บทที่ 5

ช่วงเวลาหลังจากที่เท้าของพวกเธอสัมผัสกันโดยบังเอิญแล้วต่างฝ่ายต่างชักกลับอย่างรวดเร็วนั้น ยาวนานและน่าอึดอัดเสียยิ่งกว่าความเงียบใดๆ ที่เคยเกิดขึ้นระหว่างกัน ภาพยนตร์บนหน้าจอยังคงดำเนินต่อไป เสียงบทสนทนาและเสียงซาวด์แทร็กยังคงดังก้องอยู่ในห้อง แต่สำหรับคนสองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้ว โลกทั้งใบได้หยุดนิ่งลงอีกครั้ง

พันธสัญญาที่เพิ่งทำกันไปหมาดๆ ว่าจะ "พูดคุยกันทุกเรื่อง" ได้ถูกทดสอบในทันที... และพวกเธอก็สอบตกอย่างไม่เป็นท่า

ไม่มีใครพูดถึงการสะดุ้งโหยงเมื่อครู่นี้ ไม่มีใครเอ่ยคำว่า "ขอโทษ" หรือ "ไม่เป็นไร" พวกเธอทำเพียงแค่นั่งตัวแข็งทื่อ ขยับตัวให้นั่งห่างกันอีกนิดโดยอัตโนมัติ สร้างพื้นที่ว่างที่เยียบเย็นขึ้นมาคั่นกลางระหว่างพวกเธอ พลอยกอดหมอนอิงไว้แน่นราวกับเป็นเกราะป้องกัน ส่วนฝนก็แกล้งทำเป็นสนใจภาพยนตร์บนหน้าจออย่างตั้งอกตั้งใจ ทั้งๆ ที่ในสมองของเธอไม่ได้ประมวลผลเรื่องราวใดๆ เลย

ในหัวของพลอยมีแต่คำถามวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา 'ทำไมเราต้องชักเท้ากลับ? มันก็แค่การแตะตัวกันธรรมดาๆ เหมือนที่เคยทำมาเป็นร้อยเป็นพันครั้ง' แต่เธอรู้ดีแก่ใจว่ามันไม่ธรรมดาอีกต่อไปแล้ว สัมผัสเมื่อครู่มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าสถิตวิ่งแปล๊บเข้ามาในร่างกาย มันไม่ใช่แค่การสัมผัส แต่เป็นการจุดประกายความรู้สึกบางอย่างที่เธอพยายามจะกดมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด ความคิดที่ว่าเธออาจจะ... รู้สึกกับเพื่อนสนิทของตัวเองมากกว่าคำว่าเพื่อน... มันเป็นความคิดที่ทั้งน่าหวาดหวั่นและน่าเย้ายวนใจในเวลาเดียวกัน เธอเริ่มลอบมองฝนที่นั่งอยู่ข้างๆ สังเกตในสิ่งที่เธอไม่เคยใส่ใจมาก่อน... สันกรามที่คมคายยามที่ฝนกำลังใช้ความคิด... แพขนตาที่ยาวเป็นธรรมชาติ... และริมฝีปากบางที่มักจะถูกเม้มเข้าหากันเสมอเวลาที่เธอกำลังจดจ่อกับอะไรบางอย่าง

ทางด้านฝน ปฏิกิริยาของเธอคือความตื่นตระหนกที่ผสมปนเปไปกับความปรารถนา สัมผัสเมื่อครู่มันรุนแรงจนทำให้เธอต้องกลั้นหายใจ ส่วนลึกในใจของเธอโหยหาที่จะได้สัมผัสมากกว่านั้น แต่สัญชาตญาณแห่งการป้องกันตัวและความกลัวที่จะสูญเสียมิตรภาพไปได้สั่งให้เธอต้องชักเท้ากลับทันที เธอรู้สึกผิดที่คำขอใหม่ของลูกค้ารายนั้นยังคงค้างคาอยู่ในกล่องข้อความ มันเหมือนเป็นระเบิดเวลาที่รอวันปะทุขึ้นมาสร้างความตึงเครียดให้กับพวกเธออยู่ตลอดเวลา และเธอก็รู้ดีว่ามันคือต้นตอของความรู้สึกที่ซับซ้อนทั้งหมดนี้

คืนนั้นจบลงด้วยการที่ต่างฝ่ายต่างแสร้งทำเป็นง่วงนอนแล้วแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองไปเงียบๆ ทิ้งไว้เพียงคำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบและความปรารถนาที่ไร้ซึ่งหนทางระบายออก

เพื่อที่จะทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ ในวันต่อมาฝนจึงเป็นฝ่ายเสนอไอเดียขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นมืออาชีพที่สุด

"พลอย... ฉันว่าเราต้องทำการบ้านกันหน่อยนะ"

พลอยที่กำลังคนกาแฟอยู่หันมามองอย่างไม่เข้าใจ "การบ้าน? เรื่องอะไร"

"ก็เรื่องงานของเราไง" ฝนตอบ พลางเปิดแล็ปท็อปขึ้นมา "ฉันว่าเราควรจะศึกษางานของคนอื่นๆ ในวงการนี้ดูบ้าง เพื่อหาแรงบันดาลใจ แล้วก็ดูว่าสไตล์แบบไหนที่ตลาดกำลังนิยม เราจะได้พัฒนาคอนเทนต์ของเราให้ดีขึ้น"

มันเป็นข้ออ้างที่ฟังดูสมเหตุสมผลและเป็นมืออาชีพอย่างยิ่ง แต่ลึกๆ แล้วมันคือความพยายามที่จะหลีกหนีจากความรู้สึกส่วนตัวโดยการพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ "งาน" และมันก็เป็นหนทางที่จะได้สำรวจในสิ่งที่พวกเธอทั้งสองคนต่างก็หวาดกลัวและใคร่รู้อย่างปลอดภัย

เย็นวันนั้น พวกเธอจึงกลับมานั่งเคียงข้างกันบนโซฟาอีกครั้ง แต่คราวนี้มีหน้าจอแล็ปท็อปสว่างวาบอยู่คั่นกลางระหว่างพวกเธอ ฝนเริ่มจากการเปิดดูแอคเคาท์ของนางแบบและช่างภาพสองสามคนที่เธอเคยเห็นผ่านๆ ตา ในช่วงแรกมันเป็นไปอย่างราบรื่นและเป็นวิชาการอย่างมาก

"คนนี้จัดแสงสวยดีนะ ดูนุ่มนวลแต่ก็เห็นมิติชัดเจน" ฝนวิเคราะห์

"ฉันชอบการใช้สีของคนนี้จัง ดูอาร์ตดี ไม่ได้เน้นแค่ความเซ็กซี่อย่างเดียว" พลอยแสดงความคิดเห็น

พวกเธอวิจารณ์องค์ประกอบภาพ การใช้สี และมุมกล้อง ราวกับกำลังนั่งเรียนวิชาศิลปะการถ่ายภาพกันอยู่ มันเป็นเกราะกำบังชั้นดีที่ช่วยให้พวกเธอรู้สึกสบายใจขึ้น แต่แล้ว... กำแพงนั้นก็เริ่มมีรอยร้าว

ฝนคลิกเข้าไปในแอคเคาท์หนึ่งที่ได้รับการแนะนำขึ้นมา มันเป็นผลงานของช่างภาพหญิงคนหนึ่งที่เชี่ยวชาญในการถ่ายภาพแนว "คู่รัก" และ "คู่หู" โดยเฉพาะ ภาพที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอทำให้ทั้งพลอยและฝนถึงกับนิ่งอึ้งไปพร้อมกัน

มันไม่ใช่ภาพโป๊เปลือยโจ่งแจ้ง แต่เป็นภาพของผู้หญิงสองคนที่กำลังมีปฏิสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิดและงดงามราวกับบทกวี ภาพแรกเป็นภาพโคลสอัพของมือข้างหนึ่งที่กำลังวางทาบอยู่บนแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของอีกคนหนึ่งอย่างแผ่วเบา แสงและเงาที่ตกกระทบลงมาเน้นให้เห็นรอยบุ๋มของกระดูกสันหลังและมัดกล้ามเนื้อที่อ่อนช้อย มันเป็นภาพที่บอกเล่าเรื่องราวของความไว้วางใจและความอ่อนโยน

ภาพต่อมาเป็นภาพของเรียวขาที่สอดประสานกันอยู่ใต้ผ้าห่มผืนบางเบา โฟกัสของภาพอยู่ที่ปลายนิ้วเท้าที่กำลังเกี่ยวกระหวัดกันอย่างหยอกล้อ มันเป็นภาพที่ดูขี้เล่นแต่ก็แฝงไว้ด้วยความนัยที่ลึกซึ้ง

และภาพสุดท้ายที่ทำให้พวกเธอถึงกับกลั้นหายใจ... เป็นภาพซิลลูเอตของผู้หญิงสองคนที่กำลังจะจูบกัน แสงไฟจากด้านหลังส่องให้เห็นเพียงกรอบร่างของพวกเธอ แต่ช่องว่างเล็กๆ ระหว่างริมฝีปากของคนทั้งสองนั้นกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความตึงเครียดและแรงปรารถนาที่มหาศาล

ฝนจ้องมองภาพเหล่านั้นนิ่ง สมองในส่วนของช่างภาพกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อวิเคราะห์เทคนิคและองค์ประกอบ แต่หัวใจของเธอกลับกำลังเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมานอกอก เธอพยายามจะควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองด้วยการพูดถึงมันในเชิงวิชาการ

"ดูสิพลอย... ดูวิธีการวางมือของเขาในรูปแรกสิ มันเป็นการวางที่แผ่วเบา ไม่ได้บีบเค้น มันเลยให้ความรู้สึกของการปกป้องดูแล ไม่ใช่การครอบครอง" เธอซูมเข้าไปในภาพ "แล้วรูปเงาดำนั่นก็สุดยอดมาก การเว้นช่องว่างระหว่างริมฝีปากเอาไว้แบบนั้นมันทรงพลังกว่าการให้เห็นภาพจูบกันตรงๆ เสียอีก"

เธอพยายามจะใช้เหตุผลและทฤษฎีศิลปะมาอธิบายความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง... ความปรารถนาที่จะได้สร้างสรรค์ผลงานที่งดงามและเปี่ยมไปด้วยอารมณ์แบบนั้นบ้าง

ทางด้านพลอย เธอไม่ได้มองภาพเหล่านั้นในเชิงเทคนิคเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เธอเห็นคือ "อารมณ์" ที่อบอวลอยู่ในทุกอณูของภาพถ่าย เธอจินตนาการว่าตัวเองกับฝนกำลังอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น... มือของฝนที่วางอยู่บนแผ่นหลังของเธอ... ปลายนิ้วเท้าของเธอที่เกี่ยวเล่นอยู่กับของฝน... และริมฝีปากของพวกเธอที่กำลังจะ...

ความคิดนั้นทำให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ เธอเผลอถามคำถามที่เสี่ยงอันตรายออกไปโดยไม่รู้ตัว "ฝน... แกคิดว่า... สักวันหนึ่งเราจะถ่ายภาพที่สวยงามแบบนี้ได้ไหม"

คำถามนั้นทำให้ฝนชะงักไป เธอละสายตาจากหน้าจอแล้วหันมามองพลอยที่กำลังจ้องมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย "ฉัน... ฉันไม่รู้สิพลอย... มันคงจะ... ยากน่าดู"

การ "ค้นคว้า" ในคืนนั้นได้กลายเป็นการเล้าโลมทางอารมณ์โดยไม่รู้ตัว พวกเธอกำลังสำรวจความใกล้ชิดและความปรารถนาร่วมกันอย่างปลอดภัยผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ บรรยากาศในห้องที่เคยเยียบเย็นกลับมาร้อนระอุขึ้นอีกครั้งด้วยความเป็นไปได้ที่แขวนลอยอยู่ในอากาศ คำขอของลูกค้าที่เคยดูเหมือนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้... บัดนี้กลับดูเหมือนจะเป็นก้าวต่อไปที่สมเหตุสมผลขึ้นมาทันที

เพื่อที่จะสลัดความรู้สึกที่ค้างคาอยู่ในใจออกไป ในคืนวันเสาร์พลอยจึงเป็นฝ่ายชวนฝนออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก "ฉันเบื่อที่จะต้องอุดอู้อยู่ในห้องแล้วฝน เราออกไปหาอะไรดื่มกันเถอะ ไปทำตัวเหมือนคนปกติกันบ้าง"

ฝนเห็นด้วยกับความคิดนั้นทันที พวกเธอทั้งสองคนต่างก็ต้องการหลีกหนีจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดในคอนโดเต็มทนแล้ว พวกเธอแต่งตัวสวยกันเต็มที่ราวกับจะไปออกเดท พลอยอยู่ในชุดเดรสรัดรูปสีแดงเข้มที่ขับผิวของเธอให้ผ่องขึ้นไปอีก ส่วนฝนก็อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาดๆ ที่ดูสบายๆ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเท่ในแบบของเธอ

พวกเธอเลือกร้านรูฟท็อปบาร์เล็กๆ แห่งหนึ่งที่เคยมาด้วยกันบ่อยๆ ในสมัยเรียน บรรยากาศที่คุ้นเคย แสงไฟสลัวๆ ของเมืองกรุง และเครื่องดื่มค็อกเทลเย็นๆ ช่วยให้พวกเธอผ่อนคลายลงได้มาก พวกเธอพยายามจะพูดคุยกันถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่เคยสนุกสนานด้วยกัน พยายามจะเรียกคืนความรู้สึกของการเป็น "เพื่อนสนิท" ที่ไม่มีอะไรซับซ้อนกลับคืนมา และในช่วงเวลาสั้นๆ... มันก็เกือบจะสำเร็จ

แต่แล้ว... ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะของพวกเธอ เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่ง และแต่งตัวดูมีราคา เขาส่งยิ้มมาให้พลอยอย่างเปิดเผย

"ขอโทษนะครับ พอดีผมเห็นคุณนั่งอยู่ตรงนี้แล้วรู้สึกว่า... ถ้าไม่ได้เข้ามาทักทาย คืนนี้ผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ"

พลอยหัวเราะออกมาเบาๆ กับคำพูดที่แสนจะเชยนั้น แต่ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์นิดๆ และความต้องการที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่างกับตัวเอง... เธอก็เลยคุยเล่นกับเขาตอบไปอย่างเป็นกันเอง

ฝนที่นั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่เงียบๆ รู้สึกเหมือนมีก้อนน้ำแข็งก้อนใหญ่แล่นมาจุกอยู่ที่อก ความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อนได้พวยพุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรงจนน่าตกใจ... มันคือความหึงหวง

มันไม่ใช่ความรู้สึกหวงเพื่อนแบบที่เคยเป็นเวลาที่มีคนเข้ามาจีบพลอย ไม่ใช่ความรู้สึกอยากจะช่วยสแกนผู้ชายให้เพื่อน แต่มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวด ร้อนรน และอยากจะเข้าไปกระชากพลอยออกมาจากสถานการณ์ตรงนั้นให้เร็วที่สุด เธอเกลียดรอยยิ้มที่พลอยส่งไปให้ผู้ชายคนนั้น เกลียดสายตาของเขาที่กำลังโลมเลียเพื่อนของเธอไปทั้งตัว และที่สำคัญที่สุด... เธอเกลียดความรู้สึกที่ว่า "พลอย" คนที่เธอเฝ้ามองผ่านเลนส์กล้องด้วยความทะนุถนอม คนที่เธอเห็นในมุมที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน... กำลังจะถูกคนอื่นแย่งไป

'เราเป็นอะไรไปเนี่ย' ฝนด่าทอตัวเองในใจ 'พลอยมีสิทธิ์ที่จะคุยกับใครก็ได้ เราเป็นแค่เพื่อนกันนะ' แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามใช้เหตุผลมากแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถสลัดความรู้สึกที่เหมือนมีมีดเล่มเล็กๆ กรีดลงไปในหัวใจของเธอได้เลย

ในที่สุด พลอยก็หาทางปลีกตัวออกจากชายหนุ่มคนนั้นได้สำเร็จ เธอกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วทำหน้าเบื่อหน่าย "ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ น่ารำคาญชะมัด"

แต่เมื่อเธอหันมาเห็นสีหน้าเรียบเฉยและแววตาที่เย็นชาของฝน เธอก็ต้องขมวดคิ้ว "เป็นอะไรไปฝน... ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"

"เปล่า" ฝนตอบเสียงเรียบ "แค่... เหนื่อยน่ะ อยากกลับแล้ว"

บรรยากาศที่เคยผ่อนคลายเมื่อครู่พังทลายลงในพริบตา ความพยายามที่จะกลับไปเป็น "เพื่อนสนิท" คนเดิมของพวกเธอได้ล้มเหลวไม่เป็นท่า

ตลอดทางที่นั่งรถแท็กซี่กลับคอนโด ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ ความเงียบที่โรยตัวอยู่นั้นหนักอึ้งไปด้วยความรู้สึกผิดหวังของพลอยและความรู้สึกหึงหวงที่ยังคุกรุ่นอยู่ในใจของฝน

เมื่อกลับมาถึงห้อง ความตึงเครียดที่พวกเธอพยายามจะหนีมาทั้งคืนก็ได้ย้อนกลับมาทวีความรุนแรงขึ้นกว่าเดิม พวกเธอไม่สามารถกลับไปแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อีกต่อไปแล้ว

และในครั้งนี้ ฝนก็เป็นฝ่ายที่หมดความอดทนก่อน ความรู้สึกหึงหวงเมื่อครู่มันได้ผลักดันให้เธอต้องทำอะไรสักอย่าง เธอไม่สามารถทนอยู่ในสถานะที่คลุมเครือนี้ได้อีกต่อไปแล้ว แต่เธอก็ยังไม่กล้าพอที่จะสารภาพความรู้สึกของตัวเองออกไปตรงๆ... เธอจึงใช้ "คำขอ" นั้นเป็นเครื่องมือ

ฝนเดินตรงไปที่แล็ปท็อปของเธอ เปิดหน้าข้อความนั้นขึ้นมา แล้วหันหน้าจอไปทางพลอยที่ยืนงงอยู่กลางห้อง

"เรื่องนี้..." เธอพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะทำให้มั่นคงที่สุด แต่ก็ไม่อาจซ่อนความสั่นเครือไว้ได้ "เราต้องให้คำตอบเขาสักที"

พลอยมองหน้าจอที่สว่างวาบสลับกับใบหน้าที่จริงจังของฝน ในวินาทีนั้นเองเธอก็เข้าใจในทันทีว่านี่มันไม่ใช่แค่เรื่องงานอีกต่อไปแล้ว แต่มันคือการตัดสินใจครั้งสำคัญที่จะเปลี่ยนความสัมพันธ์ของพวกเธอไปตลอดกาล

"ฉันคิดดูแล้วนะพลอย..." ฝนพูดต่อ "หลังจากที่เราดูงานของคนอื่นๆ คืนนั้น... ฉันคิดว่า... เราอาจจะทำมันได้นะ มันไม่จำเป็นต้องดูน่าเกลียดเลย ถ้าฉันถ่ายมันออกมาดีๆ จัดแสงสวยๆ มันก็จะเป็นศิลปะได้... เหมือนกับภาพถ่ายพวกนั้น"

เธอพยายามจะใช้เหตุผลในเชิงศิลปะมาโน้มน้าว แต่ดวงตาของเธอกลับกำลังร้องขอในสิ่งที่อยู่ลึกกว่านั้น มันเป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความหวังและความหวาดกลัวระคนกัน

พลอยนิ่งฟัง เธอไม่ได้สนใจเหตุผลที่ฝนพูดเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เธอสนใจคือแววตาของฝนต่างหาก เธอหวนนึกถึงภาพถ่าย "คู่รัก" ที่พวกเธอดูด้วยกันในคืนนั้น นึกถึงแววตาหึงหวงของฝนที่บาร์เมื่อครู่นี้... และเธอก็เข้าใจในทุกสิ่งทุกอย่างที่ฝนไม่ได้พูดออกมา

การตอบตกลงที่จะถ่ายทำวิดีโอนี้ มันไม่ใช่แค่การตกลงทำงานเพื่อแลกกับเงินอีกต่อไปแล้ว แต่มันคือการ "ตอบตกลง" ที่จะก้าวข้ามเส้นแบ่งที่อันตรายที่สุดไปด้วยกัน คือการให้ความยินยอมที่จะสำรวจความรู้สึกที่พวกเธอทั้งสองคนต่างก็หวาดกลัวที่จะเอ่ยมันออกมา

พลอยละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฝนตรงๆ เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาที่กำลังรอคอยคำตอบของเพื่อนรัก... เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ... แล้วตัดสินใจเลือกหนทางที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเธอไปตลอดกาล

"ก็ได้"

เธอตอบกลับไปด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวกับกระซิบ...

"เรามาทำกันเถอะ"