ตอนที่ 4 สิทธิ์ของผู้ปกครอง

“พี่เคน!!” คัพเค้กดีดตัวออกห่างจากเพื่อนหนุ่มทันทีที่เห็นพี่ชาย

“...” เคนตะลุกขึ้นเดินไปขวางทางเดินไว้ ดวงตาสีน้ำข้าวเหลือบมองชายหนุ่มอีกคนด้วยหางตา

“พี่เคนมาทำไม” คนตัวเล็กถามออกไปอย่างสงสัยในเมื่อก่อนหน้านี้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว

“สวัสดีครับ พี่เคน” ชายหนุ่มข้างคัพเค้กเอ่ยอย่างให้เกียรติ

ทว่า...

“แน่ใจว่ามาเรียน” เคนตะไม่ได้คิดจะตอบกลับ นอกจากหันไปถามน้องสาวตัวดี ด้วยสายตาดูหมิ่น

“หมายความว่าไง”

“...” เคนตะนิ่งแต่ใช้สายตาสื่อสารออกไปแทน

คัพเค้กรู้ทันทีโดยไม่ต้องถามซ้ำ ทำให้เธอเลือกที่จะเอื้อมไปจับมือร่างสูงข้างๆเพื่อออกจากที่นี่

“ไปเถอะโจ้ เค้กอยากกลับแล้ว”

หมับ!

“กลับกับฉัน ส่วนมึงปลอยมือจากน้องสาวกู” ทั้งๆที่คัพเค้กเป็นคนเอื้อมไปจับเอง แต่เคนตะเลือกที่จะให้อีกฝ่ายเป็นแกะมือออกไปเอง

“คงไม่ได้อ่ะครับ ในเมื่อเค้กอยากกลับกับผม” โจโจ้เอ่ยทันที

“พี่เคน ถอยไปดีกว่า เค้กว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะตอนเช้า”

“พูดมาก!!” ทว่าเคนตะหันไปตะคอกพร้อมทั้งกระชากคนตัวเล็กจนหลุดจากมือหนาของโจโจ้

“นี่พี่เคน เป็นบ้าไรเนี่ย เค้กอายรู้ไหม” คัพเค้กเหลียวหน้ามองรอบๆที่ตอนนี้เริ่มจะมีกลุ่มนักศึกษาให้ความสนใจกันมากขึ้น

“หึ อายเป็นด้วยเหรอวะ” เคนตะแสยะยิ้มแล้วส่ายหน้ากับการแสดงของน้องสาว ก่อนจะหันไปเอ่ยบางอย่างกับชายหนุ่มรุ่นน้อง “อย่าเสือกยุ่งกับน้องกูอีก ถ้าไม่อยากเจอดี” กล่าวเสร็จก็กระชากคัพเค้กออกจากใต้ศึกคณะด้วยความเร็ว จนคนตัวเล็กลอยลิ่วเนื่องจากกก้าวขาไม่ทัน

“...” โจโจ้เองก็ทำได้แค่ยืนมองเพราะไม่มีสิทธิ์เข้าไปในจังหวะที่พี่น้องทะเลาะกัน

ตึก!

ตึก!

“เค้กจะกลับรถเค้ก” เมื่อมาถึงรถของเคนตะ ทำให้เธอสะบัดมือเพื่อจะไปที่จอดรถของงตัวเอง

“จอดทิ้งไว้ที่นี่แหละ”

“ไม่ได้”

หมับ!

“อย่าเรื่องมาก” ก่อนที่เคนตะจะเปิดประตู ยัดคนตัวเล็กเข้าไปในรถ พร้อมปิดประตูใส่หน้าอย่างแรง

“พี่เคน เป็นบ้ารึไง พี่ไม่ชอบเค้ก พี่จะมาลากเค้กกลับด้วยทำไม” ทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามานั่งประจำที่คนขับ เธอหันไปแหวใส่เสียงดังลั่น

“เธอเองก็ไม่ชอบฉันเหมือนกัน ถือว่าเราวินทั้งคู่ ทนเอาหน่อยแล้วกัน หวังว่าไม่กลั้นหายใจตายกลางทางหรอกนะ” พูดจบเคนตะเลื่อนมือเข้าเกียร์พร้อมเหยียบคันเร่งออกตัวด้วยความแรงและเร็วเพื่อให้ถึึงที่หมายโดยเร็วที่สุด

ภายในรถมีแต่ความเงียบตลอดทาง คนตัวเล็กเบี่ยงตัวนั่งมองข้างทางผ่านกระจก อดกลั้นอารมณ์เต็มที

“เรื่องผู้ชายควรจะเบาๆลงบ้างนะ” ในที่สุดเป็นเคนตะที่ทนไม่ไหว จึงเป็นฝ่ายเอ่ยสั่งสอนคนตัวเล็ก

“ยุ่ง” คัพเค้กหันไปเอ่ยสั้นๆแล้วเบี่ยงหน้ากลับไปเหมือนเดิม

“ทีเธอยังยุ่งเรื่องฉันได้เลย”

“ก็นี่ไง เค้กไม่ยุ่งแล้ว” คราวนี้คัพเค้กหันไปทั้งตัวเพื่อคุยกับอีกฝ่ายให้รู้เรื่องกันไปเลย

“หึ ให้มันจริง” ทว่าเคนตะกลับหัวเราะเพราะไม่เชื่อว่าคัพเค้กจะหยุดไปวุ่นวายที่ห้อง หลายครั้งที่คัพเค้กต้องไปเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

“แค่พี่เคนเลิกวุ่นวายกับเค้ก เค้กก็จะไม่ยุ่ง”

“แต่ฉันต้องยุ่งเรื่องเธอ ในเมื่อปู่ให้สิทธิ์ฉันดูแลเธอ” เคนตะบอกตามความคิดทันที เขาต้องการให้คัพเค้กหยุดยุ่งเรื่องของเขา แต่จะเข้ามาดูแลคัพเค้กตามคำสั่งคางูยะ

“เค้กจะเป็นคนไปคุยกับปู่เอง”

“ทำไมมีฉันเป็นผู้ปกครอง มันลำบากใจขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ไม่น่าถาม”

“งั้นเธอก็เลิกทำตัวง่ายสักที!!” เพราะถ้าคัพเค้กยอมทำตามคำสั่ง เขาก็จะไม่เข้าไปก้าวก่ายชีวิตของคัพเค้กอีกเช่นกัน

“ไอ้พี่เคน มันจะมากไปแล้วนะ จะมาพูดจาดูถูกเค้กแบบนี้ไม่ได้” แต่ประโยคที่เคนตะเอ่ย ทำเอาคนตัวเล็กเดือดจัดจนต้องเอ่ยคำหยาบใส่

“ใช่ ฉันดูถูกเพราะฉันไม่เคยดูเธอผิดต่างหาก เมื่อคืนก็อีกคน วันนี้ก็อีกคน แบบนี้เขาไม่เรียกว่าง่าย เขาเรียกว่าอะไร” เคนตะเองก็พูดตามที่เห็น ในเมื่อภาพทุกอย่างมันฟ้องชัด ไม่มีไรต้องเดาอีก

เอี๊ยดดด~

ด้วยความโกรธส่งผลให้คัพเค้กหักพวงมาลัย จนเคนตะต้องรีบเหยียบเบรก หักเลี้ยวเข้าข้างทางก่อนจะเกิดอุบัติเหตุ

“ทำบ้าไรของเธอวะ ยัยเค้ก”

เพี๊ยะ!! มือบางฟาดใส่หน้าเคนตะอย่างแรง ก่อนที่คัพเค้กจะกัดฟันเพื่อพูดบางอย่าง

“ห้ามพูดจาทุเรศๆแบบนั้นกับเค้กอีก”

หมับ!

“ไม่อยากให้พูดก็เปลี่ยนนิสัยสิวะ” เคนตะกระชากร่างบางให้หันมาเผชิญหน้า บีบแขนเล็กตามอารมณ์เดือดที่อีกฝ่ายกล้าตบหน้าเขา

“ไม่เปลี่ยน และไม่คิดจะเปลี่ยนด้วย” คัพเค้กเชิดหน้าท้าทาย ในเมื่อปฏิเสธไปอีกฝ่ายก็คงไม่เชื่อ งั้นเธอไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นเด็กดีในสายตาเขาอีก

“คัพเค้ก!!”

“...” ดวงตากลมโตจ้องหน้าอย่างไม่กระพริบตา

“ชอบนักใช่ไหม นิสัยง่ายๆ ได้!! ฉันจะสอนเธอเอง” ว่าแล้วเขาก็กระชากคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ทันที

จ๊วบบบ~

“อื้อ~” คัพเค้กดิ้นรนให้ริมฝีปากหลุดจากการฉวยโอกาสจากคนที่ได้ชื่อว่าพี่ชาย คนตัวเล็กสั่นสะท้านเมื่อรสจูบครั้งนี้ไม่ได้แค่แตะเพื่อบดขยี้ ทว่าจู่ๆเคนตะกลับดันเรียวลิ้นร้อนแทรกเข้าไปพัวพันลิ้นเล็กของเธอ

เพี๊ยะ!!

“ไอ้พี่บ้า ทำอย่างนี้กับฉันได้ไงหะ” มือบางฟาดไปเต็มแรงที่แก้มสากอีกครั้ง ส่งผลให้ใบหน้าคมหันไปตามแรง ก่อนจะเหลียวหน้ากลับมามองคนตัวเล็กที่ตอนนี้โกรธจนเนื้อตัวสั่น

“อวดเก่งเอง ช่วยไม่ได้” ความโมโหทำให้เคนตะลืมจนสั่งสอนคนตัวเล็กผิดวิธี แต่ในเมื่อทำลงไปแล้วเขาก็ไม่สามารถแก้ตัวอย่างอื่นได้อีก

“ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนทุเรศเท่าพี่เคนมาก่อนเลย เฮงซวยที่สุด!” มือบางยกขึ้นมาปาดรอยน้ำลายจากขอบปาก ก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วเปิดประตูลงจากรถ

ปึง!!

“คัพเค้ก!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ” เคนตะตวัดขาลงจากรถหรูตัวเอง ตะโกนเรียกคนตัวเล็กที่ตอนนี้วิ่งออกไปไกลเรื่อยๆ

ตุบ!

“ด่าฉันแล้ว หนีไปแบบนี้ คิดว่าแน่เหรอวะ!!” ความโกรธทำให้เคนตะกระทืบไปยังล้อรถอย่างโมโห ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจไม่หาย กล้าดียังไงมาว่าเขาเป็นผู้ชายเฮงซวย...แล้วผู้หญิงอย่างเธอมันดีกว่าเขาตรงไหนกัน