เมื่อหมอเป็นห่วง (1)

ลัลนาที่ทีแรกเป็นฝ่ายเดินนำ กลับถูกร่างสูงเดินแซง และให้เธอเป็นคนตามแทน ในขณะที่มือหนายังไม่คลายออกจากกัน เขาพาเธอเดินมายังร้านคาเฟ่เล็กๆ ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ โรงแรม โชคดีที่ในร้านไม่มีใคร อาจเพราะเป็นช่วงบ่าย คนตัวสูงลากเธอมานั่งด้านในของร้านที่เป็นมุมส่วนตัว เพื่อให้เวลาเธอสงบจิตสงบใจ ในขณะที่ตนเองเดินไปสั่งช็อกโกแลตปั่นให้เธอ และกาแฟให้ตนเอง

ลัลนายกเครื่องดื่มขึ้นดื่ม เมื่อเขาวางลงตรงหน้า ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ และความหวานจากเครื่องดื่มส่งผลให้จิตใจเริ่มสงบขึ้น

"ใจเย็นขึ้นรึยัง"

"ฉันต้องใจเย็น?" เธอจึงยียวนตอบกลับ ในขณะที่คนตรงข้ามมองเธอนิ่ง

"มันไม่มีอะไร" รพีภัทรเริ่มต้นอธิบายหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันสักพัก

"อะไรที่ว่าคืออะไร" เธอยียวนตอบกลับบ้าง

"อย่ากวน"

"คุณก็ต้องอธิบายมามากกว่านี้สิ"

"แล้วคุณอยากรู้อะไร" เขาวางถ้วยกาแฟลง ถามเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ทำไมคุณไม่บอกฉันว่ามาสัมมนาที่นี่ คุณรู้ไหมฉันเกือบหลุดโป๊ะไปแล้วตอนที่มีคนบอกว่าเห็นคุณ" ลัลนาพูดขึ้นอย่างหัวเสีย ถึงเวลานั้นจริงๆ คนต้องสงสัยถึงความสัมพันธ์ครั้งนี้แน่ๆ

"เอาตรงๆ ผมก็เพิ่งรู้ว่าโรงแรมที่มาพักจะเป็นที่เดียวกับคุณ" ทีแรกที่เขารู้ว่าคนตรงหน้าจะมาถ่ายละครที่เขาใหญ่ ก็ยังแอบตกใจไม่คิดว่าจะมาที่เดียวกัน แต่โรงแรมมีตั้งเยอะ ใครจะไปคิดว่าจะต้องมาพักที่เดียวกัน 

"แล้วทำไมมินนี่รู้ล่ะว่าคุณอยู่ที่นี่" รพีภัทรถอนหายใจยาว เรื่องนี้เขาก็หนักใจไม่น้อย

"ความจริงแล้วหมอที่โรงพยาบาลผมรู้จักกับมินนี่ เคยเรียนด้วยกัน" เมื่อคนตรงหน้าพูดแบบนั้น ลัลนาก็เข้าใจได้ทันที มนิสราคงจะรู้ว่าหมอพีร์มาสัมมนาที่นี่ผ่านคนนั้นแหละ

ลัลนาถอนหายใจหงุดหงิด ที่ทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้

"มันไม่มีอะไรคุณมั่นใจได้" เขามองสบตาเธอนิ่ง ยืนยันผ่านสายตาว่าไม่มีอะไรอย่างที่เธอคิดแน่นอน

"ตัวคุณฉันเข้าใจ แต่อีกคนนี่สิ" เธอบ่นพึมพำ เมื่อเห็นเขาเลิกคิ้วมองเธอแปลกๆ จึงรีบอธิบาย "ฉันหมายถึงถ้าคนอื่นมาเห็นคุณกับมินนี่อยู่ด้วยกัน จะกลายเป็นเรื่อง ความจริงเรื่องอดีตคุณกับเขาใช่ว่าคนอื่นจะไม่รู้" ถึงจะไม่ได้แพร่หลายไปในวงกว้าง แต่หลายคนก็พอรู้มาบ้างถึงความสัมพันธ์ของพวกเธอทั้งสามคน

"ผมรู้..แต่ก็ช่างเขาสิ ผมอธิบายให้คุณเข้าใจคนเดียวก็พอแล้ว" เขาตอบกลับเรื่อยๆ ยกกาแฟขึ้นจิบ ในขณะที่หัวใจคนฟังเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกจากอก

"แล้วคุณกลับวันไหน" เธอแสร้งเปลี่ยนเรื่อง เบือนหน้าหนียกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาดื่ม

"พรุ่งนี้ คุณล่ะ?"

"เหมือนกันค่ะ"

"คุณไม่ได้เอารถมานี่" จำได้ว่าเขาเห็นรถเธอจอดอยู่ตรงช่องจอดรถข้างๆ กัน

"ขามาพี่กันต์มาส่งค่ะ แต่ตอนนี้น้องในสังกัดอีกคนมีงาน" แปลได้ว่าเธอคงต้องกลับเอง 

"งั้นกลับกับผม พรุ่งนี้ไม่มีอะไรแล้ว ความจริงผมจะกลับคืนนี้ แต่รอกลับพร้อมคุณพรุ่งนี้เลย

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกับพร้อมรถตู้ในกองได้" เธอรีบตอบกลับอย่างเกรงใจ เขาทำงานเสร็จแล้วจะให้อยู่รอเธอก็ใช่เรื่อง

"คุณเพิ่งบอกไปว่ากลัวคนมองไม่ดี แล้วนี่คนจะมองยังไงถ้ารู้ว่าผมให้คุณนั่งรถตู้กองกลับ ทั้งๆ ที่ตัวเองอยู่ที่นี่เหมือนกัน" เขายกเหตุผลที่เธอเคยพูดไว้มาอ้าง

"พรุ่งนี้กว่าจะถ่ายเสร็จก็ช่วงบ่ายเลยนะคะ"

"ผมรอได้ ไม่มีปัญหา" ลัลนามองคนตรงข้ามที่เลิกสนใจเธอ คำนวณเวลาให้เธอเสร็จสรรพ เมื่อเห็นแบบนั้นคนตัวเล็กจึงปล่อยเลยตามเลย ขอตัวกลับไปกองถ่ายเพราะใกล้ถึงคิวตนเองแล้ว

"ฉันต้องกลับเข้ากองแล้ว"

"ที่คุณถ่ายละครอยู่ ตรงคอกม้าที่คนมุงกันเยอะๆ รึเปล่า"

"ใช่ค่ะ ตรงนั้นแหละ วันนี้อชิต้องถ่ายฉากขี่ม้า" ชื่อพระเอกของเรื่องทำให้คนที่นั่งตรงข้ามใบหน้าเริ่มตึง 

"ผมไปด้วยได้ไหม"

"ยังไงนะคะ?" ลัลนาถามย้ำอีกครั้ง ไม่แน่ใจว่าตนเองหูฝาดไปรึเปล่า อย่างเขาเนี่ยนะ จะไปกองละครที่มีคนวุ่นวายเต็มไปหมด

"ผมขอไปนั่งรอด้วย"

"ทำไมคะ?"

"งานผมเสร็จแล้ว" เขายกข้อมือดูเวลาก่อนอธิบายต่อ "ใกล้เย็นแล้วด้วยจะได้ไปหาอะไรกินกันต่อ ไม่ดีรึไงคนจะได้เห็นว่าคุณกับผมรักกันดี" รพีภัทรจ้องมองคนตรงหน้ารอคำตอบ ไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองต้องพูดอธิบายยาวเหยียดขนาดนั้น ทั้งๆ ที่ไม่ใช่นิสัยตนเองสักนิด

"เอาแบบนั้นก็ได้ แต่คุณจะเบื่อรึเปล่า"

 "ผมอยู่ได้" เขาตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อนเธอ แถมยังหันมาพยักหน้าเรียกเธอซ้ำ "ไปสิ อย่าปล่อยให้คนอื่นรอ"

ลัลนายกมือเกาหัวด้วยความมึนงง ก่อนจะเดินตามคุณหมอหนุ่มไปยังกองถ่ายของตัวเอง

สรุปใครเป็นนักแสดง แล้วเขาเป็นอะไรเนี่ย?

แต่ก็ดีเหมือนกัน มนิสราจะได้รู้สักทีว่าควรจะจบเรื่องของตัวเองไปได้แล้ว เลิกมาวุ่นวายกับสามีคนอื่นสักที!