เคลียร์ใจ

.

.

ต้นหยกหันไปถามชุนด้วยสีหน้าจริงจัง ชุนละสายตาจากต้นหยกก่อนจะยกไวน์ขึ้นมาดื่มและเงียบไปพักหนึ่ง ต้นหยกรู้สึกเหมือนว่าชุนไม่อยากที่จะตอบ เธอก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ หันไปสนใจอาหารตรงหน้าอย่างเงียบๆ ชุนหันไปมองต้นหยกอีกครั้งพร้อมกับยิ้มบางๆ

“เฮียชอบตรงนี้แหละ...ถ้าไม่ได้คำตอบก็ไม่ซักไซ้ให้รู้สึกรำคาญ”

“ก็แค่...ไม่รู้จะบังคับทำไม...ถ้าเป็นหยกไม่อยากตอบหยกก็คงเงียบเหมือนกัน...ใจเขาใจเรา”

“หึ...เฮ้อ...โชคดีหรือโชคร้ายเนี่ยที่ได้เมียนิ่งจนน่ากลัวขนาดนี้”

“แล้วไม่ดีหรอคะ?”

“ก็ดี...แต่บางทีก็อยากให้แสดงความรู้สึกออกมาบ้าง”

“หยกว่าหยกแสดงออกไปเยอะมากแล้วนะคะ”

“หมายถึงตอนไหนหรอ? ...”

ชุนยกยิ้มร้ายพร้อมกับจ้องมองต้นหยกด้วยสายตาที่ดูเจ้าเล่ห์พอสมควร ต้นหยกแทบจะสำลักข้าวที่พึ่งกินเข้าไป ก่อนจะรีบยกน้ำขึ้นมาดื่มแก้เขิน เพราะรู้ว่ชุนคิดถึงตอนไหน

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ”

“รู้ได้ไงว่