<5> หมาป่าอสูรโผล่มา

ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาดุจสปอตไลท์บนเวทีละครโรงใหญ่ กงหยางเหวินยืนตัวแข็งทื่อราวกับรูปปั้น อ้าปากค้าง สมองที่เคยภาคภูมิใจนักหนาว่าเฉียบแหลมเปรียบเสมือนเครื่องจักรที่ขึ้นสนิม มันหยุดทำงานไปดื้อ ๆ คำถามสั้น ๆ ที่หลุดจากปากของเจิ้งเฟิงเยวี่ยนั้นหนักอึ้งราวกับค้อนพันชั่งที่ทุบลงมากลางกระหม่อมของเขาจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง

หนี! สัญชาตญาณร้องก้องอยู่ในหัว แต่ขาทั้งสองข้างกลับหนักอึ้งราวกับถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น เขากำลังเผชิญหน้ากับพระเอกตัวเป็น ๆ ตัวละครที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาให้แข็งแกร่ง เยือกเย็น และไร้เทียมทาน แต่รัศมีกดดันที่แผ่ออกมาจากตัวจริงนั้นมันน่าหวาดหวั่นกว่าที่เขาจินตนาการไว้เป็นร้อยเท่า

“ข...ข้า...” เขาพยายามเค้นเสียงออกมาจากลำคอที่แห้งผาก “ข้าเป็นแค่ชาวบ้านที่หลงทางเข้ามาน่ะ พอดีได้ยินเสียงต่อสู้ก็เลย...”

คำโกหกกระท่อนกระแท่นหลุดออกจากปากไปอย่างไม่น่าให้อภัยที่สุดในสามโลก เขาหลบสายตาคมกริบคู่นั้นที่จ้องมองมาราวกับจะทะลุทะลวงเข้าไปถึงจิตวิญญาณ เจิ้งเฟิงเยวี่ยไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาฉายแววเคลือบแคลงสงสัยอย่างชัดเจน แต่ดูเหมือนเขาจะบาดเจ็บหนักเกินกว่าจะมาเสียเวลาซักฟอกความจริงกับเด็กหนุ่มท่าทางไม่เอาไหนคนนี้

บรรยากาศที่ตึงเครียดราวกับเส้นเชือกที่กำลังจะขาดดำเนินไปได้เพียงชั่วอึดใจ ก่อนที่ทุกอย่างจะแปรเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน

ราวกับมีใครบางคนกดปุ่มปิดเสียงของโลกใบนี้ เสียงหรีดหริ่งเรไรที่เคยร้องระงมพลันเงียบกริบ เสียงลมที่เคยพัดหวีดหวิวหยุดนิ่งไปดื้อ ๆ ความเงียบงันอันน่าขนลุกเข้าปกคลุมทั่วทั้งที่โล่งกลางป่า กลิ่นสาบของเลือดและกลิ่นดินชื้นหลังฝนดูเหมือนจะทวีความรุนแรงขึ้นอย่างประหลาด

กงหยางเหวินรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว สัญชาตญาณบางอย่างที่เขาไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตกำลังกรีดร้องเตือนภัยอย่างบ้าคลั่ง

เจิ้งเฟิงเยวี่ยเองก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติเช่นกัน เขาฝืนความเจ็บปวดที่บาดแผล ยันตัวตรง เอื้อมมือไปคว้ากระบี่ที่ปักอยู่บนพื้นขึ้นมาตั้งท่าเตรียมพร้อม ดวงตาที่เคยจับจ้องหยางเหวิน บัดนี้กวาดมองเข้าไปในเงามืดของแนวป่ารอบตัวอย่างระแวดระวัง

“มีบางอย่างกำลังมา...” เขาพึมพำเสียงเบา แต่ในความเงียบสงัดเช่นนี้ มันกลับดังชัดเจนราวกับเสียงกระซิบของพญามัจจุราช

ครืด...

เสียงบางอย่างลากไปกับพื้นดินดังมาจากในเงามืด ตามมาด้วยเสียงคำรามต่ำในลำคอที่น่าขนลุกยิ่งกว่าเสียงของหมาป่าตัวที่นอนตายอยู่หลายเท่า มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารอันเลือดเย็น และแรงกระหายอย่างบ้าคลั่ง

วินาทีต่อมา ดวงไฟสีแดงฉานคู่หนึ่งก็สว่างวาบขึ้นในความมืด ตามมาด้วยคู่ที่สอง คู่ที่สาม และอีกนับสิบ!

ดวงตาสีแดงฉานราวกับถ่านไฟนรกเหล่านั้นค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากเงามืด เผยให้เห็นร่างของฝูงหมาป่าสีเทาขนาดใหญ่ที่กำลังแยกเขี้ยวขาววับ น้ำลายเหนียวหนืดยืดไหลจากมุมปาก แต่ที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดคือตัวที่ยืนอยู่หน้าสุด

มันมีขนาดใหญ่กว่าหมาป่าทั่วไปเกือบสองเท่า ขนทั้งตัวเป็นสีดำสนิทราวกับรัตติกาล กล้ามเนื้อทุกมัดบนร่างกายของมันปูดโปนขึ้นมาอย่างน่ากลัว และที่โดดเด่นที่สุดคือเขี้ยวคู่หน้าที่ยาวโง้งออกมาจากปาก มันสะท้อนแสงจันทร์จนเป็นประกายวาววับราวกับทำจากเหล็กกล้า...

หมาป่าเขี้ยวเหล็ก!

สมองของกงหยางเหวินกรีดร้องออกมาเป็นชื่อนั้น เขารู้จักมันดี รู้จักดียิ่งกว่าใครทั้งหมด เพราะมันคือมอนสเตอร์ที่เขาออกแบบขึ้นมาด้วยตัวเอง มันคือเพชฌฆาตที่จะปรากฏตัวในบทที่ 3 และมอบความตายอันน่าสยดสยองให้กับตัวประกอบที่ชื่อกงหยางเหวิน!

ธงมรณะของเขา! ต่อให้หนีไปไกลแค่ไหน สุดท้ายมันก็ยังตามมาหาเขาจนเจอ!

ภาพฉากจบของตัวเองที่เขาเคยเขียนไว้ฉายซ้ำขึ้นมาในหัวเป็นภาพสโลว์โมชั่น ร่างกายถูกฉีกกระชาก เลือดสาดกระเซ็น ลมหายใจเฮือกสุดท้ายที่หมดไปพร้อมกับความเจ็บปวดทรมาน

ฟางเส้นสุดท้ายที่ตรึงสติของเขาไว้ขาดผึงลงในที่สุด

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!”

เสียงกรีดร้องแหลมสูงที่ไม่อาจระบุเพศได้ดังลั่นป่า มันเป็นเสียงกรีดร้องที่ออกมาจากส่วนลึกที่สุดของจิตวิญญาณ เปี่ยมด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดขีดชนิดที่น่าจะทำให้แก้วหูของค้างคาวแถวนั้นแตกได้สบาย ๆ มันทำลายบรรยากาศน่าเกรงขามทั้งหมดลงจนหมดสิ้น

เจิ้งเฟิงเยวี่ยที่กำลังตั้งสมาธิถึงกับสะดุ้ง หันมามองต้นเสียงด้วยแววตาเหลือเชื่อ ไม่คาดคิดว่าเด็กหนุ่มท่าทางน่าสงสัยคนนี้จะปอดแหกได้ถึงเพียงนี้

สัญชาตญาณดิบสั่งให้กงหยางเหวินหันหลังกลับและวิ่งหนีทันที เขาไม่สนใจอีกแล้วว่าพระเอกจะมองเขายังไง ไม่สนใจแล้วว่าทิศไหนเป็นทิศไหน ขอแค่หนีให้พ้นจากตรงนี้ก็พอ

แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเกลียดเขาเข้าไส้ ในจังหวะที่เขากำลังจะออกตัววิ่งนั้นเอง เท้าของเขาก็ไปเกี่ยวกับรากไม้เจ้ากรรมที่อยู่ใกล้ ๆ กันนั้นอีกครั้ง

โครม!

ร่างของเขาล้มเจ้าคะมำหน้าทิ่มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ มันเป็นการล้มที่น่าอนาถ และไร้ศักดิ์ศรีที่สุดเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะทำได้ เขานอนแผ่หลาอยู่บนพื้นดินเย็นเฉียบ สมองตื้อไปหมด ความเจ็บที่หัวเข่าเทียบไม่ได้เลยกับความเย็นเยียบที่แล่นจับขั้วหัวใจ

“หาที่ซ่อนซะ! อย่ามาเกะกะ!” เจิ้งเฟิงเยวี่ยตะคอกเสียงกร้าว เขาขยับมายืนบังร่างของหยางเหวินเอาไว้ กลิ่นคาวเลือดจากบาดแผลของเขาดูเหมือนจะยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณของฝูงอสูรให้บ้าคลั่งยิ่งขึ้น

“ขะ ขาข้า” หยางเหวินพยายามจะลุก แต่ร่างกายกลับสั่นเทาจนไม่มีแรง “ข...ขาข้าไม่มีแรงแล้ว” น้ำตาแห่งความกลัวไหลออกมาจากหางตาอย่างไม่อาจควบคุม

โฮกกกกก!

หมาป่าเขี้ยวเหล็กตัวจ่าฝูงคำรามก้อง มันไม่สนใจนักดาบหนุ่มที่ตั้งท่าเตรียมพร้อม แต่กลับจับจ้องไปยังเหยื่อที่นอนไร้ทางสู้อยู่บนพื้นด้วยแววตากระหายเลือด

มันสปริงตัวทะยานไปข้างหน้า กรงเล็บแหลมคมกางออก ร่างสีดำทมิฬของมันบดบังแสงจันทร์จนเกิดเป็นเงาทะมึนแห่งความตายที่ทาบทับลงบนร่างของกงหยางเหวิน

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วเสียจนหยางเหวินทำได้เพียงเบิกตากว้าง มองดูความตายที่กำลังพุ่งเข้ามาหาตัวเอง นี่คือจุดจบของเขาจริง ๆ หรือ?

กาลเวลาดูเหมือนจะยืดขยายออกไปจนไม่มีที่สิ้นสุด ในม่านสายตาของกงหยางเหวิน ภาพของหมาป่าเขี้ยวเหล็กที่กำลังทะยานเข้ามานั้นคมชัดทุกรายละเอียด เขามองเห็นหยาดน้ำลายที่สาดกระเซ็นจากคมเขี้ยวอันน่าสยดสยอง แววตาสีเลือดที่ลุกโชนไปด้วยจิตสังหารอันดิบเถื่อน และกรงเล็บที่กางออกพร้อมจะฉีกกระชากเนื้อหนังของเขาให้เป็นริ้ว ๆ ความตายอยู่ห่างจากเขาแค่เพียงปลายจมูกสัมผัส

ทว่าในเสี้ยววินาทีของความเป็นความตายนั้นเอง ร่างกายของเขาก็ขยับไปเองตามสัญชาตญาณดิบแห่งการเอาชีวิตรอด มันไม่ใช่การเคลื่อนไหวที่สง่างาม ไม่ใช่กระบวนท่าต่อสู้ที่ล้ำเลิศ แต่เป็นการดิ้นรนเฮือกสุดท้ายที่น่าสมเพชที่สุดเท่าที่จะจินตนาการได้

ขาของเขาสะบัดเตะออกไปกลางอากาศอย่างสะเปะสะปะ เป็นเพียงปฏิกิริยาของคนที่พยายามจะถอยหนีจากสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าให้ได้แม้เพียงหนึ่งมิลลิเมตรก็ยังดี ปลายเท้าที่สวมรองเท้าหนังแห่งความว่องไวของเขากระทบเข้ากับบางสิ่งที่แข็งกระด้างบนพื้นดิน...

มันคือก้อนหินขนาดเหมาะมือที่วางอยู่ในตำแหน่งที่พอดิบพอดีราวกับมีใครบางคนจงใจจัดฉากเอาไว้

ฟิ้ว!

ก้อนหินก้อนนั้นถูกลูกเตะสิ้นหวังของกงหยางเหวินดีดส่งให้พุ่งแหวกอากาศไปราวกับกระสุนปืนใหญ่ขนาดจิ๋ว มันหมุนคว้างเป็นเกลียวด้วยวิถีโคจรที่นักฟิสิกส์ที่เก่งที่สุดในโลกก็ไม่อาจคำนวณได้ ตรงไปยังร่างของอสูรร้ายที่กำลังอ้าปากกว้างเตรียมขย้ำเหยื่อ