บทที่ 13

หวง ต้าเฟิงในสายตาเยว่ซินที่ได้เจอกันครั้งแรกนั้นดูเป็นลมแรงสมชื่อ เขามีรูปร่างสูงโปร่งตามสไตล์ของนายแบบ ไม่ได้มีมัดกล้ามใหญ่โตหวือหวาแต่ก็ไม่ได้ผอมแห้ง ทั้งคู่เจอกันที่สนามบินก่อนด้วยความบังเอิญ เยว่ซินเห็นอีกคนในตอนที่เขากำลังโดนรุมหน้ารุมหลังจากแฟนคลับ เส้นผมสีฟ้าออกหม่นๆเทานั้นดูเป็นจุดสังเกตง่าย ต้าเฟิงอยู่ในเสื้อยืดสีอ่อนกับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำดูทะมัดทะแมง บนเส้นผมนั้นมีแว่นกันแดดคาดอยู่

"นั่นคือหวง ต้าเฟิงค่ะ" ซูเม่ยเอ่ยกระซิบ เยว่ซินไม่เคยได้ยินเรื่องราวของคนนี้ในนิยายมาก่อน อาจเป็นเพราะเยว่ซินคนเดิมนั้นไม่ได้ทำงานด้านนี้

ผู้จัดการอีกฝ่ายหันมาสบตาเธอเข้า เขากระซิบอะไรบางอย่างกับต้าเฟิง อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นจากกระดานเซ็นลายเซ็น นั่นทำให้เยว่ซินได้สบตาอีกคนเข้า...

ดวงตาสีน้ำทะเลนั้นมองกันอย่างไม่ปิดบัง

เยว่ซินยืนนิ่ง ในระหว่างนั้นที่เธอเห็นว่าต้าเฟิงจะเดินมาทักทายกันแต่ทั้งเขาและเธอก็โดนแฟนคลับแทรกกลางไว้ก่อน สุดท้ายแล้วต่างคนเลยต่างแยกย้ายกันเดินทางไปที่พักโดยที่ไม่ได้ทักทายกันสักคำ

มาฮ่องกงครั้งนี้เพื่อการถ่ายนาฬิกาข้อมือแบบเซ็ทชาย หญิง และเหมือนว่าทางเจ้าของแบรนด์นั้นจะอยากได้นายแบบนางแบบที่กำลังมาแรงในโซเชียลช่วงนี้ และต้าเฟิงกับเยว่ซินเป็นคู่ที่ตรงใจเจ้าของแบรนด์มากที่สุด

วันนี้เป็นวันที่เดินทางมาก่อนเวลา เยว่ซินมีเวลาพักผ่อนไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะต้องเริ่มถ่ายในพรุ่งนี้เช้าและมะรืนก็ต้องรีบเดินทางกลับเพื่อไปทำงานต่อ

"คุณหนูเยว่ ทางนู้นติดต่อมาจะชวนไปทานข้าวกันก่อนน่ะค่ะ จะให้ฉันตอบรับไหมหรือคุณหนูเยว่อยากพักผ่อนก่อน?" ซูเม่ยเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์แล้วเอ่ยถาม เยว่ซินคิดชั่วครู่ มันเป็นเรื่องปกติที่ต้าเฟิงจะชวนเธอออกไปพบปะเพื่อพูดคุยกันก่อนจะเริ่มงานกันเพื่อไม่ให้เกร็งเวลาทำงานจริง

เยว่ซินคิดว่านี่ก็เป็นเรื่องที่ดีจึงไม่คิดปฏิเสธ ซึ่งฝั่งทางนั้นก็ตอบกลับมาว่าเจอกันในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าที่ร้านอาหารในโรงแรม

หลี่ เยว่ซินเลือกเอาชุดค่อนข้างสุภาพมาสวมสำหรับนัดครั้งนี้ เป็นเดรสกี่เพ้าแขนสั้นสีขาวที่ตรงคอประดับแต่งเป็นลูกไม้ ซูเม่ยช่วยแต่งหน้าทำผม

เกล้าผมยาวสวยขึ้นแล้วปักด้วยปิ่นที่ห้อยดอกมู่หลันสีทอง ซูเม่ยมองเจ้านายตนอย่างพิจารณา เยว่ซินนั้นไม่ว่าจะมองไปมุมไหนก็ดูสง่าไปเสียทุกมุม

"ระหว่างนี้พี่ซูเม่ยก็ไปเตรียมตัวเถอะค่ะ เดี๋ยวพวกเครื่องประดับ กระเป๋าและรองเท้าฉันจะเป็นคนเลือกเอง" ซูเม่ยพยักหน้า ยังไงเสียเยว่ซินก็รู้ดีว่าควรจะแต่งตัวเช่นไรให้ดูดีและให้เกียรติคนที่จะต้องร่วมงานด้วยกัน

หากจากที่ซูเม่ยอ่านประวัติของต้าเฟิงให้ฟังนั้น อีกฝ่ายมีอายุน้อยกว่าเยว่ซินเสียอีก เขาเริ่มทำงานด้านนี้ตั้งแต่ไม่ยี่สิบดี เป็นดาวรุ่งอายุน้อยที่เก่งมากคนนึงเลยทีเดียว

ฐานะทางบ้านของต้าเฟิงนั้นก็มีหน้ามีตาในสังคม ตระกูลหวงทำธุรกิจเกี่ยวกับด้านโรงแรมและที่ดินหากแต่ลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลนั้นเลือกที่จะพลิกฐานตัวเองมาทำงานด้านนี้แทน

ซูเม่ยใช้เวลาเตรียมตัวไม่นาน ทั้งสองคนออกจากห้องมาถึงห้องอาหารของโรงแรมก่อนเวลานัดหมาย ฝั่งทางกองถ่ายนั้นได้ทำการจองห้องพักและห้องทานอาหารให้กับต้าเฟิงและเยว่ซินล่วงหน้าไว้แล้ว โดยเยว่ซินจะได้เจอกับทีมงานและผู้กำกับในวันพรุ่งนี้เลยหลังจากที่พวกเขาเคยบินไปปักกิ่งเพื่อพบเธอมาแล้วครั้งนึง

"อ้าว มาแล้วหรือครับคุณหนูเยว่" เยว่ซินค่อนข้างแปลกใจที่เธอมาก่อนเวลาหลายนาทีแต่ต้าเฟิงกับผู้จัดการดันมาถึงก่อนแล้ว

เขาทั้งสี่โค้งให้กัน เยว่ซินนั่งตรงข้ามต้าเฟิงส่วนซูเม่ยก็นั่งตรงข้ามผู้จัดการอีกที

"ผมอยากมาดูรายการอาหารก่อนล่วงหน้าเลยรีบลงมาน่ะครับ อ้อจริงสิ ผมหวง ต้าเฟิงนะครับ ส่วนนี่พี่ฉางตี๋" ผู้จัดการนามว่าฉางตี๋ค้อมศีรษะให้อีกครั้ง เยว่ซินวาดรอยยิ้มก่อนจะเริ่มแนะนำตัวบ้าง

"สวัสดีค่ะฉันหลี่ เยว่ซิน ส่วนนี่พี่ซูเม่ยค่ะ" แนะนำตัวพอเป็นพิธี ต้าเฟิงจึงเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร เขาสั่งไปหลายเมนูเมื่อเสร็จสิ้นบทสนทนาจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง

"ผมเห็นข่าวคุณหนูเยว่อยู่บ่อยๆ อืม...จริงๆผมอายุน้อยกว่าคุณหนูเยว่สินะครับ" เยว่ซินพยักหน้ารับ ฉางตี๋ที่นั่งอยู่ข้างๆอาสาเป็นคนรินน้ำชาให้

"งั้น...คุณหนูเยว่เรียกผมว่าต้าเฟิงหรืออาเฟิงเฉยๆก็ได้นะครับ"

เยว่ซินค่อนข้างกังวลเล็กน้อย เธอเพิ่งได้รู้จักเขาเมื่อครู่แต่ให้ทำตัวสนิทสนมกับนายแบบหน้าใหม่มาแรงคนนี้มันจะไม่ดูแปลกๆไปหรือ?

"ถ้าสนิทกันก็จะทำงานด้วยกันง่ายขึ้น จริงไหมครับ?" ราวกับว่ารู้ว่าเธอคิดเช่นไร ต้าเฟิงพูดอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม

"อืม...เช่นนั้นก็ได้" มื้อกลางวันของเหล่านายแบบนางแบบและผู้จัดการส่วนตัวทั้งสี่คนนั้นจบลงอย่างเรียบง่าย ต้าเฟิงชวนคุยบ้างสลับกับซูเม่ยที่เอ่ยถามเอาข้อมูลของอีกฝ่ายมาบ้าง

หลังจากนั้นคุณหนูเยว่ถึงได้พักผ่อนเสียทีหลังจากที่เดินทางมา เยว่ซินหลับลึกตื่นขึ้นมาอีกทีฟ้าก็มืดเสียแล้ว เธอเตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้เล็กน้อย ฝึกท่องสคริปต์สั้นๆและศึกษาสถานที่ที่ต้องไปถ่าย

"พี่ซูเม่ย..." คำพูดชะงักค้างยามที่เยว่ซินหันไปที่โต๊ะของซูเม่ยซึ่งพบว่าเธอฟุ่บหลับลงไปแล้ว ร่างบางยกยิ้มเล็กน้อย ผู้จัดการคนนี้นั้นทั้งตั้งใจทำงานและเป็นคนที่น่านับถือ

เยว่ซินหยิบผ้าห่มผืนเล็กไปคลุมให้ มือเรียวสวยปิดหน้าจอโน๊ตบุ๊ค

"ฝันดีนะคะพี่ซูเม่ย"

วันรุ่งเช้าเยว่ซินไปก่อนเวลา สถานที่ก็คือร้านสาขาหลักของแบรนด์นาฬิกาที่เธอจะต้องถ่าย ภายในประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวทองเป็นหลัก หญิงสาววาดรอยยิ้มสวยให้กับทีมงาน โชคดีหน่อยที่กองถ่ายครั้งนี้เยว่ซินยังไม่เห็นแววตาไม่ชอบเธอจากใครคนไหนทำให้พอหายใจโล่งขึ้นหน่อย

"สวัสดีค่ะคุณหนูเยว่" เยว่ซินโค้งให้เล็กน้อย เธอจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือฝ่ายอาร์ตไดเรกเตอร์ เธอคอยช่วยประสานงานอยู่กับพี่ซูเม่ยเป็นระยะ

"ทานข้าวมาหรือยังคะ" เยว่ซินพยักหน้า อีกคนจึงพาเธอไปแนะนำตัวกับทีมงานอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงไปยังห้องแต่งตัว

"คิดว่าอีกครู่เดียวน้องต้าเฟิงก็คงมาแล้ว ในระหว่างนี้คุณหนูเยว่ซินก็แต่งหน้าแต่งตัวรอได้เลยค่ะ" ซูเม่ยขานรับ นอกจากนี้เธอยังแจ้งเพิ่มเติมมาอีกว่าเจ้าของแบรนด์อาจจะมาช้าหน่อยเนื่องจากติดธุระกะทันหัน

ไม่นานนักหวง ต้าเฟิงก็เดินทางมาถึง อีกฝ่ายอยู่ในเสื้อเชิ้ตแบบผ้าทิ้งตัวคู่กับกางเกงขายาวสีดำ เขาทักทายทีมงานทุกคนอย่างเป็นมิตรติดไปทางขี้เล่น เพราะในช่วงเวลาไม่กี่นาทีที่ต้าเฟิงมาถึงนั้นก็ทำเอาคนในห้องแต่งตัวหัวเราะกันไม่หยุด

"แหม น้องต้าเฟิงนี่ตลกจริงๆนะคะ ตัวจริงก็หล่อมาก" อีกฝ่ายยิ้มรับ เขาเดินตรงมาหาคุณหนูเยว่แล้วคุกเข่าลงเพื่อคุยด้วย

"สวัสดีครับพี่เยว่ซิน ผมกะว่าจะชวนมาพร้อมกันเสียหน่อยแต่พอติดต่อไปที่คุณซูเม่ยเธอบอกว่าพี่เยว่ซินเดินทางมาแล้ว" เยว่ซินขมวดคิ้ว เมื่อวานนี้ต้าเฟิงยังเรียกเธอว่าคุณหนูเยว่อยู่เลยไม่ใช่หรือ?

"อ่า...ค่ะ" เพราะโดนพูดจาแปลกๆใส่แบบไม่ทันตั้งตัว คนบนเก้าอี้จึงตอบแบบติดขัด ต้าเฟิงหัวเราะ เขายิ้มให้อีกคนจนตาหยี

"น้องต้าเฟิงแต่งตัวเลยไหมคะ"

"ครับ ได้ครับ" ทั้งคู่ผละออกจากกัน ที่จริงจะพูดให้ถูกคือต้าเฟิงผละตัวออกไปยังที่นั่งของตัวเอง

เยว่ซินหันไปหาซูเม่ยซึ่งก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังขมวดคิ้วมุ่นเช่นเดียวกัน

หลังจากแต่งหน้าทำผมเสร็จ คุณหนูเยว่จึงเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ดวงตาสวยทอดมองชุดที่ตนต้องใส่ มันเป็นเดรสสายเดี่ยวสีขาวที่อวดแผ่นหลัง ตรงกระโปรงนั้นประดับด้วยขนเฟอร์เล็กน้อย

ซูเม่ยมองเจ้านายตนเองอย่างพิจารณา เธอเห็นเรฟของเสื้อผ้าและสินค้ามาก่อนหน้านี้แล้วหากแต่ไม่คิดว่ายามมันอยู่บนตัวของคุณหนูหลี่ เยว่ซินผู้นี้นั้นจะทำให้อวดรูปร่างที่ชัดเจนเช่นนี้

"ฉันจะไปขอเปลี่ยนชุดดีไหมคะคุณหนูเยว่" ไม่ใช่มันไม่สวยยามที่เยว่ซินสวม หากแต่เพราะเรือนร่างอันสมส่วนนี้โดนผ้าน้อยชิ้นปิดไว้ ไม่ว่าเยว่ซินจะขยับท่าไหนก็ดูจะเห็นสัดส่วนชัดไปเสียทุกส่วน

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ซูเม่ย เห็นเป็นสายเดี่ยวแบบนี้แต่ก็แข็งแรงดีนะคะ หรือที่พี่อยากเปลี่ยนเพราะฉันใส่แล้วไม่สวย?" เยว่ซินเอียงคอถาม ฝั่งผู้จัดการได้ยินเช่นนั้นจึงรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที

"สวยค่ะ คุณหนูเยว่งดงามมากเพียงแต่ฉันไม่อยากให้คนอื่นมองคุณหนูเยว่ในชุดนี้เท่าไหร่นัก" เยว่ซินหลุดหัวเราะ ซูเม่ยนั้นเป็นคนนิ่งๆแต่ยามที่พูดเช่นนี้ทำเอาคนฟังไปไม่เป็นเลยทีเดียว

"ได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งไม่อยากเปลี่ยนเลยค่ะ" ซูเม่ยถอนหายใจให้กับความดื้อของอีกคน

อีกฝั่งที่หวง ต้าเฟิงเขาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังยืนฟังบรีฟอยู่ สายตาขี้เล่นนั้นฉายแววเย็นชาครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นปกติ ร่างสูงของนายแบบนายหน้าใหม่อยู่ในชุดสูทสีขาวที่มีเพียงแค่สูทตัวเดียวด้านในไม่สวมอะไรอวดแผงอกน่าลูบไล้นั้น ส่วนกางเกงก็เป็นกางเกงขายาวสีขาว ด้านข้างมีฉางตี๋ยืนอยู่ข้างๆกัน

ต้าเฟิงฟังบรีฟไปพลางล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทีไม่ยี่หระเพราะเหมือนว่าคนที่มาบรีฟเขานั้นจะเป็นแฟนคลับตัวยงเสียกระมังถึงได้พูดผิดพูดถูก

"ค่ะ...แล้วก็ยืนด้าน...เอ่อ...หลังนะคะ" หญิงสาวนั้นตัวเล็กสูงเพียงแค่อกเขา ต้าเฟิงพยักหน้าให้แล้วเอ่ยถามเสียงนิ่งๆ

"แค่นี้ใช่ไหม"

"คะ?...เอ่อ ค่ะ" เธอตอบละล่ำละลัก ชายหนุ่มทำท่าจะละตัวออกจำต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงของทีมงานคนหนึ่งพูดขึ้น

"คุณหนูเยว่ งดงามมากเลยค่ะ"

ดวงตาสีน้ำทะเลตวัดมองไปยั่งที่นั่น เขานิ่งค้างราวกับเวลาถูกหยุดไว้ชั่วครู่นึง ริมฝีปากสวยค่อยๆวาดรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าพร้อมกับดวงตาที่มีแววซุกซนเช่นเดิม

นางแบบคนนี้ของเขาช่างงดงามเสียจริง

เยว่ซินเดินตรงเข้ามาหา อีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีประหม่าอะไรที่โดนหลายสายตาจับจ้อง ขาเรียวที่สวมรองเท้าส้นสูงนั้นยังเดินอย่างมั่นคงเฉกเช่นนางพญาสะกดสายตาของนายแบบคนดังไม่ให้ละไปไหน

"อะแฮ่ม" เป็นฉางตี๋ช่วยดึงสติไว้ เขากระแอมไอเล็กน้อยเมื่อเยว่ซินเดินมาตรงหน้าแต่ต้าเฟิงยังคงมองนิ่ง

"เป็นนางแบบที่ถ่ายคู่กับผมแล้วงดงามที่สุดที่ผมเคยเห็นมาเลยครับ"

"ต้าเฟิงพูดเกินไปแล้วค่ะ" เยว่ซินหัวเราะ เธอหันไปหาคนบรีฟงานอีกครั้งแล้วเอ่ยถามเสียงหวาน

"ขอโทษที่ช้านะคะ" หญิงสาวตัวเล็กที่บรีฟงานให้ต้าเฟิงก่อนหน้านี้สะดุ้ง เธอเป็นเด็กใหม่ที่คุณพ่อรู้จักกับเจ้าของแบรนด์จึงฝากงานมาให้เป็นกรณีพิเศษ เพิ่งจะได้เห็นดารา เซเลปตัวจริงก็วันนี้

เยว่ซินฟังบรีฟอย่างตั้งใจ ใช้เวลาครู่เดียวคุณหนูตระกูลหลี่ก็พยักหน้าแล้วหันไปคุยกับผู้จัดการตนเอง ฝั่งคนที่เพิ่งมาทำงานใหม่นั้นเสร็จหน้าที่ตัวเองแล้วแต่ยังไม่ก้าวเดินไปไหน เธอมองคุณหนูเยว่กับต้าเฟิงที่ยืนคู่กัน ส่วนสูงทั้งคู่ต่างกันก็จริงแต่ไม่ได้มาก คุณหนูเยว่ซินนั้นเพรียวสูงยามยืนอยู่กับต้าเฟิงนั้นราวกับเจ้าชายและเจ้าหญิงเสียนี่...

แต่ไม่ใช่เพียงแค่นั้น อีกอย่างที่เธอค่อนข้างสงสัยคือหวง ต้าเฟิงรู้จักกับคุณหนูเยว่เป็นการส่วนตัวหรือไม่? เพราะเมื่อครู่ก่อนที่เยว่ซินจะปรากฏตัวนั้น ฝ่ายชายหนุ่มยังมีท่าทีเคร่งขรึมทั้งยังมองเธอนิ่งๆราวกับเป็นคนละคนกับตอนนี้

ผู้กำกับเข้าไปพูดคุยกับทั้งสองคน การถ่ายทำจะเริ่มขึ้นแล้ว...

บนโซฟาตัวยาวภายในร้านสาขาหลักของแบรนด์ เยว่ซินนั่งลงขาเรียวสวยนั้นไขว่ห้าง มือข้างขวาที่สวมนาฬิกาวางบนพนัก ด้านหลังมีต้าเฟิงยืนอยู่ เขาโน้มตัวลง มือข้างซ้ายวางบนไหล่ของคุณหนูเยว่ ส่วนข้างขวาที่สวมนาฬิกาก็วางบนพนักพิงของโซฟา ดวงตาสีอ่อนและสีน้ำทะเลนั้นโฟกัสมายังกล้อง เหล่าทีมงานไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ พวกเขาตั้งใจดูการถ่ายครั้งนี้ราวกับมนต์สะกด

ฝั่งซูเม่ยที่อยู่ไม่ไกลนั้นค่อนข้างลำบากใจ เธอมองข้อความที่ส่งมาจากปักกิ่งแล้วชั่งใจอยู่ครู่นึง อีเมลนั้นมีชื่อว่า 'คุณหลิง' ใช่...อีกฝ่ายส่งข้อความมาหาถึงการมาทำงานของคุณหนูเยว่ ไม่ต้องคิดให้มากก็รู้ได้ว่าเป็นคำสั่งของฟาหยาง

หากซูเม่ยส่งรายงานไปตอนนี้ด้วยรูปภาพของคุณหนูเยว่ซินและหวง ต้าเฟิงในสภาพตอนนี้จะดีจริงหรือ?

ต้าเฟิงรับรู้ถึงกลิ่นหอมของดอกไม้ตรงหน้า เขาโน้มเปลี่ยนท่าบ้างเป็นระยะ คุณหนูเยว่ก็เช่นกัน ต้าเฟิงค่อนข้างแปลกใจที่ได้ยินว่าอีกฝ่ายเพิ่งจะเริ่มทำงานด้านนี้แต่กลับดูมืออาชีพจนเขาตามเกือบไม่ทัน

"ต่อไปจะเปลี่ยนเป็นตรงตู้กระจกครับ" เสียงของช่างกล้องและผู้กำกับทำให้ทั้งสองคนผละออกจากกัน ฝ่ายคอสตูมรีบเข้ามาซับหน้าแต่งผมให้ทั้งคู่ทันที

ต้าเฟิงยังคงมองไปที่คุณหนูเยว่ เขาทำท่าจะเอ่ยพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ต้องชะงักเมื่อผู้หญิงคนหนึ่งในฝ่ายคอสตูมที่กำลังช่วยจัดคอปกเสื้อให้เขานั้นยื่นมือมาฉีดน้ำหอมให้กัน

"นี่!" ดวงตาสีน้ำทะเลแข็งกร้าว และเพราะเสียงของต้าเฟิงทำให้ฝ่ายต่างๆที่กำลังทำงานของตัวเองอยู่หันมามองกันเป็นตาเดียว

"คะ?..." หญิงคนนั้นดูตกใจ เธอเอ่ยเสียงในลำคอแบบประหม่า

"พี่ฉางตี๋แจ้งไปแล้วไม่ใช่หรือครับว่าผมแพ้น้ำหอม แล้วทำไมถึงเอามาฉีดกันแบบนี้!" ฉางตี๋รีบวิ่งเข้ามาเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารีบคว้าผ้ามาเช็ดให้นายแบบของตัวเอง

"คือ...คือว่าฉัน.." ผู้กำกับเดินเข้ามา เขารีบเอ่ยพูดกับนายแบบคนดัง

"คงจะประสานงานผิดพลาด ต้าเฟิงแพ้มากหรือเปล่ารีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปโรงพยาบาลเสียก่อน"

"มาเถอะอาเฟิง" ฉางตี๋คว้ามือเขาเตรียมจะพาไปโรงพยาบาลแต่ต้าเฟิงไม่ยอม เขาก้าวเท้าหาผู้หญิงคนนั้นแล้วเอ่ยเสียงเย็น

"ถ้าทำงานพลาดแบบนี้ก็ไม่ควรทำไหมครับ? ถ้าผมเป็นอะไรไปแม้แต่ชีวิตคุณก็ยังแลกไม่ได้" คนทั้งกองถ่ายไม่มีใครกล้าเอ่ยช่วยแม้กระทั่งผู้กำกับเอง พวกเขารู้ดีว่าหวง ต้าเฟิงนั้นมีนิสัยเช่นไร แม้ภายนอกถูกฉาบไปด้วยแววตาขี้เล่นซุกซนหากแต่ความจริงแล้วต้าเฟิงนั้นค่อนข้างปากร้ายและเอาแต่ใจ แต่เรื่องนี้มีเพียงแค่คนภายในวงการเท่านั้นที่รับรู้

และด้วยอิทธิพลของทางบ้าน หวง ต้าเฟิงจึงยังไม่มีใครเคยเอาเรื่องนี้ไปเผยแพร่ด้วยทั้งอีกฝ่ายมีความนิยมอย่างมากด้วยภาพลักษณ์ขี้เล่นนี้หากพูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อ

ซูเม่ยคว้าเจ้านายตัวเองไว้ทันทีเมื่อเห็นว่าเยว่ซินกำลังจะเดินเข้าไปในกลุ่มสนทนานั้น

"คุณหนูเยว่"

"ไม่ควรมีใครดูถูกชีวิตใครนะคะ เพียงแค่ทำงานกันคนละอย่างแต่ก็ใช่ว่าคุณค่าจะต่างกัน" เยว่ซินเอ่ยจริงจัง เธอรีบเดินไปคว้าทีมงานคนนั้นไว้ด้านหลัง

"คุณหนูเยว่" เยว่ซินรับรู้ได้ว่าเธอกำลังตัวสั่น อาจเพราะโดนดุทั้งยังไม่มีใครเข้ามาช่วยเลยสักคน

"ต้าเฟิง...รีบไปโรงพยาบาลก่อนไม่ดีหรือคะ" ดวงตาสีน้ำทะเลเปลี่ยนมาจ้องคุณหนูตระกูลหลี่ เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

"ผมไม่แน่ใจว่านี่มันเป็นเรื่องของคุณหนูเยว่หรือ?" เยว่ซินกัดปากเธอพรูลมหายใจเล็กน้อย

"ฉันทราบค่ะว่าคงจะยุ่งไม่เข้าเรื่องไปเอง แต่การตะคอกใส่ผู้หญิงตัวเล็กๆแล้วพูดจาเช่นนั้นมันดูไม่ดีเสียเท่าไหร่นะคะ ตอนนี้รีบไปโรงพยาบาลแล้วค่อยกลับมาให้เธอคนนี้รับผิดชอบดีไหมคะ" เยว่ซินยังคงเอ่ยอย่างใจเย็น

"รับผิดชอบ? งานตำแหน่งเล็กๆนี้จะเอาเงินที่ไหนมารับผิดชอบผมกัน"

"ต้าเฟิง" ฉางตี๋พยายามจะดึงคนของตัวเองไปแต่ต้าเฟิงไม่สนใจสักนิด เขาก้าวหาคุณหนูเยว่แล้วกระตุกยิ้ม

"พี่ไปยืนเงียบๆเหมือนที่คนอื่นทำดีกว่าครับ ยังไงตอนนี้ผมก็ยังสนใจพี่อยู่นะ" คราวนี้คนงามหมดความอดทน เธอรีบผลักต้าเฟิงออกแล้วพูดเสียงเย็น

"มีแค่ชื่อเสียงกับความดังอย่างเดียวไม่ได้ทำให้คนอื่นเขานับถือได้นะคะ ทางที่ดีควรจะมีมารยาทด้วย"

"คุณหนูเยว่!"

"ขอบคุณที่บอกว่าสนใจกันนะคะ แต่ผู้ชายนิสัยแบบนี้ฉันคงทำงานร่วมกันไม่ได้จริงๆ" คนตัวเล็กกว่ามองด้วยสายตาเย่อหยิ่ง เยว่ซินไม่เคยเสียดายงานหรือเงินที่จะเสียไปหากต้องแลกกับการไม่ทำงานด้วยกับคนทัศนคติเช่นนี้

ต้าเฟิงนิ่ง ตั้งแต่เขาเข้าทำงานมาไม่เคยมีใครกล้าดุด่าว่ากล่าวพูดจาเช่นนี้ใส่ แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้กลับกล้าขึ้นเสียงใส่?

"รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะอาเฟิง" คราวนี้เขายอมตามฉางตี๋ไปยังห้องเปลี่ยนชุด

ฝ่ายเยว่ซินเมื่อต้าเฟิงเดินออกไปแล้วจึงถอนหายใจ ซูเม่ยที่ยืนอยู่ข้างๆกันได้แต่ถามว่าคุณหนูเยว่โอเคหรือไม่

"กลับกันเลยดีกว่านะคะคุณหนูเยว่" เยว่ซินพยักหน้ารับ แต่คำโดนรั้งไว้ด้วยคนด้านหลัง

"คะ..คุณหนูเยว่ ขอบคุณนะคะ ฉันขอบคุณมากจริงๆ"

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณไม่บาดเจ็บตรงไหนนะคะ?"

"ไม่ค่ะ ไม่เลย ฉันแค่ตกใจ" ดวงตานั้นมีน้ำตาคลออยู่ขณะที่ตอบ

"คุณหนูเยว่ ยังไงก็ต้องรอคุยกับเจ้าของแบรนด์เสียก่อนนะครับ เรื่องเอ่อ...ยกเลิก.." ผู้กำกับพูดกับเธอ เขารู้สึกปวดหัวอย่างมากกับเหตุการณ์ครั้งนี้

"ฉันทราบค่ะ"

"บางทีคุณต้าเฟิงอาจจะใจร้อนไปหน่อยยังไงคุณหนูเยว่อย่าเพิ่งรีบยกเลิกเลยนะคะ" หญิงสาวที่เป็นผู้ประสานงานกับแบรนด์ก็ช่วยพูดเช่นกัน

"ยังไงวันนี้ก็คงถ่ายต่อไม่ได้แล้วใช่ไหมคะ? หลังจากนี้คุณหนูเยว่ก็ไม่มีคิวว่างแล้วค่ะ เพราะทางฉันลงคิวไว้ให้เพียงสามวันรวมวันไปและกลับปักกิ่ง ถึงแม้จะต้องการถ่ายต่อแต่คุณหนูเยว่ก็คงทำเช่นนั้นให้ไม่ได้" เป็นซูเม่ยที่เอ่ยพูดยาว ซึ่งยิ่งทำให้บรรยากาศตึงเครียดขึ้นอีก ฝั่งหญิงสาวตัวต้นเรื่องก็ได้แค่ยืนตัวสั่นน้ำตาคลอ

ฝั่งผู้กำกับกุมหัว เขาจะต้องรายงานเรื่องนี้กับคุณหงที่เป็นเจ้าของแบรนด์ หากเธอรู้ว่าเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นคงจะไม่พอใจมากเป็นแน่

เมื่อสุดท้ายก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ ซูเม่ยจึงพาเจ้านายตนเองไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฝั่งผู้กำกับและทีมประสานงานคนหลักๆก็ต้องตามไปโรงพยาบาลเพื่อดูอาการของต้าเฟิง วันนี้งานของคุณหนูหลี่จึงจบแบบไม่ดีนัก

อีกฝั่งด้านฟาหยาง เลขาหลิงรายงานกับเขาว่าซูเม่ยนั้นกำลังยุ่งอยู่และไม่สะดวกที่จะตอบในตอนนี้

"ฮ่องกง...แบรนด์ไหนเป็นคนจ้าง" เสียงทุ้มเอ่ยถาม เลขาหลิงเลื่อนหน้าจอแม๊คบุ๊คที่เธอถืออยู่เล็กน้อยก่อนจะตอบ

"ของคุณหงค่ะ ซุน หง" แน่นอนว่าฟาหยางรู้จัก และไม่ใช่เรื่องยากถ้าเขาจะติดต่อฝั่งนั้น

แต่คิดมาถึงตรงนี้แล้วฟาหยางก็ถอนหายใจ ยังไงซะคุณหนูเยว่ก็ไปทำงาน เขาไม่ควรที่จะก้าวก่ายอีกฝ่ายไปมากกว่านี้

"ถ้าผู้จัดการตอบแล้วให้เธอส่งตารางงานของคุณหนูเยว่ตอนมาจีนให้ฉันด้วย บอกไปว่าเผื่อฉันจะส่งอาหารไปให้" เลขาหลิงโค้งรับ หากเป็นเมื่อก่อนสิ่งเดียวที่เธอจะรายงานแก่ท่านประธานตระกูลหยางได้นั้นมีแค่เรื่องงานและบริษัทเท่านั้น หากแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเธอต้องประสานงานเรื่องคุณหนูตระกูลหลี่บ่อยกว่าเสียอีก บ่อยจนเธอต้องนึกกับตัวเองในใจ

อืม...ลาออกจากงานเลขาไปเป็นคนช่วยประสานงานสำหรับคู่ดูใจดีไหมนะ?

หวง ต้าเฟิงไม่ได้เป็นอะไรมาก โชคดีที่น้ำหอมไม่ได้เข้าปากและจมูก แต่ตรงช่วงคอก็เป็นผื่นแดงให้เห็นเล็กน้อย

ซุน หงเธอรู้เรื่องและรีบเคลียร์ธุระก่อนจะเข้ามายังโรงพยาบาล เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ดูดีเป็นผู้หญิงรักสวยรักงามและดูแลสุขภาพอยู่เสมอและด้วยเหตุนี้ทำให้บุคลิกของเธอนั้นดูสง่าน่าเคารพ

เมื่อได้คุยกับคุณหง ต้าเฟิงไม่ได้มีปัญหาที่จะทำงานต่อ เขาไม่คิดจะเอาเรื่องทีมงานคนนั้นแล้ว แต่กลับกันยิ่งดูจะสนใจคุณหนูตระกูลหลี่มากขึ้นไปอีก

"ผมจะเป็นคนไปพูดกับคุณหนูเยว่เองครับ" ต้าเฟิงเสนอซึ่งผู้กำกับก็ได้แต่มองหน้ากับทีมงาน

"คุณหงมีความคิดเห็นว่ายังไงครับ" ผู้กำกับเอ่ยถาม

"ยังไงในฐานะเจ้าของแบรนด์ฉันจะไปคุยกับคุณหนูเยว่เอง ส่วนพวกคุณก็เตรียมตัวรับผิดชอบไว้หน่อยก็ดี ที่ฉันเลือกคุณหนูเยว่ไม่ใช่แค่เพราะเธอมาแรงในช่วงนี้ แต่เพราะเธอทำงานให้คุณฟาหยางเช่นกัน" ฝั่งคนได้ยินได้แต่กลืนน้ำลายลงลำคอ ส่วนต้าเฟิงนั้นเพียงนั่งฟังนิ่งๆ

แน่นอนว่าเขารู้จักฟาหยาง อิทธิพลของคนผู้นั้นใช่ว่าจะแคบๆ แต่ไม่เคยรู้ว่าคุณหนูเยว่จะทำงานให้กับคนระดับนั้น

แบบนี้มันก็ยิ่งน่าสนใจไม่ใช่หรือ?...

ผู้หญิงคนนั้นกล้าที่จะต่อว่าเขาต่อหน้าคนทั้งกอง แถมยังรู้จักกับฟาหยางเสียอีก

อืม...ต้าเฟิงมีอะไรน่าสนุกให้ทำเสียแล้ว...

เยว่ซินกลับจีนในวันต่อมา เธอรู้มาว่าคุณหงติดต่อมากับพี่ซูเม่ยแล้ว อีกฝ่ายยื่นข้อเสนอหลายอย่างและบอกว่าจะขอถ่ายแก้เพียงนิดเดียวโดยที่คุณหนูเยว่ไม่ต้องไปฮ่องกงแต่จะให้ทีมงานทั้งหมดบินมาที่จีนแทน

เยว่ซินคิดอยู่นานแต่ด้วยไม่ใช่ความผิดของคุณซุน หงเธอจึงยอมรับข้อเสนอ อย่างไรเสียเยว่ซินก็ไม่ได้มีอารมณ์ขุ่นเคืองเช่นเมื่อวานแล้ว จางลี่ก็คอยบอกเช่นกันว่าให้แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกเมื่อซูเม่ยเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟัง

"ฉันใส่คิวให้แล้วนะคะคุณหนูเยว่ ยังไงก็คงจะทำงานหนักเพิ่มอีกเล็กน้อย" เยว่ซินพยักหน้า เธออยากแย้งอยู่หลายคราแล้วว่าซูเม่ยไม่ต้องเรียกเธอเช่นนั้นแต่ดูเหมือนจะแก้ไม่ได้แล้ว

"คุณต้าเฟิงขอพบมาด้วยค่ะ จะให้ฉันปฏิเสธไหมคะ?" เยว่ซินคิดอยู่ครู่หนึ่ง

"รับไปก็ได้ค่ะ เอาเป็นตอนฉันเสร็จงานนะคะ อย่างไรเสียก็ยังต้องเจอกันอีกตั้งครั้งหนึ่ง"

"เอ่อคือ..." ซูเม่ยยิ้มแหยๆไม่กล้าพูดเรื่องต่อไปจนเยว่ซินขมวดคิ้ว

"มีอะไรอีกรึเปล่าคะ?"

"จริงๆคุณเลขาหลิงติดต่อมาน่ะค่ะ ให้ฉันส่งตารางงานของคุณหนูเยว่ในช่วงนี้ไป" เยว่ซินรู้ทันทีว่านั่นคือคำสั่งฟาหยาง

"อืม...งั้นหรือคะ" เธอยกยิ้มเล็กน้อย ฟาหยางช่างเป็นคนจำพวกดูจะหมกมุ่นเสียจริง?

เช่นนี้แล้วเธอก็ควรจะทำอะไรสักอย่างหรือไม่?

ฟาหยางขมวดคิ้วแล้วตวัดสายตาดุๆให้เลขาตัวเองทันที เขากำลังเข้าร่วมประชุมอยู่และเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือที่เขาฝากไว้ที่เลขาหลิงมันส่งเสียงดังขึ้นในขณะที่เขากำลังฟังรายงานจากหัวหน้าแผนกฝ่ายสาขาต่างประเทศ

"เลขาหลิงทำไมคุณไม่ปิดเสียง" เธอรีบค้อมศีรษะให้เจ้านายตนเองแต่เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูก็ลังเลชั่วครู่

ฟาหยางที่เห็นเช่นนั้นจึงเลิกคิ้วเป็นคำถาม ยามปกตินั้นเลขาหลิงไม่เคยปล่อยให้สายโทรศัพท์รบกวนเวลาเข้าประชุมเลยแม้แต่น้อย

"คุณหนูเยว่ค่ะ" อีกคนพูดแบบไม่มีเสียง ซึ่งเมื่อเห็นเช่นนั้นฟาหยางจึงหายหงุดหงิดทันที เขารับโทรศัพท์มาจากเลขาหลิง

"ที่เหลือรายงานไปกับเลขาผม แล้วผมจะอ่านสรุปอีกที" ไม่รอให้ใครพูดอะไรอีก ฟาหยางลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องประชุมทันที

"คุณหนูเยว่ กลับจีนแล้วหรือ" เมื่อรับสายเขาเอ่ยถามทันที

'ค่ะ ฉันกวนหรือเปล่าคะ?เหมือนคุณหยางจะรับสายช้าน่ะค่ะ กำลังจะวางพอดีเลย'

"ไม่รบกวนอะไรนี่ คราวหลังก็โทรมาได้ตลอด"

'ฉันรู้มาจากพี่ซูเม่ยว่าคุณหยางอยากรู้ตารางงานฉันน่ะค่ะ' อีกฝ่ายเปิดประเด็นทันทีจนฟาหยางนิ่งเงียบ

หวังว่าคุณหนูเยว่คงไม่ได้หงุดหงิดเขาอีกใช่ไหม?

'ถ้าอยากรู้ทำไมไม่ถามฉันล่ะคะ'

"...?" ฟาหยางค่อนข้างแปลกใจกับคำพูดต่อมา

"ก็ฉันเห็นว่าคุณหนูเยว่ดูยุ่งๆ อีกอย่างเพิ่งจะไปฮ่องกงมาไม่ใช่หรือ?"

'ค่ะ'

"เป็นอย่างไรบ้าง เรียบร้อยดีหรือไม่"

'ก็...ไม่ค่อยมั้งคะ' ฟาหยางขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เขานั่งไขว่ห้างลงบนโซฟา

"มีอะไรจะฟ้องฉันหรือไม่" เยว่ซินหลุดหัวเราะเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น พาลให้ฟาหยางยกยิ้มไปด้วย

'อืม...ฉันฟ้องดีไหมนะ?'

"คุณหนูเยว่" เขากดเสียงลงเล็กน้อย แต่มีหรืออีกฝ่ายจะกลัว ฟาหยางนั้นนึกหน้าอีกคนออกแม้ว่าจะได้คุยทางโทรศัพท์ก็ตาม

ตอนนี้คุณหนูหลี่ เยว่ซินคงกำลังหัวเราะจนตาหยีอยู่เป็นแน่

เยว่ซินยอมเล่าเรื่องย่อๆให้เขาฟัง ดวงตาสีรัตติกาลนั้นดูเข้มขึ้นเมื่อได้ฟังจนจบ

หวง ต้าเฟิงงั้นหรือ?

'ฉันเผลอใช้อารมณ์ไปอีกแล้วล่ะค่ะ' เยว่ซินพูด น้ำเสียงนั้นดูรู้สึกผิดจนฟาหยางต้องเอ่ยแย้ง

"ไม่ใช่ความผิดอาเยว่ แล้วจะถ่ายแก้เมื่อไหร่ล่ะ" เยว่ซินเหมือนจะหันไปถามซูเม่ยอยู่ครู่หนึ่ง

"อืม...ไว้วันนั้นอาเยว่ไปกับฉัน"

'เอ่อ...แต่ว่า...'

"อาเยว่ไปกับฉัน" ฟาหยางย้ำอีกครั้งจนอีกฝ่ายยอมแพ้ เขาพูดคุยกับคุณหนูเยว่ซินอีกเล็กน้อยแล้วจึงวางสายไปพร้อมกับอาโปที่เดินเข้ามาแทน

"ติดต่อหวง ต้าเฟิงให้ฉัน"

"ครับคุณหยาง วันที่..."

"เอาเป็นวันนี้ ฉันต้องการพบด่วนที่สุด หากอ้างว่าอยู่ฮ่องกงก็ต้องรีบบินมา บอกไปด้วยว่าฉันไม่ชอบรอ"

"รับทราบครับคุณหยาง"

อาโปโค้งให้เจ้านายตนเอง ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างลูกชายตระกูลหวงคนนั้นเสียเลย ดันมาวุ่นวายกับคนของฟาหยางเข้าเสียนี่...

ฉางตี๋ดูท่าทางร้อนใจจนต้าเฟิงหงุดหงิด เขาต้องรีบบินมาจีนเพื่อพบคนสำคัญที่ฉางตี๋ไม่ยอมบอกว่าเป็นใคร โชคดีที่ตารางงานในช่วงนี้ถูกยกเลิกไปต้าเฟิงจึงมาที่นี่ได้

เสียงของรองเท้ากระทบพื้นดึงความสนใจให้ทั้งคู่หันไปมอง ต้าเฟิงเลิกคิ้วขึ้นเมื่อสบตากับคนสำคัญที่ว่านั่น

ดวงตาสีรัตติกาลหลุบมองเขา เพียงแค่เสี้ยววินาทีแต่กลับสร้างบรรยากาศชวนให้กดดันจนต้าเฟิงพูดไม่ออก

เขารับรู้...รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของดวงตาและท่าทางเช่นนี้คือใคร แม้ไม่เคยเห็นตัวจริงมาก่อนแต่ด้วยบรรยากาศรอบตัวของชายผู้นี้ก็ทำให้รู้ได้ทันที

นั่นคือฟาหยางแห่งแผ่นดินจีน...

ฟาหยางนั่งลงตรงข้ามกับเขาและฉางตี๋ ด้านซ้ายของเขามีผู้ชายตัวสูงที่ดูน่าเกรงขามไม่ต่างกันยืนอยู่ ดวงตาคู่นั้นช่วยกดดันยิ่งทำให้แขกทั้งสองคนหายใจไม่ออก

"สะ..สวัสดีครับคุณฟาหยาง" เป็นฉางตี๋เอ่ยขึ้นก่อน ฟาหยางยกแก้วน้ำชาขึ้นจิบ

"เอ่อ...นี่คือหวง ต้าเฟิงครับ น้องเพิ่งเข้าวงการใหม่ยังไม่ค่อยรู้การทำงานเท่าไหร่นัก" ต้าเฟิงขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดฉางตี๋ถึงพูดเช่นนี้

"งั้นหรือ" ฟาหยางตอบนิ่งๆ สายตาดุๆและมีอำนาจคู่นั้นยังจ้องเขาไม่วางตา

"ความจริงฉันก็ไม่ได้อยากจะนัดพวกนายแบบปลายแถวมาคุยแบบส่วนตัวเสียเท่าไหร่" ฉางตี๋ค้อมศีรษะอย่างนอบน้อมผิดกับต้าเฟิงที่เริ่มขุ่นเคืองกับคำพูดนั้น

"ปลายแถว? มันจะไม่มากไปหรือครับ" เขาทำท่าจะโน้มตัวเข้าหาฟาหยางแต่กลับโดนมือของใครบางคนกระชากให้กระแทกกับพนักเก้าอี้เสียก่อน

"ถ้าให้ผมแนะนำ...หุบปากไว้จะเป็นการดีกับคุณนะครับ" ต้าเฟิงเบิกตาโตเพราะคนที่ทำเช่นนี้และเอ่ยเสียงเย็นข้างใบหูนั้นคือคนที่ยืนอยู่ข้างฟาหยางก่อนหน้านี้

เขามาตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหนกัน!?

"ไม่ต้องคิดจะท้าทายฉันหรอก ฉันไม่คิดจะลดตัวลงไปให้ค่ากับคนแบบนี้เสียเท่าไหร่" ต้าเฟิงกำมือแน่น

"ถ้าไม่ใช่เพราะอาเยว่ฉันคงไม่ยุ่งกับพวกนายแน่นอน" ฟาหยางยังจิบชาสบายใจในขณะที่พูดแต่คนฟังขมวดคิ้ว

เหตุผลครั้งนี้เพราะคุณหนูหลี่ เยว่ซินอย่างนั้นหรือ?

ทั้งคู่ไม่ใช่แค่ทำงานร่วมกันเพียงอย่างเดียวหรือ? เหตุใดฟาหยางถึงได้ออกตัวเช่นนี้

"ฉันไม่สนว่านายจะไปด้อยค่าใครคนไหนหรือจะทำตัวเช่นไร แต่จะยุ่งกับใครก็ได้ยกเว้นคุณหนูเยว่"

"..."

"ปิดปากและเก็บสายตาให้ดียามที่เจอเธอ เพราะหลี่ เยว่ซินคือคนของฉัน"

"..."

"ฟังให้ชัดและระลึกอีกรอบให้ดีว่าผู้หญิงนามว่าเยว่ซินคือผู้หญิงของฟาหยาง"