เป็นเมียหมอผี บทที่ ๔ (๔) จบตอน

“ไม่ให้แตกหรอก จนกว่า...” หญิงสาวออกปากหยันเหมือนที่เขาพยายามจะทำกับเธอเสมอมา แต่รู้อะไรไหม ในเวลาที่เขาเข้าไปในตัวเธอนี่แหละ “จะเสร็จในตัวของแพรว อื้อ!”

สิ้นคำนั้นหล่อนก็ยืนยันในคำพูดของตนเองด้วยการกลืนกินท่อนจันทน์ของเขาด้วยความนุ่มนิ่มจนกลืนมิดท่อนในจังหวะที่หนักแน่น

“อึก...!” มันช่างน่าทุเรศตัวเองเสียยิ่งกว่าเมื่อหล่อนครอบครองเขาเข้าไปจนเต็มฤทธิ์ พ่อครูคันศรกลับรู้สึกเหมือนตนเองกำลังขาวโพลน ว่างเปล่า ความอึดอันทรมานเมื่อคราก่อนหน้าถูกแทนที่ด้วยความสุขสมอันน่าสังเวช ยามเมื่อหล่อนขยับสะโพกเน้นแบบทุกดอกทุกคำจนเขานั้นแทบกระอัก

จังหวะสะโพกที่บดคลึงผสมผสานกับการกระแทกขึ้นสุดลงสุดนั้นชวนให้นึกทึ่งกับความแข็งแรงและช่ำชองสำหรับการใช้สะโพกของหล่อน ขยับถี่รัวขนาดนั้นกลับไม่มีท่าทางว่าจะเหนื่อย เมื่อยหรืออยากจะหยุด ยิ่งถี่ยิ่งตอดรัดแน่น จนอาคมที่เสื่อมเพราะหล่อนขึ้นครูนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังสูญเสียตัวตนที่ภาคภูมิใจไปทีละน้อย

ใช่ หล่อนมันนังปีศาจ เป็นผีพรายตายโหงที่อัปปรีย์จัญไรที่สุดเท่าที่เคยเผชิญหน้ามา หล่อนทำให้เขามัวเมากับโลกีย์จนหลงลืมแม้แต่คำสอนของอาจารย์ที่เคยพูดเอาไว้

เขาเคร่งครัดในกฎทุกข้อเสมอมา แต่มาพ่ายแพ้ให้กับนังปีศาจเช่นหล่อน

นังปีศาจ กูจักสาปแช่งมึง

มึงทำให้อาคมกูเสื่อม กูจักสาปแช่งมึง

เขาสาปแช่งหล่อนในใจทุกครั้งที่ถูกกระทั้น ทุกคราที่เขารู้สึกสุขสมราวกับได้ขึ้นสวรรค์ กลับรู้สึกละอายต่อบาปเหมือนกำลังถูกกระชากลงนรกอเวจีในคราวเดียวกัน ความรู้สึกอัปยศเช่นนี้บังเกิดขึ้นเพียงเพราะนางคนเดียว

“อื้อ อ๊ะ! ยะ... ยังไม่แตกอีกเหรอคะพ่อหมอ” แพรวพราวควบจนเหนื่อยแต่คนที่นอนอยู่ใต้ร่างกับเอาแต่กำหมัดแน่น กัดฟัน แถมยังหลับตาปี๋เกร็งตัวจนเส้นเลือดพาดตามต้นคอและข้างขมับ เขาคงพยายามอดทนไม่ให้แตกสุดชีวิตสินะ ก็แน่ล่ะ ถ้าแตกก็เท่ากับว่าพ่ายแพ้ให้เธอโดยดุษณี

ผู้ชายน่ะทนได้ไม่นานหรอก

ว่าแล้วก็เร่งจังหวะมากขึ้นพร้อมกับโน้มตัวลงไปบดขยี้ส่งจูบอันร้อนเร่าให้กับปากที่บดฟันโกรธาอยู่ ปลายลิ้นแทรกละเลียดแนวฟันของเขา แต่อนิจจา พ่อหมอคนดีไม่คิดจะเปิดปากต้อนรับเลยสักนิด

แพรวพราวฉีกยิ้มชิดกลีบปากเขา สะโพกผายนั้นบดคลึงถี่รัว ในขณะที่เรียวลิ้นก็ยังรุกล้ำไม่จบไม่สิ้น

“อึก... อั้ก!”

ความอุ่นร้อนพวยพุ่งเข้าไปภายในโพรงมดลูกทันทีที่หล่อนบดเอวถี่ร้อนจนเขาถึงจุดสุดยอดโดยไม่ได้ตั้งใจ แพรวพราวแหงนคอขึ้น หล่อนได้เติมเต็มด้วยความสุขสมและเสร็จสมจากเขา พ่อหมอคนดีนอนกำหมัดแน่นแม้ว่าจะแตกภายในไปเรียบร้อยแล้วก็ตาม เขาลืมตาโพลงขึ้นมา ใช้จังหวะที่หล่อนกำลังนั่งซึมซับกับความเสียวซ่านภายในช่องท้องจนเผลอปลดแรงจากลาดไหล่หนา รีบผลักร่างเล็กกว่าออกให้ห่างจากตัวทันที ความแข็งขืนที่พุ่งพรวดจากความอุ่นชื้นนั้นสัมผัสกับอากาศที่เย็นเฉียบจนเขาตั้งโด่สะท้านกาย ยังไม่มีทีท่าว่าจะพอเลย เพราะกระไรกัน?

ร่างเล็กหล่นลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้น ดวงตาสีทับทิมเหลือกตาขึ้นมองเขา หล่อนรู้สึกเกร็งตัวเพราะน้ำอุ่นๆ ภายในกำลังทะลักพลั่งพรูออกมาจากโพรงสวาทที่บีบรัดแน่น น้ำขาวขุ่นไหลลงมาตามอวัยวะเพศหญิงที่สั่นกระตุก นั่นช่างเป็นภาพที่ทำให้ชายที่อยู่ใกล้ชิดหล่อนยิ่งกว่าใครเป็นไหนๆ อย่างพ่อครูคันศรถึงกับหวั่นไหว

นี่เขาหลั่งในไปอย่างงั้นรึ!

เผลอสุขสมด้วยราคะจากนางปีศาจร้าย แล้วเสร็จสมด้วยแรงยั่วยวนอันน่าทุเรศเช่นนี้หรือ ไอ้คันศร แล้วแบบนี้จักแบกหน้าไปช่วยเหลือชาวบ้านตาดำๆ ได้อย่างไร

“บ้าที่สุด” เสียงทุ้มตวาดกร้าวออกใจความสั่นเครือ เขาผิดหวังต่อตนเองอย่างท่วมท้นจนโกรธขึ้งไม่สามารถสู้หน้าหล่อนได้ ชายตัวใหญ่หยัดกายลุกขึ้น พร้อมกับท่องคาถาเรียกหาฝูงผีให้เข้ามาช่วยชีวิตเขาเอาไว้ หากแต่เมื่ออาคมเสื่อมและดูแลไม่ดีของจะเข้าตัว มันทำให้เขาต้องรีบวิ่งหนีหายเข้าไปหลบในเรือนเพื่อบำเพ็ญวิชาใหม่

ปล่อยให้แพรวพราวนั่งเคว้งคว้างสั่นกระตุกอยู่แบบนั้นด้วยพิษแรงสวาทอย่างน่าสังเวช

หล่อนพยายามจะหัวเราะแต่มันดันหัวเราะไม่ออก ในโลกนั้นใครๆ ต่างก็ทนุถนอมอยากแย่งชิงตัวเธอกันเป็นบ้าเป็นหลัง แพรวพราวนั้นไม่ต่างกับผลแอปเปิลที่ขึ้นเพียงผลเดียวแห่งสวนอีเดนที่ใครต่อใครก็อยากลิ้มลอง แต่ทำไมในวันนี้กลับมีชายที่ทำให้หล่อนรู้สึกไร้ค่าเหลือทนหลังจากกิจกรรมแห่งเซ็กซ์นี่

ปล่อยให้หล่อนขย่มเอาๆ อยู่คนเดียวเหมือนคนที่ต้องการมีแค่แพรวพราวคนเดียวยังไม่พอ เขายังจะหลั่งในแถมไม่คิดจะเข้ามารับผิดชอบหรือดูแลกันเลยสักนิด

ไม่เคยมีใครหยามหน้าหยามเกียรติ์แพรวพราวเช่นนี้มาก่อน เขาวิ่งหนีหล่อนหัวซุกหัวซุนราวกับตัวตนที่อยู่ตรงหน้านั้นคือภูตผีปีศาจที่ร้ายกาจที่สุดในพระนคร

แพรวพราวไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอได้กลายเป็นตัวอะไรไปแล้วจริงๆ

เจ้าหมาตัวใหญ่สีดำสนิทแอบซ่อนอยู่หลังต้นกล้วยที่ใกล้กันกับเหตุการณ์นั้นมากที่สุด ดวงตาของมันถ่ายทอดภาพของหญิงสาวที่สภาพเปลือยท่อนล่าง มีเพียงผ้ารัดอกด้านบนกำลังนั่งก้มหน้าท่ามกลางบรรยากาศฟ้าหลังฝนที่เย็นชืดและมืดสนิท

กว่าจะรู้สึกตัว ขาที่ก้าวออกไปหวังเพียงเข้าหานางก็เปลี่ยนเป็นสองเท้า พลางยกซิ่นงามที่หล่นกองอยู่แถวนั้นมาคลุมไหล่ที่หนาวสั่นของเธอ

“อะ…!” แพรวพราวสะดุ้งเฮือก เมื่อผ้านุ่งที่เย็นชืดนั้นสัมผัสกับลาดไหล่บางอันเปลือยเปล่า เมื่อหันกลับไปมองก็ตกใจแทบสบถคำหยาบคายออกมา เพราะคนที่เอาผ้าซิ่นมาห่มกายให้คลายหนาวนั้นคือชายหน้าตาดีคนหนึ่งในสภาพมอมแมม ผมหยักศกสีดำขลับนั้นรกรุงรังราวกับไม่เคยสระไม่เคยหวีมาก่อน

อีกอย่าง... เขานั้นเปลือยล่อนจ้อน!

“กรี๊ด… อุ้บ!” ไม่ทันที่จะกรีดร้องออกมาหวังให้ใครสักคนเข้ามาช่วยเหลือหล่อนในทันที ชายร่างใหญ่ตรงหน้าเบิกตาโพลงรีบพุ่งเข้ามาเอามือปิดปากของหล่อนเอาไว้จนเสียงที่เปล่งออกมานั้นอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ กว่าจะยอมสงบลงก็เล่นตีเขาเสียหนัก ทั้งทุบแผงอกแน่นๆ นั่น แล้วยังพยายามจะดิ้นรนหยัดกายเล็กจ้อยกว่าเป็นคืบนั่นลุกขึ้นหนีอีก

“ขะ... ข้าเอง ข้าเอง โรเบิด” เป็นประโยคที่ฟังแล้วเข้าใจได้ในทันที แต่ออกจะน่าเหลือเชื่อเกินไปไหม เจ้าหมาหลังอานสีดำพันธุ์ไทยที่เธอตั้งชื่อว่าโรเบิร์ต ตอนนี้กลับกลายเป็นเด็กผู้ชายร่างกายใหญ่โตยิ่งกว่าตัวเธอเอง

“ระ... โรเบิร์ตเหรอ” ไม่มีทางที่จะมีใครรู้ชื่อนี้ที่เธอตั้งไว้ให้มันนอกจากตัวมันเองและพรานสมิง แต่พรานสมิงคงไม่แปลงกายเป็นคนล่อนจ้อนสภาพเหมือนคนป่าแบบนี้มาหาเธอหรอก เมื่อกี้เขายังหลับสนิทอยู่บนเรือนอยู่เลย แถมที่นี่ก็โลกยุคไหนสมัยไหน เรื่องประหลาดแบบนี้ใช่ว่าจะไม่เคยเห็น ถ้าหมาจะกลับกลายเป็นผู้ชายหน้าตาดีมันจะแปลกตรงไหน แพรวพราวคิดแบบนั้นจึงถอนหายใจออกมา “อย่าทำให้ตกใจได้ไหม แล้วทำไมเธอถึง...”

“จริงๆ แล้วข้าเป็นสุนัขอาคมที่คอยรับใช้พ่อครูคันศรขอรับ” เขาเริ่มอธิบายที่มาของตนเองราวกับรู้ว่าหญิงสาวจะถามอะไร แพรวพราวได้แต่พยายามปะติดปะต่อทุกอย่างใหม่ตั้งแต่ต้น สุนัขอาคม? ไม่เคยได้ยินมาก่อน แปลว่าเขาก็ไม่ใช่หมาจรที่มาเร่ร่อนแถวนี้อย่างที่เธอเข้าใจ “เมื่อครู่พ่อครูเรียกชื่อข้า แต่ข้าเห็นท่านผู้นั้นกำลัง...”

“ใช่” เธอไม่ได้ยี่หระกับเรื่องนั้น ก็เลือกเอ้าท์ดอร์เองนี่นา จะมีผีห่าซาตานตนไหนมาเห็นบ้างก็ไม่แปลกสักหน่อย “แล้วยังไงล่ะ?”

“จริงๆ ท่านพยายามเรียกผีทุกตนที่รับใช้อยู่มาเพื่อหวังเอาชีวิตเจ้า แต่... ข้าห้ามพวกมันไว้”

“?”

“ข้ามิอยากให้เจ้าเป็นอันตรายใดๆ เลยแม้แต่รอยขีดข่วน” น้ำเสียงนั้นดูใสซื่อ เขาพูดออกมาโดยไม่ได้เข้าใจความนัยที่แฝงอยู่ในรูปประโยคนั่นเลยสักนิด

พ่อครูไม่รัก แต่ดันมีแต่ใครมารักก็ไม่รู้

“แล้วยังไง จะจีบเหรอ กับฉันในสภาพนี้เนี่ยนะ?”