เมื่อหมอแต่งงาน (4)

"คุณ...จะอาบน้ำก่อนไหม" มะนาวมองผ่านกระจกไปยังร่างสูงที่ยังอยู่ในชุดเจ้าบ่าว ใบหน้าแดงดูกรึ่มเล็กน้อย น่าจะเป็นเพราะปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปพอสมควร

"คุณอาบเลย" ลัลนาละมือจากการถอดเครื่องประดับบนศีรษะ หันกลับมามองเขาเต็มตา เห็นคนตัวสูงเดินไปคว้าเสื้อสูทที่ถอดวางไว้บนพนักพิงโซฟา สาวเท้าเดินออกไปทางประตูหน้าห้อง

"เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณจะไปไหน"

"ก็เสร็จพิธีแล้วนี่" 

"แล้วคุณจะไปเลยเหรอคะไม่นอนนี่เหรอ เอ่อ...ฉันหมายถึงเพิ่งเสร็จพิธีส่งตัว แล้ววันนี้เป็นวันแรก แม่คุณเขาจะว่ารึเปล่า" ลัลนาละล้าละลังรีบอธิบาย กลัวเขาเข้าใจผิดในประโยคแรกคิดว่าเธอชวนนอนที่ห้อง

"แม่กลับแล้ว..เพื่อนผมแชทมาบอก" เขาอธิบายสั้นๆ ไม่ติดใจประโยคกำกวมที่เธอเอ่ยขึ้นทีแรก

"คุณนอนได้ใช่ไหม" ลัลลนาพยักหน้าตอบรับอย่างช่วยไม่ได้ จะให้บอกว่านอนไม่ได้รึยังไง! มีอย่างที่ไหนแต่งงานวันแรกทิ้งเธอไว้ที่เรือนหอคนเดียว

คนตัวเล็กมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินลับไป สักพักได้ยินเสียงปิดประตูและสตาร์ทรถเป็นสัญญาณว่าเขาออกไปแล้ว ลัลนาทิ้งตัวลงที่นอนกว้างลืมตามองเพดาน ความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน ที่ต้องอยู่รับแขกทำให้เปลือกตาเริ่มปิดลง ยกมือก่ายหน้าผาก ย้อนคิดถึงจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอต้องมาใส่ชุดเจ้าสาวอยู่ตรงนี้

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะข่าวอย่างที่ทุกคนรู้กันนั่นแหละว่าเธอต้องการแต่งงานเพื่อสยบข่าวลือต่างๆ แต่ประเด็นสำคัญคือยายผกา วันนี้เธอได้เห็นรอยยิ้มมีความสุขของผู้ที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก เป็นความต้องการของยายที่อยากให้เธอลงเอยกับลูกของคุณหญิงรจณี ผู้ที่ยายเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กเช่นเดียวกัน

ยายผกาเคยเป็นแม่นมให้กับคุณหญิงรจณีมาตั้งแต่เกิด เรียกได้ว่าผูกพันกันมายาวนาน จนเมื่อคุณรจณีไปเรียนต่อต่างประเทศยายผกาจึงขอสิ้นสุดบทบาทแม่นม  เพราะอยากกลับมาดูแลแม่ตนเองที่ป่วย

แต่แล้ววันหนึ่งมีคนแถวบ้านที่รับรู้มาอยู่แล้วว่ายายเป็นพี่เลี้ยงเด็กมาก่อน เลยเอาเด็กมาฝากยายผกาเลี้ยง ทีแรกเจ้าตัวก็ส่งเสียปกติแวะมาดูลูกอยู่เรื่อยๆ แล้วอยู่ๆ ก็ขาดการติดต่อไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จนเวลาล่วงเลยมานานถึงสิบห้าปี เด็กคนนั้นก็ไม่เคยได้เจอแม่อีกเลย

และเด็กคนนั้นก็คือเธอ

ยายผกาเลี้ยงดูเธอมาเป็นอย่างดี ถึงไม่ได้ลำบากแต่ก็ใช่ว่าสบาย ลัลนาพอโตขึ้นหน่อยก็ทำงานหารายได้ช่วยผู้เป็นยายทุกทางเพื่อตอบแทนบุญคุณที่เลี้ยงดูเธอมาโดยตลอด

จนเมื่อโอกาสในวงการบันเทิงผ่านเข้ามา เธอจึงรีบคว้าไว้ และทำให้เธอเป็น มะนาว ลัลนา ดาวร้ายชื่อดังจนถึงทุกวันนี้

ยายผกาได้มีโอกาสกลับมาติดต่อคุณรจณีในช่วงสามสี่ปีหลัง ตัวเธอเองก็มีโอกาสได้เจอคุณรจณีอยู่บ่อยครั้ง จะมีแค่ช่วงหลังที่ยายผกาตัดสินใจขอไปอยู่กับแม่ชีที่นับถือ เธอจึงแทบไม่ได้เจอคุณรจณีอีกเลย อาจเป็นเพราะต้องทำงานและเวลาไปเยี่ยมไม่ตรงกัน

จนยายเป็นคนมาพูดกับเธอ ว่าห่วงชีวิตนับจากนี้อยากให้หลานคนนี้เจอคนดีๆ มีครอบครัวที่แท้จริง โดยไม่ต้องรอคอยคนที่ทิ้งเธอไปอีก แต่ลัลนาเชื่อว่าแม่ต้องมีเหตุผล แม่ไม่มีทางทิ้งเธอไปแบบนั้นแน่ๆ

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอได้รู้จักกับหมอรพีภัทร ทีแรกเธอก็ปฏิเสธอยู่หลายครั้ง จนคุณป้ารจณีต้องเป็นคนมาเอ่ยปากกับเธอเอง ขอแค่ไปทำความรู้จักกันก็ยังดี บวกกับเธอมีข่าวเสียๆ หายๆ ด้วย เธอไม่อยากให้ยายเครียดเลยไปดูเพื่อความสบายใจของยาย

แต่ใครจะไปคิดว่าสุดท้ายจะลงเอยด้วยการที่เธอกับเขาได้แต่งงานกันจริงๆ แถมยังโดนเจ้าบ่าวทิ้งตั้งแต่คืนแรก

เธอนี่มันยังไงนะ..มีแต่คนอยากทิ้ง

ลัลนาลุกขึ้นบิดตัวอย่างเกียจคร้าน ใจอยากจะทิ้งตัวหลับไปเลยแต่ความหนักหน้าจากเครื่องสำอางทำให้ต้องฝืนตัวขึ้นมา ตั้งท่าจะเดินเข้าไปห้องน้ำแต่ต้องสะดุดตากับถุงกระดาษใบใหญ่สีชมพูที่วางอยู่บนโต๊ะ จำได้ว่าพระพรน้องสาวของเขามากระซิบบอกให้เป็นของขวัญ

แพลนที่ตั้งใจไว้เธอตั้งใจแกะของขวัญและไล่ขอบคุณแขกในวันพรุ่งนี้ แต่ถุงกระดาษใบใหญ่ที่สะดุดตาอยู่ก็ทำให้อดไม่ได้ที่จะเดินไปเปิดออกดู 

ลัลนาเพ่งสายตามองของด้านในเสร็จก็รีบปิดปากถุงคว้าเชือกหูหิ้วโยนเข้าไปในหลืบตู้เสื้อผ้าทันที

ชุดนอนไม่ได้นอน

เล่นอะไรเนี่ยเพนท์! ลัลนามองค้อนไปทางตู้เสื้อผ้าอีกรอบ เหมือนเป็นตัวแทนคนตัวแสบที่ให้ของขวัญพิเรนทร์ๆ ก่อนสายตาจะไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างอีกครั้ง ร่างเล็กสาวเท้าเข้าไปใกล้ ก้มลงหยิบกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กที่ตกลงอยู่โซฟา คาดว่าเป็นของเจ้าบ่าวเธอ อาจจะตกตอนที่หยิบเสื้อสูท เมื่อหยิบขึ้นมาอยู่ในระยะสายตา ก็เดาได้ไม่ยากว่าของชิ้นนี้คืออะไร

ถุงยาง!!