เป็นเมียหมอผี บทที่ ๕ (๑)

แพรวพราวยอมรับนะว่าเสียใจไม่พอ หล่อนยังเสียตัวให้ไอ้พ่อหมอนั่นไปถึงสองครั้งสองคราอีกต่างหาก คราวแรกก็ตอนที่เขาหวังล่อลวงเพื่อกำจัด คราวนี้ก็เพราะเธอไปปลุกปล้ำเขาเสียเอง ความประทับใจแรกเริ่มนั้นไม่เคยมีอยู่ในความสัมพันธ์ของเธอกับเขา แพรวพราวไม่ใช่สาวพรหมจารีย์ตามจารีตประเพณี แต่ถึงแบบนั้นก็ว่ากันว่าผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะใช้หัวใจในการร่วมหลับนอนกับใครสักคน แต่ผู้ชายกลับทำมันราวกับเป็นส่วนหนึ่งในกิจวัตรประจำวันและเสร็จสมออกมาได้ทั้งๆ ที่เกลียดชังผู้หญิงคนนั้นสุดหัวใจ แค่เพราะถูกกระตุ้นอารมณ์ทางเพศเท่านั้นเอง

แม้แต่ผู้หญิงที่มีแต่คนต้องการมารุมรักอย่างเธอ ก็ใช้ใจในการร่วมรัก ปะปนกับความหิวโหยที่เพิ่มพูนแบบทวีคูณเช่นกัน เธอไม่ได้หน้ามืดตามัวไปปลุกปล้ำใครที่ไม่ใช่เขา หัวใจเธอมีแต่นับสิบ และเขาที่คล้ายคลึงกัน

แต่แพรวพราวกลับสับสนกับตนเอง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเธอ หากแต่มันไม่เพียงพอต่อความต้องการเลยสักนิด การสูบพลังชีวิต กินอาคมของพ่อครูยังไม่พอที่จะสนองให้หล่อนรู้สึกพึงพอใจ ดวงตาสีทับทิมวาววับท่ามกลางความมืดมิดของคืนเดือนดับที่ไร้แม้แต่แสงจันทราสาดส่อง ดวงไฟสีแดงก่ำในลูกตาของหล่อนทำให้สุนัขอาคมนั้นตกตะลึง

นี่มัน...

“ฉันหิว... หิวเหลือเกินโรเบิร์ต” เสียงหวานคร่ำครวญ สติของนางอาจจะหลุดไปแล้วที่มองว่าเขาเองก็น่ารักดี ทั้งที่เปลือยท่อนล่างแต่ไม่มีความอับอายเจือปนอยู่ในความรู้สึกนั้นเลยแม้แต่นิด แพรวพราวเหลียวกลับไปมองเขา สุนัขอาคมที่หล่อนตั้งชื่อว่าโรเบิร์ต เขาคือเด็กหนุ่มใสซื่อที่มองเรือนกายของอิสตรีอย่างไม่ประสีประสา ดวงหน้าคมคายนั้นแดงก่ำราวกับลูกตำลึงสุก

“คะ... แค่เจ้ามิเป็นกระไรหนักหนาจากอาคมของพ่อครู ข้าก็ดีใจมากพอแล้ว” เด็กหนุ่มพยายามเอาซิ่นคลุมไปบริเวณหน้าตักขาวผ่องที่มีอารยะความงดงามซุกซ่อนอยู่ เขาทำเหมือนไม่อยากมองทั้งที่มันดึงดูดเหลือแสน น้ำคาวขุ่นบางอย่างไหลออกมาจากอวัยวะส่วนนั้น เจิ่งนองทั่วผืนหญ้า ชวนให้เขารู้สึกเหมือนสติกำลังจวนจะระเบิดออกมา สุนัขอาคมไม่เคยร่วมเสพสวาทกับหญิงใด ไม่เคยมีความรัก เขาเกิดด้วยความตายและจบด้วยการตายเมื่อไร้ประโยชน์ นั่นราวกับเป็นแรงกระตุ้นให้เขารู้สึกอยากมีชีวิตด้วยเหตุผลอื่นที่ไม่ใช่เป็นเพียงทาสอาคม “สวมใส่เสื้อเถิด ข้าใส่อาภรณ์สตรีมิเป็นดอก”

“ไม่จำเป็นแล้วล่ะ” เสียงหวานเอ่ยปฏิเสธอย่างมั่นใจ พลันนั้นก็รั้งแขนเด็กหนุ่มลงจนเขาถูกหล่อนที่ใช้พละกำลังมหาศาลขึ้นคร่อมทับกายแกร่งเปลือยล่อนจ้อนอย่างสมบูรณ์แบบ คมเขี้ยวโผล่พ้นออกมาจากไรฟันของหญิงสาวโฉมสะคราญ สุนัขอาคมได้แต่มองหล่อนราวกับถูกมนตราอาคมสะกด ส่วนสำคัญนั้นผงาดขึ้นชี้โด่ราวกับต้องการยั่วยุกัน

แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้ขย้ำเหยื่ออย่างสุนัขตัวน้อยใต้ร่างสำเร็จ ก็บังเกิดแสงสว่างขึ้นเป็นวงรอบต้นคอของหล่อน วงจักรนั้นแคบลงและกำลังบิดคอของนางให้ขาดอากาศหายใจจนล้มลงตัวเกร็ง

“อั่ก ค่อก!” ปรากฏร่างสูงใหญ่ขึ้นเหนือกระไดเรือน พรานสมิงไม่ได้หลับสนิทและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาเฝ้าดูจนแน่ใจว่าแพรวพราวมีอาการคลุ้มคลั่งต้องการเลือดและเนื้อหนังของสุนัขอาคม เพราะไม่อยากให้ผู้หญิงที่สนใจลงมือคร่าชีวิตอันไร้ตัวตนนั้นไปจึงได้ปรามหล่อนไว้ด้วยอาคมสยบสมิงพราย

“กรี๊ด!!” เสียงกรีดร้องดังกึกก้องรอบสารทิศ แพรวพราวรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ หล่อนหอบเหนื่อยดิ้นทุรนทุรายด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี จนโดนสะกดวิญญาณเอาไว้ ร่างเล็กเลยล้มลงไปนอนกองกับพื้นหญ้าชื้นๆ ในสภาพร่างกายที่เปลือยท่อนล่างแบบไม่เหลือความน่าดู

“มิน่าเชื่อว่านางจักเป็นสิ่งที่ข้าตามหามาตลอด” พรานสมิงก้าวลงมาจากกระไดเรือนพร้อมยกร่างเล็กนั้นขึ้นอุ้มทั้งตัว พึมพำอย่างปิติปรีดา ปราดสายตามองไปยังสุนัขอาคมที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้นหญ้า เขากระตุกยิ้มหยัน “นางสมิงพรายตนนี้ชอบรสเนื้ออาคมที่ดำมืดของมึงมากทีเดียว แม้แต่เจ้านายมึงหล่อนก็กินอาคมเข้าไปจนต้องไปสั่งสมเอาใหม่ หญิงผู้นี้หากมิมีผู้ใดที่ปรามกำลังนางได้ ก็มิมีสิทธิ์เข้าหานางทั้งนั้น”

“...”

“เพราะนางจักขย้ำมึงกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก จงจำใส่กบาลมึงเอาไว้”

พรานสมิงทิ้งประโยคนั้นเอาไว้หวังสั่งสอนพวกอวดดี ที่แม้แต่ไอ้คันศรยังไม่สามารถสยบกำลังนางได้ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมันก็ไม่เคยสู้อาคมที่แกร่งกล้าของเขาได้อยู่แล้ว มันเป็นรองเขาเสมอไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนๆ

แต่มันกลับได้เป็นที่หนึ่งเมื่อผู้หญิงคนนี้ก้าวเข้ามา

นางสมิงพรายตนนี้ต้องกินคนไปมากกว่าร้อยคนแน่นอนถึงได้พละกำลังกล้าแกร่งเช่นนี้

อยากได้

อยากได้มาเป็นทาสรับใช้เหมือนชาวบ้านสมิงพวกนั้นเสียเหลือเกิน

แพรวพราวลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอพบว่าตนเองนอนอยู่บนฟูกนอนในเรือนใหญ่พร้อมกับพรานสมิงที่กกกอดหล่อนเอาไว้แนบแผงอกแกร่งราวกับเช้าวันต่อมาหลังคืนสยิวก็มิปาน ดวงตากลมโตที่สะลึมสะลือแหงนมองไปทางบานหน้าต่าง หล่อนเห็นก้อนเมฆสีขาวปุย และฟ้าสว่างบ่งบอกว่าเมฆฝนได้จากไปได้สักพักแล้ว

แต่... พรานสมิงกล้าดียังไงมานอนกกกอดเธอทั้งคืน แล้วพ่อครูไปไหน จำได้ว่าเมื่อคืนน่าจะร่วมรักกับเขาจนสลบไป

ความทรงจำเมื่อคืนมันเลือนหายไปส่วนหนึ่ง แพรวพราวจำไม่ได้ว่าตนเองมีพละกำลังมหาศาลมากจนสามารถต้านแรงผู้ชายตัวใหญ่กว่าหลายคืบได้อย่างไร รวมถึงการโดนสลัดรักจากพ่อหมอหลังเสร็จกิจอีกด้วย เธอยกแขนที่หนักอึ้งของชายหนุ่มผมยาวหยักศกรูปหล่อออกจากเรือนกายของตนเอง พร้อมกับหยัดตัวลุกขึ้นอย่างกระปรี้กระเปร่าราวกับได้เติมกำลังด้วยเครื่องดื่มชูกำลังมาในเช้าของวันก็ไม่ปาน

สดชื่นจนเหมือนกับได้สูบเอาพลังชีวิตของใครสักคนมาเลย

สรีระเปลือยเปล่านั้นช่างงดงามเมื่อได้จ้องมองตนเองหน้าคันฉ่อง แต่ภาพนั้นกลับทำให้สาวเจ้าชะงักไป แล้วอ้าปากกรีดร้องออกมา

“กรี๊ด!!”

ทำไมเธอถึงล่อนจ้อนอยู่บนฟูกแถมยังอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่ไม่ได้ชอบล่ะ!

หรือว่า... ในค่ำคืนที่หน้ามืดขึ้นคร่อมเขา หลังจากนั้นเธอก็ถูกความกำหนัดครอบงำจนมองเห็นเขาเป็นผู้ชายที่หลงรักงั้นหรือ

แต่หารู้ไม่ว่านั่นเป็นเพียงกลอุบายของพรานสมิงที่ต้องการให้หล่อนตกอยู่ในความสับสนระหว่างเขากับพ่อครูคันศร ถึงปากหล่อนจะบอกว่ารักเพราะอีกฝ่ายหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงคนที่เธอรักในอดีตชาติ แต่ความรู้สึกริษยายามเมื่อรู้ว่าหล่อนคือนางสมิงพรายตัวร้ายที่ตามหามาตลอดนั้นทำให้เขาไม่อยากเป็นที่สองในศึกครานี้

พรานสมิงเกิดมาด้วยเป้าหมายชีวิตหนึ่งเดียวคือเพื่อตามหานางสมิงพราย เขาหลงใหลในความพิศวงของอสุรกายนามว่าสมิงพราย ที่สามารถจำแลงกายเป็นหญิงสวยงามหากแต่ร่างจริงกลับเป็นเสือตัวใหญ่มหึมาตัวเมียที่มีพละกำลังมหาศาล จึงเริ่มฝึกวิชาอาคมเพื่อสะสมเหล่าสมิงปลายแถวเป็นบริวารของเขา ในขณะที่ไอ้คันศรนั้นมีความหลงใหลในอาคมและต้องการปลุกปั่นช่วยเหลือชาวบ้าน

มันเป็นชายที่ต้องการการยอมรับมากที่สุดในโลก

เมื่อก่อนเขา ไอ้คันศร และดอกรักนั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็ก กินนอนละเล่นตัวติดกันเสมอ หากแต่เมื่อเติบใหญ่ขึ้น ความรู้สึกของหนุ่มสาวเข้ามาแทนที่ เป้าหมายถูกช่วงชิงด้วยความรักที่ทำให้หูดับตาบอด พรานสมิงและคันศรหลงรักผู้หญิงคนเดียวกัน หากแต่คนแรกของหล่อนดันเป็นมัน

พรานสมิงสับสนกับหนทางที่มีต่อดอกรัก เขาใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหานางสมิงพรายมาเป็นบริวาร แต่ดอกรักกลับต้องการใช้ชีวิตธรรมดาฉันท์ผัวเมียมากกว่า ซึ่งแน่นอนว่านั่นไม่ใช่เส้นทางที่พรานสมิงมองหา เขาเลยตีตัวออกห่าง แยกทางจากหล่อนเพื่อเดินตามจุดมุ่งหมายของตัวเอง ปล่อยเธอเอาไว้ให้ตกเป็นภริยาของพ่อครูคันศร เขายอมทิ้งผู้หญิงที่รักไปเพื่อความฝันอันยิ่งใหญ่กว่า

เมื่อรับรู้ข่าวที่ว่าเธอตายหลังจากคลอดวาดรักออกมา เขาก็เลือกที่จะตัดความรู้สึกและกิเลสทั้งหมดทิ้งอีกครั้ง ไม่คิดจะหวนกลับไปหาและก้าวออกมาจากตรงนั้นแบบไม่สามารถหันหลังย้อนกลับมาได้อีก มันผิดกับพ่อครูคันศรที่เอาแต่เฝ้าจมปลักกับอดีตที่ยากจะลืมเลือน อดีตที่ตามมาหลอกหลอนว่าเขาไม่เคยเป็นที่ต้องการของใครจริงๆ เลย เขามันเป็นที่สองเสมอ แม้แต่ผู้หญิงที่รัก กายอยู่กับตัว หลับนอนมีลูกด้วยกันแท้ๆ แต่ใจหล่อนยังเป็นของคนอื่นแม้กระทั่งวาระสุดท้าย

แต่เมื่อเขาตัดขาดพันธะเหล่านั้นได้ นางสมิงพรายก็ปรากฏกายขึ้น หล่อนปรากฎตัวในสภาพของโสเภณีนางหนึ่งที่หลอกตัวเองว่าเป็นเพียงหญิงธรรมดาที่ต้องการอำนาจจากผู้ชาย ความชั่วร้ายทำให้เงาที่ฉายลำธารในวันนั้นที่เขาลงไปล่อนจ้อนอาบน้ำกับกานพลู ปรากฏเป็นร่างเสือโคร่งเพศเมียตัวใหญ่มโหฬารที่กายชุ่มไปด้วยเลือด

นั่นคือบาปที่ทำให้ยมบาลเรียกวิญญาณหล่อนจากชาติภพอื่นเพื่อกลับมาชดใช้กรรมที่มีในภพนี้ ในคืนนั้นเขาถึงชักชวนให้ลงมาชำระกายในลำธารที่ชำระบาปของหล่อนด้วยกัน

แต่นางสมิงนั้นไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหล่อนเป็นตัวอะไร เธอแปลงกายหลังจากกลับมาที่เรือนนี้ ในยามค่ำคืน ร่างกายของหล่อนมีพละกำลังมหาศาล ท่ามกลางฉากเสพสังวาสด้วยความหิวโหยของแพรวพราวกับพ่อครูคันศร พรานสมิงกลับรู้สึกว่าสิ่งที่เขาไขว่คว้ามาตลอด มันส่องสว่างอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง

ยิ่งเธอแสดงความคลุ้มคลั่งด้วยความหิวโหย และสามารถกินอาคมของพ่อครูคันศรจนอีกฝ่ายที่อีโก้สูงเสียดฟ้าถึงกับต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนกลับเรือน มันทำให้เขายิ่งมั่นใจว่าหล่อนนี่แหละคือนางสมิงพรายที่มีพลังแก่กล้าในตำนานที่เขาตามหา

ตำนานที่ได้ยินมาตลอด บัดนี้สำแดงอยู่ตรงหน้าแล้ว