<6> ชัยชนะแบบงงๆ

ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วพริบตา...

แทนที่จะฝังเขี้ยวลงบนลำคอของกงหยางเหวิน ร่างของหมาป่าเขี้ยวเหล็กกลับชะงักกึกกลางอากาศอย่างรุนแรง

แผละ!

ก้อนหินที่ดูไม่มีพิษสงอะไรเลย พุ่งเข้ากระทบเป้าหมายอย่างแม่นยำราวจับวาง เบ้าตาข้างขวาของมัน แรงอัดกระแทกส่งผลให้ลูกตาของอสูรร้ายแตกกระจาย ของเหลวสีขุ่นข้นทะลักออกมาพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนที่บาดลึกเข้าไปถึงโสตประสาท

เอ๋งงงงงงงงงงงง!

มันไม่ใช่เสียงคำรามที่น่าเกรงขามอีกต่อไป แต่เป็นเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานสุดแสนสาหัส ร่างมหึมาของมันเสียการควบคุม ร่วงกระแทกลงบนพื้นห่างจากใบหน้าของกงหยางเหวินไปไม่ถึงหนึ่งคืบ พลังทำลายล้างจากการทิ้งตัวของมันทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน มันนอนดิ้นทุรนทุราย พยายามใช้กรงเล็บตะกุยใบหน้าของตัวเองด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจทนทานได้

ฝูงหมาป่าที่เหลือชะงักงันไปพร้อมกัน พวกมันหยุดการคุกคามทันทีเมื่อเห็นจ่าฝูงของตัวเองต้องนอนร้องครวญครางอย่างน่าเวทนาด้วยน้ำมือของเหยื่อที่ดูอ่อนแอที่สุด

ความโกลาหลที่เกิดขึ้นนี้เองคือโอกาสทองที่สวรรค์ประทานให้

เจิ้งเฟิงเยวี่ยผู้ซึ่งเตรียมจะเข้าปะทะอยู่แล้วถึงกับตื่นตะลึงไปชั่วขณะกับภาพที่เห็น แต่สัญชาตญาณของยอดฝีมือก็ปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์ได้อย่างรวดเร็ว เขาไม่ปล่อยให้ช่องว่างที่เกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีนี้หลุดลอยไป

“ฉัวะ!”

ราวกับสายฟ้าฟาดในคืนเดือนมืด ร่างของเจิ้งเฟิงเยวี่ยก็พุ่งทะยานไปข้างหน้า เขาใช้แรงทั้งหมดที่มี ตวัดกระบี่ในมือเป็นประกายแสงสีเงินเย็นเยียบ สะบั้นลงบนลำคอของอสูรร้ายที่กำลังนอนดิ้นพล่านอย่างไร้การป้องกัน

คมดาบตัดผ่านชั้นผิวหนังอันเหนียวหนา และกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งเข้าไปได้อย่างหมดจด โลหิตสีดำคล้ำสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ เสียงร้องโหยหวนของหมาป่าเขี้ยวเหล็กเงียบหายไปในบัดดล เหลือเพียงร่างที่กระตุกอยู่สองสามครั้งก่อนจะแน่นิ่งไปตลอดกาล

ความเงียบกลับเข้ามาเยือนลานโล่งกลางป่าอีกครั้งหนึ่ง มันเป็นความเงียบที่หนักอึ้ง กดดันยิ่งกว่าตอนแรกเสียอีก ฝูงหมาป่าที่เหลือยืนมองซากของจ่าฝูงด้วยแววตาตื่นตระหนก ก่อนจะค่อย ๆ ถอยร่นไปทีละก้าว... ทีละก้าว... แล้วหันหลังวิ่งกลับเข้าสู่ความมืดของป่าลึกไปจนหมดสิ้น

ภยันตรายได้ผ่านพ้นไปแล้ว...

กงหยางเหวินยังคงนอนแผ่อยู่บนพื้น ร่างกายสั่นเทาไม่หยุดหย่อน เขามองซากอสูรที่อยู่ห่างไปไม่ถึงช่วงแขนสลับกับเจิ้งเฟิงเยวี่ยที่ยืนหอบหายใจอยู่กลางวงล้อมแห่งความตาย ผมสีดำขลับของอีกฝ่ายปลิวไสวไปตามสายลม แผ่นหลังที่ตั้งตรงอย่างทระนงแม้จะบาดเจ็บนั้นดูราวกับเทพสงครามจุติลงมาก็ไม่ปาน

เจิ้งเฟิงเยวี่ยหันกลับมามองเขา สายตาที่จับจ้องมานั้นเย็นชาเช่นเคย แต่ลึกลงไปในแววตานั้น กงหยางเหวินมองเห็นความสับสน ความประหลาดใจ และความสงสัยที่ยากจะอธิบายเป็นคำพูดได้

“มะ มันตายแล้ว?” หยางเหวินเอ่ยถามด้วยเสียงที่ยังสั่นเครือ เป็นคำถามโง่ ๆ ที่ทั้ง ๆ ก็เห็นคำตอบอยู่ตรงหน้าแล้ว

เจิ้งเฟิงเยวี่ยนิ่งไปนาน เขากวาดสายตามองก้อนหินเปื้อนเลือดที่ตกอยู่ใกล้ ๆ กับซากอสูร แล้วหันกลับมามองท่าทีที่ยังคงดูตื่นกลัวจนตัวสั่นของหยางเหวิน ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำลง

“เมื่อครู่นี้เจ้าทำได้อย่างไร?”

คำถามนั้นทำให้หยางเหวินสะดุ้งเฮือก สมองที่เคยหยุดทำงานไปเริ่มกลับมาประมวลผลอีกครั้ง ทำได้อย่างไร? ข้าทำอะไร? ข้าแค่เตะขามั่ว ๆ ไปเท่านั้นเองไม่ใช่เรอะ!

‘ทำอะไรวะ?!’ เขาโอดครวญในใจ ‘ข้าแค่ดิ้นรนเอาชีวิตรอด ข้าจะไปรู้ได้ไงว่าหินมันจะบินไปเข้าตามันพอดี จะให้ตอบว่าไงดี?! บอกไปว่ามันเป็นอุบัติเหตุน่ะเหรอ คนอย่างเจิ้งเฟิงเยวี่ยที่เชื่อมั่นในฝีมือตัวเองไม่มีทางเชื่อเรื่องฟลุก ๆ แบบนี้แน่!’

ในสายตาของเจิ้งเฟิงเยวี่ย ภาพที่เห็นคือเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่แสร้งทำเป็นอ่อนแอ แต่ในจังหวะสุดท้ายกลับใช้วิชาลับที่ดูคล้ายการเตะส่งเดช ปล่อยอาวุธลับที่เป็นเพียงก้อนหินธรรมดา ๆ โจมตีจุดอ่อนของอสูรได้อย่างแม่นยำเพื่อสร้างโอกาสให้เขาได้ปลิดชีพมัน นี่มันคือยอดฝีมือที่ซ่อนตัวตนอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย

“ข...ข้า...” หยางเหวินอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ “ฟะ ฟลุกน่ะ! แค่ฟลุก! ข้าตกใจจนทำอะไรไม่ถูกก็เลยเตะมั่ว ๆ ไปเท่านั้นเอง!”

เขาพยายามหัวเราะแห้ง ๆ เพื่อให้ดูน่าเชื่อถือ แต่สีหน้าของเจิ้งเฟิงเยวี่ยกลับเย็นชายิ่งกว่าเดิม เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว

“ฟลุกหรือ?” เจิ้งเฟิงเยวี่ยแค่นเสียง “การโจมตีที่แม่นยำและเยือกเย็นถึงเพียงนั้น เจ้าบอกว่าเป็นเรื่องฟลุก?”

“ก...ก็ใช่น่ะสิ! ข้าเป็นแค่...”

ยังไม่ทันที่กงหยางเหวินจะได้แก้ตัวจบประโยค ร่างสูงของเจิ้งเฟิงเยวี่ยที่ยืนอย่างมั่นคงมาตลอดก็พลันสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างรุนแรง ดวงตาคมกริบคู่นั้นหรี่ปรือลง ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด

“เฮ้! เจ้าเป็นอะไรไป?” หยางเหวินร้องออกมาอย่างตกใจ

เจิ้งเฟิงเยวี่ยใช้กระบี่ค้ำยันร่างของตัวเองไว้ พยายามจะเอ่ยบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็ทนพิษบาดแผลและความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ไม่ไหวอีกต่อไป ร่างทั้งร่างของเขาทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น หมดสติไปในที่สุด

กงหยางเหวินอ้าปากค้าง มองภาพพระเอกของเรื่องที่นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่เบื้องหน้าสลับกับซากหมาป่าอสูรที่น่าสะพรึงกลัว

สถานการณ์เพิ่งจะคลี่คลายไปได้ไม่ถึงห้านาที แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะโยนปัญหาใหม่ที่ใหญ่หลวงกว่าเดิมมาให้เขาเสียแล้ว

ในดงลึกที่แสงจันทร์สาดส่องลงมาไม่ถึง กงหยางเหวินกำลังยืนอยู่บนทางแพร่งแห่งโชคชะตา เบื้องหน้าของเขาคือร่างของพระเอกที่นอนสลบไสลไม่ได้สติ กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในอากาศเป็นเครื่องเตือนใจว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ปลอดภัยแม้แต่น้อย สัญชาตญาณร้องบอกให้เขาวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด ทิ้งปัญหาทั้งหมดไว้เบื้องหลัง แต่เหตุผลกลับตะโกนสวนขึ้นมาว่าทำแบบนั้นไม่ได้

“บ้าเอ๊ย!” เขาสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย “ถ้าทิ้งเจ้านี่ไว้ตรงนี้ แล้วมันดันตายขึ้นมาจริง ๆ ล่ะก็ เนื้อเรื่องทั้งหมดได้พังพินาศแน่! แล้วใครจะไปปราบลาสบอสกันเล่า! ถึงตอนนั้นโลกทั้งใบก็ถึงกาลอวสานอยู่ดี ข้าจะหนีไปไหนได้!”

มันคือตลกร้ายที่ขำไม่ออก เขาเป็นตัวประกอบฉากที่พยายามหนีเอาชีวิตรอดจากพระเอก แต่กลับกลายเป็นว่าต้องมาดิ้นรนเพื่อรักษาชีวิตของพระเอกเอาไว้เสียเอง ราวกับหนูติดจั่น ไม่ว่าจะดิ้นรนไปทางไหนก็เจอแต่กับดักที่ตัวเองวางไว้

เขาคุกเข่าลงข้างร่างของเจิ้งเฟิงเยวี่ยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาคือยาฟื้นฟูที่ได้มาจากระบบ เขาล้วงขวดยาเซรามิกขนาดเล็กออกมาจากอกเสื้อด้วยมือที่สั่นเทา

“เอาล่ะ ต้องทำแผล” เขาพึมพำกับตัวเอง พลางค่อย ๆ เลิกชายเสื้อสีดำของอีกฝ่ายขึ้นอย่างยากลำบาก เผยให้เห็นบาดแผลฉกรรจ์ที่สีข้าง ปากแผลยาวและลึกจนน่ากลัว โลหิตยังคงไหลซึมออกมาไม่หยุด สำหรับคนที่ไม่เคยเห็นอะไรน่าสยดสยองไปกว่าฉากในหนังเกรดบีอย่างเขาแล้ว ภาพนี้มันช่างกระตุ้นให้กรดในกระเพาะตีตื้นขึ้นมาเสียเหลือเกิน

เขาฝืนความรู้สึกพะอืดพะอม เปิดจุกขวดยาแล้วพยายามจะเทของเหลวสีเขียวลงบนบาดแผล แต่ด้วยความที่มือสั่นเป็นเจ้าเข้า ประกอบกับความมืดสลัว ทำให้ยาฟื้นฟูราคาระบบกว่าครึ่งขวดหกเรี่ยราดลงบนพื้นดินอย่างน่าเสียดาย

“เวรเอ๊ย!” เขาร้องลั่นอย่างเสียดาย ก่อนจะเปลี่ยนแผน “กินเข้าไปเลยน่าจะง่ายกว่า!”

เขาตัดสินใจทำในสิ่งที่ดูสมเหตุสมผลที่สุด ง้างปากของบุรุษรูปงามที่กำลังหมดสติอยู่ แล้วกรอกยาที่เหลือทั้งหมดเข้าไปในปากอย่างทุลักทุเล โชคดีที่สัญชาตญาณของร่างกายยังทำงาน เจิ้งเฟิงเยวี่ยกลืนของเหลวนั้นลงไปเองโดยอัตโนมัติ