหมราช ลูกชายคุณเหมทัตน์ เจ้าของช่อง Q tv ที่เป็นพี่ชายคนสนิทของลูกนั่นแหละ "

"ทำไมคะคุณแม่ ทำไมต้องให้ทิมแต่งด้วย ทิมอยากเรียนต่อนี่คะคุณแม่"

"แต่งงานแล้วก็เรียนได้ ลูกต้องช่วยคุณพ่อนะ ตอนนี้พรรคคุณพ่อกำลังแย่ เลือกตั้งรอบนี้เงินพรรคไม่สะพัดเหมือนเดิม คุณลุงเหมทัตน์เขาเสนอจะช่วยออกเงินให้พรรคเรา แต่ลูกต้องแต่งงานกับตาเหมน่ะ "

"แต่พี่เหมมีคนรักอยู่แล้วนะคะ ทิมไม่คิดว่าพี่เหมจะยอม"

"ยอมหรือไม่ยอม ลูกไม่ต้องกังวล คุณลุงทัตน์จะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ หน้าที่ของลูกคือต้องแต่งงาน เข้าใจที่พ่อบอกไหมทับทิม"

"แต่ทิม.."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น พ่อสั่งลูกต้องทำตาม ห้ามขัดคำสั่งเด็ดขาด"

" คุณพี่คะ เดี๋ยวน้องคุยกับลูกเองค่ะ "

"ช่วยพ่อเขาหน่อยนะลูก แม่ขอ"

"ค่ะ...คุณแม่"

ฉันเข้ามาอาบน้ำชำระร่างกาย แต่เอ๊ะ!!! ชุดของฉัน..สงสัยป้านิ่มคงจะเปลี่ยนให้ฉันแน่ ๆ เลย น่าตีจริง ๆ ป้านิ่มนี่ ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องรอ ฉันอาจจะกลับดึก เฮ้อ!!! ไม่ฟังกันเลย

เอ๊ะ!!!!  นั่นมันรอยอะไรกันนะ ทำไมที่คอของฉันและหน้าอกของฉันถึงได้มีรอยแบบนี้ล่ะ รอยมันเหมือนกับรอยคิสมาร์กเลยอ่ะ แต่จะเป็นไปได้ไง ใครเป็นคนทำ กันล่ะ

"ตื่นลงมาได้แล้วเหรอ ไปกินเหล้าเมามายไม่ได้สติกลับมาแบบนี้ คิดว่ามันสมควรแล้วเหรอ"

"ขอโทษค่ะ พี่เหมไม่ไปไหนหรือคะวันนี้"

"ถ้าไปเธอจะเห็นฉันไหมล่ะ ยัยบื้อ"

"..."

ฉันรีบก้มหน้าเดินหนีเข้ามาในครัว ฉันไม่คิดว่าเขาจะอยู่บ้านบอกตรงๆ ว่าตกใจอยู่เหมือนกัน พอเห็นหน้าฉัน เขาก็ดุฉันเลย สงสัยคงจะโกรธ แต่จะโกรธทำไมเขาเป็นคนบอกเองนี่น่าว่าต่างคนต่างอยู่ ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวกันและกัน จริงไหมล่ะ ฉันเข้ามาหาข้าวกินในครัว ป้านิ่มก็นั่งเป็นเพื่อนฉันด้วย อืม ถามป้านิ่มดีกว่า

" ป้านิ่มค่ะ เมื่อคืนนัทกับศิมาส่งทิมหรือเปล่าคะ"

"ใช่ค่ะ คุณนัทอุ้มคุณทับทิมขึ้นไปส่งบนห้องค่ะ คุณทับทิมเมามากเลยนะคะ ป้าไม่เคยเห็นคุณเมาแบบนี้เลย"

ฉันชะงักมือที่กำลังตักข้าวเข้าปาก นัทเหรอ นัทอุ้มฉันไปส่งบนห้องนอน แล้วยัยศิล่ะ แล้วนัทเป็นคนทำรอยบนตัวฉันเหรอ นี้ฉันเมาไม่รู้เรื่องเลยว่าโดนทำมิดีมิร้าย แต่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะใช่นัท เพื่อนฉันไม่มีนิสัยแบบนั้นหรอกมั้ง!!

"ทิม ขอโทษค่ะ ลำบากป้าต้องมาเปิดประตูเลย แล้วนัทอุ้มทิมขึ้นมาคนเดียวหรือคะ แล้วศิล่ะ แล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ทิมคะ"

"คุณทับทิมจำอะไรไม่ได้เลยหรือคะนี่ ป้านั่งรอคุณอยู่จริง ตอนแรกคุณนัทกับคุณศิก็พยุงคุณทับทิมมานั่นแหละค่ะ แต่คุณศิเธอก็เมา คุณนัทเลยอุ้ม ตอนขึ้นมาป้า คุณศิ กับคุณเหมก็เดินขึ้นมาด้วยนะคะ "

"อะ...อะไรนะคะ พี่เหมยังไม่นอนหรือคะ"

"อู๊ย!!! ยังคร้า คุณเหมรอคุณทับทิมนั่นแหละค่ะ "

"แล้วชุดทิมล่ะค่ะ ป้าเปลี่ยนให้ ใช่ไหมคะ"

"เปล่าค่ะ คุณเหมเธอเป็นคนเปลี่ยนให้ค่ะ ป้าน่ะส่งแขกเสร็จ คุณเหมเธอก็ให้ไปนอนเลยค่ะ"

ฉันช็อคยิ่งกว่ารู้ว่านัทอุ้มขึ้นมาส่งอีก ถ้างั้นรอยพวกนี้ มันจะเป็นใครได้ในเมื่อมีแค่เขาคนเดียวที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน แต่จะใช่เขารึเปล่านะ เขาจะทำแบบนั้นทำไมกัน

ปรีดาภรณ์ หลบออกมานั่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืนคนเดียวที่ศาลาริมน้ำหลังบ้าน ยิ่งคิดหญิงสาวยิ่งหน้าแดงด้วยความเขินอายที่สามีแตะต้องตัวเธอ ก็ไหนเขามีคนรักอยู่แล้วไงทำไมถึงมาทำแบบนี้กับเธอล่ะ หญิงสาวนั่งคิดเพลิน ๆ โดยที่ไม่รู้ตัวเลย ว่าเหมราชได้เดินเข้ามายืนมองหญิงสาวตั่งนานแล้ว ชายหนุ่มเฝ้ามองดูสีหน้าของภรรยาในนาม เดี๋ยวก็หน้าแดง เดี๋ยวก็ยิ้มเขิน เดี๋ยวก็เศร้า เดี๋ยวก็จะร้องไห้ อีก ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

"พี่เหมคะ วันนี้ทิมเรียนทำคุกกี้ที่โรงเรียน ทิมทำมาให้พี่ด้วย"

"พี่จะไม่ท้องเสียใช่ไหม กินได้จริงๆ หรือเปล่า หรือเอาพี่เป็นหนูทดลองใช่ไหม"

"ไม่ใช่สักหน่อย คุกกี้ทิมอร่อยมากเลยนะ คุณครูยังให้ 10 คะแนนเต็มเลย มีแต่คนขอชิม พี่เหมพูดแบบนี้ทิมไม่ให้กินแล้วค่ะ"

"โอ๋ๆๆ ขี้งอนจริง ไหนมาให้พี่ชิมหน่อยสิ อืมอร่อยจริงๆ ด้วย"

ชายหนุ่มนึกถึงประโยคที่หญิงสาวเคยพูดในตอนเรียนชั้นมัธยมปีที่ 2 ส่วนเขาอยู่มัธยมปีที่ 6 เขาเป็นรุ่นพี่โรงเรียนเดียวกับหญิงสาว แล้วพ่อแม่ของทั้งคู่สนิทกัน จริง ๆ เหมราชกับปรีดาภรณ์ รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วถ้าไม่ใช่เพราะเธอต้องมาแต่งงานกับเขา เธอก็ยังคงเป็นน้องสาวที่น่ารักของเขาเช่นเดิม เขาก็ไม่ได้อยากจะใจร้ายแบบนี้นักหรอก เฮ้อ!!!

"ทับทิม"

หญิงสาวสะดุ้งตกใจที่อยู่ ๆ ชายหนุ่มก็มาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง ก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงกันล่ะ ก็เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่นี่

"อุ๊ย...คะ...คะ? ...พี่เหมมาตั้งแต่เมื่อไรคะ ทิมไม่รู้สึกตัวเลย"

"ผู้ชายที่มาส่งทิม คือใครเหรอ"

ชายหนุ่มเดินไปนั่งตรงข้ามกับหญิงสาว เพื่อจะเริ่มสนทนากับเธอจริง ๆ จังๆ  สักที

"ผู้ชาย... อ๋อ!!!! นัทน่ะหรือคะ นัทเป็นเพื่อนทิมค่ะ เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนแล้วค่ะ"

"อืม ทิมรู้ใช่ไหมว่าตัวเองแต่งงานแล้ว การที่ทิมจะไปเมาไม่ได้สติกับผู้ชาย ถึงแม้จะเป็นเพื่อนก็เถอะ พี่ว่ามันไม่สมควรเท่าไรนะ"

"แต่ศิก็ไปนะคะ อีกอย่างเมื่อวานเพื่อนๆ นัดกินเลี้ยงกัน ทิมก็เลยไป"

"อย่าเถียงฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครมานั่งเถียง ...เอาล่ะเธอจะทำอะไรก็ขอให้รอหน่อยอีกแค่ไม่ถึงปี รอเราหย่ากันก่อน เธออยากทำอะไรฉันจะไม่ว่าเลย"

"ค่ะ"

หญิงสาวก้มหน้าซ่อนน้ำตาไว้ ตอนแรกเหมราชเหมือนจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อน แทนตัวเองว่าพี่ แต่สักพักก็เหมือนเดิม

"พี่เหมคะ ทิมรู้ว่าพี่ไม่ได้รักทิม แล้วทิมก็ไม่ได้ขอให้พี่มารัก แต่เราต้องเกลียดกันด้วยหรือคะ เราจะกลับมาเป็นพี่น้องเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ "