ตอนที่11

ตอนที่11

หลังจากได้ทำความรู้จักกับ ‘ญาติ’ ของสวีฉีเฟิง และส่งเขาไปทำกิจธุระแล้ว คราวนี้ก็ถึงคราวที่นางจะต้องไปทำความรู้จักกับเหล่าข้าทาสบริวารของสามีที่แน่นอนว่าต่อไปนี้คนเหล่านั้นจะต้องเป็นข้าทาสบริวารของนางด้วยเช่นกัน 

“นายหญิงเชิญที่เรือนกลางขอรับ” 

ท่านพ่อบ้านซูโค้งกายชี้นำทางให้แก่นางอย่างนอบน้อม และให้เกียรติ แต่เพราะเด็กสาววัยสิบเจ็ดหนาวตรงหน้านั้นครอบครองตำแหน่ง ‘นายหญิงสวี’ เขาที่เป็นพ่อบ้านใหญ่ย่อมต้องแสดงให้บริวารทั้งหลายได้เห็นเป็นตัวอย่างเอาไว้ มิให้คนใต้ปกครองได้กำเริบเสิบสานไม่เคารพผู้เป็นนายได้ในภายภาคหน้านั่นเอง 

“รบกวนท่านพ่อบ้านซูแล้ว” 

จางเยว่เซียงเองนั้นก็ต้องรู้จักวางตัวเช่นกัน มาถึงวันนี้ความทรงจำร่างนี้แทบไม่มี แต่ความทรงจำของ ‘ตะวันฉาย’ นั้นก็พอจะเอาตัวรอดได้อยู่บ้าง เพราะในยุคนี้นอกบ้านสามียิ่งใหญ่ ทว่าในบ้านภรรยาต้องควบคุมให้สงบ สามีจะแต่งอนุภรรยาอีกกี่นาง จะมีบุตรต่างภรรยาอีกกี่คน ผู้ที่เป็นภรรยาเอกเฉกเช่นนางจะต้อง ‘จัดการ’ ให้ได้ และมิใช่เพียงต้อง ‘ได้’ แต่จะต้องดีที่สุดอีกด้วย 

“พวกนางเหล่านี้คือสาวใช้ทั้งหมดที่จวนรอง ส่วนทางฝั่งนี้คือบ่าวชายกับคนงานทั้งหมดของจวนรองนี้ขอรับนายหญิง พวกเจ้ายังไม่เร่งคารวะนายหญิงเยว่เซียงอีก” 

“คารวะนายหญิงเจ้าค่ะ/คารวะนายหญิงขอรับ” 

สาวใช้หนึ่งแถวยาวเหยียดนับด้วยสายตาคร่าว ๆ คงเกินร้อยห้าสิบชีวิต กับบ่าวชาย และเหล่าคนงานอีกคงเกินสองร้อย จางเยว่เซียงแทบร้องไห้ด้วยถุงเงินที่เตรียมมาคงไม่พอแล้วเป็นแน่ ครั้นเมื่อหันกลับไปทางฟางปี้เหลียนก็ทำเอานางแทบอยากจะกัดลิ้นให้ตายเสียมากกว่าเดิม เมื่อด้านหลังนั้นเป็นหีบใหญ่ถึงสามใบ ฮือ...นั่นมันสินเดิมของนางถึงสองในห้าส่วนเชียวนะ! 

“คุณหนูหน้าซีดหน้าเหลืองเป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ” 

ฟางปี้เหลียนนั้นไม่เข้าใจคนเค็มจนทะเลเรียกมารดาที่แลเห็น ‘ถุงของขวัญ’ มากมายก็คล้ายจะหน้ามืดตาลาย อยากจะแสร้งตายเพราะไม่อยากเสียเงินสักเหวินเดียว ทว่าเหลือบไปมองสายตาของเหล่าบริวาร และท่านพ่อบ้านใหญ่แซ่ซูแล้ว จางเยว่เซียงก็ตั้งสติใหม่แล้วท่องในใจว่า... 

...สามีของข้ารวย!... 

“เอาถุงของขวัญมาให้ข้าเถิดปี้เหลียน” 

ทว่าเสียงคำสั่งนั้นแม้นฟังแล้วร้านก็ต้องจำเก็บอาการให้แนบเนียน หลายครั้งที่ฟางปี้เหลียนต้องกระตุ้นเตือนผู้เป็นนายสาวของตนว่า’ แจกของขวัญสิเจ้าค่ะคุณหนู’ ภายในใจของสาวใช้คนสนิทนั้นก็ให้แปลกประหลาดไม่หายที่หลังจากคุณหนูห้านางฟื้นขึ้นมาคราวนี้ช่างเปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว และที่ชัดเจนที่สุดก็คงเป็น... 

...ความตระหนี่นั้นช่างมีมากจนน่ากลัว...น่ากลัวจริง ๆ ...นะ... 

และกว่าจะแจกจ่าย ‘ถุงของขวัญ’ จนทั่วครบทุกตัวคน ฟางปี้เหลียนก็ถึงกับต้องตรงเข้าไปพยุง ‘นายหญิง’ เลยทีเดียว แต่ทุกคนต่างคิดไปว่าหลังผ่านคืนเข้าหอมาเจ้าสาวนั้นย่อมจะมีอาการอ่อนเพลีย แข้งขาอ่อนแรงไปบ้างล้วนไม่แปลก หารู้ไม่ว่าที่จางเยว่เซียงแข้งขาอ่อนแรงหน้ามืดตาลายทั้งสิ้นล้วนเสียดายเงิน!!! 

“คุณหนูเจ้าคะ ต้องการน้ำแกงหวานสักถ้วยหรือไม่” 

พอพยุง ‘นายหญิงสวี’ มาส่งถึงในเรือนเอื้อมจันทร์แล้ว ฟางปี้เหลียนจึงสอบถึงของชอบที่หากอีกฝ่ายมีอาการหน้ามืดตาลายก็มักจะเรียกหาน้ำแกงหวานเสมอ ซึ่งหากเป็นคนในอดีตย่อมไม่แปลกที่จะเรียกหาน้ำแกงหวานหรือของหวานชนิดอื่น ทว่าจางเยว่เซียงวันนี้คือ ‘ตะวันฉาย’ คือนางร้ายข้ามภพ คนที่หากวันใดตึงเครียดจะต้องไปหา ‘ส้มตำรสแซ่บ’ กระแทกปากแก้เซ็งทุกครั้งไป แต่ที่แห่งนี้มันจะมีของที่นางอยากกินที่ใดกัน 

...นางร้ายเป็นเศร้า... 

“ไม่ต้องหรอกปี้เหลียน ข้าไม่หิว” 

กล่าวตอบสาวใช้คนสนิทไปแล้วคนเสียดายเงินจนหมดแรงก็ทอดกายลงนอนซมยิ่งกว่าสุนัขป่วย เห็นแล้วฟางปี้เหลียนก็ชักจะร้อนใจไม่น้อย ปกติอยู่ที่จวนสกุลจางหากคุณหนูห้าเจ็บป่วย นางล้วนวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากเสี่ยวฮูหยินหรือไม่ก็นายท่านจางโดยตรง หากแต่บัดนี้อยู่จวนรองสกุลสวี หากคุณหนูของนางเกิดเจ็บป่วยอาการไม่ดี ซึ่งอาจจะเกิดจากเหตุการณ์ที่คุณหนูห้าถูกฟาดศีรษะจนบาดเจ็บสาหัสก็เป็นไปได้ คิดได้เช่นนั้นฟางปี้เหลียนก็คิดว่าต้องพึ่งพาท่านพ่อบ้านใหญ่แซ่ซูเสียแล้ว เพราะที่แห่งนี้นอกจากหนานเฉิงกั๋วกง และคุณหนูห้าของนางแล้ว ก็คงมีเพียงซูจิ้งเหยาผู้นั้นที่พอจะช่วยเหลือผู้เป็นนายของนางได้ 

“ปี้เหลียนเจ้าจะไปที่ใดหรือ?” 

คนนอนสิ้นสภาพบนเตียงผงกศีรษะขึ้นมองสาวใช้ด้วยความสงสัยว่าฟางปี้เหลียนจะพุ่งออกไปที่ใดอีก ที่สำคัญนางกำลังคิดว่าไม่ได้กินส้มตำปูปลาร้ารสเด็ด แต่อาจพอจะหาสิ่งใดมาทดแทนกันได้อยู่บ้างกระมัง ก็จวนนี้มันจวนรองของหนานเฉิงกั๋วกงนี่นา อยากกินสิ่งใดคงไม่ยากเกินกำลังของคนแห่งจวนสวีเป็นแน่ 

“เอ่อ...อาเหลียนเกรงว่าคุณหนูอาจปวดศีรษะขึ้นมาอีกจึงคิดไปแจ้งกับท่านพ่อบ้านใหญ่ให้เขาตามหมอมาตรวจอาการคุณหนูเจ้าค่ะ” 

ฟังแล้วจางเยว่เซียงจึงได้สติแล้วอยากตบตนเองให้มันสมองกระเด็นที่ปล่อยให้ความเสียดายทรัพย์สินเงินทองเข้าครอบงำพานทำให้อารมณ์ของตนเองดำดิ่งลงไปจนสาวใช้ที่รักนางดังน้องสาวร่วมสายโลหิตเช่นฟางปี้เหลียงห่วงใยกระวนกระวายเช่นนี้ 

...สมควรตายสักหมื่นครั้งเสียจริงเชียวจางเยว่เซียงเอ๊ย... 

“ข้ามิได้ปวดศีรษะอีกหรอก อย่าได้ว้าวุ่นใจไป ข้าเพียงรู้สึกเพลียเล็กน้อย หากได้กินของรสชาติเผ็ดร้อนสักหน่อยรับรองว่าจะกลับมาสดชื่นแจ่มใสอีกครั้งอย่างแน่นอน” 

คนอยากหาของรสจัดจ้านมากระแทกปากดับความเศร้าที่ต้องจ่ายสินเดิมไปถึงสามหีบ เร่งลุกขึ้นจากเตียงตรงไปยังโต๊ะเขียนหนังสือของสามีที่ตั้งอยู่มุมห้องชิดติดกับหน้าต่างบานหนึ่ง 

“คุณหนูต้องการสิ่งใดบอกแก่ปี้เหลียนเถิดเจ้าค่ะ” 

สาวใช้คนสนิทเดินตามผู้เป็นนายสาวตัวน้อยไปที่โต๊ะเขียนหนังสือด้วยอีกคน ซึ่งพอทรุดนั่ง จางเยว่เซียงก็เพิ่งนึกได้ว่าตนเองลืมวิธีเขียนตัวอักษรเช่นชาวต้าเหลียงไปหมดแล้ว ไม่สิต้องเรียกว่าร่างนี้ไร้ค่าลืมแม้แต่วิธีตวัดปลายพู่กัน มือเรียวเอื้อมไปหยิบพู่กัน และหันไปที่แท่นหมึก พยายามเต็มที่รีดเค้นเพื่อความทรงจำออกมา 

...จี๊ด...โครม!... 

“คุณหนู!” 

พอจางเยว่เซียงพยายามนึกทบทวนหนักเข้าความเจ็บจี๊ดในหัวก็พลันพุ่งกระแทกจนดวงตาของนางมืดมนไปจริง ๆ กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้งตนเองก็หงายหลังตกลงมาจากเก้าอี้เสียแล้ว 

นอนนิ่งอยู่ที่พื้นครู่หนึ่งจึงรับรู้ได้ว่าตนเองถูกอุ้มขึ้นไปวางบนเตียง ได้ยินเสียงเอะอะวุ่นวาย เสียงเรียกหาท่านหมอ เท่านั้นเองจางเยว่เซียงจึงได้ทราบว่าตนเป็นโรควูบไปเสียแล้ว 

“อาฮ่าวเจ้าเร่งไปแจ้งแก่นายท่านว่านายหญิงเป็นลมหมดสติเดี๋ยวนี้เลย” 

นางได้ยินเสียงท่านพ่อบ้านใหญ่สั่งการคนสนิทของสามี นางรู้สึกได้ถึงผ้าเปียกชื้นที่ฟางปี้เหลียนนำมาเช็ดหน้าเช็ดตา และเช็ดไปตามร่างกายพร้อมกับจัดการเปลี่ยนชุดใหม่ที่สวมสบายไม่รัดแน่นจนเกินไปให้ นางรับรู้ทุกอย่างในใจจึงเถียงไปว่าตนเองมิได้หมดสติ แต่สุดท้ายก็สุดจะรู้ว่าตนเองนั้นหมดสติไปจริง ๆ เมื่อใดกัน 

สวีฉีเฟิ่งมาถึงจวนในอีกครึ่งชั่วยามต่อมาโดยมีท่านหมอฟางนั้นรอคอยอยู่ก่อนแล้ว เขาตรงดิ่งไปที่เตียงแล้วทรุดลงนั่งแทนที่ท่านหมอชราด้วยหน้าตาตึงเครียดอยู่แปดส่วน 

“กั๋วกงฟูเหรินเป็นอันใดกันแน่” 

เพราะทราบมาว่านับจากช่วยนางขึ้นมาจากบึงบัวท้ายจวนท่านนายอำเภอจาง หรือบัดนี้คือท่านผู้ว่าจางล้วนเป็นท่านหมอฟางที่รักษา และดูแลภรรยาของเขามาโดยตลอดจนนางฟื้นคืนสติขึ้นมาจากความตายได้อีกครั้ง 

“เรียนท่านกั๋วกง แต่เดิมข้าตรวจอาการของกั๋วกงฟูเหรินนั้นก็มีเพียงความทรงจำของนางไม่ปกติเนื่องจากศีรษะถูกฟาดโดยแรงหลายครั้ง แต่วันนี้ตรวจดูอีกครั้งจึงแน่ใจ บัดนี้ภายในศีรษะของกั๋วกงฟูเหรินมีโลหิตเสียก้อนหนึ่งขอรับ” 

เรื่องเช่นนี้เป็นอาการปกติของคนที่ถูกของหนักฟาดอย่างแรงหลายครั้ง ซึ่งนี่ก็คือสาเหตุรองนอกจากกระดูกตรงท้ายทอยหักจะทำอันตรายถึงแก่ชีวิต อาการมีโลหิตเสียตกค้างอยู่ในศีรษะก็เช่นกันที่น้อยคนนักจะรอดชีวิต นี่นับว่าจางเยว่เซียงนั้นหนีดวงความตายมาได้จึงทำให้นางยังคงมีชีวิตอยู่ต่อมาได้นานจวบจนถึงวันนี้

“ท่านหมอหมายความว่าท่านเองก็รักษาอาการเช่นนี้มิได้หรือ” 

ยิ่งทราบถึงอาการร้ายแรงของผู้เป็นภรรยา ใบหน้าของสวีฉีเฟิ่งก็ยิ่งดำมืดไปด้วยเพลิงโทสะมากถึงเก้าส่วนแล้ว เพราะอาการเช่นนี้อันตรายอย่างยิ่ง นางอาจจากเขาไปได้ตลอดเวลาหากได้รับแรงกระแทกเพิ่มไปอีก 

“เกรงว่าคงมีเพียงแพทย์จากวังหลวงแล้วขอรับที่จะสามารถออกเทียบยา และคงมีเพียงคลังยาในวังหลวงที่จะมีตัวยาสลายก้อนเลือดเสียในศีรษะของกั๋วกงฟูเหรินได้” 

ท่านหมอฟางอธิบายถึงการรักษา และออกเทียบยาที่พอจะค่อย ๆ สลายก้อนเลือดเสียที่ยังอยู่ในศีรษะของจางเยว่เซียงเท่าที่ความรู้ทางการแพทย์ของตนเองจะมี จากนั้นเขาจึงลากลับไป ผ่านไปอีกสองชั่วยาม คนบนเตียงจึงตื่นขึ้นมา 

“น้องเซียงระวังหน่อย” 

เขาเร่งลุกจากโต๊ะเขียนหนังสือไปประคองคนตัวน้อยให้นางลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงด้วยกิริยาอ่อนโยน “พี่เฟิ่ง ขอน้ำ” เสียงที่เคยหวานใสดังระฆังเงินแหบแห้งชวนเห็นใจ เขาเร่งเทน้ำสะอาดใส่ถ้วยให้นางดื่มทว่าพอดื่มน้ำหมดถ้วยเท่านั้นที่ปลายจมูกเรียวสวยก็มีหยาดโลหิตสีดำพุ่งออกมาชวนขวัญผวา เดือดร้อนให้ต้องเรียกท่านหมอฟางกลับมาอีกครั้ง 

“ซูจิ้งเหยาเร่งส่งคนไปเชิญท่านหมอฟางมาเดี๋ยวนี้! น้องเซียงเจ็บปวดตรงที่ใดหรือไม่ ปวดศีรษะไหม?” 

สวีฉีเฟิ่งดึงผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดสีคล้ำไปพลางก็สอบถามคนที่ยังนั่งงงงันปล่อยให้อีกฝ่ายเช็ดเลือด และจับกายนางพลิกซ้ายหันขวาด้วยความร้อนใจต่อไปอีกเป็นครู่ จนเมื่อท่านหมอผู้เฒ่ามาถึง จางเยว่เซียงจึงทราบว่าตนเองนั้นมีอาการเช่นไร ซึ่งหากเป็นโลกเก่าที่นางตายจากมาอาการเลือดเสียค้างอยู่ในสมองนี้จะร้ายแรงถึงแก่ชีวิตแต่ก็รักษาได้รวดเร็วด้วยการผ่าตัด ทว่าที่แห่งนี้เกรงว่าการแพทย์จะยังไม่ได้ก้าวหน้าถึงเพียงนั้น 

“ซั่วเจาข้าต้องการชีวิตของเจ้าพ่อบ้านแซ่ฝู่ผู้นั้นเจ้าถือหนังสือนี้ไปมอบแก่ท่านพ่อตาให้ข้าสักหน่อย” 

ในเมื่อคนของเขาวันนี้ต้องหลั่งเลือด ต้นเหตุก็สมควรต้องสละร่างกายให้เป็นอาหารว่างของอาลี่กับอาฟ่งแล้ว เพราะไม่ว่าคน สิ่งของ หรือสัตว์เลี้ยงมีเขาเป็นเจ้าของ ที่จะรังแกได้ย่อมมีเพียงเขาผู้เดียวเท่านั้น!